*Του Δημήτρη Γ. Απόκη
Στις αρχές του καλοκαιριού του 1993, όταν ετοιμαζόμουν να φύγω για να ξεκινήσω τις σπουδές μου στις Ηνωμένες Πολιτείες, είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με έναν νεαρό καθηγητή μου, ο οποίος δυο χρόνια πριν είχε επιστρέψει στην Ελλάδα, από το πανεπιστήμιο στο οποίο θα πήγαινα για να ξεκινήσω το πρώτο μου πτυχίο. Η κουβέντα μας είχε ως στόχο να με κατατοπίσει για την Ουάσιγκτον την πόλη που θα πήγαινα, αλλά και για το πανεπιστήμιο. Χρωστάω πάρα πολλά στον άνθρωπο αυτό διότι οι συμβουλές που μου έδωσε ήταν κομβικές στη μετέπειτα πορεία μου. Δύο από αυτές έχουν μείνει βαθιά χαραγμένες στο μυαλό μου. Ευτυχώς ακολούθησα και τις δυο.
Η πρώτη είχε να κάνει με το πανεπιστήμιο, όπου με συμβούλευσε να δώσω την απαιτούμενη προσοχή στις σπουδές μου, αλλά μου επεσήμανε ότι το μεγαλύτερο πτυχίο ήταν να μάθω την πόλη και το σύστημα των Ηνωμένων Πολιτειών. Πηγαίνεις στην Ουάσιγκτον μου είπε. Το μεγαλύτερο πτυχίο είναι αυτό. Η δεύτερη είχε να κάνει με την καθημερινότητα και ήταν εξίσου χρήσιμη και αυτή την κρίσιμη εποχή που διανύουμε μου ήρθε ξανά στο μυαλό, διότι είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Εκεί που θα πας μου είπε θα ανακαλύψεις ότι υπάρχει ρατσισμός από την ανάποδη. Τα γεγονότα απέδειξαν πόσο δίκιο είχε, και αυτό ισχύει μέχρι και σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα.
Τα γεγονότα που ζούμε το τελευταίο διάστημα, όπως η διαδικασία επικύρωσης του Ανώτατου Δικαστή, Μπρέτ Κάβανο στις Ηνωμένες Πολιτείες, και ειδικά η κόντρα μεταξύ της Ιταλικής κυβέρνησης και Βρυξελλών για το θέμα του προϋπολογισμού της Ιταλίας, αποδεικνύουν ότι πραγματικά ο ρατσισμός από την ανάποδη ζει και βασιλεύει.
Η Ευρώπη στης οποίας το έδαφος, ιστορικά, έχουν δοθεί, όλες οι ιδεολογικές μάχες που έχουν καθορίσει τις εξελίξεις στον πλανήτη, είναι για μια ακόμη φορά ο χώρος στον οποίο θα κριθεί η μεγάλη ιδεολογική και πολιτική μάχη του 21ου αιώνα. Συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, η χρυσοκάνθαρη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, και μια σειρά κυβερνήσεις που με μοναδικό στόχο την παραμονή στην εξουσία, έχουν μετατραπεί σε μέχρι παρεξηγήσεως πιστούς υπαλλήλους της γερμανικής Ευρώπης, κόντρα στο ίδιο το εθνικό συμφέρον και την ιστορία των χωρών τους, εξυπηρετούν τα συμφέροντα μιας στρεβλής παγκοσμιοποίησης.
Όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες και στα διεθνή μέσα ενημέρωσης, που όταν αναφέρονται στον Αμερικανό Πρόεδρο, Ντόναλντ Τράμπ, αρέσκονται να τον αποκαλούν ρατσιστή, λαϊκιστή και ακροδεξιό, έτσι και στην Ευρώπη, κάθε αναφορά στον Ματέο Σαλβίνι το ένα εκ τον δύο ηγετών του κυβερνητικού συνασπισμού της Ιταλίας, συνοδεύεται από τον χαρακτηρισμό ακροδεξιός και ρατσιστής. Ο ηγέτης του άλλου κόμματος του συνασπισμού, Ντι Μάϊο, είναι απλά λαϊκιστής.
Και όλα αυτά τη στιγμή που πραγματικοί λαϊκιστές, που το ίδιο το σύστημα τους αποκαλούσε λαϊκιστές, αναγορεύονται σε θαρραλέοι και ρεαλιστές ηγέτες, μόνο και μόνο διότι πειθάρχησαν στις επιταγές του συστήματος των Βρυξελλών και του Βερολίνου, ξεπουλώντας το εθνικό συμφέρον, την ιστορία και την εθνική κυριαρχία της χώρας τους.
Έχουμε λοιπόν καθίσει να σκεφθούμε σοβαρά ποια είναι η πραγματική ακροδεξιά και που εντοπίζεται ο πραγματικός ρατσισμός σήμερα στην Ευρώπη;
Χωρίς αμφιβολία, υπάρχουν και περιπτώσεις όπου περιθωριακά πραγματικά ακραία στοιχεία, εκμεταλλευόμενα την αγανάκτηση που επικρατεί στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, έχουν αποκτήσει δύναμη και επιρροή. Άλλωστε δεν χρειάζεται να πάμε μακριά για να το δούμε αυτό, η Χρυσή Αυγή εδώ στην Ελλάδα είναι τρανταχτό παράδειγμα.
Η ευκολία με την οποία το σύστημα που κινεί τις τελευταίες δεκαετίες τα νήματα, στην Ευρώπη, αλλά και σχεδόν σε όλο τον πλανήτη, αποδίδει την ταμπέλα της ακροδεξιάς σε πρόσωπα και κινήματα τα οποία στηρίζονται από τις πλειοψηφίες σε διάφορες χώρες, αποδεικνύει ότι στην πραγματικότητα επικρατεί ένας ρατσισμός και μια φασιστική νοοτροπία από την ανάποδη.
Είναι επίσης εσκεμμένη και καλά σχεδιασμένη η δαιμονοποίηση προσώπων, με μοναδικό στόχο την αποφυγή ουσιαστικής συζήτησης και αντιπαράθεσης επί της της πολιτικής που εφαρμόζουν. Ο Τράμπ, ο Σαλβίνι, ο Ορμπάν, η Λεπέν, οι ρατσιστές ακροδεξιοί είναι το πρόβλημα και οι δαίμονες που απειλούν τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, και όχι αυτοί που προκλητικά αρνούνται να αναγνωρίσουν και να σεβαστούν αποτελέσματα εκλογών και τις πολιτικές αποφάσεις κυβερνήσεων που αποδεδειγμένα, με νωπή λαϊκή εντολή, εκπροσωπούν την πλειοψηφία των λαών των χωρών τους.
Είναι ακροδεξιός, μισογύνης και ένοχος σεξουαλικών εγκλημάτων, ο δικαστής που αποδεδειγμένα μέσω των αποφάσεων του επί της έδρας, εφαρμόζει το σύνταγμα, το νόμο και την τάξη. Και είναι δημοκράτες και παραδειγματικοί πολίτες οι ηθοποιοί του Χόλυγουντ, που κάθε άλλη ημέρα μπαινοβγαίνουν σε κέντρα αποτοξίνωσης και απαλλαγής από κάθε λογής εθισμούς.
Αντίθετα είναι δημοκρατικό και όχι ακροδεξιό, αποτελέσματα δημοψηφισμάτων που απορρίπτει, αποδεδειγμένα, η συντριπτική πλειοψηφία εκλογικού σώματος, να αναγνωρίζονται με βαρύγδουπες δηλώσεις και συμφωνίες που επίσης αποδεδειγμένα, έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία της λαϊκής βούλησης χωρών, να βαφτίζονται ηγετικές και θαρραλέες αποφάσεις.
Είναι ακροδεξιοί και ρατσιστές και ζουν σε φανταστικό κόσμο πολιτικοί ηγέτες οι οποίοι, εφαρμόζουν πολιτικές και παίρνουν αποφάσεις που συνάδουν απόλυτα με τη βούληση και την πλειοψηφία του λαού της χώρας τους και οι οποίοι έχουν θέσει τις πολιτικές αυτές στην κρίση του λαού τους.
Είναι ακροδεξιοί και ρατσιστές οι πολιτικοί ηγέτες και οι πλειοψηφίες που τους στηρίζουν όταν λαμβάνουν αποφάσεις οι οποίες σέβονται το εθνικό συμφέρον της χώρας τους, προστατεύουν τα σύνορα και την εθνική κυριαρχία της, και θέτουν υπεράνω των αποφάσεων χρυσοπληρωμένων γραφειοκρατιών, και ξένων συμφερόντων, την ευημερία και όχι την εξαθλίωση του λαού της χώρας τους.
Είναι ακροδεξιός και ρατσιστής ο πατριώτης που σέβεται την ιστορία του έθνους του, που του αρέσει να ζει σε μια χώρα που επικρατεί νόμος και τάξη, που θέλει να ελέγχονται τα σύνορά του και να υπάρχει σεβασμός στην εθνική του κυριαρχία.
Είναι δημοκρατικό για μια χώρα να μην ελέγχει τα σύνορά της; Είναι δημοκρατικό για μια εκλεγμένη με καθαρή πλειοψηφία κυβέρνηση να μην έχει τη δυνατότητα να επιλέξει τον Υπουργό Οικονομικών της και να διαμορφώσει τον προϋπολογισμό της. Είναι δημοκρατικό και όχι ακροδεξιό να αποφασίζει μια χρυσοπληρωμένη, απρόσωπη γραφειοκρατία για το εθνικό συμφέρον ενός λαού, για την καθημερινότητα του, για την ζωή του και για το μέλλον του.
Εάν αυτό δεν είναι πραγματική ακροδεξιά νοοτροπία και ρατσισμός από την ανάποδη τότε είναι;
Το υπό κατάρρευση σύστημα και οι απανταχού με αμοιβή την παραμονή στην καρέκλα υπάλληλοί του, αρέσκονται με περισσή ευκολία να μιλούν για ακροδεξιούς και ρατσιστές, αντί όταν το λένε να κοιτάνε στον καθρέπτη.
Αυτή την σκληρή και επίπονη αλήθεια την λένε κάθε ημέρα όλο και πιο δυνατά ηγέτες όπως ο Πρόεδρος Τράμπ στις ΗΠΑ, ο τέως Πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, εδώ στην Ελλάδα, και κάποιοι οι οποίοι δεν έχουν επιχειρήματα και στοιχεία για να την αντικρούσουν απαντούν με την τακτική της ταμπέλας. Είναι ακροδεξιοί και ρατσιστές.
Δυστυχώς για αυτούς κάθε ημερά που περνά όλο και περισσότερο, η τακτική της ταμπέλας ξεθωριάζει και το κίνημα επιστροφής στον πατριωτισμό, το σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας, και τον πραγματικό σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία θεριεύει όλο και περισσότερο.
Εάν θέλουν να μιλήσουμε για ακροδεξιά και ρατσισμό ας κοπιάσουν. Για να δούμε επιτέλους ποιοι είναι οι πραγματικοί ακροδεξιοί και οι πραγματικοί ρατσιστές.
*Ο Δημήτρης Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies, και διετέλεσε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ, και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον.
