Επίσημα έγγραφα που υπογράφονται ανάμεσα σε δύο κράτη, συχνά με εγγυήτριες δυνάμεις, είναι καθοριστικά, γίνονται υποχρεωτικά σεβαστά και δεν ερμηνεύονται κατά το δοκούν. Όπως σαφώς ορίζει η Συνθήκη της Λωζάνης, δεν αναγνωρίζεται στην Ελλάδα τουρκική, αλλά μουσουλμανική μειονότητα. Γιατί επομένως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης λέει «τουρκική»; Γιατί συμπεριφέρεται τόσο ανεύθυνα για ένα θέμα για το οποίο ακόμα «ματώνει» η Ελλάδα έναν αιώνα μετά;
Ας δούμε το πραγματολογικό στοιχείο πρώτα. Στο άρθρο 45 της συνθήκης, διαβάζουμε: «Τα αναγνωρισθέντα δια των διατάξεων του παρόντος Τμήματος δικαιώματα εις τας εν Τουρκία μη μουσουλμανικάς μειονότητας, αναγνωρίζονται επίσης υπό της Ελλάδος εις τας εν τω εδάφει αυτής ευρισκομένας μουσουλμανικάς μειονότητας». Μάλιστα, σε προηγούμενα άρθρα, δηλώνεται πως οι μουσουλμάνοι της Ελλάδας θα έπρεπε (τότε) να επιλέξουν εθνικότητα και εφόσον επέλεγαν την τουρκική να μετοικήσουν στην Τουρκία.
Τόσο κατηγορηματικά.
Επομένως, να πάψουμε να παίζουμε με τα εθνικά θέματα. Ποτέ κανείς δεν βγήκε κερδισμένος από τέτοια παιχνίδια.
Δεν φταίει όμως μονάχα η αξιωματική αντιπολίτευση, φταίμε κι εμείς. Αιωνίως (και τυμπανίως) όπως λέγαμε μικρά, καχύποπτοι όχι απέναντι σε όλους και σε όλα (θα ήταν κι αυτή μια στάση) αλλά σε ό,τι εκπορεύεται από το κράτος. Γιατί όχι θα πείτε. Επειδή αν είσαι καχύποπτος, είσαι για όλα. «ὡς καὶ σὲ μένα,
σὲ μένα ἀκόμα ποὺ σᾶς ἱστορῶ
ἀντισταθεῖτε»
λέει ο Μιχάλης Κατσαρός στο μνημειώδες ποίημά του. Λοιπόν;
Λοιπόν, πληροφορείται η Πρόεδρος της Δημοκρατίας για το τραγικό, πολύνεκρο ναυάγιο στην Πύλο και σπεύδει. Κίνηση ανθρώπινη, σεβαστική, για τόσα θύματα. Υποκλίνεται το πανελλήνιο. Ολοι; Όχι κύριε. Κάνας- δυο ημι-πιτσιρικάδες από τον ΣΥΡΙΖΑ της την «μπαίνουν» με αγένεια για τους φράχτες (στον Εβρο) και τέτοιες μαϊμουδιές. Ως γλωσσοπλάστες, βάζουν και τη λέξη «τυμβοθηρία» που έχουν ακούσει από τον αρχηγό τους, η οποία πάντως δεν υπάρχει.
Τους καταδικάζει το πανελλήνιο. Το κόμμα τους, όμως, τους υπερασπίζεται. Καλά τα είπαν, λένε. Σα δεν ντρέπονται. Το ότι δεν σέβονται τους θεσμούς, το γνωρίζαμε. Μα ούτε τους νεκρούς σεβάστηκαν. Πήγαν να πουν την κομματική τους «τιράντα» ανενδοίαστα («Τιράντα». Τσίρκας. Ανθρωπάκι. Ακυβέρνητες πολιτείες. Και, «δεν είναι η συνείδησή μου καπέλο να την πάρω από το ένα καρφί και να την κρεμάσω στο άλλο». Τότε που η Αριστερά είχε διανοούμενους. Τώρα έχει αοιδούς, που, εκτός των άλλων, αποφασίζουν να δώσουν συναυλία μέσα στο τριήμερο εθνικό πένθος, διότι, λένε, θα πενθούμε πάντα γι’ αυτούς… Στην πραγματικότητα, αλλιώς θα πενθούσε η τσέπη τους).
«Θά πενθώ πάντα — μ’ακούς; — γιά σένα,
μόνος, στόν Παράδεισο»
(μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Και Οδυσσέα Ελύτη- Μονόγραμμα- μνημονεύετε). Όχι λυρικές οιμωγές, εύκολες κραυγές, κατάρες. Να βρεθούν οι ένοχοι. Να πληρώσουν. Ας μη συνεχίσουμε. Μόνο να προσθέσω πως οι διακινητές, οι δουλέμποροι, δεν είναι «γεννήματα» ενός φαινομένου, δεν είναι άνθρωποι που έτσι κι αλλιώς βρήκαν τρύπες στο σύστημα και τις εκμεταλλεύονται. Είναι εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας, έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης και δεν πρέπει να το παραγνωρίζουμε. Ως εγκληματίες πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε. Αντε, γιατί βαρέθηκα να φταίει μόνο ο καπιταλισμός και η Δύση και να αθωώνονται οι παλιάνθρωποι.
Πάμε τώρα στην πληθώρα λαθών που ακούστηκαν- γράφτηκαν την περασμένη εβδομάδα.
«Από τους Πελοποννησιακούς πολέμους» λέει τηλεπαρουσιαστής που συχνά εμφανίζεται ξερόλας. Να μην πει ότι το έμαθε από εμένα, αλλά ένας ήταν ο Πελοποννησιακός πόλεμος». Το λέει και ο Θουκυδίδης αν δεν πιστεύει εμάς.
«Ο νομός Πελοποννήσου,» είπε ευθαρσώς άλλη. Η Πελοπόννησος δεν είναι νομός, είναι περιφέρεια. Μεγάλη. Το συνάγουμε από τον Βασίλη Αυλωνίτη που όταν τον ρωτάνε αν η νύφη- Γεωργία Βασιλειάδου- είναι μεγάλη απαντά: «ε, δεν είναι και σαν την Πελοπόννησο!».
«Παρά τον προσωπικό τόνο της επιστολής, όμως, κατά τη γνώμη μου ενσκήπτουν κάποια ζητήματα» σχολίασε άλλος. Ενσκήπτει δάκος, μουχρίτσα, παγετός, αλλά ζητήματα με τίποτα. Προκύπτουν βάλε να είσαι μέσα.
Δύο σε ένα μού έστειλε φίλος: στο εκατόν τεσσαρακοστό επτά χλμ… αλλά και πολύ «εμφίαλος»(;)… Εκατοστό τεσσαρακοστό το ένα. Το άλλο; Θα σας γελάσω.
«Όλο το Κολωνάκι τον αναζητά μαζί κι εγώ γιατί μας έχει φεσώσει στην κυριολεξία» είναι όσα είπε κάποιος. Και ο ρεπόρτερ το γράφει. Και ο αρχισυντάκτης δεν το διορθώνει. Νοσταλγώ πάντοτε τις εποχές του αειμνήστου Λέοντος Καραπαναγιώτη. Τότε που άκουσα (μέσω τρίτων, οι οποίοι δούλευαν τότε στα ΝΕΑ) όσα έλεγε. Ανάμεσα στα οποία ήταν και το να ΜΗ χρησιμοποιούν την έκφραση στην κυριολεξία. Διότι ούτε τρώμε τον τόπο για να βρούμε κάποιον στην κυριολεξία, ούτε, εν προκειμένω, αυτός έβαλε φέσια στο Κολωνάκι και γυρίζουν όλοι σαν Οθωμανοί.
«Γιον Βόιτ: Στην Αθήνα ο πατέρας της Αντζελίνα Τζολί». Τίτλοι επί τίτλων. Εν τω μεταξύ, ο Γιον Βόιτ έχει τεράστια καριέρα και πολλά βραβεία, ανάμεσα στα οποία Οσκαρ και Χρυσές Σφαίρες. Δεν υπολείπεται σε τίποτα της θυγατρός του, δηλαδή.
Καταλήγουμε πάντοτε στο ίδιο συμπέρασμα: αγραμματοσύνη.
«Το διακΗΔευμα των εκλογών…» λέει ένας πολιτικός από την αντιπολίτευση. Και ένας πολίτης σχολιάζει: «…τα έχω ακούσει όλα! Πρόκειται για κηδεία, γι’ αυτό».
«Διέρχονται τέτοιων μεθόδων» δεν είναι επίδειξη γνώσεων. Είναι πανωλεθρία. Μετέρχομαι τέτοιων μεθόδων και διέρχομαι την έξοδο ώστε να μην ξαναμιλήσω.
«Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ερμηνεύει το μεγαλειώδες Ρέκβιεμ του Τζουζέπε Βέρντι, μια δημιουργία που υμνεί το εφήμερο του Άνθρωπου και τη δύναμη της αγάπης». Βρε καλά μου παιδιά, το εφήμερο του Ανθρώπου είναι για ύμνους; Πόσο εφήμερη έμπνευση! Κάτι καλύτερο δεν έχετε;
«Η ηλικιωμένη γυναίκα δεν μπορούσε να βγει ( λόγω πλημμύρας) και αναγκάστηκαν ο γιος και η νύφη της να την ΕΓΚΛΩΒΙΣΟΥΝ από το παράθυρο!». Υστερα από την εκκένωση των ανθρώπων στο Χαρτούμ, ήρθαν και οι εγκλωβισμοί και δέσαμε.
«Δεν έχω ένα γατοτρόφι» μού είπε στο τηλέφωνο δεσποινίς από σούπερ μάρκετ. Μία γατοτροφή, εννοούσε. Το στοιχειώδες, να διαβάσει σωστά δηλαδή δεν μπόρεσε…
«Η φωτογραφία της ημέρας από τον Jovcho Savov – Έργο του Βούλγαρου σκιτσογράφου και αρχιτέκτων του 2015». Αρχιτεκτονίζουν και στη γραμματική, το βλέπω…
Και σε άλλο τηλεπαιχνίδι γνώσεων το ατόπημα που πολλάκις έχω επισημάνει σε κάποιο συγκεκριμένο: «Δια της ατόπου απαγωγής;» ρωτά ο παρουσιαστής. Απαντά θετικά ο παίκτης. Αυτό συμβαίνει πάνω από τρεις φορές. Οι γνώσεις πάνε περίπατο αν δεν το έχετε καταλάβει.
-Πόσα ύψιλον έχει η λέξη εκμυστηρεύομαι; Δύο απαντά ο παίκτης. Σωστά, λέει η παρουσιάστρια. Αλλά πριν είχε ρωτήσει πόσα έψιλον έχει η λέξη ανεξιθρησκεία, η παίκτρια είπε δύο και εκείνη τη διόρθωσε: ένα… Δεν βρίσκεις άκρη.
«Ποια ήταν η πρώτη Ελληνίδα που φόρεσε πρώτη το χρυσό περιδέραιο της Ωραίας Ελένης;» Τη Σοφία Εγκαστρωμένου- Σλήμαν εννοούσαν. Οντως φόρεσε ένα υπέροχο χρυσό περιδέραιο και φωτογραφήθηκε με αυτό. Πλην, δεν ήταν το περιδέραιο της Ωραίας Ελένης. Αν υπήρξε η Ωραία Ελένη… Που δεν το ξέρουμε, καθώς οι αρχαιολόγοι θεωρούνν πως ήταν πρόσωπο της Μυθολογίας.
Το περιδέραιο ανήκει στον λεγόμενο «θησαυρό του Πριάμου», τον οποίο ανακάλυψε ο Σλήμαν στην Τροία, ήταν, όμως, κάτι αιώνες παλαιότερος από τον Τρωικό πόλεμο. Ο Σλήμαν προσπάθησε να τον χαρίσει στην Ελλάδα, η Ελλάδα δεν ήθελε, τον πούλησε κι εκείνος στη Γερμανία. Από εκεί οι Ρώσοι τον μετέφεραν μυστικά στη Μόσχα, όπου και έμεινε χρόνια χτισμένος σε χώρο του Μουσείου Πούσκιν. Τώρα, τον ζητάν οι Γερμανοί, οι Ρώσοι δεν τον δίνουν και ίσως κανονικά θα έπρεπε να τον πάρει η Τουρκία, εφόσον ο Σλήμαν τον έβγαλε παράνομα από τα εδάφη της.
«Εννοείται ότι ζηλεύω τον Τάδε και εκείνος υπερβολικά ίσως. Δεν είναι σχέση μου ο Τάδε. Κάνουμε παρέα, άλλα σαφέστατα η κατάσταση είναι flirtatious.» Λεμονάκι μυρωδάτο της εβδομάδας. Πες φλερτάρουμε κοπέλα μου, έμαθες τώρα και το flirtatious!
Φώτης Κόντογλου. Ενας σπουδαίος καλλιτέχνης. Στο τελευταίο του κείμενο, έγραφε: «Φωνάζω δυνατά, γιατὶ εἶµαι ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἀπόχτησα τὴν τιµὴ καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ λαοῦ µας, µὲ τὴν ἀφοσίωση ποὺ ἐπιδόθηκα σὲ κεῖνα ποὺ πίστεψα καὶ ποὺ δὲν τ’ ἀρνήθηκα ποτέ. Μήτε ἀξιώµατα, µήτε θέσεις, µήτε σιχαµερὲς πρωτοκαθεδρίες παραδέχτηκα. Ἀλλὰ ὅµως, τοὺς φοβήθηκα αὐτοὺς τοὺς µυρµηγκοφάγους ποὺ φωλιάζουνε µέσα στὰ χαρτιά, στὰ ὑπουργεῖα καὶ στ’ ἄλλα γραφεῖα.»
Σεμνός. Σοβαρός. Μετρημένος. Δεν δέχτηκε τίποτα. Δεν ζητιάνεψε, δεν ζήτησε, δεν απαίτησε. Δεν ήταν λαϊκιστής ο Κόντογλου, είχε μια καθαρή ματιά για τα φαινόμενα των καιρών του. Καταγγελτικό το τελευταίο του κείμενο, έκλεινε: Σήµερα ποὺ ἔφθασα «µέχρι τῶν πυλῶν τοῦ θανάτου», τοὺς καταγγέλω στὸν λαό µας, ἀπὸ πόνο βαθύ. Εἶναι νεκροθάφτες τῆς κάθε ἀξίας. Πῶς, λοιπόν, παραδόθηκε ἡ Ἑλλάδα σ’ αὐτούς; Ἂς φαντασθεῖ κανεὶς µοναχὰ πὼς τὰ ἔργα τῆς ἁγιογραφίας, γιὰ τὰ ὁποῖα πολέµησα, στερήθηκα, κοπίασα, πέθανα, τὰ κρίνουν σήµερα ἄνθρωποι ποὺ ξέρουνε ἀπὸ βυζαντινὴ τέχνη ὅσο γνωρίζω ἐγὼ κινέζικα. Καὶ µοιράζουνε «τὶς δουλειές», ἐκεῖ ποὺ θέλει τὸ κέφι τους, δίχως νὰ ρωτήσουν κανέναν. Τίµια ἀδέρφια µου, Ἕλληνες καθαρογεννηµένοι, ξερριζῶστε αὐτὰ τὰ φαρµακερὰ βρωµοχόρταρα!
Αυτά έγραφε ο Κόντογλου. Χρέος μας να μην τον αφήσουμε απροστάτευτο προς χρήσιν από ανθρώπους που καθόλου δεν τους νοιάζουν τα «πιστεύω» του και η τέχνη του. Ούτε η ζωή του.
Αυτούς πρέπει να νικήσουμε την Κυριακή. Προσέξτε.
