Το Σάββατο ένας πύραυλος της τρομοκρατικής οργάνωσης Χεζμπολάχ, σκότωσε 12 αθώα παιδιά σε ένα γήπεδο την ώρα, που ανέμελα, έπαιζαν ποδόσφαιρο, στην πόλη, Majdal Shams, στα Υψίπεδα του Γκολάν στο βόρειο Ισραήλ. Εδώ και πολλούς μήνες, από την πρώτη στιγμή της δολοφονικής – τρομοκρατικής επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου, των ανθρωπόμορφων τεράτων της Χαμάς, όλοι μιλούν για την πιθανότητα να ανοίξει ένα δεύτερο μέτωπο πολέμου του Ισραήλ με τη Χεζμπολάχ. Η επίθεση του Σαββάτου, το καθιστά σχεδόν βέβαιο. Τότε πλέον θα μιλάμε ξεκάθαρα για το άνοιγμα της πύλης της κόλασης και όχι μόνο στη Μέση Ανατολή. Και ενώ όλα αυτά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τις προεδρικές εκλογές της 5ης Νοεμβρίου στην Αμερική, είναι πραγματικά αποκαρδιωτικό να παρακολουθεί και να διαβάζει κανείς σχόλια και αναλύσεις για την μοναδική ελπίδα που προσφέρει μια προεδρία της Κάμαλα Χάρις.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής του κόσμου μετά την τρομοκρατική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου από τη Χαμάς, έχει επικεντρωθεί στον πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα, όμως στην πραγματικότητα το Ισραήλ πολεμά και στο βορρά της Χεζμπολάχ. Δεκάδες ισραηλινές πόλεις κοντά στα σύνορα εκκενώθηκαν μετά τις 7 Οκτωβρίου και έκτοτε παραμένουν άδειες. Μέρος του νότιου Λιβάνου έχει ερημωθεί από το ισραηλινό πυροβολικό και τα αεροσκάφη που κυνηγούν τους πυρήνες της Χεζμπολάχ. Τόσο το Ισραήλ όσο και η Χεζμπολάχ προσπάθησαν να περιορίσουν τις μάχες κοντά στα σύνορα.
Ένας ολοκληρωτικός πόλεμος με τη Χεζμπολάχ θα είχε περίπου δέκα φορές την ένταση εκείνου εναντίον της Χαμάς, χάρη στα ανώτερα όπλα και την εκπαίδευση των τρομοκρατών. Ένας τέτοιος πόλεμος θα ήταν καταστροφικός για το Ισραήλ, ακόμα κι αν είναι πιο καταστροφικός για τον Λίβανο. Ο στρατός του Ισραήλ εξακολουθεί να εμπλέκεται στη Γάζα και θα πιεστεί άσχημα αν αναγκαστεί να χειριστεί δύο μέτωπα ταυτόχρονα. Και ο πόλεμος θα μπορούσε εύκολα να επεκταθεί για να συμπεριλάβει το ίδιο το Ιράν.
Η φρίκη που έλαβε χώρα στο Majdal Shams το Σάββατο, συνέβη σε μια όμορφη γωνιά του Ισραήλ. Πρόκειται για το ορεινό προπύργιο των Δρούζων του Γκολάν. Οι Δρούζοι είναι μια μικρή, αραβόφωνη θρησκευτική μειονότητα που αποκόπηκε από το Ισλάμ πριν από μια χιλιετία, με υποστηρικτές στο Ισραήλ, το Λίβανο και τη Συρία. Οι Δρούζοι πολίτες του Ισραήλ ενσωματώνονται σε μεγάλο βαθμό, υπηρετώντας στις στρατιωτικές υπηρεσίες και τις υπηρεσίες πληροφοριών. Αλλά στα Υψίπεδα του Γκολάν, που καταλήφθηκαν από τη Συρία στον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967, ο πληθυσμός των Δρούζων έχει ως επί το πλείστον επιλέξει να μην έχει ισραηλινή υπηκοότητα και παραδοσιακά διατηρεί μια σχέση με τη Συρία, υπό την υπόθεση ότι η περιοχή θα επιστραφεί μια μέρα. Οι 11.000 άνθρωποι του Majdal Shams είναι Άραβες αλλά όχι μουσουλμάνοι, και παρόλο που οι περισσότεροι δεν είναι Ισραηλινοί, δεν είναι απαραίτητα εχθρικοί προς το Ισραήλ.
Δυστυχώς, αυτή η εικόνα δεν μπορεί να γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό, σε όποιον διαβάζει για το τρομοκρατικό έγκλημα του Σαββάτου, στα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα περισσότερα από τα οποία χρησιμεύουν τώρα ως βραχίονας των μέσων ενημέρωσης της ιδεολογικής αριστεράς και ασχολούνται με μια συντονισμένη προσπάθεια να δυσφημίσουν το Ισραήλ, χρησιμοποιώντας μια εκπληκτική λεκτική γυμναστική για να αποκρύψουν τι συνέβη. Διαβάζοντας τη New York Times, νομίζει κανείς ότι η Χεζμπολάχ δεν εκτόξευσε τον πύραυλο, αλλά ότι το Ισραήλ κατηγόρησε τη Χεζμπολάχ για αυτό, με την επισήμανση ότι η τρομοκράτες αρνούνται οποιαδήποτε ανάμιξη. Δημιουργική ασάφεια αριστοτεχνική και ταυτόχρονα πρόστυχα εγκληματική.
Και πάμε στο NPR επίσης στην Αμερική, όπου ο τίτλος είναι, «Μια ρουκέτα έπληξε τα ελεγχόμενα από το Ισραήλ Υψίπεδα του Γκολάν, αφού το Ισραήλ χτύπησε ένα σχολείο στη Γάζα», χωρίς να γίνεται καμία αναφορά από πού εκτοξεύτηκε ο πύραυλος. Και ερχόμαστε στην κομψή ομορφιά του BBC, με τίτλο, «Έντεκα νεκροί σε επίθεση με ρουκέτες στο κατεχόμενο από το Ισραήλ Γκολάν», για να περάσει την προπαγάνδα, ότι το αποτρόπαιο γεγονός είναι αποτέλεσμα μιας ισραηλινής δράσης, ανεξάρτητα από το ποιος το διαπράττει.
Έξω από τον πολύ καλά ενορχηστρωμένο και επικίνδυνα αποκομμένο από την πραγματικότητα κόσμο των συστημικών μέσων ενημέρωσης, η αλήθεια είναι ξεκάθαρη. Η ίδια η Χεζμπολάχ, ανακοίνωσε την εκτόξευση με στόχο μια στρατιωτική βάση κοντά στο Majdal Shams σε ένα από τα κανάλια της στο «Χ» (πρώην Twitter), πριν συνειδητοποιήσει ποιος είχε χτυπηθεί κατά λάθος και άρχισε να αρνείται με μανία, ότι είχε οποιαδήποτε σχέση με αυτό. Ο ισραηλινός στρατός έδωσε στη δημοσιότητα τον τύπο του πυραύλου,ένα ιρανικό Falaq-1 με κεφαλή 50 κιλών, και ονόμασε τον διοικητή της Χεζμπολάχ υπεύθυνο για την εκτόξευσή του.
Την ίδια στιγμή, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, παρουσιάζεται από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης ως πολεμοκάπηλος, ενώ στο εσωτερικό της χώρας του, δέχεται κριτική για το γεγονός ότι έχει αποφύγει, την αποφασιστική στρατιωτική δράση εναντίον της Χαμάς ή της Χεζμπολάχ πριν από την καταστροφή της 7ης Οκτωβρίου, και για το ότι δεν μπόρεσε να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο και να αποκαταστήσει την ασφάλεια του λαού του.
Ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Γιόαβ Γκάλαντ, πιέζει για δράση εναντίον της Χεζμπολάχ από την αρχή του πολέμου, με την λογική ότι το Ιράν, πρέπει να στερηθεί τον πιο αποτελεσματικό πληρεξούσιο Του. Δεν έχει εισακουστεί, λόγω αντιδράσεων στο Υπουργικό Συμβούλιο, του ίδιου του Νετανιάχου, αλλά και από την πίεση και τη μικροδιαχείριση της κυβέρνησης Μπάιντεν – Χάρις, η οποία έχει επιδεινώσει τα πράγματα στη Γάζα και τον Λίβανο πιέζοντας για αποκλιμάκωση και κατάπαυση του πυρός, αντί να στηρίζει πλήρως και με κάθε μέσω το Ισραήλ για μια σύντομη ολοκληρωτική νίκη του Ισραήλ, εναντίον των τρομοκρατών δολοφόνων.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν – Χάρις, κάνει ότι είναι δυνατόν για να αποφευχθεί η σύγκρουση με το Ιράν, ένα βασικό στοιχείο της εξωτερικής πολιτικής Ομπάμα-Μπάιντεν, ενθαρρύνοντας το καθεστώς των Μουλάδων της Τεχεράνης, που τώρα επιτίθεται στο Ισραήλ από πέντε διαφορετικές κατευθύνσεις. Αυτό είναι το υπόβαθρο της κόλασης που βρίσκεται προ των πυλών.
Με τη Μέση Ανατολή να αντιμετωπίζει μια από τις πιο επικίνδυνες στιγμές στην πρόσφατη ιστορία της και την πιθανότητα ενός ακόμη μεγαλύτερου πολέμου με τη συμμετοχή μεγάλων δυνάμεων να μην είναι πλέον αδιανόητη, δεν βοηθά το γεγονός ότι η υποψήφια των Δημοκρατικών για την προεδρία στην Αμερική, Αντιπρόεδρος Κάμαλα Χάρις, είναι σαφώς στην πλευρά των απολογητών των τρομοκρατών, κάτι που άλλωστε δεν έκρυψε με τη συμπεριφορά της και με τις δηλώσεις της, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του πρωθυπουργού του Ισραήλ στην Ουάσιγκτον και της ομιλίας του στην Ολομέλεια του Κογκρέσου. Είναι τραγωδία και εξαιρετικά επικίνδυνο το γεγονός, ότι σήμερα κανείς δεν ξέρει πραγματικά ποιος κυβερνά την Αμερική σήμερα. Και παρά το γεγονός, ότι κάποιοι εσκεμμένα το αποσιωπούν εκ των βασικών υπευθύνων για αυτή την επικίνδυνη τραγωδία, είναι η μεγάλη “ελπίδα”, ανύπαρκτη μέχρι πρόσφατα Αντιπρόεδρος, Κάμαλα Χάρις.
Ειλικρινά, πως είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει κανείς, ότι όλο αυτό το σύστημα έχει ξεκάθαρα μετακινήσει τα πράγματα στο χείλος του γκρεμού. Εκεί, δυστυχώς, βρισκόμαστε και η πύλη της κόλασης έχει πλέον ανοίξει.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
