Αλλάξαμε έτος όμως τα ποσοστά διαταραχών άγχους παραμένουν αυξημένα. Σημαντικό ότι πλέον παρατηρείται συχνά και σε μικρές ηλικίες εκεί όπου συνηθίζει κανείς να συναντάει την ανεμελιά. Θα αναφερθούμε για πολλοστή φορά στο θέμα του ρυθμού της καθημερινότητας όπου μεγαλώνουν τα σημερινά παιδιά.
Της Μίκας Πανάγου*
Ο χρόνος σε συνάρτηση με αυτά που πρέπει να γίνουν δεν ταιριάζει. Γινόμαστε συχνά σούπερ ήρωες που προσπαθούν να προλάβουν τα πάντα χωρίς μια παύση, χωρίς να δίνεται ιδιαίτερη σημασία στα γεγονότα της ημέρας. Μας ενδιαφέρει κυρίως να τρέχουμε για να νιώθουμε ότι είμαστε κοντά στο φυσιολογικό. Θέλουμε να υπάρχουν πολλές δραστηριότητες και μαθήματα για τα παιδιά ώστε και αυτά να μην χαρακτηριστούν τεμπέλικα. Αυτό που στην πραγματικότητα περνάει κρίση είναι η λεκτική επικοινωνία, επιλέγουμε να χανόμαστε στις ηλεκτρονικές συσκευές μας και να συνδεόμαστε από εκεί με το τι κάνουν, τι φοράνε και που είναι οι γύρω μας και πόσο ευτυχισμένοι έχουν καταφέρει να δείχνουν σε σχέση με εμάς.
Είναι ή δείχνουν όμως τελικά; Μαθαίνουμε ότι με την υπέρ κατανάλωση όλα θα είναι καλύτερα, συγκρίνουμε τον σύντροφο μας με αυτούς στις οθόνες μας και μάλλον κάτι δεν κάνουμε σωστά. Ο χρόνος που έχουμε αφιερώνεται εκεί στο άψυχο χωρίς να χρειάζεται να μιλήσουμε για συναισθήματα, για όσα μας συμβαίνουν, τα ξερoκαταπίνουμε και πέφτουμε για ύπνο και την επόμενη μέρα προσθέτουμε κι άλλα. Αυτό διδάσκουμε και στα παιδιά, εφαρμογές ευτυχίας, έκθεση του εαυτού μας που ο καθένας μπορεί να σχολιάσει ότι θέλει και να βρεθούμε χωρίς ίχνος αυτοπεποίθησης.
Πόσο έτοιμη είναι μια παιδική ψυχή να επικοινωνεί με αυτούς τους τρόπους; Τα συναισθήματα που πηγαίνουν, πως τα διαχειρίζεται; Αγωνιούν να αποκτήσουν φίλους και δεν ξέρουν τον τρόπο. Θέλουν να μιλήσουν για εκείνους και νιώθουν άβολα. Πόσοι από εμάς τελικά έχουν την ζωή που επιθυμούν; Κάνουν την δουλειά που τους αρέσει και λένε όχι όταν δεν θέλουν κάτι; Ο συμβιβασμός ξεκινάει από το σπίτι και επεκτείνεται στην ευρύτερη κοινωνία. Πώς να επαναστατήσουμε όταν μας έμαθαν να λέμε ευχαριστώ σε ότι μας τυχαίνει και να υπομένουμε ότι μας συμβαίνει γιατί αλλιώς θα είμαστε κακά παιδιά. Πόσα πρέπει νίκησαν τα θέλω; Το πρότυπο είναι οι ενήλικες μας αρέσει ή όχι αυτή είναι η αλήθεια.
Όταν λοιπόν ζούμε κάτι που δεν μας ταιριάζει και όσο μεγαλώνουμε νιώθουμε ότι είναι αργά να το αλλάξουμε πως να μην μας χτυπήσει την πόρτα το άγχος. Περνάνε οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες με πανικό και τρέξιμο. Απαγορεύεται το διάλειμμα γιατί κάθε λεπτό είναι πολύτιμο, ακόμα και στον δρόμο βιαζόμαστε με ρίσκο ακόμα και την ζωή μας. Μόνο όταν μας συμβεί κάτι άσχημο θα κινητοποιηθούμε, θα αναθεωρήσουμε, θα ηρεμήσουμε όμως μετά πάλι το ίδιο θα είναι όταν αντιμετωπιστεί. Επενδύουμε στην καριέρα μας, στα χρήματα, στα υλικά αντικείμενα και ξεχάσαμε την συναισθηματική μας επένδυση, την επαφή μας με τον εαυτό μας. Τον αφήσαμε απλά να δουλεύει αδιάκοπα, να συντροφεύεται από το άγχος και να ζει στο σώμα μας ανενόχλητο. Χωρίς όρια γιατί έτσι πρέπει.
Όλα τα παραπάνω λοιπόν συμβάλλουν στις ζωές όλων και ταΐζουν καθημερινά το άγχος μας με αποτέλεσμα να μεγαλώνει. Ακόμα και στις καλές μας ημέρες αγχωνόμαστε τι θα γίνει ξαφνικά και θα μας χαλάσει την ηρεμία μας. Αν πρώτοι εσείς δεν δώσετε χώρο και χρόνο στην καθημερινότητα σας, όσους στόχους πρωτοχρονιάτικες και αν βάζετε το αποτέλεσμα θα παραμένει ίδιο. Ας προσπαθήσουμε να μάθουμε κάτι νέο στα παιδιά, να μετακινούμαστε χωρίς άγχος.
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram
