Η συλλογική απόφαση για κοινωνική συνύπαρξη είναι μια πολιτισμική κατάκτηση. Διαμορφώθηκε μέσα από εποχές και απηχεί την ανάγκη αλλά και το συμπέρασμα του ανθρώπου, ότι μέσα από το σύνολο διασφαλίζει πληρέστερα τα συμφέροντά του. Για τον σκοπό αυτό και κάνει μια σειρά από παραχωρήσεις.
Του Πολύκαροπου Αδαμίδη
Γιατί η συμβίωση, στο πλαίσιο μιας κοινωνίας και ενός κράτους εξ ορισμού συνεπάγεται συμβιβασμούς και αποδοχή περιορισμών. Όλα αυτά έναντι υπέρτερων στόχων. Που περιλαμβάνουν στον σκληρό πυρήνα τους, ως μια δίκαιη παροχή από το Κράτος και την αποδοχή της εξουσίας του, την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων του. Περίοπτη θέση μεταξύ αυτών, κατέχει το δικαίωμα στην Ασφάλεια. Αντίστοιχη είναι η υποχρέωση της Πολιτείας και των οργάνων της να το παρέχουν. Και να μεριμνούν για αυτό. Εν πρώτοις και χωρίς δεύτερη σκέψη για τους Πολίτες και όσους νόμιμα διαβιούν στα όρια της Επικράτειας της. Αυτό ως αρχή εργασίας και κριτήριο αξιολόγησης, οποιασδήποτε ‘σύγκρουσης’ δικαιωμάτων. Πραγματικής ή ‘εικονικής’. Ενδεχομένως και υποβολιμαίας.
Το θεμελιώδες δικαίωμα στην Ασφάλεια, στις μέρες μας ωστόσο βάλλεται. Και τίθεται εν αμφιβόλω. Και αυτό δεν αφορά μόνο τη χώρα μας. ‘Σαν κύμα’ διατρέχει όλη την Ευρωπαική ΄Ήπειρο και τη μεγάλη μας Ένωση. Δεν αποκλείεται ορισμένες εκφάνσεις του φαινομένου να υπερτονίζονται. ΄Άλλες επίσης να αποσιωπούνται. Το γενικότερο αίσθημα ωστόσο της ανασφάλειας είναι αδιαμφισβήτητο. Και συνδέεται αιτιακά, βοηθούσης και της αντίστοιχης προπαγάνδας, που αποτελεί διαχρονική παράμετρο της πολιτικής, με τις συνέπειες της αθρόας μετανάστευσης των τελευταίων ετών. Που μπορεί μεν να φθίνει, αλλά οι συνέπειές της, σταδιακά γίνονται ορατές. Κι αυτό γιατί η συντριπτική πλειοψηφία όσων έχουν βρεθεί στις Ευρωπαικές χώρες, χωρίς να το δικαιούνται, παραμένει σε αυτές, η ενσωμάτωση γίνεται, όταν γίνεται, κατά βάση με αυτοσχεδιασμούς και απέναντι σε ένα εξαιρετικά αρνητικό υπόβαθρο και οι ‘επιστροφές’ και ‘επαναπατρισμοί’, είναι ελλειμματικοί και περιορισμένοι. Στο εκρηκτικό αυτό μείγμα., πρέπει να ληφθεί υπόψη και το ηλικιακό φάσμα των παράνομα ευρισκομένων στις Ευρωπαικές χώρες, που είναι κατά βάση άρρενες νεαρής ηλικίας, με τις συνεπαγόμενες αρνητικές προοπτικές ως προς τους όρους της εκ των πραγμάτων συνύπαρξής τους, σε χώρες και πολιτισμούς, που ακούσια ή εκούσια, δεν τους αποδέχονται.
Το επιβαρυντικό αυτό σκηνικό για τους Ευρωπαίους πολίτες, είναι παντελώς ανεπίτρεπτο. Αποτελεί μια απαράδεκτη συνέπεια, για την οποία, ανεξαρτήτως προθέσεων και θετικών ενδεχόμενα στοχεύσεων, ουδεμία υποχρέωση είχαν. Τα ‘αποτελέσματα’ δεν έχουν αργήσει να φανούν. Η άνοδος των ‘ακροδεξιών’ κομμάτων αντικατοπτρίζει μια κοινωνική πραγματικότητα. Και κεφαλαιοποιεί τα πολιτικά οφέλη που αντιστοιχούν σε μια συγκεκριμένη, απτή και μετρήσιμη δέσμευση. Αυτή δηλαδή του προτάγματος και της κατοχύρωσης της ασφάλειας. Ο στρουθοκαλισμός της αναζήτησης άλλων αιτιών και της δαιμονοποίησης, όσων είναι φορείς και θιασώτες των δεσμεύσεων για την ασφάλεια, απλά διευκολύνει την εξάπλωση του φαινομένου. Που αφορά, σε μεγάλο βαθμό και χωρίς αυτό να είναι πολιτικά παράδοξο, τις δεξαμενές ψηφοφόρων των αριστερών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Τα μεσαία και κατώτερα οικονομικά στρώματα, που εκ των πραγμάτων είναι πιο εκτεθειμένα στη νέα κοινωνική πραγματικότητα. Δημιουργούνται έτσι συνθήκες μεσοπολέμου.
Η θεματικής της ασφάλειας, είναι κορυφαία πραγματικότητα. Η υιοθέτηση και εφαρμογή αποτελεσματικής πολιτικής, σε όλες της τις διαστάσεις είναι μια αναγκαιότητα. Θέλει γνώσεις, σχεδιασμό και αποφασιστικότητα. Όχι γιατροσόφια.
