Ο Άντονι Πέρκινς είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση στον παγκόσμια κινηματογράφο. Δεν έγινε ποτέ σταρ, με την κλασική έννοια του όρου, δεν ήταν ωραίος, αν και πάντα γοήτευε η “τρέλα”, τα συννεφιασμένα, έτοιμα για μπόρα, μάτια του, ούτε μπορούσε να γοητεύσει, όπως εκατοντάδες συνάδελφοί του, το γυναικείο κοινό. Όμως, είχε την τύχη, να πάρει τον περίφημο ρόλο του Νόρμαν Μπέιτς, στο “Ψυχώ” και να συνδυάσει το όνομά του με την καλύτερη ταινία τρόμου όλων των εποχών. Γιατί κακά τα ψέματα, χωρίς τον Πέρκινς, δεν νοείται “Ψυχώ”, παρά την εκπληκτική σκηνοθεσία του Χίτσκοκ.
Αυτό, όμως, υπήρξε και ένα εμπόδιο στην καριέρα του, καθώς τυποποιήθηκε σε ρόλους ψυχικά διαταραγμένων χαρακτήρων ή έστω ερμηνευτής “περίεργων” τύπων, παρότι δεν είναι λίγες οι ταινίες που έδειξε το υποκριτικό του ταλέντο πριν το “Ψυχώ”.
Συμπληρώνοντας κιόλας 30 χρόνια από τον πρόωρο θάνατό του, στις 12 Σεπτεμβρίου 1992, ξεδιπλώνουμε το φιλμ της δύσκολης ζωής του, με τα πρώτα του βήματα, τις τραυματικές εμπειρίες του, τις μεγάλες στιγμές της κινηματογραφικής του πορείας.
Η κακοποίηση της μάνας
Ο Άντονι Πέρκινς θα γεννηθεί στο Μανχάταν, πριν από 90 χρόνια, στις 4 Απριλίου του 1932. Ήταν γιος του ηθοποιού Όσγκουντ Πέρκινς και της Τζάνετ Έσελστιν, με την οποία δέθηκε υπερβολικά, λόγω της απουσίας του πατέρα του, που δεν είχε χρόνο παρά μόνο για το θέατρο. Νιώθοντας να παραμελείται από τον πατέρα, που προτιμούσε τις καλλιτεχνικές παρέες του, βίωνε και την εγκατάλειψη από τη μητέρα του όταν αυτή είχε την ευκαιρία να περάσει κάποιες στιγμές με τον άντρα της. Ο ξαφνικός πρόωρος θάνατος του πατέρα του, από καρδιακή προσβολή, θα είναι ακόμη ένα χτύπημα για τον Πέρκινς, που θεώρησε τον εαυτό του υπεύθυνο, εξαιτίας των “κακών” σκέψεών του για εκείνον. Η συνέχεια, όμως, θα ήταν ακόμη χειρότερη. Η μητέρα του που είχε ερωτικές σχέσεις με την συγγραφέα Μικαέλα Ο’Χάρα, θα τον κακοποιεί σεξουαλικά ακόμη και όταν ενηλικιώθηκε, όπως είχε εξομολογηθεί ο ίδιος. Κάτι που τον τραυμάτισε ψυχικά και ανεπανόρθωτα.
Ανακαλύπτοντας και το θέατρο…
Οι επαγγελματικές υποχρεώσεις της μητέρας του, θα τους φέρουν στη Βοστόνη, ενώ σύντομα ο Πέρκινς θα αρχίσει να μεγαλώνει δίπλα στη γιαγιά του. Στο δημόσιο σχολείο ήταν άτακτος και γρήγορα θα σταλεί στο Brooks School, έξω από τη Βοστώνη, για να “συμμορφωθεί”. Εκεί, άρχισε να τραυλίζει, να μην έχει καμία όρεξη για τα δημοφιλή αθλήματα, αν και υποχρεώθηκε να παίξει μπέιζμπολ. Εκεί, βρέθηκε για πρώτη φορά ανάμεσα μόνο σε άντρες και συνειδητοποιεί τη διαφορετικότητά του. Εκεί, όμως, κατάλαβε και το ενδιαφέρον του για το θέατρο, σε σχολικές παραστάσεις, ενώ το 1948 θα κάνει κάποια ρολάκια στο θέατρο που διεύθυνε η μητέρα του. Με την αποφοίτησή του θα εγγραφεί στο κολέγιο, ενώ το καλοκαίρι θα συνεχίσει τις εμφανίσεις του στο θέατρο, όπως και σε πολλές σχολικές παραστάσεις. Θα συνάψει και τις πρώτες του σχέσεις με άλλους νεαρούς, ενώ οι ξυλοδαρμοί που σημειώθηκαν από τραμπούκους σε ομοφυλόφιλους συμμαθητές του, θα τον φέρουν στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.
Η πρώτη ταινία
Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο θα έρθει το 1953 με παράδοξο τρόπο, καθώς πήγαινε για κομπάρσος και βρέθηκε συμπρωταγωνιστής και μάλιστα του Σπένσερ Τρέισι και της Τζιν Σίμονς. Το φιλμ, που γύρισε ο παλιός φίλος του πατέρα του, ο φημισμένος Τζορτζ Κιουκορ, “Η Ηθοποιός”, δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία, αλλά του άνοιξε το δρόμο για το Μπρόντγουεϊ, όπου πρωταγωνίστησε στο “Τσάι και Συμπάθεια”, που σκηνοθέτησε ο Ελίας Καζάν, επίσης φίλος του πατέρα του.
Τα γουέστερν της καταξίωσης
Το 1956 θα έρθει και η ώρα να δείξει το πραγματικό του ταλέντο, όταν θα πάρει έναν σημαντικό ρόλο στο γουέστερν του σπουδαίου Γουίλιαμ Γουάιλερ “Ο Άνθρωπος Δίχως Όπλα” παίζοντας δίπλα στον Γκάρι Κούπερ και την Ντόροθι ΜακΓκουάιρ. Ο Κούπερ, ένας ζωντανός θρύλος, θα συμπαθήσει τον Πέρκινς, θα κάνουν μαζί και ένα εξώφυλλο στο Life, ενώ θα κερδίσει και τη Χρυσή Σφαίρα Νέου Ηθοποιού και θα προταθεί και για το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου. Η επιτυχία του θα του φέρει ένα επταετές συμβόλαιο με την Paramount, ενώ θα παίξει σε κάποιες ταινίες, που δεν είχαν κάποια επιτυχία, παρά μόνο μια εχθρική συμπεριφορά στα γυρίσματα, λόγω των ερωτικών επιλογών του Πέρκινς.
Το 1957 όμως θα έρθει μία από τις κορυφαίες στιγμές του, πρωταγωνιστώντας στο πανέμορφο και κλασικό πια, γουέστερν “The Tin Star”, του μέγα μάστορα Άντονι Μαν. Έχοντας απέναντί του, ως αδιαφιλονίκητο πρωταγωνιστή, τον υπέροχο Χένρι Φόντα, ο Πέρκινς θα σταθεί στα ίσα, σε έναν απαιτητικό ρόλο, ειδικά για γουέστερν, αυτόν του συνεσταλμένου, αντιήρωα, που παίρνει στους ώμους του, τις ευθύνες μίας ολόκληρης πόλης, απέναντι στους τραμπούκους, που κατατρομοκρατούν τους πάντες. Το στόρι θα μπορούσε να είναι βγαλμένο από τη ζωή του, ενώ σημασία έχει και η στάση του Φόντα, στον οποίο εκμυστηρεύτηκε τις σεξουαλικές του προτιμήσεις κι εκείνος εκτός από κατανόηση έδειξε και τη συμπαράσταση του στα γυρίσματα.
Τα επόμενα χρόνια θα γυρίσει κάποιες αδιάφορες ταινίες, μεταξύ των οποίων και το “Πόθοι Κάτω απ’ τις Λεύκες” του Ντέλμπερτ Μαν, με συμπρωταγωνίστρια την Σοφία Λόρεν. Το 1959 θα παίξει δίπλα στην Όντρεϊ Χέπμπορν στο φιλμ “Green Mansions”, ενώ έγινε προσπάθεια να ενισχύσουν την αρρενωπότητά του. Θα ακολουθήσει το δραματικό “On the Beach”, με την Άβα Γκάρτνερ και τον μύθο να λέει ότι προσπάθησε να τον ξελογιάσει, ενώ στο “Tall Story” θα βοηθήσει στο ντεμπούτο της την Τζέιν Φόντα, ανταποδίδοντας τη συμπαράσταση που τού είχε δείξει ο πατέρας της πριν λίγα χρόνια.
Ψυχώ
Ο Πέρκινς πίστευε ότι η Paramount κατέστρεφε την καριέρα του δικαιολογημένα, καθώς ο πρόεδρος της εταιρείας Μπάρνι Μπάλαμπαν, του είχε κάνει τη ζωή κόλαση, λόγω της ομοφυλοφιλίας του, ζητώντας του να κάνει “θεραπεία”. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε τον Άλφρεντ Χίτσκοκ να τον ζητήσει για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο “Ψυχώ”. Θα πάρει το ρόλο του Νόρμαν Μπέιτς, ενός ιδιοκτήτη μοτέλ, που δολοφονεί γυναίκες, αφού πρώτα μεταμορφώνεται υπό την επήρεια της νεκρής μητέρας του. Μπορεί η σκηνοθετική βιρτουοζιτέ του Χίτσκοκ να φτάνει στον ύψιστο βαθμό, αλλά η ερμηνεία του Πέρκινς είναι καταλυτική για την επιτυχία της ταινίας, καθώς προκαλεί ανατριχίλες όταν είναι έτοιμος για μία ακόμη σφαγή και λέει την αθάνατη ατάκα “η μητέρα είναι εκτός εαυτού σήμερα”! Δίπλα του η Τζάνετ Λι και η Βέρα Μάιλς, αλλά η μισή ταινία ανήκει στον Πέρκινς. Δίχως αμφιβολία, ο Πέρκινς θα τυποποιηθεί, μετά το “Ψυχώ”, παρά τις όποιες προσπάθειές του να παίξει και κάτι διαφορετικό.
Δίπλα στην Σοφία και στην Μελίνα
Μάλιστα, στην προσπάθειά του αυτή, θα μετακομίσει στη Γαλλία, όπου το 1961 θα γυρίσει το “Goodbye Again” με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν, ένα ρομαντικό δράμα που θα του χαρίσει το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών. Τον επόμενο χρόνο θα παίξει και στο εξαιρετικό δράμα του Ζιλ Ντασέν “Φαίδρα” δίπλα στην Μελίνα Μερκούρη, αλλά και στο “Five Miles to Midnight” και πάλι με την Σοφία Λόρεν, με την οποία είχε καλή σχέση και έζησε υπέροχες στιγμές στα γυρίσματα, αλλά η χημεία τους στο πανί, δεν ήταν ιδιαιτέρως πετυχημένη.
Το 1962 θα πρωταγωνιστήσει στην περίφημη “Δίκη” του Όρσον Γουέλς, ο οποίος απαίτησε να είναι ο πρωταγωνιστής. Τα κατάφερε εξαιρετικά, κάτι που αναγνώρισε και ο Γουέλς, Ήταν, όμως και η τελευταία σπουδαία ταινία του Πέρκινς που συνέχισε έχοντας το εμπόδιο “Ψυχώ” πάντα μπροστά του, καθώς το κοινό τον έβλεπε μόνο ως Νόρμαν Μπέιτς ακόμη και σε ρομαντικές κομεντί πιστεύοντας ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσει η ανατριχιαστική τρέλα στη ματιά του.
Η θεραπεία, ο γάμος και το AIDS
Ακόμη και όταν επέστρεψε στο Χόλιγουντ, δύσκολα μπορούσε να ξεφύγει από την τυποποίηση, αν και το 1972 θα είναι αρκετά καλός στο γουέστερν “Ο Δικαστής Ρόι Μπιν”, στα γυρίσματα του οποίου θα έχει και την πρώτη του ερωτική εμπειρία με την θελκτική Βικτόρια Πρίνσιπαλ. Τον επόμενο χρόνο, μάλιστα, θα διακόψει και την πολύχρονη σχέση του με τον Γκρόβερ Νταλ, θα ακολουθήσει και μία οδυνηρή “θεραπεία μετατροπής” (περιλάμβανε ακόμη και ηλεκτροσόκ) με την ψυχαναλύτρια Μίλντρεντ Νιούμαν, η οποία πίστευε ότι η ομοφυλοφιλία θεραπεύεται! Κάτω από πιέσεις, ο Πέρκινς θα δηλώσει θεραπευμένος και θα παντρευτεί το μοντέλο και φωτογράφο, Μπέρι Μπέρενσον, με την οποία θα ζήσουν μαζί μέχρι το θάνατό του και θα αποκτήσουν και δυο παιδιά.
Ο Άντονι Πέρκινς, που δεν ξεπέρασε ποτέ τα παιδικά του τραύματα και τις σοβαρές βαθιές πληγές από την κακοποίηση της μητέρας του, θα ταλαιπωρηθεί από το AIDS, το οποίο κρατούσε κρυφό, για μεγάλο διάστημα. Τελικά μία πνευμονία, θα τον στείλει στον άλλο κόσμο, σε ηλικία 60 ετών. Στον τάφο του, που βρίσκεται στο σπίτι, που έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, στο Λος Άντζελες, υπάρχει γραμμένο στο μάρμαρο η μόνιμη παράκλησή του: “Μην με περιορίζεις”…
