Το πολιτικό σύστημα κατά μία έννοια το αποτελούμε όλοι: πολιτειακοί θεσμοί, κόμματα και αρχηγοί, βουλευτές, πολιτικές οργανώσεις, δημοσιογράφοι, ψηφοφόροι…
Θα πρέπει κάποτε όλοι μαζί και κάθε ένας χώρια, να αποφασίσουμε τι ρόλο παίζει στην αλυσίδα της Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, ο έρμος ο Βουλευτής.
Είναι προσωπικότητα ή απλώς… «κουκί»; Κι αν είναι απλώς «κουκί» γιατί να μας κοστίζει τόσο;
Του Βαγγέλη Μωυσή
Θέλουμε τον Βουλευτή να συνδιαμορφώνει την πολιτική «γραμμή» της παράταξής του, ή απλώς να υποτάσσεται σ` αυτήν; Να είναι υπόλογος ο ίδιος για τις προσωπικές απόψεις του; Ή να είναι υπόλογο ολόκληρο το κόμμα υπό τη σημαία του οποίο εκλέγεται; Και που είναι το όριο αυτής της διαφοράς;
Που βρίσκεται το όριο της «ατομικότητας» του Βουλευτή (ή του υποψηφίου βουλευτή στην προεκλογική περίοδο);
Προφανώς, υπάρχει ένα όριο που λέγεται «εθνικό συμφέρον» και η υπέρβασή του, πέρα από την εύκαμπτη μονάδα μέτρησης που αφορά στο θυμικό και στις ιδεολογικές καταβολές καθενός, καθορίζεται και μια άλλη μονάδα μέτρησης, αντικειμενική, που λέγεται Σύνταγμα.
Βουλευτής ή υποψήφιος βουλευτής που δέχεται να αποτελέσει «εκλεκτό» ξένου κράτους (της Τουρκίας ή όποιου άλλου), με ένα Προξενείο (τουρκικό ή άλλο) να κατευθύνει μειονοτικές ψήφους προς το μέρος του, ενώ ο ίδιος αναπαράγει απαράδεκτες κατά το σύνταγμα θέσεις περί «τουρκικής» μειονότητας στη Θράκη, στην καλύτερη περίπτωση είναι πιόνι ενός παιχνιδιού εντυπώσεων του ξένου κράτους. Στην χειρότερη είναι πράκτορας!
Δικαιούται ένα κόμμα να παραβλέπει αυτή την απλή αλήθεια και να προσπαθεί να την εξωραΐσει όπως πράττει ο ΣΥΡΙΖΑ; Θεωρητικά δικαιούται. Πρακτικά όμως όχι. Και όσο το κάνει, θα υφίσταται το τίμημα της επιλογής του.
Αυτό ισχύει και για τον Νίκο Φίλη και κάθε Φίλη όταν κάνει «πλάτες» στον Μουσουλμάνο Βουλευτή που εκλέγεται ως Έλληνας, αλλά αρνείται να σκέφτεται ως τέτοιος.
Θα μου πεις, πόσο απέχει όλο αυτό από τον κ. Ζουράρι που είχε δηλώσει ότι δεν πειράζει κι αν χάσουμε μερικά νησιά του Αιγαίου και παραμένει στην αγκάλη του ΣΥΡΙΖΑ;
Κι αυτό σωστό…
Ένα άλλο όριο, είναι τα ιερά και τα όσια του λαού. Και ανάμεσα σ` αυτά είναι η μέριμνα για το ασθενές μέλος της οικογένειας. Ακόμα και για εκείνον που νοσεί βαριά και έχει μηδενικές ελπίδες επιβίωσης ή προσδοκά μόνο ένα θαύμα.
Μπορεί ένας όποιος κύριος Πνευματικός να θέτει το όριο της «παραίτησης» του γιατρού από τη μάχη κόντρα στον θάνατο και να ισχυρίζεται ότι πρέπει επισήμως η Πολιτεία να στερεί από τον καρκινοπαθή την ελπίδα για οικονομικούς λόγους;
Ως γιατρός μπορεί να πιστεύει οτιδήποτε και σε κρίσιμες στιγμές να αποφασίσει «διαλογή» ασθενούς με κριτήρια που όλοι μπορούμε να φανταστούμε.
Δεν μπορεί όμως, ως πολιτικός να καταθέτει πρόταση για να ενταχθεί στην επίσημη πολιτική του Κράτους στη Δημόσια Υγεία η εγκατάλειψη των καρκινοπαθών 4ου σταδίου.
Και δεν μπορεί η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ να κωφεύει απέναντι σ` αυτή την αλήθεια.
Αλήθεια, θα τολμά ο ίδιος ο κ. Πνευματικός να κοιτάξει στα μάτια ως γιατρός τον ασθενή 3ου σταδίου για να του πει, τι; «Σε δυο εβδομάδες περνάς στο 4ο στάδιο και κόβουμε της χημειοθεραπείες γιατί κοστίζουν;»
Ο μέσος Έλληνας δεν θέλει τέτοιους πολιτικούς, ή δεν θέλει να τους ακούει. Και δεν τους θέλει στα κόμματα… Τους θέλει ενδεχομένως στα νοσοκομεία, αλλά κι εκεί, όχι για τους δικού του ανθρώπους. Για τους άλλους.
Και μετά έρχεται η υποκρισία διότι έτσι εκλαμβάνεται από τον κόσμο, όταν το ένα κόμμα επιτίθεται στο άλλο ζητώντας την αποπομπή Φερχάτ και Φίλη η ΝΔ, Πνευματικού ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο καθείς για τους άλλους. Δεν συμψηφίζονται τα δύο θέματα. Αλλά συναξιολογούνται οι δύο κομματικές στάσεις.
Τα δικά μας είναι πάντα μοσχοβολιστά ως συνήθως… Των άλλων μόνο βρωμάνε.
Από εκεί και πέρα, υπάρχει μια πλειάδα θεμάτων «κομματικής γραμμής» και βουλευτικής άποψης.
Δικαιούται ένας βουλευτής να έχει προσωπική άποψη για τη χρησιμότητα της μείωσης του ΦΠΑ ή μη, ανεξάρτητα από την απόφαση του κόμματός του; Δικαιούται να την εκφράζει χωρίς να φοβάται ότι θα πέσει σε δυσμένεια;
Διεκδικεί ο Βουλευτής αυτή την δυνατότητα ή επαναπαύεται στην μασημένη τροφή του Γραφείου του Αρχηγού επειδή βαριέται να διαβάζει τους νόμους;
Έχω γνωρίσει βουλευτές που διαβάζουν και το τελευταίο κόμμα κάθε νόμου πριν τον ψηφίσουν. Έχω γνωρίσει και το άλλο «έργο» όμως…
Δικαιούται ο βουλευτής σε μια ψηφοφορία στη Βουλή -ή και σε περισσότερες- να ψηφίσει διαφορετικά απ` ότι πρεσβεύει το κόμμα του;
Και εμείς όλοι οι άλλοι; Τον περιμένουμε για να τον καταδικάσουμε ή για να τον χειροκροτήσουμε; Μήπως κι εμείς το αποφασίζουμε ανάλογα με το αν είναι «δικός μας» ή «με τους άλλους»;
Αυτά είναι βαθιά πολιτικά ζητήματα, που κάποτε το πολιτικό σύστημα, θα πρέπει να τα αντιμετωπίσει ριζικά και να λύσει οριστικά.
Θα είναι προς όφελος της Δημοκρατίας…
