Και όχι δεν είναι ανέκδοτο, είναι η πραγματικότητα όπως συμβαίνει σήμερα και όπως τη βιώνει ο ελληνικός λαός . Μια αστυνομία που αδυνατεί να προστατεύσει τον εαυτό της . Μια χώρα παραδομένη σε μια ομάδα οργανωμένων νεαρών που επιτίθεται επικίνδυνα σε όποιο στόχο επιλέξει, με τη σιγουριά της ατιμωρησίας.
*Γράφει η Μαρία Ε. Δημητρίου
Μετά και την επίθεση το βράδυ της Δευτέρας 15 Οκτωβρίου στο αστυνομικό τμήμα Ομονοίας όπου τραυματίστηκαν τέσσερις αστυνομικοί, τα πράγματα δείχνουν να έχουν ξεφύγει εντελώς. Η εικόνα των αστυνομικών έξω από το τμήμα να διαμαρτύρονται για την ασφάλεια τους και να ζητούν …προστασία, ( από που άραγε 😉 είναι κάτι που ξενίζει αλλά παράλληλα δημιουργεί έναν προβληματισμό και μια ανασφάλεια στους πολίτες αυτής της χώρας .
Το σκηνικό ίδιο με άλλες εποχές, όταν η αστυνομία δεχόταν παρόμοιες επιθέσεις, μόνο που τώρα υπάρχει μια διαφορά . Η τωρινή εισβολή με μολότοφ σε αστυνομικό τμήμα πενήντα ατόμων και μετά η επί τροχάδην διαφυγή τους στους γύρω δρόμους θυμίζει αντάρτικο πόλεων, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση, ένα καλά προστατευμένο αντάρτικο, αφού από χείλη αστυνομικών ακούγεται δημοσίως ότι η κυβέρνηση γνωρίζει ποιοι εμπλέκονται σε αυτά τα περιστατικά, άλλα δεν δείχνει διάθεση να τους συλλάβει .
Η όλη κατάσταση θα μπορούσε να είναι αστεία αν την ίδια στιγμή δεν ήταν τόσο σοβαρή . ΟΙ ίδιοι οι αστυνομικοί οι οποίοι είναι ταγμένοι να προστατεύουν τους πολίτες, διαμαρτύρονται και ζητούν προστασία γιατί κινδυνεύει η δική τους ζωή απο συμμορίες και ασκέρια που επιτίθενται τόσο προκλητικά .
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να απαξιώνεται ο ρόλος της αστυνομίας και να ευνουχίζεται με διάφορες πρακτικές . Ο ρόλος της καταντάει να είναι διακοσμητικός και παρατηρείται μια ιδιότυπη ασυλία στις ομάδες αυτές, που ανενόχλητα δημιουργούν επεισόδια και υποδαυλίζουν τη συνοχή της δημόσιας τάξης .
Οι φιλικές σχέσεις και οι δεσμοί που ενώνουν τη σημερινή κυβέρνηση με τις ομάδες αυτές τους δίνουν μια αβανταδόρικη ώθηση να συμπεριφέρονται σαν κράτος εν κράτει . Η εισβολή και κατάληψη των Πανεπιστημίων είναι ένα φαινόμενο που προϋπήρχε, αλλά εδραιώθηκε στις μέρες της αριστερής διακυβέρνησης και αναπτύχθηκε και σε άλλες πανεπιστημικακές μονάδες κάτι σαν αλυσίδα ή δίκτυο καταστημάτων κάνοντας τη παρουσία τους αισθητή με κάθε τρόπο.
Η πρόσφατη κατάληψη του γραφείου της Φιλοσοφικής απο τον Ρουβίκωνα και η ανακατάληψη του απο φοιτητές και καθηγητές αλλά και η εκ νέου κατάληψη του από την εν λόγω Αναρχική Συλλογικότητα δείχνουν το επίπεδο στο οποίο κινείται γενικότερα η χώρα . Μια μεγάλη παιδική χαρά χωρίς ίχνος σοβαρότητας και μετά αναρωτιέται κανείς γιατί οι νέοι επιλέγουν να φεύγουν όσοι μπορούν για σπουδές στο εξωτερικό και στη συνέχεια να παραμένουν εκεί .
Και ενώ το υγιές κομμάτι της νεολαίας σπουδάζει, εργάζεται ή μεταναστεύει για να ελπίζει σε μια καλύτερη ζωή, οι επαναστάτες χωρίς αιτία συνεχίζουν ανενόχλητοι την κατεδάφιση των θεσμών της χώρας, καταλύοντας κάθε έννοια σεβασμού προς τη δημοκρατία και τις αρχές της, προμοτάροντας τη βία την οποίαν ασπάζονται ως όπλο για να πετύχουν τις αδιευκρίνιστες επιδιώξεις τους .
Και η σημερινή κυβέρνηση στέκει αμήχανη να αντιδράσει γιατί οι ομάδες αυτές είναι βγαλμένες από τα σπλάχνα της και τις αντιμετωπίζει με αγάπη και στοργή σαν τα άτακτα παιδιά της οικογενείας που λοξοδρόμησαν , μια λάιτ μορφή τρομοκρατίας που όμως κάποια στιγμή θα συμβεί η στραβή κατά την προσφιλή έκφραση της κας Δούρου και θα συμβεί το μοιραίο, γιατί έτσι γίνεται πάντα όλοι οι παραβάτες ξεκινούν από τα μικρά και φτάνουν στα μεγάλα . Και τότε η ευθύνη θα βαραίνει όλους εκείνους που δεν τράβηξαν έγκαιρα το αυτί στη μικρή συμμορία ανοήτων που παίζει με τις μολότοφ και τις ανθρώπινες ζωές .
Όταν η ίδια η αστυνομία παρουσιάζεται ανίσχυρη να προστατευτεί από τέτοιου είδους επιθέσεις, τότε ποιος είναι εκείνος ο φορέας που θα προσφέρει προστασία στους πολίτες; Όταν στελέχη της αστυνομίας δηλώνουν ότι τα χέρια τους είναι δεμένα τότε ποιος καταργεί ουσιαστικά την τάξη και παραδίδει τη χώρα στην αναρχία ; Με τις ευλογίες ποιων ευνουχίζεται η αστυνομία και καθίσταται αδύναμη να αντιδράσει;
Και ο λαός παρακαλουθεί χωρίς αντίδραση παραχωρώντας τη σιωπηρή του συναίνεση δίνοντας το δικαίωμα στις ομάδες καταστροφής να συνεχίζουν να παίζουν με τη φωτιά και όταν θα συμβεί το κακό θα βγουν όλοι να πούνε ότι το περίμεναν κάτι τέτοιο ….Κάτι σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία , μόνο που δεν ξέρουμε ποιο σπίτι θα κλαίει τότε …
