Και κει που νομίζεις ότι τα έχεις ακούσει και τα έχεις δει όλα από αυτή την κυβέρνηση, ή τουλάχιστον τα έχεις υποψιαστεί , γιατί και να θέλουν να κρυφτούν , δεν το ελέγχουν πια τους βγαίνει αυθόρμητα , σου έρχεται το αναπάντεχο και κάθεσαι λίγο γωνία να συνέλθεις, μη σε πατήσει και κανένα αυτοκίνητο με τη ζαλάδα που πήρες.
Της Μαρίας Ε.Δημητρίου
Δε φτάνει λοιπόν που μασκαρεμένοι ως προστάτες των πτωχών και των αδυνάτων, εγκολπώθηκαν την εξουσία , μην τα ξαναλέμε γιατί έχουμε γίνει και κουραστικοί να επαναλαμβάνουμε τον τρόπο που η πρώτη φορά αριστερά κέρδισε το φλουρί της βασιλόπιτας , ή μάλλον αρκετά εκατομμύρια, της υπέδειξαν ακριβώς σε ποιο κομμάτι βρισκόταν, δε φτάνει που αντί για μια παρένθεση όπως πίστευαν μερικοί ότι θα είναι, κοντεύουν να γράψουν ολόκληρο δοκίμιο, δε φτάνει που με την παρθενική τους εμφάνιση έδιωξαν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του παραγωγικού πληθυσμού σε άλλες χώρες, τώρα τους ήρθε η επιθυμία εκτός από ανθρώπινο δυναμικό να εκτοπίσουν και τον πολιτισμό μας .
Και παρότι μέχρι πρότινος γινόταν ένας αγώνας για να επαναπατρίσουμε τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, ο οποίος αγώνας σταμάτησε άμα τη αφίξει της Αριστεράς και της Προόδου στην εξουσία, αυτοί το πάνε το παιχνίδι στην επόμενη πίστα και χαρίζουν από μόνοι τους.
Επόμενος στόχος των κυβερνώντων που όλα τα ισοπεδώνουν , όλα τα χαρίζουν, όλα τα αποχρωματίζουν , η τέχνη και ο πολιτισμός . Και γιατί όχι άλλωστε, αφού ως γνωστόν έλυσαν όλα τα προβλήματα της χώρας , κάποιες εξισώσεις μέχρι και τα κορδόνια των παπουτσιών τους. Γιατί λοιπόν να μην προχωρήσουν και σε άλλα πεδία; Γιατί να μην ολοκληρώσουν αυτό που με τόσο ενθουσιασμό ξεκίνησαν, δηλαδή την αποκαθήλωση των πάντων ;
Και κάπως έτσι, έβαλαν στο μάτι αυτό που κινείται ενώ παραμένει ακίνητο.
Ένα έργο άρρηκτα συνδεδεμένο με την πόλη των Αθηνών τον γνωστό Δρομέα, που όταν πρωτοεμφανίστηκε το Καλοκαίρι του 1988 προκάλεσε μια αναστάτωση με την πρωτοποριακή του μορφή. Ο άνθρωπος γυαλί, ο Glass man αγγλιστί κατά τα πρότυπα του Spider man, έσπασε τα μέχρι τότε γνωστά δεδομένα περί τέχνης και αισθητικής και κατέλαβε με τον τεράστιο όγκο του και τα οκτώ μέτρα ύψος του τις καρδιές των Αθηναίων παρότι κάποιοι πήραν το χρόνο τους για να συνηθίσουν τον νεοφερμένο μουσαφίρη και δεν είναι ακόμα ένα παιχνίδι με τις λέξεις μια που η αρχική ονομασία του γλυπτού ήταν “ Ο Ξένος “. Και ενώ το αρχικό σχέδιο ήταν να παραμείνει για λίγο, στα πλαίσια της καλλιτεχνικής δράσης “Δρώμενα” που οργάνωσε ο Δήμος Αθηναίων τον Αύγουστο του 1988 το επιβλητικό έργο του γλύπτη Κώστα Βαρώτσου βρήκε τη θέση του στην πλατεία Ομονοίας και ο γυάλινος γίγαντας έγινε το σήμα κατατεθέν για αρκετά χρόνια της γύρω περιοχής. Το μόνο που μπόρεσε να τον μετακινήσει ήταν οι εργασίες του μετρό αλλά και πάλι βρήκε καινούργια στέγη σε περίοπτη θέση πάλι στο κέντρο των Αθηνών απέναντι από το ξενοδοχείο Ηilton.
To πιο γνωστό λοιπόν γλυπτό της νεότερης Ελλάδας θέλησαν οι άνθρωποι που βρίσκονται στη διακυβέρνηση της χώρας τα τελευταία τέσσερα χρόνια να το στείλουν στη ξενιτειά , να το αμπαλάρουν, να το τυλίξουν σε κορδέλες και να το κάνουν δώρο στους Σκοπιανούς για τα βαφτίσια μη πούνε ότι δεν έχουμε και τρόπους οι άνθρωποι. Και αυτοί όμως, θα μας ανταπέδιδαν με ένα άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, από τα δικά τους , λες και εμείς δεν είχαμε αγάλματα του Μεγάλου Στρατηλάτη, που είχαμε και τα κρύβαμε, ή δεν μπορούσαμε να φτιάξουμε …
Και το χειρότερο δεν είναι ότι το σκέφτηκαν, ότι το πρότειναν στον καλλιτέχνη ο οποίος και δικαίως έμεινε να τους κοιτά και να προσπαθεί να επικοινωνήσει το λεκτικό με το διανοητικό του υπόστρωμα και να τα φέρει σε επαφή γιατί αδυνατούσε να πιστέψει αυτό που του πρότειναν, όχι δεν είναι αυτό το χειρότερο γιατί λάθη κάνουμε όλοι μας . Πόσες φορές δεν έχουμε προτείνει μια ιδέα που το λιγότερο που θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε είναι ατυχή, αλλά καταλαβαίνουμε το λάθος μας ζητάμε μια συγγνώμη έστω και μέσα από τα δόντια και πάμε πάρα κάτω, εδώ δεν έγινε έτσι, όχι μόνο δε ζήτησαν συγγνώμη από τον καλλιτέχνη για την απρέπεια τους να θέλουν να κάνουν μετανάστη το έργο του, αλλά βγήκαν και τον διέψευσαν κιόλας , όταν εκείνος έκανε γνωστή την πρόθεση τους.
Έκαναν δηλαδή αυτό που βλέπουμε στο youtube με τα σκυλάκια που κάνουν πρώτα τη ζημιά και όταν τους ρωτάει το αφεντικό ποιος φταίει κοιτάνε επιδεικτικά αλλού .
Όμως κι αυτό θα ξεχαστεί σιγά σιγά και θα καταγραφεί ως ακόμα ένα επεισόδιο στην αλυσίδα της διακυβέρνησης Σύριζα και μάλιστα από τα πιο ανώδυνα.
Και μια και μιλάμε για τέχνη, αν μας ρωτούσαν σε ένα υποθετικό διαγώνισμα σε ποια εποχή των τεχνών και των γραμμάτων θα τοποθετούσαμε τη σημερινή διακυβέρνηση, η απάντηση θα ήταν αυθόρμητη, στο κίνημα το Σουρεαλισμού .Ένα κίνημα το οποίο γεννήθηκε στο Παρίσι γύρω στα 1922 εμπνευστής και ιδρυτής του οποίου ήταν ο Αντρέ Μπρετόν ο οποίος εκείνη τη εποχή ήταν αρχισυντάκτης της εφημερίδας Literature . Γύρω του είχε συστήσει μια ομάδα από ανθρώπους του λόγου και της τέχνης οι οποίοι μαζεύονταν συχνά πυκνά σε σπίτια ή σε καφέ και συζητούσαν περί του “θαυμαστού” του “παράλογου” του “ τυχαίου” και του “συμπτωματικού” στη ζωγραφική και την ποίηση.
Ο ίδιος μάλιστα ο Μπρετόν εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο “ Μανιφέστο του Σουρεαλισμού” στο οποίο δίνει και τον ορισμό του κινήματος.
“ Καθαρός ψυχικός αυτοματισμός που χρησιμοποιείται για να εκφραστεί προφορικά, γραπτά ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, η πραγματική λειτουργία της σκέψης. Η σκέψη υπαγορεύεται χωρίς να ασκείται κανένας έλεγχος από τη λογική και πέρα από κάθε αισθητική ή ηθική μέριμνα .”
Και γω απλώς επαναλαμβάνω τις τελευταίες γραμμές του ορισμού . Η σκέψη υπαγορεύεται χωρίς να ασκείται κανένας έλεγχος από τη λογική και πέρα από κάθε αισθητική ή ηθική μέριμνα ..
Ο Δρομέας θα παραμείνει τελικά στην Ελλάδα , αλλά κάποιοι άλλοι θα πρέπει να φύγουν όσο πιο γρήγορα γίνεται αλλιώς είναι ικανοί να δώσουν ακόμα και την Ακρόπολη και γιατί να μην το κάνουν άλλωστε, από τα δικά τους δίνουν ;
