Allez les Bleus, (πάμε, μπλε – εμπρός γαλλική ποδοσφαιρική ομάδα δηλαδή) ετοιμαζόμασταν να φωνάξουμε το βράδυ της Παρασκευής με την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού. Τόση Ιστορία, τόσος Πολιτισμός, τόση επιστημοσύνη και πρόοδος των επιστημών τόση αρχοντιά, φινέτσα, κομψότητα, η γνώση και κυρίως ο Διαφωτισμός, η Αναγέννηση, τα σύγχρονα επιτεύγματα, και κυρίως τόση Δημοκρατία, σε προδιαθέτουν για το άριστο. Αμ δε! Μπλε ήταν το αποτέλεσμα, όμως όχι σκέτο. Μπλε μαρέν, σχεδόν μαύρο. Κι άραχλο.
Για να μην αρχίσουμε τα «γαλλικά» το γυρίσαμε ευθύς σε ελληνικά και μια που μιλάμε για κωμωδία (ή μήπως ήταν τραγωδία;) ήρθε και μας μίλησε απευθείας ο Αριστοφάνης: “Α, προδοθήκαμε, πάθαμε ανόσια” λέει ο Χορός των Ορνίθων στο ομότιτλο έργο του. Ανόσια, χωρίς αμφιβολία, πού να στα λέω Γαλλία μου.
Διότι καλά να μη γίνεται παρέλαση, την οποία προσωπικά βρίσκω φουλ βαρετή και να περνάνε μπροστά από τους θεατές τα καραβάκια του Σηκουάνα και του Στρασβούργου στο τάχα μου καθαρό ποτάμι με τις ομάδες των χωρών. Οι αθλητές έχουν δυνατότητα να χαιρετίσουν τον κόσμο κουνώντας τα σημαιάκια τους, πολύ χαρμόσυνο όλο αυτό, έδωσε νότα δροσιάς στο γερασμένο τελετουργικό. Καλό και να εμφανίζονται με καπνούς τα τρία χρώματα της γαλλικής σημαίας στη γέφυρα του Αούστεριλτζ. Οι Κινέζοι θα το είχαν κάνει καλύτερα, τες παν. Αλλά, αμέσως μετά να κάνεις κύριε υπεύθυνέ μου το πρώτο φάουλ; Δεν λέει!
Λέιντι Γκάγκα και αναφορά στο γαλλικό καμπαρέ. Ας το πάμε από την αρχή κύριε Τομά Ζολί, τελετάρχα που θελήσατε- είναι φανερό- να μας ξεβλαχέψετε και τα κάνατε μούσκεμα. Γιατί βάλατε εμβόλιμα «σκετς» (και πολύ λέω) στην παρέλαση και δεν οργανώσατε μια τελετή έναρξης με αρχή μέση και τέλος; Μπας κλας ε; Ετσι νομίζω κι εγώ πως νομίσατε. Μπας κλας πάντως ήταν το θέαμα που είδαμε. Υπό καταρρακτώδη βροχή (είμαστε σίγουροι πως δεν άνοιξαν οι ουρανοί βλέποντας αυτή την κραυγαλέα αταλαντοσύνη; ) που στην Ελλάδα θύμιζε έντονα το «η βρόχα έπεφτε στρέιτ θρου» του Γιώργου Ζαμπέτα. Ή και ράιτ θρου. Μούσκεμα όλα, για να μην τα πολυλογούμε.
Θα εξηγηθούμε. Αν «σπάσεις» την τελετή σε μέρη, τότε θα πρέπει το καθένα να είναι τόσο συγκλονιστικό, ώστε να αιχμαλωτίζεται αισθητικά το κοινό μέχρι το επόμενο. Και, λοιπόν, όπως ξέρουμε όλοι δεν ήταν.
Δεν γίνεται monsieur Joli μου (ωραίε μου) να βγάζεις τη λέιντι Γκάγκα να τραγουδήσει και να χορέψει σε μια σκάλα. Ούτε γίνεται να της φοράς αυτό το κοστούμι. Η λέιντι, της οποίας φαν είμαι εδώ και χρόνια, είναι μικροκαμωμένη. Ανέβα κατέβα τη σκάλα με ένα μαγιουδάκι και κάτι πον- πον, το μόνο που νιώθαμε ήταν ο φόβος μην πέσει. Άλλο χώρο άλλο κοστούμι ήθελε οπωσδήποτε. Μην σας πω και άλλο τραγούδι. Εχει πολύ ανώτερες φωνητικές δυνατότητες. Να ξαναδούμε την ερμηνεία της στην τελετή για τον Τζον Μπάιντεν όταν έγινε πρόεδρος της Αμερικής, και να βγάλουμε διδάγματα.
Δεν γίνεται mr Beautiful (ωραίε μου) μετά τη λέιντι να βγάζεις κάτι δευτεράντζες επειδή και καλά είναι Γάλλοι και τους ξέρει η νεολαία. Δεν γίνεται να παρωδείς μεγάλους πίνακες όπως τον Μυστικό Δείπνο του Ντα Βίντσι. Πρώτον, γιατί να τους παρωδήσεις; Είναι πρωτοπορία αυτό; Εφτασε η ανθρωπότητα σε τέτοια ύψη που τους μέγιστους ζωγράφους τους έχει για να αναπαριστώνται ως ταμπλό- βιβάν από κουήρ και τρανς; Ο Μυστικός δείπνος βρε άνθρωπε; Και η Τζοκόντα να πλέει στον Σηκουάνα;
Δεν θα ξεχάσουμε όσα μάθαμε και έχουμε ενστερνιστεί για τη Γαλλία επειδή κάποιους από τη γαλλική ολυμπιακή επιτροπή τους έπιασε η μανία να δείξουν πόσο μπροστά είναι η χώρα στη woke culture. Ασχέτως που δεν είναι, φυσικά. Θα θυμόμαστε πάντα τις τεράστιες πολιτικές, καλλιτεχνικές, επιστημονικές, αθλητικές προσωπικότητες που γεννήθηκαν και διέπρεψαν εκεί (μερικοί, μάλιστα, άλλης εθνικότητας, διέπρεψαν σκέτο. Αλλά μιλάμε για μια Μαρί Κιουρί, για έναν Πικάσο, για έναν Νταλί). Στην τελετή, τους ξέχασαν. Παρουσίασαν ή κάτι παμπάλαιες από τις οποίες ελάχιστες θυμόμαστε σήμερα ή κάτι νέους.
Ναι, ο νέος είναι ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς. Πώς τους πήγε δηλαδή η καρδιά να εμφανίσουν μια πασαρέλα με έργα νέων δημιουργών και να μην κάνουν μια νύξη έστω για μετρ του ύψους ενός Σεν Λοράν, ενός Ντιόρ, ενός Ζιβανσί; Δεν υπήρξαν όλοι αυτοί και πάμπολλοι ακόμα; Μόνο ο οίκος το λογότυπο του οποίου παρουσιάσατε υπάρχει; Επιπροσθέτως, δεν υπήρξαν σκηνοθέτες, ηθοποιοί, μουσικοί και ερμηνευτές πουν να άξιζε να αναφερθεί η τελετή σ’ αυτούς; Το είχε πει και ο Θέμης Ανδρεάδης προ αμνημονεύτων ετών:
Είμαι πολύ ωραίος
βεβαίως βεβαίως
Είμαι πολύ ωραίος
Είμαι Αλαίν Ντελόν
Τις κούκλες δύο δύο
Τις έχω στο γραφείο
Θα πάρω και βραβείο
Από την Οντεόν.
Το βραβείο ας μην το περιμένει ο κ. Ζολί , επειδή δεν ήταν ωραίος. Γιατί φλυάρησε επικίνδυνα, βούτηξε μέχρι τον λαιμό στο κιτς, τα πασπάλισε όλα με τη σκόνη της δήθεν πρωτοπορίας και στην πραγματικότητα παντελούς έλλειψης αισθητικής. Συνήθειο των καιρών μας: ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίππι έλεγε κάποτε ο Σαββόπουλος και αν το είχαν κάνει προχθές στη Γαλλία κάτι θα είχαν πετύχει. Αντ’ αυτού έβαλαν μια Μαρία Αντουανέτα αποκεφαλισμένη (έλεος) έναν τύπο από το Assassin’s Creed να μεταφέρει την ολυμπιακή φλόγα (έλεος ξανά) , τους αθλητές πριν φτάσουν στον Ολυμπιακό βωμό να κάνουν σαν αλαλουμιάηδες επιθεώρησης και κάτι άλλα κουλά που δεν συγκράτησε η μνήμη μου. Ή ήταν πρωτοπορία ή άρια από την Κάρμεν του Μπιζέ, την οποία κι εγώ λατρεύω, μα δεν θα την «έπαιζα» ποτέ σε Ολυμπιακούς;
Ο Αστερίξ όμως, ο μέγας σταρ της Γαλλίας, μαζί με τον Οβελίξ, δεν ήταν πουθενά. Είναι τώρα ολυμπιακοί αγώνες επί γαλλικού εδάφους αυτοί; Και τον Καίσαρα να ρωτούσατε, θα σας έλεγε πως η απουσία του γαλατικού χωριού που αγαπά η υφήλιος είναι σκάνδαλο. Καλά θα έκανε μάλιστα να στρέψει τον αντίχειρα προς τα κάτω και ο υπεύθυνος να τιμωρηθεί.
Οπου υπεύθυνος, δεν είναι μόνο ο Ζολί κύριε Εμαν. Μακρόν. Κι εσείς φέρετε μέγα μέρος της ευθύνης. Αν αυτό το θλιβερό θέαμα ονειρευόσασταν τα βράδια πριν από την έναρξη της Ολυμπιάδας, λυπάμαι πολύ. Αν όχι, γιατί δεν διασφαλίσατε πως μια τέτοια χώρα όπως η πατρίδα σας θα έκανε κάτι μοναδικό και ανεπανάληπτο όπως της άξιζε;
Από μένα είναι ΟΧΙ. Εξαιρείται μόνο η Σελίν Ντιόν που διασώθηκε και επειδή είναι η Ντιόν και επειδή ήταν συγκλονιστική και επειδή δεν εντάχθηκε στην κακοπαιγμένη και ανέμπνευστη παράσταση.
Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου με τη δική του τελετή έναρξης, στους Ολυμπιακούς του 2004, αξεπέραστος μέχρι στιγμής. Δεν φοβάμαι να το πω μήπως και με κατηγορήσουν για εθνικίστρια. Δεν είμαι. Αυτοί είναι γελοία άτομα που καταπίνουν αμάσητες τις μόδες και λόγω σύγχυσης τις αναγορεύουν σε θέσφατα.
Μαργαριτάρια από τα ΜΜΕ δεν έχει σήμερα. Ηταν τόσα στην τελετή, που γκαβωθήκαμε και κουφαθήκαμε μαζί.
Μόνο μια φιλική κουβέντα προς τον Γάλλο πρόεδρο: Αγιο είχατε, κύριε Μακρόν μου, που δεν συγκαταλέξατε τη Λίνα Μενδώνη στην κυβέρνησή σας, διότι θα ζητούσαν όλοι να παραιτηθεί. Ε, όχι και γιατί! Διότι, Εμμανουέλ μου, η Παναγία των Παρισίων δεν ήταν έτοιμη στους Ολυμπιακούς. Και είχατε πει, εσείς ο ίδιος, πως θα είναι. Και δεν τα «ακούσατε». Και δεν σας ζήτησαν παραίτηση της υπουργού Πολιτισμού σας. Αγιο είχατε, ακούτε που σας λέω.
(Μεταξύ μας, ή δεν έπρεπε να είχατε εξαγγείλει πως οι εργασίες θα τέλειωναν πριν από τους Ολυμπιακούς, ή έπρεπε να είχατε «μαστιγώσει» τα συνεργεία εφόσον βλέπατε πως κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατόν. Ένα από τα δύο θα έκανε η Μενδώνη. Σας το λέω για την επόμενη φορά. Στην οποία δεν αναμένεται να είναι κανείς από τους δυο μας, οπότε από το ένα αυτί μπαίνουν και από το άλλο βγαίνουν.)
Χαίρετε και αγαλλιάστε!
