*Του Νίκου Αρμένη
Στον ημιμαραθώνιο της Αθήνας είχα τρέξει πρώτη φορά το 2013 και ήταν μάλιστα ντεμπούτο για μένα στην απόσταση των 21.1 χλμ. Τότε ήμουν πραγματικά πολύ ψαρωμένος, ήταν βλέπετε μετρημένες εκείνες οι φορές που είχα σταθεί στην εκκίνηση ενός αγώνα δρόμου. Ούτε σωστή προετοιμασία έκανα, ούτε ήξερα τι σημαίνει διαλειμματική προπόνηση, ούτε τίποτα. Τα έκανα όλα δηλαδή στα κουτουρού, ό,τι να’ναι..
Και το αποτέλεσμα στους μεγάλους και απαιτητικούς αγώνες όπως είναι ένας ημιμαραθώνιος, ήταν απόλυτα αναμενόμενο. Έφτανα στον τερματισμό εξουθενωμένος.
Εκείνη τη χρονιά λοιπόν είχαμε μόλις την 3η διοργάνωση του Ημιμαραθωνίου της Αθήνας και η γραμμή του τερματισμού βρισκόταν τότε στο Ζάππειο. Όταν πέρασα τα πόδια μου από πάνω της έχοντας διανύσει τα 21.1 χλμ για πρώτη φορά στη ζωή μου και μάλιστα σε μια αντικειμενικά δύσκολη διαδρομή, είχα πάρει μία καλή γεύση για το τι ακριβώς τελικά είναι οι αγώνες αντοχής, πως είναι να τρέχεις πολλά χλμ. Το ρολόι μου νομίζω έγραψε μια επίδοση γύρω στις 2 ώρες και 12-13 λεπτά αλλά το πιο σημαντικό ήταν αυτό που είχε καταγράψει η μνήμη και το μυϊκό μου σύστημα. Κατανόησα με ακρίβεια ότι είναι διαφορετικό να κάνει κάποιος αυτό που ονομάζουμεfun run από εκείνον που τρέχει καθαρά αγωνιστικά. Στην περίπτωσή μου δεν είχα καταφέρει τίποτα από τα δύο σε εκείνον τον ημιμαραθώνιο. Εννοείται δεν ήμουν σε θέση να τρέξω αγωνιστικά και επ’ουδενί δεν ήταν ο αγώνας μου fun run. Είχα ωστόσο χαρεί αφάνταστα γιατί είχα καταφέρει να βγάλω την απόσταση χωρίς φυσικά να με απασχολεί η επίδοση.
Τα χρόνια που ακολούθησαν πάντα κάτι συνέβαινε και δεν ήταν εφικτό να τρέξω στον ημιμαραθώνιο της Αθήνας. Είτε ήμουν εκτός Αθηνών, είτε δούλευα εκείνη την ημέρα, είτε ο αγώνας δεν βόλευε γιατί είχε προηγηθεί ή ερχόταν συμμετοχή μου σε κάποιον μαραθώνιο, είτε ήμουν άρρωστος όπως πέρσι που στα 41 πέρασα ανεμοβλογιά..
Φέτος λοιπόν το είχα πάρει απόφαση από νωρίς ότι θα ήμουν στην εκκίνηση ο κόσμος να χαλάσει. Και παρότι ήξερα ότι θα έπρεπε να αγωνιστώ μέσα σε 15 ημέρες σε δύο ημιμαραθωνίους καθώς ήθελα να τρέξω και σε εκείνον του Αγίου Κοσμά, δεν προβληματίστηκα.
Ε, και φέτος πήγε πάλι να στραβώσει. Ένας πολύ συνηθισμένος για δρομείς τραυματισμός, περιοστίτιδα στο αριστερό πόδι, πήγε να μου χαλάσει τα σχέδια και για τους δύο αγώνες. Δοκιμαστικά ξεκίνησα στον Άγιο Κοσμά και ευτυχώς ο αγώνας βγήκε περίφημα και μάλιστα με ατομικό ρεκόρ. Δοκιμαστικά ξεκίνησα και την Κυριακή και ενώ οι ενοχλήσεις στο πόδι ήταν πιο έντονες τις τελευταίες ημέρες. Δεν το σκέφτηκα στιγμή γιατί «διψούσα» να πάρω μέρος επιτέλους ξανά σε αυτή τη γιορτή της Αθήνας. Με αντιφλεγμονώδες χάπι και αποχή μερικών ημέρων από προπονήσεις, την Κυριακή στάθηκα κανονικά στη γραμμή εκκίνησης στο Σύνταγμα. Μία ώρα και 40 λεπτά μετά έζησα το μοναδικό συναίσθημα του τερματισμού μετά από έναν αγώνα που με έκανε να αισθάνομαι ότι έκανα υπέρβαση κι ας μην έδειξε έγραψε το ρολόι κάποιο ρεκόρ.
Πολλοί θα σκέφτονται ότι ίσως θα έπρεπε να μην τρέξω τελικά γνωρίζοντας μάλιστα ότι και λόγω χαρακτήρα θα ήταν μάλλον απίθανο να εγκαταλείψω μιας και δεν το έχω κάνει ποτέ.
Με βάση την κοινή λογική ναι, ίσως να μην έπρεπε να τρέξω για να μην ρισκάρω καθόλου.
Αλλά ούτε elite runner είμαι, ούτε κάνω πρωταθλητισμό.
Ως απλός αθλούμενος δρομέας μπορώ να λειτουργώ και έξω από το πλαίσιο ορισμένες φορές.
Και σκεφτείτε αλήθεια, πόσο μονότονη θα ήταν η ζωή μας αν κρίναμε και πράτταμε πάντα με βάση την κοινή λογική..
Σκεφτείτε και πόσο αξίζει μερικές φορές να ζήσεις την υπέρβαση και να δραπετεύσεις από τα αναμενόμενα..
Σκεφτείτε πόσο αξίζει αυτό το συναίσθημα που όταν συζητάς με τον εαυτό σου συμφωνείτε ότι δεν επιβιώνεις αλλά ζεις!
*Ο Νίκος Αρμένης ειναι δημοσιογράφος και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται ως πολιτικός συντάκτης στο ΑΠΕ και παρουσιάζει την εκπομπή για το τρέξιμο keep Running στην web tv του Star Channel
