Οραματίζομαι την Ελλάδα, μια Βρετανία του Νότου. Στην Ανώτατη Εκπαίδευση.
Ανήκω στη γενιά που έζησε την «απενοχοποίηση» των σπουδών στην Εσπερία. Ακριβοπληρωμένη, εκεί, η εκπαίδευση και η μετεκπαίδευση, αλλά απενοχοποιημένη. Και κοσμοπολίτικη. Με έναν τρόπο που, εν αγνοία μας, προετοίμασε τις ακμάζουσες σήμερα γενιές να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά το «τσουνάμι» των μνημονίων και την οικονομικο – κοινωνική κατάντια της σύγχρονης Ψωροκώσταινας.
Της Βασιλικής Τζότζολα
Για παράδειγμα, η καταναλωτική συνείδηση, που, την τελευταία δεκαετία, αναπτύσσει επιτυχώς ο Νεοέλληνας, οφείλεται, εν πολλοίς, στη συρρίκνωση της τσέπης του. Ωστόσο, καταλύτης προς τούτο υπήρξε η βρετανική – επί το πλείστον – «εκπαίδευση» και συνεισφορά ενός Sainsbury’s ή κάποιου TESCO των φοιτητικών μας χρόνων.
Αναθεωρητικής Βουλής το ανάγνωσμα και προτεινόμενη διάταξη για το περιώνυμο «άρθρο 16», πουθενά!
Σε μια ομιλία μου σε φοιτητές, το 2011, ως αν. εκπρόσωπος τύπου της ΝΔ, αναφέρθηκα εκτενώς στο παράδειγμα του Στάνφορντ και του Μπέρκλεϋ, των δύο γειτόνων πανεπιστημίων των ΗΠΑ. Το πρώτο κορυφαίο και ιδιωτικό, το δεύτερο κορυφαίο και δημόσιο. Τί τα καθιστά κορυφαία; Ο ανελέητος ανταγωνισμός! Ο ανταγωνισμός! Κι ενώ «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα» μιλάμε – επιτέλους κι ευτυχώς – για one stop shop διαδικασίες στον τομέα του εμπορίου (κι όχι μόνο), κι ενώ ο υγιής ανταγωνισμός και η πάταξη του ολιγοπωλίου μάς απασχολεί συνεχώς, στην εκπαίδευση, γονυκλινείς, με έναν ραγιάδικο, ανελεύθερο και παρωχημένο τρόπο, κάνουμε μετάνοιες στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο.
«Η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, με πλήρη αυτοδιοίκηση, (…) υπό την εποπτεία του Κράτους (…)». [Άρθρο 16, παράγραφος 5, εδάφια 1 και 2]. Σταχυολογώ :
- Αποκλειστικό προνόμιο του Κράτους η ανώτατη εκπαίδευση!
- Του Κράτους, του πατερούλη Κρόνου, που τρώει τα παιδιά του, μη και του στερήσουν την εξουσία!
- Με πλήρη αυτοδιοίκηση, αλλά υπό την κρατική εποπτεία! Σπας, δηλαδή, τη φτερούγα του νεοσσού και, ύστερα, του λες «πέτα»!
Ονειρεύομαι την Ελλάδα μια Βρετανία του Νότου, μια πανεπιστημιακή Καλιφόρνια της Ευρώπης. Ένα ελληνικό silicon valley[1], μια Κοιλάδα του Φωσφόρου. Ή του Ηλίου. Ή του Οξυγόνου. Του εκπαιδευτικού Οξυγόνου! Κάτω από τον κάδμιο, τον γαλάζιο ελληνικό ουρανό και δίπλα στις κρυστάλλινες, κυμματώδεις, αλλά χαδιάρες θάλασσες. Μες στη Στοά του Αττάλου, αλλά και τη Στοά του Στρατηγού Σπυρομίλιου. Και να εισρέει ξένο – φοιτητικό – συνάλλαγμα στις ελληνικές τράπεζες.
Οραματίζομαι Ακαδημίες Πλάτωνος και μικρές Ακαδημίες Αθηνών. Και μια πολυφυλετική Εκκλησία του Δήμου, εκεί, στην Πνύκα, να παραδέχεται και να αποδέχεται το ισοκράτημα του Ισοκράτη, ότι: «.. μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας».
Ονειρεύομαι μια Ελλάδα και πάλι του Κόσμου. Να τολμήσω αλλιώς; Έναν Έλληνα Κόσμο δικό μας, όλων μας. Οι Άλλοι να γίνουν Ημέτεροι και η Παιδεία κτήμα ίδιον, ιδιοκτησία ενός εκάστου.
Αν δεν ιδρυθεί, απέναντι από κάθε κρατικό Πανεπιστήμιο, ένα ιδιωτικό, χωρίς καταλήψεις και καθηγητο-lobby, ανωτάτου επιπέδου ανώτατη εκπαίδευση, ας μην προσμένουμε! Τη χώρα έχει τη δύναμη να σώσει η Εκπαίδευση. Και για να σωθεί η χώρα, η Εκπαίδευση οφείλουμε να αναπτυχθεί, να ανταγωνιστεί, να αναταθεί. Τον πήχυ της ποιότητας αναβιβάζει ο ανταγωνισμός. Εφαλτήριο για το δημόσιο πανεπιστήμιο θα σταθεί το ιδιωτικό. Γι’ αυτό πρέπει να στηθεί ιδιωτικό. Με φαντασία, με πρωτοβουλία, με αέρα καθαρό. Με μυαλά δροσερά, φρέσκα.
Μια συνταγματική διάταξη έχει την ισχύ να οδηγήσει σε εθνική ανα-διάταξη.
[1] «Κοιλάδα του πυριτίου»
