Ο μεν αποχωρήσας υπουργός των Εξωτερικών μετα τα γνωστά τραγελαφικά επεισόδια στο υπουργικό συμβούλιο ανακοίνωσε περιχαρής ότι πρόκειται να αυξήσουμε την αιγιαλίτιδα ζώνη στο Ιόνιο, ο δε πρωθυπουργός σταμάτησε την διαδικασία των Προεδρικών Διαταγμάτων για την εφαρμογή της απόφασης, προκειμένου να ξαναμελετηθεί με την σύγκλιση μάλιστα του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικης. Είναι δύσκολο να μην υποθέσει κανείς ότι «η ενδελεχέστερη μελέτη» του ελληνικού αυτού δικαιώματος, προέκυψε μετά την κλήση του Έλληνα πρεσβευτή στην Άγκυρα από τον Τούρκο υπουργό των Εξωτερικών και γενικώς τις απειλές της Τουρκίας.
*του Νίκου Σίμου
Το ελληνικό δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων είναι αναφαίρετο. Μπορεί για τους Τούρκους να αποτελεί casus belli αλλά όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν προέβαιναν ούτε στην εφαρμογή του δικαιώματος ούτε σε ανάλογα με τα ΣΥΡΙΖΑϊκά πυροτεχνήματα, όχι διότι σκιάζονταν αλλά διότι τέτοιου είδους ενέργειες απαιτούν και ευρύτερη διεθνή ενημέρωση και κυρίως των συμμάχων. Άλλωστε οι κυβερνήσεις αυτές δεν επιθυμούσαν να προκαλέσουν μία πρόσθετη αναταραχή σε μία μονίμως σχεδόν ταραγμένη περιοχή. Και, εν πάση περιπτώσει δεν ασκούσαν εξωτερική πολιτική με πυριοτεχνήματα, διότι δεν τα είχαν ανάγκη. Και ο λόγος είναι απλός. Δεν είχαν υποστεί κάποια εθνική ήττα ώστε να χρειάζεται να αντισταθμίσουν το όνειδός της με μία δήθεν εθνική ενέργεια που να επιβεβαιώνει την εθνική κυριαρχία. Το έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ διότι είχε ανάγκη ενός αντιπερισπασμού μετά την ήττα, κατά κράτος που υπέστη στο Μακεδονικό.
Είναι δύσκολο να εμπιστευθεί κανείς την συγκεκριμένη κυβέρνηση να ασκεί την εξωτερική πολιτική. Ειδικώς απέναντι στους Τούρκους. Ας παρουμε για παράδειγμα τους χειρισμούς στην επίσκεψη Ερρντγάν στην χώρα μας. Η αξιολόγηση της επίσκεψης συτής ανέδειξε δύο τεράστια κυβερνητικά λάθη. Το πρώτο ήταν ότι δεν έπρεπε να γίνει η επίσκεψη, καθώς έδωσε η κυβέρνηση βημα στον Τούρκο Πρόεδρο να κάνει προκλητικές και προσβλητικές παρατηρήσεις, σε βάρος μας, και μάλιστα μέσα στην ίδια μας την χώρα. Η κυβέρνηση τον εξυπηρέτησε διότι, καθώς υπήρχαν και υπάρχουν πλέον μεγάλες αντιδράσεις στο εσωτερικό της Τουρκίας, σε βάρος του, αυτός αποζητούσε ένα εθνικιστικό κρεσέντο.
Μόλις λίγους μήνες πριν την επίσκεψή του στην χώρα μας είχε κάνει δημοσίως γνωστούς τους στόχους της Τουρκίας που συνδέονται άμεσα με την αναθεώρηση –κατάργηση της Συνθήκης της Λωζάννης και την διεκδικηση ακόμη και ελληνικών εδαφών. Αυτά ακριβώς επανέλαβε κι εδώ με άλλά λόγια.
Το δεύτερο λάθος ήταν ότι η κυβέρνηση όφειλε να γνωρίζει ότι θα απαιτούσε να πάει στην Θράκη, την οποία επιβουλεύεται. Αυτό ουσιαστικώς σήμαινε η απαίτηση του για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης που την υπογράμμισε και σε συνέντευξή του στον Σκαϊ πριν από το ταξίδι του στην Ελλάδα, προίδεάζοντας μάλιστα για το τι θα απαιτούσε!
Στο θέμα της Θράκης η σημερινή κυβέρνηση κοιμάται μακαρίως. Πέραν του ότι η περιοχή είναι εγκαταλελειμένη στις ορέξεις της Άγκυρας, η κυβέρνηση που σκέπτεται ακόμη και την μείωση του ποσοστού που θα απαιτείται για να εισέλθει ένα κόμμα στην Βουλή, δεν αντιλαμβάνεται ποιες συνέπειες μπορεί να έχει η ανάδειξη στο ελληνικό κοινοβούλιο ενός τουρκικού κόμματος. Διότι έτσι θα το λένε όσοι το εκλέξουν εκεί πάνω.
Η αριστερή κυβέρνηση έχει αφήσει να αλωνίζει το Τουρκικό προξενείο που μέσω πόρων της Άγκυρας προβαίνει σε όλο και μεγαλύτερη τουρκοποίηση της περιοχής. Συντονιστής της όλης προσπάθειας είναι ο Χακάν Τσαβούσογλου- ένας εκ των πέντε Τούρκων αντιπροέδρων με αλυτρωτικές διαθέσεις.
Ήδη μία από τις τελευταίες πολιτικές που ‘εχει προωθήσει ο Τσαβούσογλου είναι η έναντι καταβολής μόνο 50 ευρώ από τους μουσουλμάνους της Θράκης η παροχή σε αυτούς του δικαιώματος να εντάσσονται στο τουρκικό Σύστημα Υγείας.
Πέραν αυτών η κυβέρνηση προχώρησε στην υποχρεωτική συνταξιοδότηση των μουφτήδων, ανοίγοντας τον δρόμο για την εκλογή τος αντί του διορισμού τους από το ελληνικό Κράτος –όπως προβλεπεται από την Συνθήκη της Λωζαννης. Έτσι ικανοποίησε ένα πάγιο αίτημα της Άγκυρας.
Όμως τι σημαίνει αυτή η εξέλιξη στην πραγματικότητα ; Η εκλογή του μουφτή (κάτι που δεν ισχύει βέβαια στα άλλα μουσουλμανικά κράτη) σημαινει ότι δεν είναι πλέον δημόσια αρχή δηλαδή δικαστής που πρέπει να διορίζεται από το Ελληνικό Κράτος. Έτσι, ο μουφτήε ευκολότερα μπορεί να αναδειχθεί σε ένα Πολιτικοθρησκευτικό Ηγέτη της μειονότητας που θα παίζει το ρόλο της τουρκικής πολιτικής σε όλα τα επίπεδα της περιοχής(ορισμός ιμάμηδων, διαχείριση Βακουφίων, εκλογική χειραγώγηση μειονότητας, προώθηση ενδεχομένως φονταμεταλιστικών, εθνικιστικών, νεοοθωμανικών αναθεωρητικών αντιλήψεων κλπ.
