*Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος
Άφες αυτοίς Κωνσταντίνε, ου γαρ οίδασι τι φρονούσι, τι λέγουσι και τι ποιούσι…
Τώρα Εσύ βρίσκεσαι για πάντα δίπλα σ’ Εκείνους που είπαν το ΟΧΙ με το αίμα Τους και φρουρούν από τότε, Ακοίμητοι στον αιώνιο ύπνο Τους, τα ιερά χώματα της σκλαβωμένης Σου Πατρίδας…
Τώρα Εσύ ανήκεις στους «Τυχερούς», που με την θυσία Τους έγιναν σύμβολα, μύθοι, τραγούδι λεβεντιάς, υπόμνηση διαρκής Χρέους και Ευθύνης…
Τώρα Εσύ βλέπεις από ψηλά τη γη, που αγάπησες παράφορα και τίμησες με την θυσία Σου, περιμένοντας να καρπίσει και πάλι, στις ψυχές των Ελλήνων, ο πόθος για την χιλιοβασανισμένη «μικρή μας αδελφή»…
Και επειδή, πια, συνομιλείς με Εκείνον, που φορτώθηκε τα βάρη και τις αμαρτίες των ανθρώπων για να σώσει την ψυχή τους, μπορείς να καταλάβεις καλύτερα από τον καθ’ ένα μας, την μικρότητα των ασήμαντων, την αδιαφορία των ασυνείδητων, το μίσος των σταλινοφασιστών, που έσπευσαν να λοιδορήσουν την αγωνία και τον αγώνα Σου…
Στ’ αλήθεια…
Θα ήταν όνειδος για Σένα, αν η θλιβερή ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ, που ξεφτιλίζεται καθημερινά από τους Ρουβίκωνες και τα αποβράσματα των Εξαρχείων, δεν αποδεχόταν, πρόθυμα και δουλικά, ό,τι ποταπό και χαλκευμένο της υπαγόρευσαν οι διάδοχοι της «Σιγκουρίμι»…
Θα ατίμαζε το όνομά Σου ο Πάγκαλος, αν μιλούσε τιμητικά για Σένα, που δεν «έφαγες» τίποτε μαζί του, αλλά «έφαγες», υπερήφανος και ανυπότακτος, τις σφαίρες των καθαρμάτων του Ράμα…
Θα λέρωνε την μνήμη Σου ο Φίλης, αν αισθανόταν θλίψη για τον θάνατό Σου… Με πηγμένο στο λίπος το αριστερό μυαλό του δεν μπορεί να νοιώσει της καρδιάς το πύρωμα για την Ελλάδα, δεν μπορεί να ανατριχιάσει από το θρόισμα της Σημαίας, δεν μπορεί να δακρύσει για την λευτεριά την «βγαλμένη από τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά»…
Θα προσέβαλλε την τιμή Σου ο Τσίπρας, αν εγκαλούσε τον Ράμα για την ανανδρία των δολοφόνων του… Θα πλήγωνε τη μάνα Σου, αν της έγραφε γράμμα, όπως έκανε στην μάνα του Ζακί… Μακριά από το σπίτι Σου και από τους δικούς Σου ο αναίσθητος Μακεδονοκτόνος…. Τι δουλειά έχεις Εσύ με τον γλύφτη του Ερντογάν, τον νεκροπομπό του Κάστρο, τον υμνητή του Μαδούρο, τον αναίσχυντο Kolotoumba”, που ζητιανεύει γονατιστός, μαζί με τον Τσακαλώτο, για να κρατήσει την καρέκλα του…
Δεν έχεις ανάγκη Εσύ, Κωνσταντίνε, από τους άθλιους νοσταλγούς αιματοβαμμένων καθεστώτων, από αυτούς που προσκυνούν ακόμη το σφυροδρέπανο, κοιμούνται και ξυπνούν με τα όνειρα του Λένιν και του Τρότσκι και δοξολογούν, μέχρι και σήμερα, τον Στάλιν και τον Μάο…
Εσύ ποθούσες να δεις ψηλά, στα κορφοβούνια της Πατρίδας σου, να κυματίζει αγέρωχη η Σημαία με τον Σταυρό, γι’ αυτό και τα χέρια Σου γεννούσαν αδιάκοπα μικρές μα περήφανες Σημαίες, για να γίνουν λάβαρα πίστης, θάρρους και ορμής στα χέρια των μικρών παιδιών της Βορείου Ηπείρου… Και επειδή, όπως είπε και ο πονεμένος Σου πατέρας, «δεν βαστούσες τον φόβο στην κοιλιά όπως ορισμένοι που έχουμε το λαγό μέσα μας», δεν φοβόσουν τον θάνατο, αλλά τον περίμενες σαν πρόκληση τιμής, σαν λύτρωση ψυχής, σαν μήνυμα ελπίδας και νίκης… Της δικής Σου πανάχραντης νίκης….
Γι’ αυτό, αν ζούσε ο Παλαμάς, θα έβλεπε να ζωντανεύει, με την δύναμη της ψυχής Σου, η συγκλονιστική προτροπή του:
Γνώμες, καρδιές, όσοι Έλληνες,
ό,τι είστε , μην ξεχνάτε,
δεν είστε από τα χέρια σας
Μονάχα, όχι. Χρωστάτε
Και σε όσους ήρθαν, πέρασαν,
θα’ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές, θα μας δικάσουν
Οι αγέννητοι, οι νεκροί.
Γι’ αυτό, αν ζούσε ο Σολωμός, θα πονούσε μαζί σου για την Βόρειο Ήπειρο και θα ξανατραγουδούσε:
Τότε εσήκωνες το βλέμμα,
Μες στα κλάϊματα θολό.
Και εις το ρούχο σου έσταζ’ αίμα,
Πλήθος αίμα Ελληνικό.
Και αν ζούσε ο Βαλαωρίτης, θα στεκόταν ευλαβικά μπροστά στο μνήμα σου για να ξαναπεί:
Πως μας θωρείς ακίνητος;… Που τρέχει ο λογισμός σου;..
Ποιος είναι’ ο πόθος σου ο κρυφός και ποιο το μυστικό σου;…
Τον μάθαμε τον πόθο Σου Κωνσταντίνε…… θέλησες, με τον θάνατό Σου, να θυμίσεις σε όλους μας τι σημαίνει Πατρίδα, Σημαία, Πίστη, Αγώνας, Ελπίδα, Θυσία…
Γι’ αυτό και δεν σε αγγίζουν τα περιττώματα της «πολιτικής ορθότητας» και του «βολεμένου παχυδερμισμού»…
Γι’ αυτό, Κωνσταντίνε, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι…
