Από το 2012, έλεγα πως για την αντιμετώπιση της εισβολής του Ισλάμ στην Ευρώπη χρειάζονται νέα νομικά εργαλεία και διασταλτική ερμηνεία των υπαρχόντων. Στο άρθρο μου, του 2016, «η θρησκεία ως ποινικό αδίκημα» (εδώ: https://www.liberal.gr/apopsi/i-thriskeia-os-poiniko-adikima/40428) υποστήριζα πως δεν υπάρχει καμμία διαφορά, από νομικής πλευράς, ανάμεσα στην απειλή που δέχεται κάποιος, προσωπικά, επειδή έχει, ας πούμε, οικοπεδικές διαφορές με τον γείτονα, και στην απειλή που δέχεται ως «άπιστος» από μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι έχουν σκοπό να εξολοθρεύσουν όσους δεν ανήκουν στη δική τους θρησκεία, όταν μάλιστα αυτή την απειλή την πραγματοποιούν, σχεδόν κάθε μέρα, με τυφλά χτυπήματα κατά των «απίστων». Έλεγα ότι ως θρησκεία πρέπει να αποδεχόμαστε μόνο την προσωπική σχέση του ανθρώπου με το Επέκεινα, έτσι όπως την αντιλαμβάνεται ο δυτικός εκκοσμικευμένος πολίτης του 21ου αιώνα, και όχι ένα κανονιστικό, νομικό, κοινωνικό, πολιτικό και στρατιωτικό σύστημα, όπως είναι το Ισλάμ. Το «διαφωνώ με όσα λες αλλά θα υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να τα λες» δεν μπορεί να ισχύει χωρίς νομικές συνέπειες, όταν αυτά που λες είναι «σκοτώστε τον Βολταίρο» ή όποιον άλλον υποστηρίζει τη διάσημη ρήση.
«Μα, μιλάς για ποινικοποίηση των απόψεων κάποιου;» θα εκπλαγεί ο «ορθοπολιτικάκιας» Βεβαίως! Μιλάω για ποινικοποίηση των απόψεων που απειλούν τη Δύση, ειδικά όταν τα χέρια (και τα μαχαίρια) όσων τις ασπάζονται, προκαλούν εκατόμβες νεκρών. Ναι, τα νομικά / φιλοσοφικά / ηθικά θέματα που τίθενται είναι πολλά και σύνθετα. Αλλά γι΄ αυτό υπάρχουν οι ανθρώπινες κοινωνίες. Για να ορίζουν κάθε φορά το σημείο ισορροπίας ανάμεσα στην ασφάλεια και την ελευθερία. Είναι προφανές ότι όταν η ασφάλειά μας απειλείται, θα θυσιάσουμε ένα ποσοστό ελευθερίας για να αντιμετωπίσουμε την απειλή. Και την ασφάλειά μας την απειλεί ο ισλαμοϊός περισσότερο από τον κορονοϊό.
Αυτό, το τόσο προφανές, η Ελλάδα δεν το κατάλαβε. Το κατάλαβε και το νομοθέτησε η Γαλλία με τον νόμο «για την εδραίωση του σεβασμού των αρχών της Δημοκρατίας», (Loi confortant le respect des principes de la République) που εκδόθηκε τον Αύγουστο του 2021. Μετά από ζωηρές συζητήσεις, βεβαίως – βεβαίως. Διότι, όπως πάντα, η 5η φάλαγγα του Ισλάμ λειτουργεί σαν τους υστερικούς «οικολόγους» που διαμαρτύρονται επειδή οι αντιπυρικές ζώνες θα καταστρέψουν μερικά δέντρα για να σωθεί το δάσος. Μάλλον το προτιμούν ολοκληρωτικά καμένο.
Να, όμως, που προχθές ο νόμος εφαρμόστηκε απελαύνοντας τον εικονιζόμενο, ο οποίος μάλιστα ζει στη βόρεια Γαλλία εδώ και δεκαετίες. Είναι ο ιμάμης Hassan Iquioussen, με καταγωγή από το Μαρόκ
ο. Φανατικός φονταμενταλιστής είχε μετατρέψει το κανάλι του στο youtube σε οχετό σκοταδισμού: η σαρία πρέπει να καθοδηγεί τη συμπεριφορά των πιστών σε όλες τις πτυχές της ζωής τους, ιδιωτικής ή δημόσιας, οι γυναίκες είναι σκεύη ηδονής που πρέπει να κάνουν τα πάντα για να προσπαθήσουν να ευχαριστήσουν τον άντρα τους, κ.λπ. – όλος ο ισλαμικός μεσαίωνας στα social media, για τον οποίο, όλως περιέργως, ούτε οι φεμινίστριες, ούτε οι ούλτρα φιλελεύθεροι, ούτε οι δικαιωματιστές βγάζουν «κιχ» – και στην Ελλάδα και στη Γαλλία.
Έδινε και οδηγίες νομικού χειρισμού ο Hassan Iquioussen, εκμεταλλευόμενος τις τρύπες του ευρωπαϊκού νομικού συστήματος, που δεν μπορούσε να προβλέψει πως, εν έτει 2022, θα υπήρχε ευρωπαϊκός σύλλογος που θα διεκδικούσε για ευρωπαίους πολίτες θηλυκού γένους (ισλαμικού θρησκεύματος και αφροασιατικής καταγωγής) το δικαίωμα να κολυμπάν μόνες τους στις πισίνες, ντυμένες από την κορφή ως τα νύχια, όπως έκανε η υποκινούμενη από το Ισλάμ Citizen Alliance, στη Γκρενόμπλ, ακολουθώντας τις συμβουλές του ιμάμη. Ο Hassan Iquioussen, προφανώς ευφυέστερος από τους τρομοκράτες του Μπατακλάν, διακήρυσσε τον εξισλαμισμό της Ευρώπης μέσω της κάλπης, καλώντας τους μουσουλμάνους να εμπλακούν στην πολιτική, στην αρχή υποστηρίζοντας φιλικά προς το Ισλάμ πρόσωπα της τοπικής αυτοδιοίκησης, ώστε να τα καταστήσουν υποχείριά τους. Τους δίδασκε να χρησιμοποιούν τα εργαλεία της δημοκρατίας για να την καταργήσουν. Κατάλαβε πως ακόμα και με ένα μικρό ποσοστό μπορείς να γείρεις την πλάστιγγα υπέρ του ισλαμόφιλου υποψηφίου, με αντάλλαγμα προνόμια, δικαιώματα και θέσεις εξουσίας για την ισλαμική κοινότητα. Μετά, ο δρόμος θα έχει ανοίξει διάπλατα. Τη συμβουλή του ακολούθησε ένας από τους γιους του, ο Soufiane. Στήριξε τη σοσιαλίστρια Anne Lise Dufour-Tonini για τη δημαρχία του Denain (η πόλη, στον γαλλικό βορρά, ήταν, το 2010 η φτωχότερη της Γαλλίας) και έγινε το «δεξί» της χέρι. Ποιος θιασώτης της προλεταριακής αλληλεγγύης θα απαρνηθεί τις ψήφους των φανατικών μουσουλμάνων, όταν τον βοηθούν να νικήσει τον μισητό «δεξιό» υποψήφιο; Οι πέντε γιοι του Hassan Iquioussen ελέγχουν το σύνολο σχεδόν των μουσουλμάνων στην περιοχή Valenciennes, όπου κατοικούν.
Όμως, η Γαλλία δείχνει να ξυπνάει. Με το ένα μάτι, κι αυτό μισάνοιχτο, αλλά, έστω κι έτσι, είναι καλύτερα από τον βαθύ ύπνο των προηγούμενων δεκαετιών με το όνειρο της ενσωμάτωσης των μουσουλμάνων, που αποδείχθηκε αιματηρός εφιάλτης. Χωρίς γαλλική υπηκοότητα, ο Hassan Iquioussen ζήτησε την ανανέωση μιας δεκαετούς άδειας διαμονής, η οποία επρόκειτο να λήξει φέτος. Εφαρμόζοντας τον καινούργιο νόμο, η Νομαρχία του Βορρά έλαβε υπόψη τις θέσεις του για μια σειρά κοινωνικών ζητημάτων (κοσμικότητα, σχέση σαρίας και νόμων της Δημοκρατίας, ισότητας των φύλων, απόψεις για Εβραίους κ.λπ.) και είπε ΟΧΙ!
Συνέταξε τον σχετικό φάκελο με την απορριπτική εισήγηση και τον έστειλε στην επιτροπή για την απέλαση των αλλοδαπών, υπό την προεδρία του προέδρου του δικαστηρίου της Λιλ. Η απόφαση δεν ήταν δεδομένη. Με πέντε παιδιά, δεκαπέντε εγγόνια και όλη την δηλωμένη περιουσία του στη Γαλλία, ο Hassan Iquioussen ισχυριζόταν ότι ενσωματώθηκε, με τον δικό του τρόπο. Όμως η απόφαση της απέλασης είχε την ανεπιφύλακτη υποστήριξη του υπουργού Εσωτερικών Gerald Darmanin. Και την Πέμπτη, 28 Ιουλίου, η Γαλλία έδειξε την πόρτα της εξόδου, στον ιεροκήρυκα του εξισλαμισμού της. «Μα, χαιρόμαστε που μια δικαστική απόφαση ελήφθη με πολιτική κάλυψη», θα ξαναρωτήσει ο «ορθοπολιτικάκιας». Βεβαίως, διότι αυτού του είδους οι νομικές διατάξεις πρώτον εφαρμόζονται με συγκεκριμένη πολιτική στόχευση – την υπεράσπιση της Δημοκρατίας από το «ροκάνισμα» του Ισλάμ – και δεύτερον, διότι την απόφαση την παίρνουν άνθρωποι, οι οποίοι πρέπει να προστατευθούν από τις ισλαμικές απειλές εναντίον τους. Η εκτελεστική εξουσία οφείλει να δείξει πως η απόφασή της να προστατεύσει τον κοσμικό χαρακτήρα του δυτικού κράτους είναι σθεναρή και αδιαπραγμάτευτη. Φαντάζεστε τον κίνδυνο στον οποίο βρίσκεται η ζωή των δικαστών που παίρνουν αποφάσεις κόντρα στο αφιονισμένο ισλαμικό πλήθος; Όταν ο τζιχαντιστής της διπλανής πόρτας σφάζει σαν κοτόπουλο τον ομόθρησκό του, επειδή τόλμησε να ευχηθεί, στους Χριστιανούς πελάτες του, Καλό Πάσχα (όπως συνέβη με τον μπακάλη Asad Shah στη Γλασκώβη), τι νομίζετε ότι επιδαψιλεύει για τον δικαστή που απέλασε τον αγαπημένο του ιμάμη;
Το περιβάλλον του ιμάμη έπαιξε όλα τα χαρτιά του. Το πιο δυνατό ήταν ότι δεν έχει καλές σχέσεις με το καθεστώς του Μαρόκου και κινδυνεύει στη χώρα της καταγωγής του. Η γαλλική απάντηση ήταν απλή και σαφής: «Ας πάει αλλού, όπου τον δεχτούν. Στη Γαλλία, πάντως, ποτέ πια.»
Περιμένουμε και την πράξη της απέλασης. Περιμένουμε, επίσης, αυτό το «ποτέ πια» να ακουστεί και από ελληνικά επίσημα χείλη. Τουλάχιστον για όσους λαθροεισβολείς έχουν παραβατική συμπεριφορά και, μέχρι τώρα, μετά τη σύλληψη και την προσαγωγή τους, ή ακόμα και μετά την έκτιση της ποινής τους, αφήνονται ελεύθεροι. Θα ήταν μια καλή αρχή και ένα δυνατό μήνυμα. Μετά, θα πιάσουμε τους ιεροκήρυκες του ισλαμικού φανατισμού – που δεν είναι λίγοι.
Υ.Γ. Σιγή ιχθύος (του ψαριού που βρωμάει από το κεφάλι) για την υπόθεση, όλα τα ελληνικά ΜΜΕ. Η Γαλλία τούς χαλάει το ισλαμόφιλο αφήγημα και την προοπτική να λύσουν το δημογραφικό – ασφαλιστικό οι επήλυδες.
