Κάπου στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 90, και ενώ, ήδη, τα φρέσκα τότε ταμπλόιντ κάνουν τη «δουλειά» τους (μία από αυτές τις εφημερίδες είχε δημοσιεύσει το γυμνό και τεμαχισμένο πτώμα δολοφονημένης γυναίκας) ξεκινά και η παρουσίαση ανάλογων στιγμών και σκηνών από την τηλεόραση. Διάφοροι αρχισυντάκτες και διευθυντάδες, πρώην συντάκτες ύλης, χωρίς δηλαδή προϋπηρεσία στο ρεπορτάζ, ή χαμηλής παιδείας, αμοραλιστές και χωρίς ντροπή, επιμένουν έως και εμμένουν στην παρουσίαση «ελαφρών» θεμάτων. Διότι καλή, σου λέγανε, η παρουσίαση σπουδαίων θεατρικών παραστάσεων, αλλά την Χι πρωταγωνίστρια με μαγιό πότε θα τη βγάλουμε στις ειδήσεις;
Σε εκείνους τους δύσκολους καιρούς και τις άθλιες συνθήκες για πολιτιστικούς συντάκτες, τυχαίνει τηλεοπτικά συνεργεία που βρίσκονταν στα τότε γραφεία της ΝΔ στη Ρηγίλλης, να τραβήξουν πλάνα με τον ημιθανή Μάνο Χατζιδάκι να μεταφέρεται στον «Ευαγγελισμό». Και οι ομηρικές μάχες ξεσπούν. Θα «παίξουν» τα πλάνα; Πρέπει να παίξουν; Γιατί δεν πρέπει; Γιατί φωνάζετε; Γιατί διαμαρτύρεστε; Ο τηλεθεατής δεν πρέπει να ξέρει;
Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που η έγκριτη ισπανική El Pais είχε «μηδίσει» προσχωρώντας ανεπίτρεπτα σε δημοσιοποίηση μιας φωτογραφίας του Φεντερίκο Φελίνι καθώς νοσηλευόταν στην εντατική. Τη φωτογραφία είχε αγοράσει από κάποια νοσηλεύτρια, που την τράβηξε λαθραία, ενώ σύμπας ο ιταλικός Τύπος είχε αρνηθεί να τη δημοσιεύσει. Η El Pais έμεινε δακτυλοδεικτούμενη επί πολλά έτη και δικαίως. Το φοβερό της υπόθεσης είναι πως και όλα τα ανθρωπιστικά να παραβλέψεις, ένα τέτοιο ενσταντανέ δεν προσφέρει κάτι. Όπως και τα πλάνα του Χατζιδάκι.
Αν θυμάμαι καλά, τα πλάνα δεν βγήκαν στον αέρα τότε, όχι λόγω της σθεναρής αντίστασης κάποιων συναδέλφων πάντως. Ουδείς γνωρίζει τι ακριβώς έγινε, γνώμη μου είναι πως κάποιος ή κάποιοι εκδότες παρενέβησαν στα κανάλια και τα ΜΜΕ τους. Με την κατρακύλα που ακολούθησε, και που δεν είχε τελειωμό, όλοι αισθανθήκαμε πως ο Τύπος θα αλλάξει για πάντα, με τον θάνατο του Χρήστου Λαμπράκη. Δεν δούλευα ούτε και δούλεψα ποτέ στο Συγκρότημα Λαμπράκη. Δουλεύαμε δεν δουλεύαμε, ωστόσο, όλοι γνωρίζαμε ποιος κατά βάσιν ήταν ο ευπατρίδης που διέλυε τέτοιες θύελλες.
Εν τω μεταξύ, σε ολόκληρο τον Κόσμο, προεξαρχουσών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, το «λάιφ στάιλ» έδινε και έπαιρνε. Σήμερα, πια, έχουμε φτάσει στο απόλυτο μηδέν. Δεν υπάρχουν σοβαρά μέσα, πλην εξαιρέσεων (στις οποίες σεμνύνομαι να θεωρώ ότι εντάσσεται και το Thepresident.gr). Το ένα λεπτό πέφτει η είδηση με τη Γάζα, το επόμενο ανεβαίνει η τάδε influencer, που είναι και κακάσχημη πανάθεμά την και εμφανίστηκε να κάνει βουτιές. Χυμένα στη ροή, επομένως χωρίς αξιολόγηση, χωρίς κατηγοριοποίηση. Ο,τι θέλεις διαβάζεις αγαπητέ αναγνώστη. Και ό,τι θέλεις βλέπεις. Δεν θα σε επηρεάσουμε… ‘Η μήπως ήδη επηρεάζεσαι με την ισότιμη προβολή; Ε;
Μερικές φορές, είναι τόσο προκλητικά όσα γίνονται, που δεν πιστεύεις στα αυτιά σου. Όπως συνέβη μετά τον θάνατο του νεαρού ποδοσφαιριστή, που κάποιες εκπομπές έπαιξαν το σπίτι του, τα μπάνια του, την πισίνα του, το νοίκι του, ή τα sms του. Ενας βγήκε και ζήτησε συγγνώμη, αλλά το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ δεν το γλύτωσε- και ορθώς. Αλλοι δύο, το πέρασαν στο ντούκου. Θα συνεχίσετε να τους βλέπετε; Και επίσης θα συνεχίσετε να διαμαρτύρεστε; Ε, είστε φαινόμενα κι εσείς. Γιατί διαμαρτύρεστε μετά;
Ετσι ξεκίνησε το ξεχαρβάλωμα, έτσι τρώθηκε η λογική, η αισθητική, η σοβαρότητά μας, αυτό είναι το αποτέλεσμα. Μην έχετε αμφιβολία, έχει και παρακάτω. 0 κιτρινισμός, ο αυριανισμός, ο φασισμός, ο σεξισμός, ο ρατσισμός, όλα όψεις του ίδιου νομίσματος είναι. Χάνουμε τις αξίες μας, χάνουμε τα πάντα. Μην αναρωτιόμαστε, έπειτα, γιατί η νέα γενιά έχει τόση βιαιότητα μέσα της, γιατί εμφανίζει τόση παραβατικότητα. Οπου δεν υπάρχουν αξίες, βλασταίνει το Κακό. Τα παιδιά χρειάζονται πρότυπα, παροτρύνσεις, υποδείγματα, αγάπη. Χρειάζονται και όρια και κατεύθυνση. Χωρίς αυτά, «χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον» ο άνθρωπος. Μια άθλια τρομπέτα, που ξεφυσά παράφωνα γεμίζοντας κακοφωνία τη ζωή μας.
Επί του ιδίου θέματος και η συναυλία στο Καλλιμάρμαρο για τα Τέμπη. Δεν θα σταθώ στις «προφητείες» της κυρίας Κ. περί του αν θα δοθεί η άδεια από το υπουργείο Πολιτισμού ή όχι. Διαψεύστηκαν, και φυσικά δόθηκε- είναι γνωστόν τι λέγεται για τους μετά Χριστόν προφήτες. Δόθηκε η συναυλία, γέμισε το Καλλιμάρμαρο, έγινε και live-streaming μετάδοση. Όλα καλά. (Φαντάζομαι πληρώθηκαν και τα ανάλογα τέλη, διότι η αντιπολίτευση έχει κολλήσει στα τέλη της δεξίωσης για τον γάμο της Θεοδώρας στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο. Τα οποία πληρώθηκαν. Δεν έχω αμφιβολίες ότι πλήρωσαν και οι συγγενείς).
Συγκίνησε η συναυλία, συγκίνησε πολύ περισσότερο το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά για τα παιδιά που χάθηκαν. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το συναίσθημα περισσεύει, ανεξάρτητα από την ποιότητα του κάθε στοιχείου χωριστά. Όλα δεκτά και κατανοητά.
Μα υπάρχει και το ακατανόητο. Ποιος ο λόγος κατά τη διάρκεια της συναυλίας να τραγουδούν οι παρευρισκόμενοι εν χορώ το γνωστό σύνθημα #g@mies@i; Γιατί οι λαλίστατοι από τα μικρόφωνα δεν είπαν κάτι; Συμβαδίζει αυτό με το πένθος και την αισθητική τους;
Αντε και να δεχτώ πως δεν το ζύγισαν σωστά, μέσα στην παραφορά της στιγμής. Οι συνάδελφοί μου σε δελτία ειδήσεων και ενημερωτικές εκπομπές γιατί το παρέλειψαν; Γιατί το απέκρυψαν εν ολίγοις; Κάνει α βα βα;
Σαρωτικός ο τυφώνας στις ΗΠΑ, σαρωτικός και ο τυφώνας που έπληξε αυτή την εβδομάδα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη χώρα μας. Τόσο χάλι δεν ξεπερνιέται με τίποτα. Επομένως, δεν έχει ειδικά «μαργαριτάρια» από εκπομπές σάιτ και εφημερίδες. Πλην ενός:
Αγαπητή Τασούλα, νεοφερμένη σε μεγάλο κανάλι, όταν παίρνουμε συνέντευξη, και τον κολλητό μας να συνεντευξιάζουμε, δεν του μιλάμε στον ενικό. Το κοινό πρέπει να δει αυτόν που δίνει και αυτόν που παίρνει τη συνέντευξη, όχι δυο φιλαράκια που κουτσομιλάνε.
Ασε που άλλο συνέντευξη και άλλο δηλωσούλες, δηλαδή…
