Σχεδόν ταυτόχρονα δύο προσωπικότητες της δημόσιας ζωής του τόπου προέβησαν σε δηλώνεις, με τις οποίες εξύμνησαν τον Τσίπρα. Πρώτη η γνωστή νέα «πασιονάρια» του ΣΥΡΙΖΑ, η βουλευτής Θ. Μεγαλοοικονόμου, η οποία σκέφθηκε να τραγουδήσει το μεγαλείο του νέου αρχηγού της: «Σε λένε Αλέξη και είσαι ηγέτης. Η κάθε σου λέξη, ομόνοια και καταπέλτης», ανέκραξε, με άφθαστο λυρισμό, η ποιήτρια και «έπεσαν τα τσιμέντα»….
Ακολούθησε, ο επιφανής καθηγητής – συνταγματολόγος Ν. Αλιβιζάτος: Με το βάρος που προσδίδει στα λεγόμενά του η πανεπιστημιακή του θητεία, η συγγραφική του πολυπραγμοσύνη και η εν γένει εμπειρία του στα δημόσια πράγματα, απεφάνθη αναφερόμενος στον πρωθυπουργό μας: «Έχει ταχύτατη αντίληψη και πραγματικά αισθάνεσαι ότι δεν χρειάζεται να συζητάς από τα πιο στοιχειώδη στην αρχή μαζί του για να φτάσεις εκεί που θέλεις. Πιάνει πουλιά στον αέρα». Και θρυμματίσθηκαν τα τσιμέντα στα εξ ων συνετέθησαν…
Δεν μπορεί να εξηγήσει κανείς ποιος ακριβώς ήταν ο λόγος για τον οποίο ο ανεγνωρισμένου κύρους καθηγητής θεώρησε αναγκαίο να υμνήσει τον Τσίπρα. Ευγενής άμιλλα έναντι της Μεγαλοοικονόμου; Ξέσπασμα μιας ψυχής καταδυναστευομένης, χρόνια τώρα, από την αυστηρότητα του πανεπιστημιακού περιβάλλοντος και το βάρος της επιστήμης; Αγωνία και πάθος για το μέλλον της κεντροαριστεράς; Τρόμος μπροστά στον μπαμπούλα της «δεξιάς», που σηκώνει κεφάλι και απειλεί τους γνήσια «προοδευτικούς» ανθρώπους αυτής της χώρας; Ή απλώς μια ανοησία, που ακόμη και όταν είσαι πεφωτισμένος πνευματικός ταγός δικαιούσαι να πεις, έτσι για να περνά η ώρα;
Τείνω προς την τελευταία εκδοχή, διότι αυτό επιβάλλει το πραγματικό μέγεθος του εξυμνούμενου ηγέτη… Μπορεί να εμπνεύσει αμέτρητους χαρακτηρισμούς ο Τσίπρας, αλλά δύσκολα θα σκεφτεί κανείς ότι ο παθολογικά ψευδόμενος άλλοτε καταληψίας, που προσκυνά ακόμη και σήμερα τον Κάστρο και τον Μαδούρο, που θα μείνει ιστορία για την “kolotumba” του, που υπερηφανεύεται διότι του κτυπούν φιλικά την πλάτη όσοι αδημονούσαν να νομιμοποιήσουν την «μακεδονική» υπόσταση των αλβανοσκοπιανών, που υπογράφει χαρούμενος ό,τι του ζητούν, που θεωρεί «ακροδεξιούς» και «φασίστες» όσους μισεί, αλλά συναγελάζεται με τους ΑΝΕΛ και την Χρυσή Αυγή, που νομίζει ότι χειρίζεται άπταιστα την αγγλική, την ίδια στιγμή που και κρυφογελούν οι συνομιλητές του, που είναι η χαρά του Ερντογάν και του Ράμα, που υπόσχεται τζαμιά και συνεκμετάλλευση στους Τούρκους και συνομιλεί για τους Τσάμηδες και τα σύνορα με τους Αλβανούς, που… που …που…, μπορεί να θεωρηθεί τόσο ευφυής, ώστε να πιάνει πουλιά στον αέρα..
Δεν είναι δυνατόν όλα αυτά να μην τα γνωρίζει και να μην τα συνυπολογίζει ο διαπρεπής νομομαθής. Αλλά, ως θνητός επί της γης, δικαιούται και αυτός, έστω για μια φορά, να ξεφύγει από την επιστημονική αυθεντία του και να μοιάσει στην Μεγαλοοικονόμου… Γι’ αυτό και χρειάζεται κατανόηση και συμπάθεια για το λεκτικό ατόπημά του…
Όμως, εκείνο που είναι ακατανόητο είναι η αντιμετώπιση της οποίας έτυχαν η Μεγαλοοικονόμου και ο Αλιβιζάτος για τον λιβανωτό τους: Η μεν Μεγαλοοικονόμου αντιμετωπίσθηκε από την δημόσια κριτική περίπου ως ένα παραληρηματικό γύναιο, που γλύφει τον ηγέτη για να επιβιώσει πολιτικά…. Αντιθέτως για τον Αλιβιζάτο καταβάλλεται έντονη προσπάθεια να προστατευθεί το κύρος του και να ερμηνευθεί η δήλωσή του περίπου ως απαύγασμα βαθυστόχαστης πνευματικής διεργασίας που δυσκολεύονται να την καταλάβουν όσοι δεν συμμερίζονται τις πολιτικές ανησυχίες του κ. καθηγητή. Γράφτηκε, π.χ.: «Ο Αλιβιζάτος δεν εξαρτά τον πολιτικό του λόγο από το όνομα του πολιτικού ή της εφημερίδας που μπορεί να τον αξιοποιήσει. Εκφράζεται πάντοτε με σαφήνεια και ενίοτε με γενναιότητα, όπως όταν κατακεραύνωνε τη Χρυσή Αυγή στο δικαστήριο. Φιλοδοξίες έχει: τον γοητεύει ας πούμε η Ευρωβουλή. Αλλά τον πήχη της προσωπικής του ηθικής τον έχει τοποθετήσει, δεκαετίες τώρα, πολύ ψηλά. Α, και δεν κυνηγάει πόστα».
Ιδού λοιπόν το μυστικό της επιτυχίας: Όταν είσαι πολιτικά «ανεξάρτητος», όταν διακρίνεσαι για την γενναιότητά σου και όταν η ηθική σου βρίσκεται ψηλά, δικαιούσαι ακόμη και να σαχλαμαρίζεις χωρίς τον κίνδυνο να χαρακτηρισθείς Μεγαλοοικονόμου! Όταν δε το παρελθόν σου είναι γεμάτο από επιστημονικές δάφνες και σε περιβάλλει το κλέος του πνευματικά στιβαρού πανεπιστημιακού δασκάλου, ε τότε δικαιούσαι να λες ακόμη και ανοησίες, διότι δεν κινδυνεύει να τρωθεί το υπόδειγμα, που η συμπεριφορά και ο λόγος σου προσφέρουν στην κοινωνία…
