Μου θυμίζει τόσο πολύ κιοσές ο παράωρος Κρητικός το ποίημα του Καβάφη: «Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης». Σαν τον Αριστομένη, τον «άριστο κατά τη διαμονή του» στην Αλεξάνδρεια, που μιλούσε ελάχιστα, όχι γιατί δεν είχε πολλά να πει, αλλά για να θεωρηθεί μετριόφρων και όχι μέτριος. Μού θυμίζει πολύ τον Αριστομένη, ο Ηγεμών εξ Ανατολικών Σφακίων, Πολάκης. Βέβαια, αυτός από την ανάποδη! Μιλάει πολύ! Μιλάει πολύ, νομίζοντας πώς έτσι γίνεται σεβαστός απ’ τα συντρόφια. Διότι, για χάρη τους μιλάει πολύ και φωνασκεί. Και για τα ψηφαλάκια.
Της Βασιλικής Τζότζολα
Ο του Πέτρου Παύλος Πολάκης. Όχι. Το θέμα μας δεν είναι ο Πολάκης. Το θέμα μας, η διαπίστωση, ίσως και το ζητούμενο, είναι η λύπη που προκαλούν πολλάκις οι πολλάκις εμφανιζόμενοι εσχάτως Πολάκηδες. Τα πρόσωπα εκείνα που, ως μιμητές του Ιταλού, τέως Εισαγγελέα, Ντι Πιέντρο, προβαίνουν σε επιχειρήσεις «καθαρά χέρια». Και χρησιμοποιούν το δείκτη του χεριού τους, ως δοξάρι καταγγελτικό, πάνω σε χορδές κάποιου δήθεν εξαγνισμού. Λύπη. Και ύστερα λύπηση.
Ωστόσο, πριν αλέκτωρ φωνήσαι .. τετράκις στην περίπτωσή τους, ο από μηχανής Θεός της χώρας σκορπάει σαν κομφετί τους σε βάρος τους «αστάθμητους παράγοντες»:
- ένα δάνειο καταναλωτικό, ύψους .. πανυψίστου χαράς της κατανάλωσης,
- πιο πριν, τον «εδώ παπάς, εκεί παπάς» κύριο Πετσίτη,
- προστατευόμενoυς, δηλαδή, απροστάτευτους μάρτυρες,
- προστατευόμενους, δηλαδή, απροστάτευτους δικαστές,
την ώρα που τα τρία «Pulite[1] Π» του ΣΥΡΙΖΑ (Παππάς, Πολάκης, Παπαγγελόπουλος) φαντασιώθηκαν γαλάζιους σκελετούς στα ντουλάπια της Novartis και του ΚΕΕΛΠΝΟ.
Κάπως έτσι, οι ΣΥΡΙΖαίοι Μεσίες κατήντησαν Σωσίες του Μοσχοβίτη Γενικού Εισαγγελέα Βισίνσκι: χωρίς αποδεικτικά στοιχεία και με αυθαίρετους ισχυρισμούς, καβάλησαν τα καλάμια τους, κουνώντας κάθε τόσο το λάβαρο του μεγίστου πολιτικού εξορκισμού. ΣΥΡΙΖαίοι Μεσίες και τα αποστολικά δεκανίκια τους. Από τα 131.957 τετραγωνικά χιλιόμετρα, πού ισούνται με την έκταση της Ελλάδας, δεν έμεινε ούτε ένα πού να μην το σφραγίσουν με την καύτρα του τσιγάρου τους[2].
Λύπη. Και λύπηση. Και λαχτάρα! Για μιάν Ελλάδα … λαμπερή. Πού να μην ντρέπεται να τη φωνάζουν «Ελλάδα». Λαμπερή. Όχι απολυμασμένη. Γιατί η Ελλάδα έχει το συνειδός του Μακρυγιάννη για τις «δύο τζέπες»: τη μια γεμάτη αλήθειες και την άλλη γεμάτη ψέματα. Όταν υπάρχει, έστω και μια «τζέπη» με ψέματα, ας μην αναζητούμε αλήθειες. Ας τις κατασκευάζουμε! Άλλωστε, και η αλήθεια, όπως το ψέμα, ψάχνει τον αρχιτέκτονά της.
Την καταβροχθίσαμε την Ελλάδα, φθάνει! Καιρός πια να μαζέψουμε τις καύτρες. Και πάνω στα σημάδια της να ξαναφτιάξουμε την τύχη της. Χωρίς να ξεχνάμε. Προς τούτο, προτείνω στον επόμενο Πρωθυπουργό – και όλα συντείνουν στο να είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης – ταυτόχρονα με τον ορισμό του Υπουργικού του Συμβουλίου, να ορίσει μια Task Force τεκμηρίωσης των τετελεσμένων παράνομων πράξεων από εκείνους που, ενώ πράττουν, κρύβουν τα σουσούμια τους, προσβάλλοντας την τιμή και την υπόληψη των πολιτικών τους αντιπάλων.
Η επόμενη Κυβέρνηση, όσο υπάρχει ανάγκη να χτίσει, άλλο τόσο παρίσταται ανάγκη να ξεριζώσει. Όλο το κακό. Να το ξεριζώσει! Κυβερνητικό Συμβούλιο και Task Force κατά σκανδάλων. Ξεριζώνεις – φυτεύεις. Δε χτίζεις πάνω στο σάπιο!
Και για να θυμηθώ ένα ρητό της δικής μου πατρίδας, στην Ανατολική Κρήτη, κόντρα στσι μαντινάδες και στσις άστοχες μπαλωθιές του Παύλου του Πολάκη:
«Την τύχη του κάθε λαός τη φκιάνει μοναχός ντου,
κι όσα του κάμ’ η τρέλα του, δεν κάμει ο οχτρός του».
[1] «Καθαρά», πληθυντικός του Ιταλικού “pulito”
[2] Φράση εμπνευσμένη από «Τα Μικρά Έψιλον», του Οδυσσέα Ελύτη (εκδ. Ίκαρος)
