*Του Νίκου Αρμένη
Να ξεκαθαρίσουμε πως δεν θεωρώ ότι πρέπει να μου πει κανείς «μπράβο» ή να θεωρήσει ότι κάνω κάτι υπερβολικά σπουδαίο επειδή αγωνίζομαι και τερματίζω σε μαραθωνίους.
Ωστόσο απαιτώ – και όσοι με γνωρίζουν καλά ξέρουν ότι σπανίως χρησιμοποιώ το συγκεκριμένο ρήμα – απαιτώ λοιπόν, αν μη τι άλλο, σεβασμό σε αυτό που κάνω.
Θα σκέφτεστε «τι έπαθε ξαφνικά αυτός» και μιλάει με τέτοια ένταση..
Εξηγούμαι.
Δεν αναφέρομαι στους δρομείς. Οι τρεχαλατζήδες γνωρίζουν πάρα πάρα πολύ καλά τι σημαίνει να αγωνίζεσαι και να τερματίζεις στον μαραθώνιο δρόμο, ανεξάρτητα από το επίπεδο και τις επιδόσεις σου.
Ξέρουν, γιατί το έχουν νιώσει στο πετσί τους ή το έχουν διαισθανθεί αν δεν έχουν αγωνιστεί στα 42.195 μέτρα.
Γνωρίζουν πως κάθε τερματισμός σε αυτό το αγώνισμα είναι υπέρβαση! Και φυσικά μεγαλειώδης στιγμή στο βιογραφικό κάθε δρομέα!
Προσέξτε, ξαναλέω, δεν αναφέρομαι σε επιδόσεις και χρόνους. Για μένα – και νομίζω για τη συντριπτική πλειοψηφία των μαραθωνοδρόμων – κάθε τερματισμός σε μαραθώνιο αποτελεί λαμπερή στιγμή για εκείνον που το πετυχαίνει!
Είναι κατόρθωμα, είτε πρόκειται για τον Κιπτσόγκε που έκανε πρόσφατα παγκόσμιο ρεκόρ, είτε πρόκειται για έναν αθλούμενο δρομέα που έκανε τον πρώτο του αγώνα σε 5-6 ώρες, είτε πρόκειται για τον υπερήλικα που έβγαλε την απόσταση κι ας έκανε 7 και 8 ώρες..
Οι δρομείς λοιπόν ξέρουν.
Οι μη δρομείς όμως δεν ξέρουν και έχουμε παρεξηγήσεις.
Υπάρχουν δύο κατηγορίες. Εκείνοι που βλέπουν τους μαραθωνοδρόμους ως υπεράνθρωπους που φυσικά δεν είναι. Και εκείνοι που τους υποτιμούν με τρόπο προσβλητικό, απαράδεκτο ύφος, αδικαιολόγητη συμπεριφορά, ακόμα και ανεπίτρεπτα λόγια..
Θυμάμαι είχα τερματίσει μερικές ημέρες πριν στον 2ο μαραθώνιο της ζωής μου το 2014 στην Αθήνα. Τότε δεν είχα προπονητή και στην ουσία πήγαινα εντελώς άσχετος και απροετοίμαστος για έναν τέτοιο αγώνα. Αποτέλεσμα ήταν να φτάσω στο Καλλιμάρμαρο κατάκοπος μετά από 5,5 ώρες, δηλαδή με μια επίδοση πολύ μακριά από τους χρόνους που κάνω σήμερα.
Τότε λοιπόν σε μια κοινωνική συνεστίαση άκουσα κάποιον – μη δρομέα με το τσιγάρο και το ουίσκι στο χέρι – να λέει σε μένα και έναν ακόμη από την παρέα που επίσης είχε τερματίσει μετά κόπων και βασάνων, τα εξής: «Μπράβο σας αλλά δεν είναι και τίποτα δύσκολο αυτό που κάνατε. Καθένας θα μπορούσε να τερματίσει σε 5,5 ώρες».
Όχι φίλε. Δεν έκανα κάτι πολύ σπουδαίο. Αλλά είναι αρκετά δύσκολο για να το καταφέρει καθένας. Κι εσύ ειδικά, δεν πρόκειται..
Έλα να δεις πρώτα στην πράξη τι σημαίνει να βάλεις στα πόδια σου 42.195 μέτρα και μετά μιλάς. Ξερόλας του καναπέ…
Αντίστοιχα έχω διαπιστώσει στο βλέμμα πολλών μη δρομέων την αμφιβολία για τη χρησιμότητα της ενασχόλησής μου με τον μαραθώνιο και γενικά με το τρέξιμο.
Άνθρωποι, βασικά μονότονοι, που έχουν «φυλακιστεί» σε μια ρουτίνα καθημερινότητας που τους πήρε, τους σήκωσε και τους παρέσυρε, αντιμετωπίζουν σχεδόν με ασέβεια τους μαραθωνοδρόμους.
Πως το λέει η παροιμία.. «Όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια».
Δεν μπορείς αγαπητέ μου να έχεις άποψη αν δεν έχεις τρέξει ούτε από το ένα δωμάτιο στο άλλο.
Ούτε μπορείς να με χλευάζεις, να με κοροϊδεύεις και να με θεωρείς τρελό επειδή τρέχω και δοκιμάζω τις αντοχές μου στον μαραθώνιο.
Δεν έχεις δικαίωμα.
Δικαίωμα έχεις φυσικά να μην τρέξεις ποτέ. Αλλά κοίτα τη δική σου ζωή και άσε εκείνη των δρομέων μεγάλων αποστάσεων.
Και μια τελευταία συμβουλή. Όχι για σένα αλλά για τα παιδιά σου.
Αν είσαι γονιός πήγαινε να παρακολουθήσεις μαζί τους τα πρόσωπα των μαραθωνοδρόμων ενώ θα τερματίζουν στο Καλλιμάρμαρο σε λίγες ημέρες.
Για την ακρίβεια η συμβουλή δεν είναι δική μου αλλά της Κάθριν Σουίτσερ: «Αν έχεις χάσει την πίστη σου στο ανθρώπινο είδος, πήγαινε και παρακολούθησε έναν μαραθώνιο».
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται ως πολιτικός συντάκτης στον τηλεοπτικό σταθμό Star και στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.
