Θα αναρωτηθεί κανείς αν υπάρχει τελικά συνταγή για να είσαι καλά σαν μέρος της κοινωνίας που ζούμε. Θα ψάξει τα κριτήρια και τις τάσεις που αν τις εκπληρείς μπορείς να λέγεσαι ευτυχισμένος. Ακούγεται σαν λίστα ελέγχου όπως κάνουμε συχνά για να φτιάξουμε ένα φαγητό ή για να πάμε στην παραλία.
Της Μίκας Πανάγου *
Τί μας λείπει και τι διαθέτουμε. Κάπως έτσι συχνά λειτουργούμε στο κοινωνικό σύνολο που ανήκουμε. Έχω σπουδάσει; Έχω καλή δουλειά; Έχω σχέση; Και αν έχω πάει για γάμο; Προετοιμάζομαι να κάνω παιδιά; Οι εργένηδες θα αναρωτηθούν αν πήγαν σε μέρη διασκέδασης που είναι διάσημα, αν οι διακοπές τους είναι σε εντυπωσιακό προορισμό, αν το αμάξι που έχουν είναι αρκετό για να το λένε με άνεση όταν τους ρωτάνε. Οι λίστες αυτές δεν τελειώνουν ποτέ και ίσα ίσα γίνονται όλο και πιο απαιτητικές. Τι γίνεται με τον εσωτερικό μας κόσμο; Δίνουμε χώρο στον εαυτό μας να νιώσουμε συναισθήματα; Αναγνωρίζουμε όσα έχουμε πετύχει μέχρι τώρα και λέμε συχνά μπράβο; Είμαστε ευγνώμονες που αναπνέουμε και αλληλεπιδρούμε στο μέρος μας με άλλους ανθρώπους; Τελικά ποιος ορίζει στον καθένα από εμάς τι τον κάνει ολοκληρωμένο.
Από που έρχονται αυτές οι λίστες ικανοποίησης και τοποθέτησης ταμπέλας συχνά. Η σύγκριση θα γίνει με το καλύτερο από εμένα για να διαπιστώσω για άλλη μια φορά πόσο θάλασσα τα έχω κάνει. Με πείσμα και σθένος αποκτώ τελικά υλικά αγαθά, μια καλή δουλειά, γάμο, παιδιά όμως συνεχίσω να μην είμαι καλά.
Συχνά ακούγεται η φράση «έτσι όπως μας τα έκαναν πως να είμαστε καλά;» Ποιοι σε ορίζουν καθημερινά και αποφασίζουν για τα συναισθήματα σου. Μήπως δεν θες να είσαι διαφορετικός όποτε πηγαίνεις με το κύμα της πλειοψηφίας. Δεν τολμάς να δηλώσεις ότι νιώθεις όμορφα ή ότι βρήκες ευτυχία σε μικρά πράγματα γιατί θα σε κοιτάξουν στραβά και θα ακούσουν κάτι που δεν θέλουν.
Βολευόμαστε και δεν θέλουμε να μετακινηθούμε. Περιμένουμε ένα θαύμα να αλλάξουν όλα, εξαρτόμαστε από άλλους γιατί το μόνος μας το έμαθαν βαρύ και δύσκολο. Καταπίνουμε όσα μας ενοχλούν γιατί προτεραιότητα είναι οι άλλοι και να ανεβάσουμε στα κοινωνικά δίκτυα πόσο καλά τα κάνουμε. Δεν θέλουμε να κοιτάξουμε τις λύσεις γιατί όλοι δεν είναι καλά, άρα εμείς γιατί να γίνουμε. Ρουφάμε τα συναισθήματα ανθρώπων που δεν έχουμε συναντήσει ποτέ, θυμώνουμε, λυπόμαστε, χαιρόμαστε μαζί τους και με πάθος αλλά των δικών μας ανθρώπων δεν προλαβαίνουμε γιατί η μόδα προστάζει να τρέχουμε.
Καθένας κουβαλάει μια ταυτότητα προσωπική με δικά του στοιχεία, γνωρίσματα και χαρίσματα. Όλοι έχουμε το δικαίωμα να ονειρευόμαστε πράγματα για εμάς, να νιώθουμε και να μοιραζόμαστε. Μόνο που καμία φορά μπερδευόμαστε με του διπλανού την σκέψη και γίνεται δική μας και χάνουμε τον εαυτό μας.
Ας προσπαθήσουμε να εστιάζουμε στο μέσα μας και στην ψυχή μας και όσο δεν μοιάζουμε με τους άλλους να ανακουφιζόμαστε όχι να μας πολεμάμε.
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram
