«Ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά, ουδ’ εγκαταλείψω τον παραστάτην ότω αν στοιχίσω» ήταν η φράση με την οποία ξεκινούσε ο όρκος των Αθηναίων εφήβων. «Δεν θα ντροπιάσω τα ιερά όπλα, ούτε θα εγκαταλείψω τον συμμαχητή μου, με οποιονδήποτε και αν συνταχθώ». Ωραία λόγια, που ενδυναμώνουν το φρόνημα και, το σημαντικότερο, λέγονται «εμφρόνως». Με σύνεση, ή αν θέλετε, με ευπείθεια. Όχι άκριτα, όχι με επιφυλάξεις, όχι επιπόλαια.
Ξυπνάς όμως ένα πρωί και ο συμμαχητής σου δεν θέλει πια να ανήκει σε αυτό τον στρατό, ή δεν θέλει να ανήκεις εσύ. Και αντί να καθίσετε να συζητήσετε συντροφικά και ήρεμα, γίνεστε τσίρκουλο, σας κοροϊδεύει η κοινωνία, σας γυρίζει την πλάτη του ο κόσμος και τα κανάλια τρίβουν τα χέρια τους- ας προσέχατε!
Η ακρίβεια καλπάζει, το (περσινό) λάδι πέρασε τα 12 ευρώ, η κιλοβατώρα πηγαίνει προς τον Θεό, ούτε στις λαϊκές αγορές μπορείς πια να βρεις καλές τιμές, τα προβλήματα της καθημερινότητας υπάρχουν και η αξιωματική αντιπολίτευση χτενίζεται. Μάλιστα, χτενίζεται στο μπουντουάρ της, μη τυχόν και τη δει κανείς ξεμαλλιασμένη. Λες και αυτό πρέπει να κάνει τώρα. Να ριχτεί ακόμα πιο βαθιά στην εσωστρέφεια και να μην της περισσεύει ούτε ψίχουλο για να παίξει τον ρόλο της. Αυτόν που ορίζει η Δημοκρατία και που περιμένουν οι ψηφοφόροι της.
Για τι μάχονταν λοιπόν τόσα χρόνια ψηφοφόροι και οπαδοί; «Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη;» Επαναλαμβάνουμε το ερώτημα του ποιητή. Το θέμα είναι κυρίως πότε θα το καταλάβουν. Και αν θα μπορέσουν να ανακρούσουν πρύμναν ή θα βυθιστούν.
Πάντως, μια διάσπαση είναι πάντοτε τραυματική εμπειρία. Οι χθεσινοί σύντροφοι δεν μιλιούνται μεταξύ τους, η οχλαγωγία δεν καταλαγιάζει σύντομα, οι κατηγορίες που αλληλο-εκτοξεύονται γίνονται ολοένα και πιο χολερικές, δηλαδή στην πραγματικότητα δεν υπάρχει νικητής και ηττημένος. Ολοι χάνουν- πιο πολύ χάνει η παράταξη, μα και ο λαός. Ταύτα για όσους δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους και χαίρονται φωνασκώντας «νικάμε, σύντροφοι».
«Νικημένο μου ξεφτέρι, δεν αλλάζουν οι καιροί» έλεγε ο Γκάτσος. Μια χαρά τα έλεγε.
Εκεί όπου δεν τα λένε καλά είναι στα ΜΜΕ. Είτε δημοσιογράφοι, είτε παρουσιαστές, είτε πολιτικοί. Ακόμα και οι μάγειρες (σεφ επί το… κομψότερον). Ας δούμε τα μαργαριτάρια της περασμένης εβδομάδας.
«Σε ποιο πόλεμο ο Δίας υποσχέθηκε στην ήρα την καταστροφή της Τροίας;» είναι η ερώτηση στο The Chase. «Στον τρωικό» έρχεται η απάντηση του παίκτη.
Κι εγώ που σκέφτηκα ότι μπορεί να της το υποσχέθηκε και στον Πελοποννησιακό; Μα είναι δυνατόν να υποσχέθηκε ο Δίας στην Ηρα την καταστροφή της Τροίας σε άλλο πόλεμο; Εν πρώτοις, δεν έχει φτάσει ως τις μέρες μας άλλη σύρραξη κατά τους μυθικούς χρόνους. Εν δεύτεροις, λίγο να βασανίζουμε τις ερωτήσεις. Στίχους δεν έγραφε μόνο η Κική (ο παίκτης πρέπει να απαντήσει Δημουλά) έγραφε και η Κατερίνα Αγγελάκη- Ρουκ. Και πολλές άλλες. Όμως είναι πιο εύκολο να συνδυάσεις την Κική με το επίθετο Δημουλά, τον Διονύσιο με το επίθετο Σολωμός και τον Τάσο με το επίθετο Λειβαδίτης. Ε, δεν θέλει και πολύ να βρεις το σωστό. Επομένως, στην Ελλάδα με τους εκατοντάδες ποιητές, ακούμε 4- 5 το πολύ. Σταθερά. Δεν είναι καλό.
Αυτά για μια εκπομπή γνώσεων που πράγματι, γενικά, έχει καλό επίπεδο και ενδιαφέρον. Οι παίκτες συνήθως πολύ καλοί και οι chaser (που τους «κυνηγάνε» κατά πόδας στις απαντήσεις, ώστε να τους νικήσουν και να τους αποκλείσουν) άπαιχτοι. Μια και είναι τόσο άψογοι οι τελευταίοι, μήπως μπορούν να πουν στην παρουσιάστρια πως δεν υπάρχει έκφραση «δια της ατόπου»; Το σωστό είναι «δια της εις άτοπον απαγωγής». Αντε, γιατί το άκουσα και σε άλλη εκπομπή του Mega σήμερα. Εξαπλώνεται με ταχύτητα πυρκαγιάς. Ανάβεις φωτιές ανάβεις τώρα φωτιές (ή ανάβεις φως μου φωτιές; Θα σας γελάσω).
«Για την υπόθεση Κατσουρή, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη ανέφερε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επιτρέψουμε αυτό να ξαναεπαναληφθεί. Ήταν συγκλονιστική αποτυχία». Λέει κάποιος στον τηλεοπτικό «αέρα». Όταν λέμε επαναλαμβάνεται εννοούμε πως γίνεται και μία και δύο και τρεις και τέσσερις φορές. Σαν τα παιδιά του Πειραιά. Και άπειρες. Το «ξανά» όχι μόνο δεν χρειάζεται, είναι και λάθος.
«Θα κάνει ό,τι περνάει από τη δικαιοδοσία της» αναφέρει η άλλη. Λάθος κι αυτό. Ο,τι περνάει από το χέρι της. Ο,τι μπορεί με όσα έχει στη δικαιοδοσία της. Απλό. Τόσο.
«Διακινδυνεύονται άνθρωποι», διακινδυνεύονται και τα νεύρα μας. Οι άνθρωποι κινδυνεύουν. Σκέτο. Ολόσκετο. Που πάτε να μου κάνετε τους διαβασμένους χωρίς γνώσεις.
«Ευτυχώς δεν έχω πει κάτι που δεν έχω μπορέσει να προσπελάσω» ξεφούρνισε κάποιος. Ποιος να ξέρει τι ήθελε να πει; Επαναλαμβάνω (ξανά). Μην πετάτε μπαρούφες. Ανοίξτε κανένα λεξικό ώστε να συμμαζευτείτε.
«Η συζήτηση εστίασε» σού λέει και εξοργίζεσαι. Εστιάστηκε δεν μας κάνει; Όχι ε;
«Την πιο ασυναίσθητη κυβέρνηση» έχουμε, όπως μας είπε σήμερα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αμα δεν έχει συναίσθηση ούτε ο λογογράφος σου, κλάψε με μάνα κλάψε με τη νύχτα με φεγγάρι.
Εχουμε και την Θεοδώρα Τζάκρη, όμως. Όπως μου γράφει φίλος της στήλης, «Η Τζάκρη μίλησε χτες για ολόκληρο το Πανελλήνιο». Υπερπαραγωγή.
Με αποτελειώνει με το επόμενο:. «Ρεπόρτερ μάλλον του Αντέννα μίλαγε για σακουβαγιάζ». Κουκουβάου κουκουβάου κουκουβάου βάου βάου.
Yπάρχει μια φοβερή σελίδα στο Facebook, Μεταφραστές στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Εκεί διαβάζουμε: «Βλέπω Castle στο Μακεδονία, και έλεγε ένας άστεγος ότι είδε τον Μπετόβεν κάπου κοντά σε μια έκρηξη και είπε : I’m sure this half deaf bastard is behind this” και είμαι 99% σίγουρος ότι γράψανε ότι αυτός ο μισοπεθαμένος φταίει για όλα. τελικά μάλλον δεν είναι μόνο ο Μπετόβεν» Αν βάλεις στοίχημα, το κερδίζεις! Ετσι ακριβώς έγινε. Ο «μισόκουφος» μετατράπηκε σε «μισοπεθαμένο»- τι deaf τι dead. Όλα τριγύρω ταιριάζουνε. Οσο για τον Μπετόβεν; Ολοζώντανος είναι στον αιώνιο κόσμο της Μουσικής, θα συμφωνήσω. Ευτυχώς μόνο, τα πνεύματα δεν βαράνε σφαλιάρες).
Λεμονάκι μυρωδάτο της εβδομάδας σας έχω ένα απίθανο: «Γαρνίρουμε με μαϊντανό, νιφάδες πιπεριού και ψιλοκομμένο ελαιόλαδο» λέει ο σεφ. Με την τιμή του ελαιόλαδου, το βλέπω. Θα το κόψουμε εντελώς από εδώ και πέρα!
Αγγελική Κώττη
