Μισός αιώνας από την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας συμπληρώνεται αύριο.
Ενός κόμματος που κυβέρνησε η συγκυβέρνησε την Ελλάδα τα μισά περίπου χρόνια της Μεταπολίτευσης, δικαιώθηκε σε όλες τις ιστορικές του επιλογές και παραμένει η μοναδική σταθερά του πολιτικού μας συστήματος.
Του Κυριάκου Μπερμπερίδη *
Η Νέα Δημοκρατία ευτύχησε να έχει ιδρυτή της τον Κωνσταντίνο Καραμανλή με τις παρακαταθήκες του οποίου πορεύεται εδώ και 50 χρόνια.
Ενός Καραμανλή που έχει εντυπωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο ως Εθνάρχης, πλάι στον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Ο Καραμανλής παρέλαβε το 1955 μια πάμφτωχη Ελλάδα, ρημαγμένη από τον πόλεμο και 25 χρόνια μετά, παρέδωσε μια Ελλάδα ισότιμο μέλος του ισχυρότερου κλαμπ του κόσμου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τότε ΕΟΚ. Πράγμα που πιθανότατα να είχε πετύχει πολύ νωρίτερα, αν δεν εξαναγκαζόταν σε παραίτηση και σε φυγή τελικά στο Παρίσι το 1963, μετά τη σύγκρουση με το Παλάτι και τους βασιλείς. Αν παρέμενε ο Καραμανλής, η μοίρα της χώρας θα ήταν πιθανότατα διαφορετική και θα είχε αποφύγει την περιπέτεια της 7χρονης δικτατορίας. Το ίδιο και η μοίρα της Κύπρου που μετά τις συμφωνίες Ζυρίχης/Λονδίνου, είχε όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει ένα ενιαίο και ευημερούν κράτος αν η ηγεσία της δεν υπέκυπτε στις σειρήνες του εθνικολαϊκισμού, πράγμα που εντάθηκε δυστυχώς ιδιαίτερα μετά τη φυγή Καραμανλή.
Αλλά με τα «αν» δεν γράφεται η Ιστορία.
Περνώντας στα νεότερα χρόνια, πολλά και σημαντικά συνέβησαν σ ‘αυτήν τη συναρπαστική διαδρομή των 50 χρόνων από το 1974 και μετά.
Υπήρξαν περίοδοι πολιτικής σταθερότητας όπου η χώρα με τη Νέα Δημοκρατία στην εξουσία, μεγαλούργησε, υπήρξαν όμως και αναταραχές, διασπάσεις και περίοδοι εσωστρέφειας που αναμφισβήτητα πλήγωσαν και άφησαν ένα επώδυνο αποτύπωμα.
Την εξαετία 1974-80, ο Καραμανλής και η Νέα Δημοκρατία, αποκατέστησαν αναίμακτα τη Δημοκρατία, έλυσαν το Πολιτειακό που ταλάνιζε τη χώρα 50 χρόνια, ισχυροποίησαν τους δημοκρατικούς θεσμούς, σταθεροποίησαν την οικονομία και έκαναν τη χώρα αναπόσπαστο μέρος της Ευρώπης , εντάσσοντας την στην Ευρωπαϊκή Ένωση την ώρα που άλλοι ζητούσαν δημοψήφισμα η τάσσονταν υπέρ μιας ασαφούς και νεφελώδους «ειδικής σχέσης τύπου Γιουγκοσλαβίας».
Την ταραγμένη τριετία 1990-93, ξεκίνησαν οι πρώτες ιδιωτικοποιήσεις που μέχρι τότε ήταν θέμα ταμπού, έγιναν πολλές μεταρρυθμίσεις στο κράτος και υπήρξε και σοβαρή προσπάθεια επίλυσης της διαφοράς με τα Σκόπια που όμως δυστυχώς έμεινε στη μέση λόγω πτώσης της κυβέρνησης για τους γνωστούς λόγους.
Η πενταετία 2004-2009, θα μείνει δυστυχώς στη μνήμη μας ως η περίοδος των χαμένων ευκαιριών. Με τον νεότερο Καραμανλή που ήταν τότε πανίσχυρος πρωθυπουργός και υποσχόταν επανίδρυση του κράτους, με τεράστιους πόρους και επιδοτήσεις να ρέουν από την Ευρώπη, ελάχιστα δυστυχώς έγιναν με πιο σημαντικά την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής, του ΟΛΠ και ενός μικρού μεριδίου του ΟΤΕ καθώς και μια πρώτη δειλή ενοποίηση των Ταμείων.
Η δραματική τριετία 2012-15 όταν η Νέα Δημοκρατία συγκυβέρνησε με το ΠΑΣΟΚ κυρίως αλλά και με τη ΔΗΜΑΡ για ένα μικρό χρονικό διάστημα, παρά τα επώδυνα αλλά αναγκαία μέτρα, θα καταγραφεί επίσης από τον ιστορικό του μέλλοντος ως μια περίοδος που πήγε τη χώρα πολλά βήματα μπροστά, έστω κι αν μετά ακολούθησε η λαίλαπα του Σύριζα.
Τέλος, στην εξαετία 2019-2024 με τον Κυριάκο στο τιμόνι, η Νέα Δημοκρατία πέτυχε να σταθεροποιήσει την οικονομία, να αναβαθμίσει γεωπολιτικά τη χώρα, να ενισχύσει τις ένοπλες δυνάμεις, να εκσυγχρονίσει το κράτος με την ψηφιοποίηση, να κάνει πολλές μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, να βελτιώσει σημαντικά τις υποδομές αλλά και να φέρει πολλές ξένες επενδύσεις μειώνοντας χρέος, έλλειμμα και ανεργία.
Κατηγορείται τελευταία ο Κυριάκος Μητσοτάκης ότι «πασοκοποίησε» το κόμμα, νερώνοντας δήθεν τις αρχές του καραμανλισμού. Ουδέν αυτού ψευδέστερον. Ένα μεγάλο κόμμα εξουσίας οφείλει να είναι πολυσυλλεκτικό εξ ορισμού και να μην περιχαρακώνεται στα στενά ιδεολογικά του όρια. Και αυτό είναι απολύτως συνεπές και με τις αρχές του ιδρυτή της.
Πράγματι, ιδρύοντας τη Νέα Δημοκρατία, ο Καραμανλής απευθύνθηκε σε όλες τις υγιείς δυνάμεις του τόπου ανεξάρτητα από πολιτική προέλευση. Ακολούθησε δηλαδή τις αρχές που είχε και προδικτατορικά όταν όντας πανίσχυρος πρωθυπουργός επί ΕΡΕ, προσκάλεσε παρ’ όλα αυτά τους πολιτικούς του αντιπάλους να συνεργαστούν μαζί του για το καλό της χώρας, λέγοντάς τους «δεν θέλω να εγκαταλείψετε τας ιδέας σας αλλά να γίνετε έντιμοι συνεργάται της κυβερνήσεώς μου».
Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι επικεφαλής των διαπραγματεύσεων για την ένταξη στην τότε ΕΟΚ, είχε ορίσει έναν διαπρεπή τεχνοκράτη και πολιτικό της τότε αντιπολίτευσης, τον σοσιαλδημοκράτη Γιάγκο Πεσμαζόγλου.
Ο Καραμανλής επίσης με την περίφημη διεύρυνση του 1978, εμπλούτισε τη Νέα Δημοκρατία με κεντρώους και φιλελεύθερους πολιτικούς, όπως τον πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού Κων/νο Μητσοτάκη, τον Αθανάσιο Κανελλόπουλο αλλά και πολλούς άλλους πρώην πολιτικούς του αντιπάλους. Τι διαφορετικό δηλαδή έκανε στις μέρες μας ο Κυριάκος Μητσοτάκης ;
Ας αφήσουν λοιπόν τις γκρίνιες μερικοί, ας διδαχθούν από την ιστορία και ας κοιτάξουν τη μεγάλη εικόνα.
Η χώρα προχωρά μπροστά, αλλάζει προς το καλύτερο, γιορτάζει τα 50 χρόνια Δημοκρατίας και η Νέα Δημοκρατία είναι αναπόσπαστο μέρος αυτού του success story.
* Ο Κυριάκος Μπερμπερίδης είναι μέλος της Γραμματείας Προγράμματος και των Τομέων Υγείας & Πολιτικής Υποστήριξης της Νέας Δημοκρατίας.
