Οι Δελφοί και η Ολυμπία είναι δυο αρχαιολογικοί χώροι που επισκέπτονται όλοι οι ξένοι. Η διαφορά ξένων και Ελλήνων είναι ότι εμείς στην Αράχωβα στρίβουμε δεξιά προς τις πλαγιές και κορφές του Παρνασσού. Εδώ στον Ομφαλό της Γής ,στους Δελφούς ξεκίνησε μια προσπάθεια πολυμερούς συνεργασίας οι Αμφικτυονίες με βάση τις αξίες και το συμφέρον. Ας θυμίσω παράλληλα ότι στην Ολυμπία, κατά την διάρκεια των Αγώνων, είχε καθιερωθεί μεταξύ των εμπόλεμων η Ολυμπιακή εκεχειρία. Σήμερα κάνοντας ένα αναγκαστικό άλμα χιλιετιών, αναζητούμε λύσεις μέσα από τα Δελφικά προστάγματα και τον συμβολισμό συνάμα δε και ρεαλισμό των Ολυμπιακών Αγώνων.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για παγκόσμια ασφάλεια αν δεν αποκατασταθεί η λειτουργία, η συνεργασία των 5 Μόνιμων Μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Σε μία ομιλία στο Φόρουμ των Δελφών άκουσα να επικρίνεται το πραγματικό άλλωστε γεγονός ότι ο ΟΗΕ απουσιάζει από την διεθνή σκηνή. Γιατί ; Aπλά λόγω της σύγκρουσης συμφερόντων των Πέντε δηλαδή των ΗΠΑ, Ρωσικής Ομοσπονδίας, Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, Γαλλίας και του Ηνωμένος Βασίλειος . Όσο αυτό ισχύει θα έχουμε συγκρούσεις, θα έχουμε ένταση των συγκρούσεων και θα δίνεται χώρος στις περιφερειακές δυνάμεις οι οποίες εκμεταλλεύονται αυτή τη σύγκρουση για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα..
Ακόμα και στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου υπήρχε ένας «οριοθετημένος» τόπος σύγκρουσης συμφερόντων. Υπήρχε σχεδόν συμφωνία, συναίνεση( consensus) μεταξύ των ΗΠΑ και των συμμάχων της και της Σοβιετικής Ένωσης εκτός των αντιστοίχων σφαιρών επιρροής . Συστηματική ήταν η προσπάθεια να αναζητήσουμε νέες χώρες, νέα εδάφη επέκτασης της αμοιβαίας επιρροής άρα και δημιουργίας εν δυνάμει νέων εστιών ανταγωνισμού.
Πρώτον: πρέπει να αποκατασταθεί σε υψηλότερο επίπεδο ισορροπίας συμφερόντων η συνεργασία μεταξύ των Μόνιμων Μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας. Ο ΟΗΕ εξακολουθεί να παραμένει το μόνο παγκόσμιο σύστημα συλλογικής ασφάλειας. Βεβαίως το Συμβούλιο Ασφαλείας με τη σημερινή του σύνθεση δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες καθόσον δεν μετέχουν οι δύο βασικοί ηττημένοι του Β’ ΠΠ, που είναι σήμερα η ηγεμονική Γερμανία στην Ευρώπη, και η Ιαπωνία μία από τις ισχυρότερες οικονομικές δυνάμεις στον κόσμο.
Δεύτερο σημείο: στα δικά μας. Το Σύνταγμα της Ελλάδας στο άρθρο 1 εδαφ. 3 γράφει ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό ,υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους από το έθνος και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». Πηγαίνω, όμως, και στο άρθρο 2,εδαφ.2 που αναφέρεται ότι « ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας». Όταν λέμε η αξία του ανθρώπου, τι ακριβώς εννοούμε; Δεν ζητώ βέβαια την αυθεντική ερμηνεία των συνταγματολόγων. Αντιλαμβάνομαι ότι με το άρθρο αυτό εννοούμε την αξιοπρέπειά του ανθρώπου, εννοούμε τη δυνατότητα να σπουδάσει, τη δυνατότητα να σπουδάσει τα παιδιά του, τη δυνατότητα να έχει μέλλον ως πολίτης της χώρας και να μην τον αναγκάζουμε να μεταναστεύσει …Η αξία, που μάλιστα είναι και η κύρια λέξη στο άρθρο 2, είναι η δυνατότητα να νοιώσει ότι αυτά που συμβαίνουν στην σύγχρονη «Πόλη» , στους θεσμούς που προβλέπει το Σύνταγμά μας, στη Βουλή, στη κυβέρνηση, οι σχέσεις μεταξύ κομμάτων τον αφορούν. Ότι λαμβάνεται υπόψη η «αξία» του ως μονάδας,ως κύτταρου της αντιπροσωπευτικής μας δημοκρατίας .Ότι τον ακούν και τον λαμβάνουν υπόψη…
Από αυτό το σημείο κάνω ένα άλμα και έρxομαι στο θέμα της ημερίδας που είναι : πολιτική συνεννόηση, συναίνεση και η Συμφωνία των Πρεσπών.Με τις καθόλα προβλεπόμενες διχαστικές ,διχοτομικές επιπτώσεις που συνειδητά η κυβέρνηση μας προκάλεσε στην Βουλή και στην κοινωνία. Δεν ξέρω αν η λέξη διχασμός ή διαίρεση αποδίδει ακριβώς σε αυτό που συμβαίνει. Πάντως σε μια αντιπροσωπευτική Δημοκρατία πρέπει να δίνεις χώρο στα πολιτικά κόμματα να έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν ή να νοιώσουν ότι συμμετέχουν στη διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Το Σύνταγμα καθορίζει η κυβέρνηση είναι αυτή που χαράζει την πολιτική της χώρας που αποφασίζει , εφόσον έχει την λεγόμενη «δεδηλωμένη» και την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής. Όταν είσαι κυβέρνηση δεν κάνεις συνδιαχείριση ούτε της οικονομικής πολιτικής, ούτε των εθνικών θεμάτων. Όμως, η ενημέρωση , η διάχυση της γνώσης και η συνεννόηση με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις δίνει τη δυνατότητα να υπάρξει μια στενότερη μια αμεσότερη σχέση με την κοινωνία. Ας γυρίσουμε όμως πίσω να δούμε τι έγινε και τι έπρεπε να γίνει πριν την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών στις 17 Ιουνίου.
Θεσμικά, δεν λειτούργησαν τα όργανα τα οποία προβλέπονται από την Πολιτεία. Δεν συνήλθε ποτέ το ΚΥΣΕΑ για να συζητήσει ένα σοβαρό θέμα . Πολύ λίγοι χωρίς την απαραίτητη ενημέρωση και την μελέτη των ορατών δυσμενών επιπτώσεων προτίμησαν μόνοι τους να αποφασίσουν . Δεν συνήλθε ποτέ η Κυβερνητική Επιτροπή με την ίδια σύνθεση . Δεν συνήλθε ούτε το θεσμικό όργανο που προβλέπεται από το άρθρο 81 του Συντάγματος το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής . Δεν συνήλθε ούτε η διαρκής Επιτροπή Εξωτερικών και Αμυνας της Βουλής. Συνεπώς θα πρέπει να δούμε από την αρχή πως λειτουργεί όλο το σύστημα μας αν θέλουμε να προχωρήσουμε σε αυτό που λέγεται άσκηση μιας πολιτικής Εθνικής Ασφάλειας.
Συμπέρασμα: για την αποκατάσταση λειτουργίας ενός προβλέψιμου συλλογικού συστήματος ασφάλειας πρέπει να ξαναλειτουργήσει το Συμβούλιο Ασφαλείας σύμφωνα με την Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών.Εντός των ελληνικών τειχών, θα πρέπει να ξαναδούμε την ανάγκη να ξαναλειτουργήσουν εκείνοι οι θεσμοί που προβλέπονται από το Σύνταγμα και από τα νόμο για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και Εθνικής Ασφάλειας.. Θα ήταν πολύ χρήσιμο αν αυτά τα θεσμικά όργανα λειτουργούσαν είχαν λειτουργήσει και για την Συμφωνία των Πρεσπών-μία άλλη όμως Συμφωνία – για την ενημέρωση των πολιτικών κομμάτων, αποβλέποντας στην συνεννόηση και συναίνεση .Βοηθώντας έτσι στην εκτόνωση της οργής και του θυμού της κοινωνίας. Είναι βασικό καθήκον σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
Τέλος ,υπάρχει διαφορά μεταξύ εξωτερικής και εσωτερικής ασφάλειας. Όμως, ο Πολίτης πρέπει να νιώθει ασφαλής στην Αθήνα ή στην Θεσσαλονίκη ως ο πυρήνας του δημοκρατικού μας συστήματος, του αντιπροσωπευτικού μας συστήματος . Αυτός είναι το θεμέλιο της Δημοκρατίας. Αν ο πολίτης δεν νιώθει ασφαλής να περπατήσει, να πάει όπου θέλει ,να μείνει στο σπίτι του χωρίς φόβο , τότε αυτή η χώρα έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να διασφαλίσει και την εξωτερική της ασφάλεια.
Μια κυβέρνηση που δεν εξασφαλίζει λόγω ιδεοληψίας την ασφάλεια των πολιτών της δύσκολα μπορεί να πείσει ότι εξασφαλίζει αποτελεσματικά την Εθνική Ασφάλεια.
Ο Αλέξανδρος Π. Μαλλιάς, είναι πρέσβης επι τιμή και Υποψήφιος Ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας.
Το άρθρο αυτό βασίζεται στην τοποθέτηση του κ. Μαλλιά στο Φόρουμ των Δελφών, σε συζήτηση που οργάνωσε ο Εκδοτικός Οίκος Ι.Σιδέρης.
