Πως έρχονται καμία φορά τα πράγματα! Εκεί που η Τουρκία ετοιμάζονταν να μας κάνει ματ στον αέρα, όλα ήρθαν τούμπα. Η συμμετοχή της στο πρόγραμμα του αεροσκάφους F-35 ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 κόντευε να ολοκληρωθεί με την παραλαβή 100 νέων τέτοιων μαχητικών χωρίς να υπάρχει από πλευράς μας σχεδόν καμία δυνατότητα αντιμετώπισής τους. Χρειάστηκαν μερικοί μήνες άφρονης πολιτικής διαχείρισης από πλευράς Ερντογάν και – αγαθή τύχη – μερικές αστραπιαίες κινήσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη και η κατάσταση αντιστράφηκε πλήρως.
Του Δημήτρη Μαρκόπουλου *
Διότι αυτή τη στιγμή η χειμαζόμενη από το σιωπηλό εμπάργκο των Αμερικανών στα ανταλλακτικά αλλά και από τις εκτεταμένες διώξεις των έμπειρων πιλότων τουρκική Πολεμική Αεροπορία, δεν έχει απάντηση στο νέο μας όπλο. Το Rafale με δυνατότητες εφάμιλλες του F-35 αλλά και με φημολογούμενους τεχνολογικούς νεωτερισμούς όχι ευρέως γνωστούς, μας καθιστά κυρίαρχους στον αέρα. Συνδυαζόμενο μάλιστα το γεγονός αυτό και με την απόκτηση εντός σχετικά μικρού χρονικού διαστήματος των νέων -επίσης γαλλικών- φρεγατών Belharra αλλά και την παραλαβή σημαντικού αριθμού αναβαθμισμένων αεροσκαφών F-16 Viper προκαλεί τέτοια στρατιωτική αναβάθμιση της χώρας που ίσως πια μόνο με το Ισραήλ μπορεί να συγκριθεί.
Το προφανές αυτό στρατηγικό πλεονέκτημα η χώρα ήδη έχει αρχίσει να το αξιοποιεί. Η ίδια άλλωστε η αγορά του εν λόγω γαλλικού στρατιωτικού εξοπλισμού προκάλεσε ορισμένα εξαιρετικά πολιτικά αποτελέσματα. Καταρχήν, αποτέλεσε αφορμή ή ίσως καλύτερα αιτία για την σύναψη συμφωνίας στρατιωτικής συνεργασίας με την Γαλλία, που με τη σειρά της προσέδωσε δυναμική σε μία σειρά συζητούμενων εδώ και χρόνια πρωτοβουλιών που καρκινοβατούν, όπως η Κοινή Ευρωπαϊκή Άμυνα και ο Ευρωστρατός, καθιστώντας τα δύο κράτη (Ελλάδα και Γαλλία), εν τοις πράγμασι, πρωτοπόρα σ’ αυτή την νέα οπτική της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης.
Η συζήτηση πλέον εντός της Ευρώπης για τα ζητήματα αυτά περνάει σε ένα άλλο επίπεδο, «αναγκάζοντας» κατά κάποιο τρόπο άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, όπως π.χ. η Γερμανία, η Ισπανία και η Ιταλία με ισχυρές στρατιωτικές βιομηχανικές βάσεις, να αναλύσουν με προσοχή τα νέα αυτά δεδομένα.
Αντίστοιχο ενδιαφέρον προκλήθηκε από την άλλη πλευρά και εντός του ΝΑΤΟ, μία που οι δύο χώρες είναι ταυτόχρονα και μέλη του αφού τέτοιου είδους ενισχυμένες συνεργασίες εντός των κόλπων της Συμμαχίας αν μη τι άλλο χρήζουν τουλάχιστον προσεκτικής ανάγνωσης, τη στιγμή μάλιστα που φαίνεται, εμμέσως πλην σαφώς, το όλο εγχείρημα να στοχεύει ένα άλλο κράτος-μέλος.
Όλα τα παραπάνω περιγραφόμενα αποτελέσματα είχαν αντίκτυπο -ίσως όχι τόσο εμφανή αλλά σίγουρα ουσιαστικό- και στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αλλά και ευρύτερα. Κράτη όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος, με τα οποία η χώρα έχει στρατηγικές συμμαχίες, μετρούν και αξιολογούν την ραγδαία αναβάθμιση των στρατιωτικών μας δυνατοτήτων και συνεργασιών, το ίδιο δε συμβαίνει και με κράτη μη μεσογειακά όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία.
Όπως είναι φυσικό, η ραγδαία στρατιωτική μας ισχυροποίηση θα έχει ευεργετική επίδραση και στον τομέα της εξωτερικής μας πολιτικής. Βάσιμα μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η Ελλάδα θα μπορεί να ασκήσει τα ευθέως απορρέοντα από το Διεθνές Δίκαιο δικαιώματά της, όπως η επέκταση των χωρικών της υδάτων ή η ανακήρυξη ΑΟΖ, με πολύ περισσότερη αυτοπεποίθηση απαιτώντας πλέον πειστικότερα τον σεβασμό τους. Επιπλέον το μήνυμα αυτό περνάει εξίσου καθαρά και σε κάθε περιφερειακό(εκτός της γείτονος) τρίτο και ο νοών νοείτο. Γενικότερα, απ’ όλα αυτά συνάγεται ότι η συνολική διαπραγματευτική μας θέση αναβαθμίζεται ουσιαστικά.
Από την άλλη πλευρά, αυτή η τέτοιας σημαντικής στρατιωτικής αλλά και οικονομικής αξίας αγορά, μας ωθεί να στρέψουμε την πολιτική ματιά μας και στον αντίκτυπό της εσωτερικά.
Είναι αλήθεια ότι η προμήθεια των Rafale παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα μπορεί να εξελιχθεί σε μία ευκαιρία να ωφεληθεί με πολλούς τρόπους η Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία. Είναι όμως επίσης αλήθεια, ότι οι ειδικές απαιτήσεις μας για τον εξαιρετικά βραχύ χρόνο παράδοσης των αεροσκαφών σε συνδυασμό με την ιδιομορφία των αναβαθμίσεων που έπρεπε να γίνουν στα 12 εξ’ αυτών, άφηναν συγκεκριμένα περιθώρια. Όμως οι προκλήσεις και η προοπτική για την εγχώρια αμυντική βιομηχανία παραμένουν ακέραιες όσο κι αν γκρινιάζει η αντιπολίτευση.
Πιθανότατα για τις περιπτώσεις των φρεγατών Belharra και των κορβετών θα υπάρξει περιθώριο για συμμετοχή εγχώριων εταιρειών στην κατασκευή αλλά και την μετέπειτα τεχνική υποστήριξή τους. Όπως όμως είναι προφανές, για να συμβεί αυτό θα πρέπει να υφίστανται αντίστοιχες εταιρείες που να λειτουργούν και επιπλέον να έχουν και τις υποδομές που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Διότι καλά είναι να απαιτούμε τη συμμετοχή της αμυντικής μας βιομηχανικής βάσης, αρκεί βέβαια και αυτή να έχει προχωρήσει στις απαραίτητες ενέργειες έτσι ώστε να διαθέτει αντίστοιχες εγκαταστάσεις και προσωπικό, να έχει δημιουργήσει τμήματα έρευνας και ανάπτυξης, να έχει τέλος πάντων δυνατότητα να παρουσιάσει ένα επίπεδο λειτουργίας που να μπορεί να χρησιμοποιηθεί έστω και με κάποιες προσαρμογές, από μία μεγάλη ξένη εταιρεία. Απαιτήσεις να στηθούν εκ του μηδενός γραμμές παραγωγής από ξένους φορείς, με αφορμή μία έστω και μεγάλη προμήθεια αμυντικού υλικού, δεν είναι κάτι τόσο απλό αν αναλογιστούμε και τις απαιτήσεις των καιρών.
Είναι σίγουρο πως από την πλευρά του Κράτους θα ενταθούν οι προσπάθειες, για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις άνθισης της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας. Σημαντικότατο βήμα είναι η επικαιροποίηση του νομικού πλαισίου που διέπει τις προμήθειες αμυντικού υλικού. Παρ’ όλα αυτά, η ανάγκη να ψηφιστούν ειδικοί νόμοι για τις αγορές των αεροσκαφών Rafale αλλά και για τις φρεγάτες Belharra, δείχνουν ότι υπάρχουν περιθώρια.
Σε κάθε περίπτωση όμως, τα βήματα που έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται στο τομέα των εξοπλισμών είναι τεράστια και αποδεικνύουν ότι η ισχυρή βούληση της κυβέρνησης για την ενίσχυση της αποτρεπτικής ικανότητας των Ενόπλων μας Δυνάμεων μετατράπηκαν άμεσα σε πράξεις και με πολυεπίπεδα εντυπωσιακά αποτελέσματα.
* Ο κ. Δημήτρης Μαρκόπουλος είναι βουλευτής Β΄Πειραιώς με τη Νέα Δημοκρατία
