Προφανώς, στο πλαίσιο μιας «προοδευτικής» προσέγγισης των πραγμάτων αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία, αλλά υπάρχουμε στην Ελλάδα κι εμείς –μια μεγάλη πλειονότητα Ελλήνων, διαφόρων πολιτικών «αποχρώσεων» – που αισθανόμαστε την ανάγκη να ξέρουμε ότι η Ελλάδα θα παραμείνει το ίδιο Ελλάδα, ως έθνος, για πολλά, πολλά χρόνια, μετά από εμάς…
του Βαγγέλη Μωυσή
Να διευκρινίσω εκ των προτέρων, ότι δε είμαι ρατσιστής; Ό, τι έχω φιλικές σχέσεις με πολλούς αλλοδαπούς διαφόρων εθνικοτήτων που ζουν χρόνια στην Ελλάδα; Ότι είμαι ασφαλώς δεκτικός στην χορήγηση υπηκοότητας σε ανθρώπους που έχουν κάνει αποδεδειγμένα την Ελλάδα πατρίδα τους και συμμετέχουν στο οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι;
Εκεί φτάσαμε… Να πρέπει, πριν εκφράσεις άποψη για τέτοια λεπτά θέματα, να διευκρινίσεις ότι δεν είσαι «ακροδεξιός», «ρατσιστής», «μισαλλόδοξος» και ό,τι άλλο θα σπεύσουν κάποιοι «προοδευτικοί» να σου προσάψουν, για να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσουν την ουσία όσων λες…
Υπάρχει ένα πλέγμα ζητημάτων που εμφανέστατα καταδεικνύουν την «αλλεργία» της σημερινής κυβέρνησης απέναντι στην έννοια του «έθνους», εκτός φυσικά από τις περιπτώσεις που εξυπηρετεί η επίκληση του έθνους στο πλαίσιο εθνολαϊκιστικών αφηγημάτων διχαστικού τύπου.
Οι χειρισμοί σε ευαίσθητα εθνικά θέματα (Σκόπια, εκλογή Μουφτήδων στη Θράκη, διαπραγμάτευση ΑΟΖ με Αλβανία, κλπ) είναι το ένα πεδίο.
Το άλλο πεδίο, είναι η ολιστική προσέγγιση της έννοιας της εθνικής υπόστασης, μέσα από ένα πλέγμα πολιτικών.
Και εξηγούμαι:
Όταν μια χώρα έχει ικανοποιητικά δημογραφικά στοιχεία ανανέωσης του πληθυσμού, θετικά στοιχεία οικονομίας και απασχόλησης του έμψυχου δυναμικού της, αλλά ανοίγει τις θύρες της «ιθαγένειας» ή «υπηκοότητας» σε περισσότερους αλλοδαπούς, το ζήτημα είναι προφανώς αναπτυξιακό (ανάγκη για την προσέλκυση εργατικού και επιστημονικού δυναμικού από άλλες χώρες).
Όταν μια χώρα, έχει αυστηρές προδιαγραφές χορήγησης ιθαγένειας, αλλά θεσπίζει κίνητρα ανατροπής προβληματικών στοιχείων δημογραφικής εξέλιξης (πολυτεκνικά επιδόματα, φοροελαφρύνσεις σε νέους γονείς, κλπ), με ικανοποιητικά δεδομένα οικονομίας και απασχόλησης, το μήνυμα είναι σαφώς πως ρίχνει το βάρος στη ανάταξη των δημογραφικών χαρακτηριστικών της.
Όταν μια χώρα, έχει προβληματική οικονομία, με αδυναμία απασχόλησης των νέων, συνεπαγόμενο brain drain, ανησυχητικά δημογραφικά δεδομένα γήρανσης του πληθυσμού και ενώ επιτείνει το δημογραφικό πρόβλημα με τις επιλογές της, διευκολύνει ταυτόχρονα τη χορήγηση ιθαγένειας σε αλλοδαπούς, χωρίς να θέτει επαρκείς προϋποθέσεις ενσωμάτωσης (γνώση και σεβασμό ιστορίας, πολιτισμού, παιδεία, κ.λ.π.), τότε το ζήτημα είναι μάλλον ιδεοληπτικά «εθνομηδενιστικό»…
Στην Ελλάδα, το 2010-2011 είχαμε κάποιες δεκάδες χορηγήσεις ελληνικής ιθαγένειας σε αλλοδαπούς κάθε μήνα, είχαμε μια δημογραφική πολιτική «συντήρησης», αλλά όχι επαρκούς κινητροδότησης νέων γεννήσεων (σε ένα γενικότερα δυσμενές οικονομικοκοινωνικό περιβάλλον) και ένα σκηνικό νέας μετανάστευσης υπό διαμόρφωση.
Ύστερα ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η δημογραφική πολιτική επιδεινώθηκε. Πολυτεκνικά επιδόματα καταργήθηκαν ή υπέστησαν περικοπές, ενώ το να έχεις ανήλικο τέκνο θεωρείται λίγο-πολύ… τεκμήριο διαβίωσης στην Εφορία. Η δημογραφική προοπτική της χώρας επιδεινώθηκε δραματικά.
H γενιά των 700 ευρώ, αφού είχε γίνει γενιά των 500 ευρώ, έγινε γενιά των 380 ευρώ και το brain drain επιδεινώθηκε ραγδαία, στέλνοντας στο εξωτερικό κατά «κύματα», μεγάλο μέρος του πιο παραγωγικού και δημιουργικού έμψυχου δυναμικού, ιδιαίτερα των νέων.
Το 2015 –εν μέσω της έξαρσης του μεταναστευτικού και προσφυγικού προβλήματος- είχαμε νέο νόμο για τη χορήγηση Ιθαγένειας. Και το Φεβρουάριο του 2017, νέα τροπολογία με την οποία χαμήλωσε ακόμα περισσότερο ο πήχης των κριτηρίων για τη χορήγηση ιθαγένειας σε αλλοδαπούς.
Συζητήθηκαν, έγινε θόρυβος, ψηφίστηκαν, εφαρμόστηκαν… «Ξεπεράστηκαν» από την επικαιρότητα. Κι όμως, αποτελούν επικαιρότητα όλα αυτά.
Την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου του 2018, πάνω από 30 ήταν οι χορηγήσεις ιθαγένειας σε τέκνα αλλοδαπών (με την εγγραφή τους στο δημοτικό), μόνο από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Μακεδονίας-Θράκης. Τον τελευταίο χρόνο φτάσαμε σταδιακά κάθε μήνα να έχουμε εκατοντάδες χορηγήσεις ιθαγένειας ανά την Ελλάδα. Το 2017 ήταν πάνω από 33.000…
Και δεν έχω κανένα πρόβλημα με κανέναν αλλοδαπό –πόσο μάλλον με κανένα παιδί- που θέλει να ζήσει, να εργαστεί, να απολαύσει και να συνεισφέρει στην Ελλάδα, να μεγαλώσει την οικογένειά του και να την νιώσει δεύτερη πατρίδα του (ποτέ δεν θα περίμενα να τη νιώσει πρώτη, όπως κι εμείς θέλουμε οι ομογενείς μας στο εξωτερικό να νιώθουν πρώτα Έλληνες).
Όμως τα μεγέθη και ο συνδυασμός των πολιτικών σε διαφορετικούς τομείς, ομολογώ με τρομάζουν…
Δεν θα σταθώ σε σενάρια περί «προεκλογικών ελληνοποιήσεων». Θεωρώ το πρόβλημα πιο βαθύ και σημαντικό από αυτό. Όταν σε όλα τα πεδία, οι πολιτικές που επιλέγονται, προωθούνται και εφαρμόζονται κατατείνουν υπέρ της συρρίκνωσης και αλλοίωσης των εθνικών χαρακτηριστικών του γηγενούς πληθυσμού, αρχίζεις και διακρίνεις ένα μοτίβο ανησυχητικό… Αρχίζεις και βλέπεις μια εκ των έσω (συνειδητή ή εξ αμελείας) προωθούμενη εθνική αποδόμηση….
Και αν το να ανησυχείς για την προοπτική της εθνικής υπόστασης της Ελλάδας μετά από 30, 40, 100 χρόνια, σε καθιστά «ακροδεξιό», «εθνικιστή», «φασίστα» και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, τότε δεν υπάρχει καμία σωτηρία…
