Τη Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018 λίγο έξω από την Αθήνα σε ένα παράλιο θέρετρο πνιγμένο στα δέντρα συνέβη μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας . Άνθρωποι παγιδευμένοι, λίγα μόλις μέτρα από τη θάλασσα έχασαν τη ζωή τους γιατί κανένας υπεύθυνος δεν ανέλαβε να κάνει το αυτονόητο να εκκενώσει την περιοχή …
*Της Μαρίας Ε. Δημητρίου
Μια φωτιά που ξέσπασε αρχικά στην Πεντέλη και μετά από ώρα μεταφέρθηκε στο Βουτζά και στο Μάτι μέσα σε λίγες στιγμές έκαψε κυριολεκτικά τις ζωές των ανθρώπων που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στην περιοχή.
Άνθρωποι που μέσα στην καρδιά του Καλοκαιριού απολάμβαναν τη ραστώνη και την ανεμελιά, βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη κυκλωμένοι από τις φλόγες, κυνηγημένοι από την πύρινη αύρα που τους αγκάλιαζε απειλητικά .
Και κάποιοι πρόλαβαν . Έστω και την τελευταία στιγμή να ξεφύγουν , να πέσουν στη θάλασσα και να κολυμπούν με τις ώρες ώσπου να τους περισυλλέξουν . Μα κάποιοι δεν τα κατάφεραν . Η φωτιά ήταν πιο γρήγορη από αυτούς . Κι όμως μέσα από τις στάχτες τους μας έδωσαν τη δική τους αλήθεια ακόμα και με το θάνατο τους μας έδωσαν το στίγμα της ζωής τους .
Εικοσιέξι άνθρωποι βρέθηκαν αγκαλιασμένοι σε ένα κύκλο σαν αρχαίος χορός . Κάπου διάβασα ότι έξω στέκονταν οι άνδρες και στη μέση οι γυναίκες και τα παιδιά . Ακόμα και την ύστατη στιγμή αυτοί οι άνθρωποι φέρθηκαν σαν άνδρες . Έβαλαν στη μέση τα γυναικόπεδα και προσπάθησαν να τα προστατεύσουν. Το αρχέγονο ένστικτο του προστάτη δεν μπόρεσε να το υπερκεράσει ούτε ο αντίπαλος που ήταν εκ των προτέρων ανίκητος , η τελευταία πράξη τους ήταν πράξη ηρωική, γεμάτη αυταπάρνηση , πρώτα εμείς ..
Και υπήρχαν σε εκείνο το χωράφι, μάνες με τα παιδιά στην αγκαλιά . Μόνο που αυτή τη φορά δεν μπόρεσαν . Κι ας είχαν ψιθυρίσει χιλιάδες φορές πριν στα σπλάχνα τους όταν τα νανούριζαν, ότι η αγκαλιά τους θα τα προστατεύει για πάντα . Κι οι μάνες όταν λένε κάτι το εννοούν μόνο που δεν ήξεραν …
Ένα δεκατριάχρονο κορίτσι πρωταθλήτρια στην ποδηλασία έπεσε στα βράχια ελπίζοντας, την ώρα που οι φλόγες την είχαν τυλίξει. Ο πατέρας και ο αδελφός της βρέθηκαν αγκαλιασμένοι μέσα στις στάχτες . Πίσω έμεινε η μάνα να μαζεύει τα κομμάτια της και να δίνει μια παραγγελιά σε μας τους υπόλοιπους “ να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας καθημερινά ..” εκείνη ξέρει καλύτερα .
Μια γιαγιά έχοντας στο κρεββάτι τον άντρα της με κινητικά προβλήματα , έστειλε τα δύο της εγγόνια μαζί με την κοπέλα που τα πρόσεχε στη θάλασσα, για να σωθούν και ενώ θα μπορούσε να κάνει και εκείνη το ίδιο, κάθισε δίπλα στον ανήμπορο σύζυγο της και περίμεναν μαζί το θάνατο . Μαζί όμως …
Οικογένειες που χωρίστηκαν μέσα στον πανικό που άλλοι έζησαν και αναζητούν αυτούς που χάθηκαν .. Δύο ξένοι τουρίστες Ιρλανδοί που παντρεύτηκαν την προηγούμενη βδομάδα και ήρθαν στην Ελλάδα για το μήνα του μέλιτος, η κοπέλα σώθηκε, αναζητούσε τον άνθρωπο της για να τον αναγνωρίσει τελικά απανθρακωμένο . Άνθρωποι που η φωτιά τους βρήκε μέσα στο αυτοκίνητο την ώρα του φευγιού, ενώ το διπλανό δρομάκι παρέμεινε απείραχτο από τη φωτιά . Μια λάθος κίνηση και έφερνε το θάνατο μια λάθος διαδρομή σου στερούσε τη ζωή.
Όσοι ήξεραν το δρόμο για τη θάλασσα λένε σώθηκαν . Σάμπως και χρειάζεται να ξέρεις το δρόμο για τη θάλασσα, όλοι οι δρόμοι θα πρέπει να οδηγούν στη θάλασσα .
Δύο δίδυμα κοριτσάκια αγνοούνται μαζί με τους παππούδες τους , ο πατέρας ισχυρίζεται ότι αναγνώρισε τα δύο παιδιά του από την τηλεοράση, στη βάρκα που βγήκε πρώτη να μαζέψει κόσμο από τη θάλασσα, αναθαρρεύει και ελπίζει ότι είναι ζωντανά όμως τα παιδιά ανήκουν σε κάποιους άλλους …Είναι η ανάγκη του πατέρα να αναγνωρίσει τα παιδιά του να πιστέψει ότι είναι καλά .. Μικρές ανθρώπινες ιστορίες που γεννιούνται μέσα σε έναν πανικό ..
Ο γνωστός σεφ Παναγιώτης Κοκκινίδης ανέβασε πλάνα από τη φωτιά στο Μάτι στο facebook κάνοντας μάλιστα , τραγική ειρωνεία, την πρόβληψη ότι “ αν δεν γίνει ένα θαύμα θα καεί πολύς κόσμος” τελικά χάθηκε κι αυτός μαζί με την οικογένεια του ..
Αυτό όμως το γεγονός αποδεικνύει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούσαν να είχαν σωθεί. Η φωτιά θα έκαιγε τα σπίτια γιατί κινούνταν με υπερβολική ταχύτητα αλλά οι άνθρωποι θα είχαν σωθεί . Όπως σώθηκαν τα παιδιά στις κατασκηνώσεις του Δήμου Αθηναίων καθώς οι υπεύθυνοι μόλις είδαν τη φωτιά άρχισαν τη διαδικασία εκκένωσης και σε λίγη ώρα και τα 621 παιδιά βρίσκοντα ασφαλή στην Αθήνα έτοιμα να παραδοθούν στις οικογένειες τους .
Γιατί δεν έγινε το ίδιο και με τους κατοίκους στις γείτονες περιοχές ; Γιατί δεν διατάχθηκε προληπτική εκκένωση των σπιτιών, γιατί δεν βοήθησαν τους ανθρώπους που βρίσκονταν κατάκοιτοι στα σπίτια τους να απομακρυνθούν με ασφάλεια; γιατί χάθηκε τόσος χρόνος ; Κάπου άκουσα να παραδέχονται ότι έγινε “ κακή εκτίμηση της φωτιάς”. Ναι το είπανε κι αυτό. Από μια κακή εκτίμηση χάθηκε τόσος κόσμος . Μια απλή προειδοποίηση θα έφτανε για να σωθούν. Μια γυναίκα είπε “ Μια καμπάνα αν κτυπούσαν θα καταλαβαίναμε θα φεύγαμε …” Δεν βρέθηκε ένας υπεύθυνος να εκτιμήσει σωστά και να ειδοποιήσει για εκκένωση .
Και στη θάλασσα, πολύς κόσμος χάθηκε στη θάλασσα . Δεν μπορούσαν να καθίσουν στην ακτή έκαιγε η άμμος , έπρεπε να πάνε πιο βαθιά να αντέξουν τους καπνούς , τους παρέσυραν τα κύμματα, πόσο να κολυμπάνε , πόσο να αντέξουν . Γιατί χρειάστηκαν τόσες ώρες για να τους βοηθήσουν , να τους περισυλλέξουν ;
Εκ του αποτελέσματος δεν ακολουθήθηκε κανένα σχέδιο εκτάκτου ανάγκης, σε μια περιοχή που είναι περικυκλωμένη από πεύκα, σε μια περιοχή που κάθε χρόνο οι φωτιές είναι αναπόφευκτη σχεδόν απειλή , σε μια μέρα που οι μετερεωλόγοι προειδοποιούσαν για πιθανότητα πυρκαγιών .
Άφησαν τη φωτιά να περάσει τη Λεωφόρο Μαραθώνος , ενώ θα έπρεπε να την ανακόψουν με πυροσβεστικά οχήματα, πριν κατευθυνθεί προς το πευκοδάσος στο Μάτι. Και ύστερα έκλεισαν τη Λεωφόρο εγκλωβίζοντας τον κόσμο στην κάτω πλευρά εκεί που μαίνονταν οι φωτιές . Αποφάσεις και ολιγωρία που συνετέλεσαν στην τραγωδία .
“Μας αφήσατε να καούμε …” κραυγάζουν οι άνθρωποι τη στιγμή που θα αρκούσε μια
πιο καλή πρόβλεψη και συντονισμός για να σωθούν …
