Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι κάθε λογικός και διαπνεόμενος από τις αρχές τις φιλελεύθερης δημοκρατίας, άνθρωπος είναι εναντίον του πολέμου και της απώλειας της ανθρώπινης ζωής. Την ίδια στιγμή, επίσης, δεν υπάρχει αμφιβολία, και έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι σε περιόδους πολέμου και μάλιστα εναντίον τρομοκρατών – δολοφόνων που δεν αποδίδουν αξία στην ανθρώπινη ζωή, τον πολιτισμό και τις δημοκρατικές αρχές, απαιτούνται δύσκολες αποφάσεις με βαρύ κόστος, που όμως είναι αναγκαίες για να προστατευτεί η εθνική ασφάλεια, οι αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας, ο πολιτισμός και πάνω από όλα για να δοθεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι τέτοιες απάνθρωπες πρακτικές και δολοφονίες απλών αμάχων, δεν θα γίνουν και δεν είναι αποδεκτές. Πολύ απλά σε τέτοιες κομβικές για το μέλλον της διεθνούς νομιμότητας και σταθερότητας, απαιτείται, ρεαλισμός με ραχοκοκαλιά.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη *
Ως απάντηση στις απάνθρωπες δολοφονίες αθώων ισραηλινών πολιτών, ολόκληρων οικογενειών μέσα στα σπίτια τους, μικρών παιδιών, από τους τρομοκράτες δολοφόνους της Χαμάς, το Ισραήλ, κάλεσε 300.000 εφεδρείες και ξεκίνησε τιμωρητικές επιχειρήσεις στη Γάζα. Όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, κάθε τρομοκράτης της Χαμάς είναι ένας νεκρός”. Ο υπουργός Άμυνας, Γιόαβ Γκαλαντ, ήταν επίσης ξεκάθαρος λέγοντας, “θα τους εξαφανίσουμε από προσώπου γης”.
Το πλαίσιο διεξαγωγής της σύγκρουσης…
Μετά το πρώτο σοκ από τις απάνθρωπες δολοφονίες αμάχων ισραηλινών από τους τρομοκράτες της Χαμάς, έχουμε μια ολική επαναφορά στο γνωστό κλίμα όπου οι κυβερνήσεις στην Ουάσιγκτον και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στο παρασκήνιο και δημόσια μέσω διαρροών στα ελεγχόμενα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, προσπαθούν να υπονομεύσουν την αποφασιστικότητα του Ισραήλ και όσων το στηρίζουν. Στην προσπάθεια αυτή, φυσικά, συμμετέχουν και οι αριστεροί ακτιβιστές, με πύρινες δηλώσεις και διαδηλώσεις από άκρη σε άκρη του δυτικού κόσμου. Στο γνωστό εδώ και δεκαετίες έργο, συμμετέχει, βέβαια, και βαθιά ποτισμένος με αντισημιτισμό, ΟΗΕ, ο οποίος δήλωσε ότι η προσπάθεια του Ισραήλ να σώσει τις ζωές των κατοίκων της Γάζας εκκενώνοντάς τους είναι παράνομη σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.
Ξανά στο ίδιο έργο θεατές, με τα γνωστά εδώ και δεκαετίες ανοχής της δολοφονικής τρομοκρατίας, κλισέ όπως “δυσανάλογη αντίδραση”, “εγκλήματα πολέμου”, “αυτοσυγκράτηση”, και ανησυχία για τις απώλειες αμάχων του επιτιθέμενου και τη δυστυχία που προκλήθηκε από τις λεηλασίες της Χαμάς, μια ανησυχία που σπάνια εμφανίζεται για τους αθώους νεκρούς ισραηλινούς πολίτες. Και το χειρότερο, οι κατάπτυστοι ισχυρισμοί περί ηθικής ισοδυναμίας μεταξύ των θυμάτων και των δολοφόνων τους. Αγνοώντας, προκλητικά, το ερώτημα ποιος είναι υπεύθυνος για τη σύγκρουση.
Αυτές οι ρητορικές επιθέσεις στο ηθικό του Ισραήλ θα γίνουν πιο συχνές και έντονες καθώς θα ξεδιπλώνεται η δύσκολη και βαριά σε κόστος, επιχείρηση εναντίον των δολοφόνων – τρομοκρατών της Χαμάς. Στην εποχή των υπερευαίσθητων imaginistas, των λάβρων προασπιστών της αρετής, και των αναλυτών από την ασφάλεια του καναπέ, είναι πολύ πιθανόν η προσπάθεια πλήγματος στο ηθικό αυτών που πολεμούν για την επιβίωσή τους, για την ίδια την ύπαρξη της χώρας τους, να αποδώσουν καρπούς.
Τι μας διδάσκει η ιστορία…
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Δύση πρέπει να σκληρύνει τη ρεαλιστική της σπονδυλική στήλη και να αποδεχθεί την τραγική «φρικτή αριθμητική» που είναι απαραίτητη στον πόλεμο.
Η φράση, “φρικτή αριθμητική” αποδίδεται στον θρυλικό Αμερικανό πρόεδρο, Αβραάμ Λίνκολν, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Αμερική, το 1862, και μιας σειράς νικών από μικρότερες δυνάμεις της Συνομοσπονδίας. Ο Λίνκολν, πίστευε ότι οι στρατηγοί της Ένωσης ήταν πολύ προστατευτικοί με τους άνδρες τους και πολύ απρόθυμοι να ρισκάρουν. Χρειαζόταν έναν στρατηγό που να καταλαβαίνει την “φρικτή αριθμητική”, που δεδομένου του μεγάλου πλεονεκτήματος του Βορρά σε ανθρώπινο δυναμικό, θα μπορούσε να χάσει ένα τρίτο περισσότερους άνδρες από τη Συνομοσπονδία και να επικρατήσει έναντι ενός παθιασμένου εχθρού που δεν θα παραδινόταν εύκολα. Ο Λίνκολν, βρήκε αυτόν τον στρατηγό στο πρόσωπο του Οδυσσέα Γκράντ, ο οποίος το 1864 βάδισε αδυσώπητα προς το Ρίτσμοντ και νίκησε, σε όλη τη διαδρομή πολεμώντας φρικιαστικές και δαπανηρές μάχες.
Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η «φρικτή αριθμητική» ήταν ακόμη πιο τραγική, καθώς περιελάμβανε ολόκληρες πόλεις γεμάτες με γυναίκες και παιδιά που σκοτώθηκαν στους βομβαρδισμούς της περιοχής της Γερμανίας και της Ιαπωνίας – μεταξύ 700.000 και 1,2 εκατομμυρίων. Σήμερα πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι μια τέτοια σφαγή ήταν περιττή, όπως αναμφίβολα πολλοί Βόρειοι πίστευαν ότι ήταν σπατάλη της ζωής των γιων, των συζύγων και των πατέρων τους από τον “χασάπη“, Γκράντ.
Δεν θα μάθουμε ποτέ αν τα φανατικά, δολοφονικά καθεστώτα στη Γερμανία και την Ιαπωνία θα μπορούσαν να είχαν εξουδετερωθεί με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, ή αν οι στρατιώτες και οι πολίτες των Συμμάχων που έπρεπε να πολεμήσουν τον σαδιστικό ρατσιστή εχθρό θα ήταν πρόθυμοι να θυσιάσουν πολλές περισσότερες χιλιάδες από τις ζωές των δικών τους ανθρώπων για να γλιτώσουν τους αμάχους των εχθρών. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι η Γερμανία και η Ιαπωνία ηττήθηκαν ολοκληρωτικά και έζησαν ειρηνικά τα τελευταία 75 χρόνια.
Και πάλι να ξεκαθαρίσω, ότι κανείς δεν πρέπει να είναι υπεροπτικός για τέτοιες αποφάσεις και τέτοιες φρικιαστικές απώλειες. Αλλά ο πόλεμος σπάνια μας δίνει εύκολες ερωτήσεις με ηθικά απλές απαντήσεις. Δυστυχώς, στον πόλεμο η επιλογή είναι πάντα μεταξύ του κακού και του χειρότερου. Οι ηγέτες, πρέπει να είναι σε θέση να αποδεχτούν αυτή την «φρικτή αριθμητική» και να επικοινωνήσουν στους πολίτες τους γιατί η θυσία είναι απαραίτητη.
Τα τελευταία χρόνια μεγάλο μέρος της ηγεσίας μας και επίσης μεγάλο μέρος των κοινωνιών, ειδικά στο δυτικό κόσμο, έχουν κατακλυστεί από μια απατηλή «παγκοσμιοποίηση του πολίτη του κόσμου» και τη «νέα παγκόσμια τάξη» της με επικίνδυνες αυταπάτες, μοντέρνο αντιπατριωτισμό και οικοφοβία, και τον νεανικό πασιφισμό του “Imagine” του Τζόν Λέννον, πολυτέλειες που μόνο πλούσιοι νάρκισσοι, μπορούν να αντέξουν οικονομικά, τουλάχιστον για λίγο.
Ο ρεαλισμός του Ψυχρού Πολέμου, που διαχειρίστηκε τον περιορισμό του σοβιετικού κομμουνισμού και η αμοιβαία εξασφαλισμένη καταστροφή που τον υποστήριξε, βασίστηκε στην πολιτισμική εμπιστοσύνη που εκφράστηκε από την “αυτοκρατορία του κακού” του Ρόναλντ Ρέιγκαν και «εμείς κερδίζουμε, και αυτοί χάνουν” συναισθήματα που χλευάστηκαν από τους γραφειοκράτες των σαλονιών, της εξωτερικής πολιτικής.
Η εναλλακτική στην “φρικτή αριθμητική” του Λίνκολν, ήταν τα γκουλάγκ, η μυστική αστυνομία, οι συνοπτικές εκτελέσεις, η συνεχής παρακολούθηση της ιδιωτικής ζωής, ο θάνατος της κοινωνίας των πολιτών, η λογοκρισία και η εξαφάνιση της ελευθερίας που μας κάνει ανθρώπους εξαρχής και μας θωρακίζει από την τυραννία και τον απολυταρχισμό.
Η ρίζα του προβλήματος…
Αλλά μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, η εξωτερική πολιτική που διαμόρφωσαν, στην πλειοψηφία τους, οι γραφειοκρατίες και οι ηγεσίες, στη Δύση, παρερμήνευσαν εγκληματικά, το νέο κόσμο που προέκυψε.
Η μεταψυχροπολεμική έκσταση της Δύσης, δρέποντας μερίσματα ειρήνης, γιορτάζοντας τη δύναμη των λουλουδιών και γενικά ζώντας σαν να είχε ήδη φτάσει η ουτοπία, έχει οδηγήσει το δυτικό κόσμο σε ένα διανοητικό και ηθικό αφοπλισμό. Οι έχοντες καμία επαφή με την πραγματικότητα καυχιόνταν και το κάνει και σήμερα, ότι η διεθνής τάξη βασισμένη σε κανόνες, με τους παγκοσμιοποιημένους διακρατικούς θεσμούς και τη διεθνή διπλωματία, είχε κερδίσει τον Ψυχρό Πόλεμο. Στην πραγματικότητα, η ατομική αμοιβαία εξασφαλισμένη καταστροφή, οι αιματηρές μονομαχίες δια αντιπροσώπων όπως η Κορέα και το Βιετνάμ με πάνω από 90.000 νεκρούς, εκατοντάδες χιλιάδες αμερικανικά στρατεύματα στην Ευρώπη και τρισεκατομμύρια σε αμυντικές δαπάνες νίκησαν τον σοβιετικό κομμουνισμό.
Στην περίπτωση του Ισραήλ και των εχθρών του, η πίεση για διαπραγμάτευση εντείνεται, δεδομένων των πολιτικών προώθησης της δημοκρατίας που ακολούθησε η κυβέρνηση Μπους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και της έκρηξης αισιοδοξίας για την «Αραβική Άνοιξη» που ξεκίνησε το 2010.
Αλλά η απλή αποτροπή δεν πρόκειται να λύσει το μεγαλύτερο πρόβλημα, που είναι το ηθικά και οικονομικά υποστηρικτικό στην τρομοκρατία καθεστώς του Ιράν, που για 44 χρόνια επιτίθεται στο κράτος του Ισραήλ και βάφει τα χέρια του με αίμα.
Μονόδρομος…
Τώρα είναι η ώρα να νικηθεί ολοκληρωτικά αυτός ο εχθρός, πριν αρχίσει να παράγει πυρηνικά όπλα και αυξήσει εκθετικά το διακύβευμα. Η Δύση ενωμένη, στηρίζοντας χωρίς αστερίσκους και παρασκηνιακές πιέσεις το Ισραήλ, μπορεί να καταφέρει αυτή την απόλυτα αναγκαία για την επιβίωση του δημοκρατικού και πολιτισμένου κόσμου.
Το μόνο που χρειάζεται είναι η θέληση και η πεποίθηση ότι ο σκοπός είναι σωστός και οι θυσίες απαραίτητες. Πολύ απλά, ρεαλιστική ραχοκοκαλιά.
*Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
