Σημείωνε κάποτε ο Morgan Forster, Άγγλος δοκιμιογράφος και fellow στο King’s College, ότι, “είτε η ζωή σημαίνει κουράγιο, είτε δεν είναι ζωή”.
Στριμωγμένη η Ελλάδα στη γωνία ενός εθνικο-πολιτικού ρινγκ, που δεν επέλεξε, απορροφά την ένταση και την οδύνη των χτυπημάτων, που της επιβάλλει ο Πρωθυπουργός της. Έσχατο, αλλά, κάθε άλλο παρά ελάχιστο λάκτισμα, το ταξίδι στο «Λευκό Παλάτι».
Της Βασιλικής Τζότζολα
Άγκυρα, 5 Φεβρουαρίου 2019. Θαμπωμένος ο ανιθαγενής Πρωθυπουργός, ως νεοζηλωτής της σύγχρονης «τουρκοκρατίας», φιλοδοξεί στις δηλώσεις του να μιλήσει για «ειλικρινείς συνομιλίες» και «ειλικρινή διάλογο» και επάλληλη εκφορά της λέξεως «ειλικρίνεια» ενώπιον του Σουλτάνου. Η γλώσσα των ελληνικών του και η γλώσσα του σώματος καταδεικνύουν απερίφραστα ότι, πίσω από τις κλειστές πόρτες, ανέλαβε την ευθύνη να παραδώσει γη και ουρανό. Ενώπιον των μικροφώνων και της τηλεθέασης, ανέλαβε να απεμπολήσει κάθε ευθύνη: «Θα προωθήσουμε το διάλογο ΜΕΤΑΞΥ των στρατιωτικών μας, για τη μείωση της έντασης στο Αιγαίο». Και παρακάτω: «Οι συνομιλίες που θα ακολουθήσουν ΑΝΑΜΕΣΑ στους υπουργούς μας της Εθνικής Άμυνας και των Εξωτερικών..». Η του πρώτου ανδρός αρχή, πουθενά. Εξαφανισμένη! Κατ’ εξουσιοδότησιν όλα τα «ες το φανερόν»! Ανάληψη της του πρώτου ανδρός ευθύνης – εντός ή εκτός ατζέντας, παντελώς αδιάφορο για τον ίδιο – μόνον εν κρυπτώ.
Εκχώρηση αρμοδιοτήτων. Εκχώρηση ευθυνών. Εκχώρηση εδάφους; Εκχώρηση αέρος; Βεβαία είναι η υπαναχώρηση σε κεκτημένα οφέλη δεκαετιών. Και μακάρι να ‘ξερα σε ποιά γλώσσα την συμφώνησε.
Ο τόπος που πήγε για να δει είναι γεμάτος Διγενήδες. Κι ακούγοντάς τον θωρείς και θαρρείς πώς ο τόπος, που εκπροσωπεί, είναι γεμάτος Ραγιάδες. Παραξενεύομαι πώς τούτος ο τόπος, ο εδώ, γεννάει Γενιτσάρους. Γεννάει, όχι εκθρέφει. Διότι, αντιλαμβάνομαι να σε σύρουν ακουσίως σε χαρέμια εθνοπαράδοσης. Αλλά, να περιφέρεσαι υψαύχην, εντός παραχωρημένου – και, μάλιστα, προφορικώς από εσένα – FIR[1], με σουλτανικά αεροσκάφη, ψελλίζοντας «μολών λαβέ», δεν το χωράει ο νους μου. Αγνόησε τον ICAO[2], που θυμίζω είναι τμήμα του ΟΗΕ. Αγνοεί, ούτως ή άλλως, τον EUROCONTROL[3]. Προφανώς δεν τον ενδιαφέρει η τουρκική εμμονή περί πλασματικού FIR Αθηνών. Έχει και γραμμένη στα νεόκοπα υποδήματα της Μπέττυς την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας της χώρας, οπότε, «μολών λαβέ, πολυχρονεμένε Του! Μολών λαβέ!».
“Είτε η ζωή σημαίνει κουράγιο, είτε δεν είναι ζωή”. Έχω το χούι να πιστεύω ότι υπάρχει και Ανάσταση Νεκρών. Αλλά σε άλλη ζωή, ή, τουλάχιστον, στη συνέχεια αυτής. Όμως, πόσο κουράγιο να κάνει κανείς ως Έλλην και, άρα Ρωμιός, κι, ενδεχομένως, Βυζαντινός Οφφικιάλιος μιας Ιστορίας, που αιώνες γράφεται με Πίστη!
Θα μπορούσα να του συγχωρήσω πολλά. Θα μπορούσα να παραβλέψω άλλα τόσα. Αν είχε την πρόνοια, ακόμη και ωθούμενος από ταπεινά αίτια, να προβεί σε μία ελάχιστη, σιωπηλή, ακραίως αντιστασιακή, απολύτως πατριωτική, ανελέγκτως άμεμπτη, αεικίνητο κίνηση: μπαίνοντας στην Αγιά Σοφιά, μπροστά στους ελληνοτουρικούς φακούς και τις κάμερες, λίγο πριν φθάσει στην Αγία Τράπεζα συμπάσης της Οικουμενικής Ορθοδοξίας, δίπλα ακριβώς στο σημείο, που ο Ιουστινιανός εναπέθεσε τον πόνο του, να κάνει το Σταυρό του…
Να κάνει το Σταυρό του! Κι ας είχα τον πόνο μου, ότι παρέδωσε τη Θράκη. Κι ας είχα την ανασφάλεια, ότι τα μαχητικά μας, οσονούπω, θα αναχαιτίζονται σαν σε διαδικτυακό παιχνίδι. Κι ας είχα τη βεβαιότητα, ότι το ενιαίο αμυντικό δογμά «Θράκη – Αιγαίο – Κύπρος» θα μείνει στις επόμενες γενεές ως παρωχημένο case study.
Ας έκανε μόνον το Σταυρό του! Σε τέσσερις κινήσεις, τριών δακτύλων, θα είχε πετύχει roi mat. Το παιχνίδι στη σκακιέρα μπορεί να συνεχιστεί, ακόμη κι αν η βασίλισσα έχει βγει από το παιχνίδι. Αλλά δεν θα τελειώσει, αν δεν χαθεί ο βασιλιάς.
Ας είχε κάνει απλώς το Σταυρό του…
[1] Flight Information Region (Περιοχή Πληροφοριών Πτήσεων)
[2] International Civil Aviation Organization
[3] Ευρωπαϊκός Οργανισμός για Ασφάλεια στην Αεροναυτιλία
