Ολυμπιακό πνεύμα; Ευγενής συναγωνισμός; Eλπίδα; Διαφορετικότητα; Τίποτα από όλα αυτά. Σαϊεντολογία, φίλοι μου. Αν αυτό που είδαμε στην τελετή λήξης του Παρισιού, δηλαδή τον Τομ Κρουζ να παραλαμβάνει τη σημαία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Αντζελες ήταν μια σκηνή από τα «προσεχώς», τότε τη βάψαμε.
Εξηγούμαι αμέσως. Ο Τομ Κρουζ είναι ένας φημισμένος ηθοποιός, με τεράστιες εισπρακτικές επιτυχίες στις ταινίες του. Δεν είναι ο μόνος Αμερικανός φημισμένος ηθοποιός. Γιατί λοιπόν επιλέχθηκε; Ή μάλλον, ενώ είναι γνωστό ότι έχει ασπαστεί και αποτελεί εξέχον μέλος της αίρεσης των Σαϊεντολόγων γιατί προτιμήθηκε; Μας λέει κάτι επιλογή για τους επόμενους αγώνες; Ίσως ναι, ίσως όχι. Μάς λέει πάντως πολλά για τους Γάλλους. Που δεν έπρεπε να τον δεχτούν.
Ακόμα και ο Κρουζ, πάντως, δεν κατάφερε να ζωντανέψει την τελετή λήξης χθες βράδυ. Παρακολουθώντας την, ευτυχώς από την τηλεόραση, βαρεθήκαμε, κουραστήκαμε, πλήξαμε. «Κακή τελετή» μου έγραψε στο messenger ένας νέος άνθρωπος. Μάγος είσαι αγόρι μου;
Μία ώρα και ένα τέταρτο γιορτή του αθλητισμού, όπου οι κατακαημένοι αθλητές προσπαθούσαν να χορέψουν με παλιά γαλλικά τραγούδια (Αζναβούρ, Ντασέν κλπ) ή με μουσική άλλα αντ’ άλλων. Γαλλική κουλτούρα, αλλά τόσο παρωχημένη όσο και το (υπέροχο πλην παλιό) τραγούδι της Εντίθ Πιάφ με το οποίο ξεκίνησε η τελετή λήξης. Αναφορά στους «κλασικούς» (τους μοντέρνους κλασικούς), σύμφωνοι, αλλά αδύνατον τρία γαλλικά άσματα, μια «Μασσαλιώτιδα» παιγμένη γλυκερά και ένα τραγούδι του Φρέντι Μέρκιουρι να κρατήσουν το ενδιαφέρον μέσα σε χάσματα που απλώνονταν και απλώνονταν κι όλο απλώνονταν ενδιάμεσα.
Και ύστερα, ήρθε η πρώτη «έκπληξη». Ενας ταξιδιώτης του Διαστήματος ψάχνει, λέει, να βρει ερείπια και κατάλοιπα παλιών Ολυμπιακών Αγώνων. Κάτι ανάμεσα σε μαδημένο πουλί και ρομπότ, με χρυσό χρώμα. Μια ομορφιά! Ολο αυτό, ήθελε να τιμήσει τον Πιερ Ντε Κουμπερτέν για την αναβίωση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Ποιος θα το κατάλαβε χωρίς την τηλεοπτική αφήγηση; Δεν νομίζω.
Πιο κάτω, ο Ζολί (ο διοργανωτής των τελετών, ντε) έβγαλε ένα άγαλμα Νίκης να υπερίπταται και άναψαν τα βραχιόλια των θεατών- σαν να ήμασταν σε συναυλία των Colpdplay. Μετά, μια χορογραφία για την αναβίωση των Αγώνων συμπαθητική. Δεν τρελαινόσουν κιόλας, αλλά δεν ήταν εντελώς αδιάφορη. Μόνο που κράτησε πολύ, παρότι δεν παρακολουθούσαμε παράσταση χοροδράματος. Καλή η ερμηνεία του Υμνου στον Απόλλωνα, με εντυπωσιακό σκηνικό. Η στιγμή που η τελετή άρχισε να περνά από το Σκοτάδι στο Φως, όπως ήταν η σύλληψη του κ. Ζολί ήταν στιγμή. Πάει και τέλειωσε. Αλλά η χορογραφία συνεχιζόταν. Και συνεχιζόταν. Και συνεχιζόταν. Με το χρυσό-μαδημένο-πουλί- ρομπότ να περιφέρεται ανάμεσα στα πλήθη των χορευτών που πάλευαν να ενώσουν πέντε κύκλους ώστε να σχηματιστεί το έμβλημα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Ένα βίντεο με τις καλύτερες στιγμές των Αγώνων στο Παρίσι δεν ήταν κι άσχημο, αλλά ούτε και πρόσθεσε κάτι ιδιαίτερο σε μια Ολυμπιάδα χωρίς παγκόσμια ρεκόρ ή μεγάλες στιγμές.
Είμαστε ήδη στο δίωρο, παρά ένα τέταρτο και ακόμα περιμένουμε τις εκπλήξεις που οι Γάλλοι διοργανωτές άφησαν να διαρρεύσει πως θα υπάρχουν. Μην τις είδατε!
Το πάρτι αρχίζει με την εμφάνιση του γαλλικού συγκροτήματος «Φοίνιξ». Πώς; σιγά την έκπληξη; Να τα πείτε στους διοργανωτές παρακαλώ, διότι προφανώς νομίζουν πως έκαναν την καλύτερη τελετή λήξης (έχετε φάει; Έχουμε γλάρο). Είχαν μαζί και κάτι άλλους Γαλλούκους, εναλλακτικούς. Αμα βαριέται ο θεατής σε ροκ συναυλία, τι συμπέρασμα βγάζετε;
Σφήνα, εικόνες από το ταξίδι της Ολυμπιακής Φλόγας, στη συνέχεια οι λόγοι των επισήμων (μπλα μπλα μπλα, όπως σε όλες τις διοργανώσεις). Τον ατέλειωτο είχαν κι εκείνοι.
Και μετά, η πρώτη έκπληξη. Η Σιμόν Μπάιλς συνοδεύει την δήμαρχο του Λος Αντζελες για την παραλαβή της σημαίας. Καλή, αλλά λίγη. Η δεύτερη έκπληξη, που ήρθε κολλητά, ήταν η H.E.R. η οποία κατάφερε κάτι μοναδικό: με τόσα Grammy στο ενεργητικό της να πει παράφωνα τον αμερικάνικο εθνικό ύμνο.
Να σου κι ο Τομ Κρουζ (δεν περιγράφω άλλο) και ακολουθεί μια συναυλία (σε απευθείας μετάδοση; Μαγνητοσκοπημένη; Θα σας γελάσω) με διάφορους Αμερικάνους μουσικούς. Οκ. Δεν τρελαθήκαμε κιόλας. Εχουν πάντως καιρό μέχρι το 2028 να διορθωθούν. Εχουν καιρό και να αφήσουν τη Σαϊεντολογία και να στραφούν στο Χόλιγουντ. Γιατί αλλιώς η τελετή θα είναι ελεεινή (δυστυχώς δεν αποδίδεται το λογοπαίγνιο με το LA).
Εν ολίγοις, τρεις ώρες από τη ζωή μας χαμένες… Όχι άλλο κάρβουνο!
Τα αγόρια της ΕΡΤ που περιέγραφαν την τελετή, θα μπορούσαν και να λείπουν. Μάλλον τσίτωσαν μερικές φορές τα νεύρα μας. Σίγουρα όταν μίλησαν για «εμπορικότητα» των αρχαίων ολυμπιακών αγώνων (που ήταν στενότατα δεμένοι με τη θρησκεία και όχι με το κέρδος γι’ αυτό και διήρκεσαν πάνω από μια χιλιετία) και όταν είπαν τον Σπύρο Σαμάρα, συνθέτη του ολυμπιακού ύμνου, Σαμαρά.
Αγγελική Κώττη
