Ζούμε πραγματικά ιστορικές στιγμές, οι οποίες στερούνται ουσιαστικής συζήτησης και ανάλυσης από άκρη σε άκρη του δυτικού κόσμου. Τα μέσα ενημέρωσης κατακλύζονται πλέον, σε καθημερινή βάση, για την επικείμενη καταστροφή από την επέλαση της κεντροδεξιάς, και την επερχόμενη δικτατορία από την πιθανότητα μιας νίκης του Τράμπ, στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου. Στο χορό της ακατάσχετης κινδυνολογίας, έχουν επιστρατευτεί μεγιστάνες του πλούτου, διασημότητες και βέβαια το σύστημα το οποίο εδώ και χρόνια στηρίζει τους εκπροσώπους μια δήθεν προοδευτικής αριστεράς και ενός ουσιαστικά ανύπαρκτου κέντρου. Τι όμως είναι αυτό που οδηγεί αυτή την τρέχουσα αυξανόμενη υστερία και ποια είναι η ανατομία της πλήρους κατάρρευσης της, όπως αποκαλείται στην Ελλάδα, κεντροαριστεράς;
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Η αποκαλούμενη κεντροαριστερά είναι πλέον τόσο τρομοκρατημένη, διότι αισθάνεται ότι οδεύει προς μια ιστορική κατάρρευση και ήττα για την οποία, επειδή είναι πλέον αργά, δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα για την πλήρη απαξίωση και ταπεινωτική ήττα του αποκαλούμενου Ομπάμα της Ευρώπης, προέδρου της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα για την ταπεινωτική ήττα και απαξίωση των Σοσιαλιστών στη Γερμανία, και όπως όλα δείχνουν δεν μπορεί να κάνει τίποτα για την αποσύνθεση ενός τραγικά ανήμπορου Αμερικανού προέδρου, στο πρόσωπο του Τζό Μπάϊντεν.
Γνωρίζει πλέον και βρίσκεται σε πανικό, ότι όλο το αφήγημα της καταστροφής και της δικτατορίας, όχι μόνο δεν στέκεται, αλλά γυρίζει μπούμερανγκ. Η ακροδεξιά, Τζόρτζια Μελόνι, έχει εξελιχθεί σε μια επιτυχημένη πρωθυπουργό της Ιταλίας. Ο Όρμπαν στην Ουγγαρία, συνεχίζει τα οδηγεί τη χώρα του, παρά τα όποια προβλήματα, με επιτυχία. Η κοινή λογική του Βίλντερς στην Ολλανδία, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, ενισχύεται και πλέον βρίσκεται στην κυβέρνηση. Στην Αμερική, είναι πλέον αποδεκτό ότι ο αρχάριος το 2016 Τράμπ, είχε μια επιτυχημένη πρώτη θητεία, και τώρα πιο έμπειρος είναι σε θέση, σε μια δεύτερη θητεία, να αναστρέψει την τεράστια ζημιά που έχει επιφέρει ο Μπάϊντεν και η κυβέρνηση του στην Αμερική και τη Δύση ευρύτερα.
Ταυτόχρονα, ο Μακρόν στη Γαλλία, έχει πλέον αποδειχθεί, όχι απλά λίγος, αλλά επικίνδυνος για τη Γαλλία και την Ευρώπη, με αποτέλεσμα η ατζέντα και οι θέσεις κοινής λογικής της Λεπέν, να έχουν κερδίσει το μέσο Γάλλο πολίτη. Στη Γερμανία, ο Σόλτς και οι εταίροι του στον κυβερνητικό συνασπισμό, έχουν οδηγήσει σε βαθιά κρίση τη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, και εάν στην ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών δεν υπήρχε ο Μέρτς, ο οποίος έχει κάνει σαφή στροφή προς τα δεξιά σε σχέση με το παρελθόν, το AFD θα ήταν ακόμη πιο ενισχυμένο.
Η αποκαλούμενη κεντροαριστερά, είναι τρομοκρατημένη, διότι από άκρη σε άκρη της Ευρώπης και στην Αμερική, η απέχθεια των ψηφοφόρων για την ακραία και αποκομμένη από την κοινή λογική ατζέντα της, επεκτείνεται σε κοινωνικές ομάδες και δεξαμενές ψηφοφόρων, που μέχρι πρόσφατα αποτελούσαν προνομιακό πολιτικά χώρο για αυτήν.
Στο παρασκήνιο, η αποκαλούμενη κεντροαριστερά, αντιλαμβάνεται πλέον ότι η ακραία ατζέντα, που έχει οδηγήσει, σε αποτρόπαιο πληθωρισμό και ακρίβεια, σε τερατώδη, μη βιώσιμα, δημόσια ελλείματα, σε ανοικτά σύνορα και ανεξέλεγκτους παράνομους, συχνά επικίνδυνους μετανάστες, σε καταστροφική εξωτερική πολιτική, σε φυλετικό διχασμό, αστική εγκληματικότητα, και πολιτιστικό εξτρεμισμό, έχει προκαλέσει την οργή των πολιτών όλων των κοινωνικών στρωμάτων, με αποτέλεσμα να απειλείται με εξαφάνιση.
Αρχής γενομένης από τις εκλογές στη Γαλλία για την Εθνοσυνέλευση και τους επόμενους πέντε μήνες, μέχρι τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου στην Αμερική, η αποκαλούμενη κεντροαριστερά θα κάνει οτιδήποτε είναι δυνατόν για να σωθεί.
Παρόλα αυτά, όσο συνεχίζει να υπερθεματίζει στην προώθηση αυτής της ακραίας ατζέντας και κινδυνολογεί, όλο και περισσότερο οι πολίτες και το εκλογικό σώμα θα αηδιάζουν, με την προσπάθεια κατευνασμού συγκεκριμένων ακραίων και περιθωριακών εκλογικών συνασπισμών, εις βάρος των πολιτών και των συμφερόντων κάθε χώρας.
Είναι βέβαιο, ότι η αλλοπρόσαλλη εξήγηση των αρνητικών για την αποκαλούμενη κεντροαριστερά δημοσκοπήσεων, οι επιθέσεις και ο θυμός εναντίον του υποτιθέμενα ανίδεου και αξιοθρήνητου εκλογικού σώματος, θα οδηγήσει σε περαιτέρω ενίσχυση της απέχθειας και της οργής των πολιτών.
Και όσοι νομίζουν ότι αυτή η συζήτηση δεν αφορά τη χώρα μας, πλανώνται οικτρά. Διότι πολύ απλά και εδώ, στην ουσία δεν υπάρχει συντηρητική παράταξη και η ατζέντα που εφαρμόζεται συνάδει με την παραπάνω εικόνα.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
