Δεν χρειάζεται να ανήκεις στις τάξεις των καθ` έξη συνομωσιολόγων, για να συμφωνήσεις πως αρκετά από τα δρώμενα και τεκταινόμενα της πολιτικής σκηνής, δεν εξυπηρετούν μόνο συγκυρίες της στιγμής, αλλά βασίζονται και σε μακρόπνοους πολύπλοκους σχεδιασμούς και σκοπιμότητες που προορίζονται να εξυπηρετήσουν.
Του Βαγγέλη Μωυσή
Κι ας μη τα ρίχνουμε όλα στους «ξένους δάκτυλους» και στον απρόσωπο «διεθνή παράγοντα».
Σε ό,τι αφορά στη Συμφωνία των Πρεσπών για παράδειγμα, δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ, η Γερμανία και άλλες δυτικές χώρες που κόπτονται για την άρον-άρον επίλυση του Σκοπιανού ζητήματος και την ένταξη του συνόλου των δυτικών Βαλκανίων σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, ώστε να αποκόψουν τις προσβάσεις του ρωσικού παράγοντα στην περιοχή.
Αυτή είναι η μία, πολιτική όψη, του νομίσματος.
Η άλλη όψη, είναι εκείνη της «μπίζνας». Και εδώ ο παράγοντας δεν είναι «ρωσικός». Είναι «τελωνειακός», «μεταφορικός», που δεν σχετίζεται με γεωπολιτική επιρροή, αλλά με «ισοζύγια», «ισολογισμούς» και κέρδη…
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, λοιπόν. Υπάρχουν και εντός Ελλάδας οικονομικά συμφέροντα, που κάθε άλλο παρά ενοχλούνται από ένα «όπως-όπως» κλείσιμο της εκκρεμότητας με τα Σκόπια. Εντοπίζονται κυρίως στον ελλαδικό νότο (χωρίς να απουσιάζουν και κάποια βορειοελλαδικά), έχουν ενίοτε πολυεθνικές «περγαμηνές» και φυσικά, ελάχιστα «πονοκεφαλιάζουν» για το ζήτημα των επιχειρήσεων της Μακεδονίας που πλήττονται από τις επιπλοκές της Συμφωνίας των Πρεσπών στο πεδίο των Προϊόντων Ονομασίας Προέλευσης.
Τέτοιου είδους συμφέροντα δε, σχετίζονται εν πολλοίς εδώ και δεκαετίες και με το mediaκό σύστημα της Ελλάδας. Αποτελούν, δηλαδή, αυτό το «αόρατο», αλλά πολλάκις συζητούμενο «οικονομικό κατεστημένο», που πάντα αναζητούσε, πάντα αναζητά και πάντα θα αναζητά τρόπους να διατηρεί διαύλους επικοινωνίας με το πολιτικό σύστημα. Και αναλόγως με το πόσο τα καταφέρνει, και ποια μορφή αποκτά αυτή η «επικοινωνία», ανεβοκατεβαίνει και ο… δείκτης «διαπλοκής» στη χώρα μας.
Αντιλαμβάνεστε που το πάω σιγά-σιγά, ε;
Τον καιρό που δημιουργήθηκε το Ποτάμι από το Σταύρο Θεοδωράκη, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που σημείωναν ότι πρόκειται για ένα κόμμα «τέκνο» του Mediaκού τοπίου της χώρας και κατά την ερμηνεία πολλών φωνών της εποχής, «τέκνο» του λεγόμενου Συστήματος, με αντισυστημικό μανδύα. Κάτι σαν «Μπουτάρη» της κεντρικής πολιτικής σκηνής.
Συμπτωματικά, αυτή η δήθεν αντισυμβατική και αντικομφορμιστική πολιτική πλατφόρμα:
- «Χαϊδεύτηκε» σε προκλητικό βαθμό -όπως και ο Γιάννης Μπουτάρης, που αποτέλεσε το αρχικό «καλούπι»- από το ίδιο «Σύστημα» που στα μάτια των αφελών αντιστρατευτόταν. Εξυπηρέτησε συγκεκριμένο προσανατολισμό στο θέμα των Σκοπίων, εκπροσωπώντας έναν δήθεν «προοδευτικό», «εναλλακτικό» και «πολιτικά ορθό» λόγο, υπέρ του… «δε βαριέσαι αδερφέ».
- Ο πολιτικός της βίος φτάνει στο τέλος της (ακριβώς όπως και ο πολιτικός βίος του Μπουτάρη), μαζί με το κοινοβουλευτικό «φινάλε» μια εθνικής ταπείνωσης, στο βωμό διεθνών γεωπολιτικών και εσωτερικών οικονομικών συμφερόντων.
Εν κατακλείδι και εκ του αποτελέσματος αποτιμώντας, το Ποτάμι εκβάλλοντας στις Λίμνες των Πρεσπών, μοιάζει να ολοκληρώνει τον κύκλο του και παύει να έχει και λόγο ύπαρξης και η στάση του συμφωνεί απολύτως με αυτή την εκδοχή, συνιστώντας de facto παραδοχή.
Μια στάση σε απολύτως αντίστροφη λογική, εκείνης των ΑΝΕΛ.
Ο Πάνος Καμμένος, στηρίζει την κυβέρνηση αποδοκιμάζοντας εκ του ασφαλούς τη Συμφωνία των Πρεσπών, ελπίζοντας να κερδίσει «πατριωτικούς» πόντους, παράλληλα με την διατήρηση της επαφής με την εξουσία, έχοντας ως προτεραιότητα την πολιτική του επιβίωση με απολύτως λαϊκιστικούς όρους.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης, δεν στηρίζει την κυβέρνηση, αλλά στηρίζει τη Συμφωνία των Πρεσπών, γνωρίζοντας πως αυτή η στάση οδηγεί στο πολιτικό του τέλος και έχοντας σχεδόν… αλτρουιστικά, ως προτεραιότητα, την επιβίωση της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Και δυστυχώς, όπως η αυθεντική Κασσάνδρα στη θρυλική Τροία, οι «Κασσάνδρες» του 2014, θα δικαιωθούν μετά τον επίλογο…
