Του Βαγγέλη Μωυσή
Ο όρος «επιτήδεια ουδετερότητα» ήδη από τη διάρκεια του Μεσοπολέμου και ακόμα περισσότερο στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά το τέλος του, ταυτίστηκε, εντός των διπλωματικών κύκλων, με την Τουρκία και την εξωτερική της πολιτική. Μια πολιτική, που φρόντιζε πάντα να τηρεί ίσες αποστάσεις από τους κατά περίπτωση αντιπάλους, στο βαθμό που αυτό εξυπηρετούσε τις δικές της επιδιώξεις, φθείροντας ενδεχομένως στρατηγικούς ανταγωνιστές της.
Κομβικό σημείο αυτής της «επιτήδειας ουδετερότητας», που ως χαρακτηριστικό της τουρκικής διπλωματίας, διαδόθηκε στο ευρύτερο κοινό το 1993, με το σύγγραμμα του Φρανκ Βέμπερ “ο Επιτήδειος Ουδέτερος”, αποτελεί η στάση της γείτονος στη διάρκεια της επιχείρησης «Μαρίτα» που εξαπέλυσε ο Αδόλφος Χίτλερ τον Απρίλιο του 1941, για την κατάληψη της Ελλάδας και την εκδίωξη τω Βρετανών από το τελευταίο τους προγεφύρωμα στην ηπειρωτική Ευρώπη.
Δεν είναι λίγοι οι ιστορικοί και οι στρατιωτικοί αναλυτές που εκτιμούν ότι μια ενδεχόμενη τότε μαζική συνδρομή της Τουρκίας στην ελληνική άμυνα, θα μπορούσε να μεταβάλει τον ρου του πολέμου.
Φυσικά η ιστορία είναι γνωστή. Η Τουρκία προτίμησε να μείνει έξω από το χορό και τους κινδύνους μιας εμπλοκής, «παίζοντας» εν συνεχεία το διπλωματικό παιχνίδι και με τις δύο πλευρές, επενδύοντας παράλληλα και στην μακροχρόνια φθορά της ηττημένης Ελλάδας, τα αποτελέσματα της οποίας εκμεταλλεύτηκε κατά τη διάρκεια της διαμόρφωσης του μεταπολεμικού status στο Αιγαίο.
Τι δουλειά έχει, θα ρωτήσετε, η ουδετερότητα της Τουρκίας με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Τη ίδια ακριβώς «επιτήδεια ουδετερότητα» ακολουθεί εδώ και χρόνια η Αριστερά -και ιδιαίτερα αυτό το τμήμα της που εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις παραφυάδες του- στο θέμα της τρομοκρατίας.
Μια «επιτήδεια ουδετερότητα» ανατριχιαστική, μεταξύ δολοφόνων και θυμάτων, που… «καταδικάζει» μεν «αλλά» βρίσκει ψήγματα ενοχής στο θύμα, κατά τον ίδιο τρόπο που ενίοτε, ο συνήγορος ενός βιαστή αναζητά ελαφρυντικά της πράξης, στην προκλητική ενδυμασία της βιασθείσας!
Που «λυπάται» μεν για τη βόμβα στον ΣΚΑΪ, «αλλά» δεν αίρει το καθεστώς στοχοποίησης του ΣΚΑΪ από την ίδια την κυβέρνηση, ούτε σπεύδει στον τόπο της επίθεσης.
Που πανηγυρίζει τις σποραδικές επιτυχίες της ΕΛ.ΑΣ. έναντι τρομοκρατικών θυλάκων, αλλά διαμορφώνει στις φυλακές τις ιδανικές συνθήκες συγχρωτισμού τρομοκρατών και ποινικών κρατουμένων, ενώ αναγνωρίζει ιδεολογικά χαρακτηριστικά «ένοπλης πάλης» στα στυγερά εγκλήματα των δολοφόνων της 17Ν και υπερασπίζεται το δικαίωμά τους, όντες αμετανόητοι, να απολαμβάνουν τακτικές άδειες εξόδου από τη φυλακή.
Μια «επιτήδεια ουδετερότητα», που αναγνωρίζει την ύπαρξη προβλήματος εγκληματικότητας στα πανεπιστήμια αλλά επιρρίπτει την ευθύνη της Ασφάλειας στο… φοιτητικό κίνημα.
Μια «επιτήδεια ουδετερότητα», που στέλνει στα μέσα ενημέρωσης και στους δημοσιογράφους, το μήνυμα, ότι η διακίνηση απόψεων μη αρεστών στο «καθεστώς», εγκυμονεί τον κίνδυνο προσέλκυσης ενός τυφλού τρομοκρατικού χτυπήματος, αλλά μην ανησυχείτε, παιδιά… Αν συμβεί θα το «καταδικάσουμε»!
Ο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς, δικαιώνει όσους ισχυρίζονται ότι ανεχεται υποστηρικτές της τρομοκρατίας και των τρομοκρατών.
Διότι , μια υπεύθυνη κυβέρνηση, δεν θα απουσίαζε από τον τόπο του εγκλήματος. Θα ήταν εκεί και θα δήλωνε «είμαστε όλοι ΣΚΑΪ»!
