Πρώτες μέρες του Ιουλίου του 2014. Για την ακρίβεια η 1η και η 2α Ιουλίου. Φθάνουμε πρωτομηνιά στο Στρασβούργο. Την επομένη, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς πρόκειται να εκφωνήσει την ομιλία του ενώπιον της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα αποτελέσματα της ελληνικής Προεδρίας.
Στρασβούργο, Ιούλιος 2014: «Όταν ο Τσίπρας έρχεται εδώ είναι νομοταγής»!
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη*
Πρόκειται για την επίσκεψη, στο τέλος της οποίας, στη συνέντευξη Τύπου, ο Σαμαράς δηλώνει, απαντώντας σε Σκοπιανό δημοσιογράφο, ότι δεν υπάρχει μακεδονική γλώσσα. Δίπλα του κάθεται ο Μάρτιν Σουλτς, που μόλις έχει επανεκλεγεί στο αξίωμα του προέδρου του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και το βουλγαρικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Focus News αναφέρει ότι ο Σουλτς «παρέμεινε σιωπηλός κατά τη διάρκεια αιχμηρών δηλώσεων του Α. Σαμαρά για τη μακεδονική γλώσσα, χωρίς να αντιδράσει και χωρίς να δείξει τη διαφωνία του με τις παραπάνω δηλώσεις».
Το δε Euractiv, αναφέρει ότι «ερωτηθείς να σχολιάσει τη δήλωση του κ. Σαμαρά, εκπρόσωπος του Επιτρόπου διεύρυνσης Στέφαν Φούλε, αρνήθηκε να προβεί σε οποιοδήποτε σχόλιο».
(Όταν αργότερα, στο ταξίδι της επιστροφής ανέφερα στον Σαμαρά τα συγκεκριμένα σχόλια, ανασήκωσε τους ώμους: «Ε, και τι θα έκαναν δηλαδή κατά τη γνώμη τους ο Σουλτς και ο Φούλε; Θα με έκαναν νταντά;». Και κατέληξε με την γνωστή σε όλους επωδό του: «Μην μου τρως τον χρόνο μου!». Ήθελε να τα μαθαίνει όλα, έβαζε τις φωνές αν παραλείπαμε να τον ενημερώσουμε για κάτι και μετά… «μην μου τρως τον χρόνο μου»! Φθάσαμε στο σημείο να αναρωτιόμαστε με τον Γιώργο Μουρούτη (διευθυντή γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού): «Αυτό τώρα να του το πούμε ή του τρώει τον χρόνο του;»)
Τέλος παρένθεσης, αλλά και συμπέρασμα για τις μη αντιδράσεις των Ευρωπαίων: Βρίσκουν και τα κάνουν! Όταν δεν βρίσκουν, δεν τα κάνουν! Αλλά και όταν θέλουν να τα κάνουν, πλην όμως δεν μπορούν, τότε διευκολύνουν εκείνους που… θα τους τα κάνουν!
Τέλος πάντων, στις 2 Ιουλίου φθάνουμε στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο για την ομιλία. Στην Αθήνα ο Τσίπρας έχει ξεκινήσει την «μάχη της ΔΕΗ». Μας υποδέχεται ο Σουλτς στην Αίθουσα του Πρωτοκόλλου. Πορτοκαλάδες, καλωσορίσματα και τα λοιπά. Ο Σαμαράς κάνει τις συστάσεις: «Είναι η καινούργια κυβερνητική εκπρόσωπος. Ξέρεις είναι η πρώτη γυναίκα κυβερνητικός εκπρόσωπος στην Ελλάδα», λέει αναφερόμενος σε μένα.
(Εδώ τώρα άλλη – φεμινιστική – παρένθεση: Στο αεροπλάνο την προηγουμένη, ο Σαμαράς μας λέει (στον Δημήτρη Κούρκουλα, υφυπουργό Εξωτερικών και υπεύθυνο για τις Ευρωπαϊκές Υποθέσεις και την Οικονομική Διπλωματία, τον Χρύσανθο Λαζαρίδη και σε μένα) ότι ήταν ξενυχτισμένος, γιατί διάβαζε τις «Ρωμιοπούλες» της προγιαγιάς του Πηνελόπης Δέλτα, ένα τρίτομο φεμινιστικό μανιφέστο. «Σκέφτομαι πόσο σκληρή ήταν με τους αναχρονιστικούς θεσμούς που κρατούσαν πίσω τις γυναίκες, όπως αυτός της προίκας. Και πόσο τρυφερή με τον ευαίσθητο άνδρα», λέει).
Πάει κι’ αυτή η παρένθεση.
Στους διαδρόμους του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου κυκλοφορεί πως διάφοροι έχουν εκφωνήσει ομιλίες εκεί, αλλά πόσο ανιαρές. Ομιλίες της μισής ώρας, σχολιάζουν, που αν τις στύψεις δεν βγαίνει τίποτε. Ωχ! Προειδοποιητικές βολές.
«Όταν έρχεται εδώ δεν μιλάει κατά της Ευρώπης»
Τέλος πάντων – για να έλθουμε στη συζήτηση που έχει ανάψει τελευταία περί της στάσης των Ευρωπαίων με αφορμή τις δηλώσεις Μοσκοβισί – οι υψηλότατοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι μας ρωτάνε, φυσικά, τι γίνεται στην Ελλάδα.
Ενημερώνουμε για την τελευταία φασαρία του ΣΥΡΙΖΑ για την δημιουργία της «μικρής ΔΕΗ». Ο Σαμαράς δεν θέλει να μιλάει για τα εσωτερικά, αλλά εμένα ποιος με κρατάει.
«Έχει κηρύξει την επανάσταση», λέω. «Έβαλε τα φυσεκλίκια και ανέβηκε στο βουνό. Γυρεύει δημοψήφισμα για την αποκρατικοποίηση της ΔΕΗ».
«Μα πώς;», έρχεται η (όπως πάντα κατάπληκτη) απάντηση των Ευρωπαίων. «Είναι υποχρέωση που προκύπτει από τους ευρωπαϊκούς κανόνες για τον ανταγωνισμό. Δεν είναι θέμα μνημονίου».
Έχω αρχίσει να ανεβάζω πίεση: «Και τι τον νοιάζει τον Τσίπρα τι είναι; Το σύνθημά του στις ευρωεκλογές ήταν «καμιά θυσία για το ευρώ». Λέει ότι θα αλλάξει την Ευρώπη και θα βαράει νταούλια για να χορεύουν οι αγορές. Στις ευρωεκλογές καλούσε τον κόσμο να καταψηφίσει τη σημερινή Ευρώπη των τραπεζών και των πολυεθνικών, την Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας, την Ευρώπη της Μέρκελ και του Σουλτς, την Ευρώπη της γερμανικής επικυριαρχίας και του ιμπεριαλισμού που «διεξάγουν το ανθρωποβόρο πείραμά τους εδώ σε μας για να το εξάγουν εν συνεχεία παντού».
(Άλλο τώρα που στις 4 Δεκεμβρίου του 2017 ο Τσίπρας τηλεφωνούσε στον σοσιαλδημοκράτη Σουλτς και του συνιστούσε να βοηθήσει την «Μαντάμ Μέρκελ» να σχηματίσει κυβέρνηση. Άλλο τώρα που έγραψε στον Σουλτς για να του ζητήσει να μην ξεχνά πως «μια πραγματικά αριστερή και προοδευτική θέση δεν έγκειται στο να διατηρείς όσο γίνεται πιο καθαρή τη δική σου ταυτότητα, αλλά στο να αγωνίζεσαι για πραγματικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, προς το συμφέρον των πολλών. Είμαι σίγουρος ότι θα λάβεις τη σωστή απόφαση»).
Κλείνω κι’ αυτήν την παρένθεση για να σας πω ότι εκείνη την ημέρα, στις 2 Ιουλίου 2014, η «ευρωπαϊκή» απάντηση ήταν αφοπλιστική:
«Μα όταν έρχεται εδώ είναι απολύτως νομοταγής, δεν μιλάει κατά της Ευρώπης».
«Κοροϊδεύει», απαντάω και ο Σαμαράς μου ρίχνει μια άγρια ματιά. «Δε νομίζεις ότι το παρακάνεις;», μου σφυρίζει. «Τα εν οίκω μη εν δήμω».
Εντάξει, σκέφτομαι, έχει επηρεαστεί από τις Ρωμιοπούλες της προγιαγιάς του, με όλους εκείνους τους κανόνες της ευπρέπειας.
«Δεν τους λέω κάτι που δεν γνωρίζουν», το βιολί μου εγώ.
«Και πώς ο Τσίπρας τάχθηκε υπέρ του Γιουνκέρ;», το βιολί τους και οι συνομιλητές μας που κάτι παραπάνω ήξεραν, διαβάζοντας το… μέλλον.
«Είναι απλό», απαντάω. «Ήθελε να πει πως το κόμμα του Γιουνκέρ είναι πρώτο στην Ευρώπη και το δικό του πρώτο στην Ελλάδα. Και ότι οι πρώτοι είναι πρώτοι».
Τότε, κάποιος από τους υψηλόβαθμους θυμάται πως την πρώτη φορά που συναντήθηκε με τον Τσίπρα, του είπε πως οι Ευρωπαίοι πρέπει να διαγράψουν το χρέος, διότι αυτό είναι Δημοκρατία.
«Όταν του απάντησα πως και ο Γερμανός ή ο Ολλανδός φορολογούμενος μπορεί να πει πως δεν θέλει να πληρώνει άλλο, ξαφνιάστηκε. Φαίνεται πως τότε κατάλαβε ότι μπορεί να υπάρχει Δημοκρατία και εκτός Ελλάδας», σχολίασε.
«Κούνια που σας κούναγε, σιγά μην ξαφνιάστηκε», ήθελα να πω, αλλά δεν είχα όρεξη να τα ακούσω πάλι από τον Σαμαρά.
Τα σημάδια ήταν εκεί. Όπως αποδείχθηκε, κάποια κούνια πήγαινε πέρα δώθε, αλλά ήταν αυτή που θα ανέβαζαν πάνω τον κ. Τσίπρα για να τους υπογράψει όσα δεν τους υπέγραφε ο Σαμαράς…
«Μήπως να πηγαίνουμε;», λέει ο Σαμαράς ανυπόμονα και σηκώνεται κοιτάζοντάς με ασκαρδαμυκτί.
Μπαίνουμε στην αίθουσα της Ολομέλειας και παίρνουμε τις θέσεις μας πίσω του. Ανοίγω το Ipad και διαβάζω τις ειδήσεις, όσο ο Σαμαράς εκφωνεί την ομιλία του.
Ο Σαμαράς μιλούσε και η τύχη του δούλευε
Μιλάει για το ευρωπαϊκό εγχείρημα, για τις προκλήσεις σε θέματα ανεργίας και ανάπτυξης, για το μεταναστευτικό, για τη διεύρυνση, για την ανάγκη η Τουρκία να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Κύπρο, για την ολοκλήρωση 67 νομοθετικών πρωτοβουλιών και την δρομολόγηση άλλων 15 στη διάρκεια της ελληνικής προεδρίας – και όλα αυτά με μόλις το 40% του προϋπολογισμού – για την ελληνική κρίση, για την ανάγκη να αποδείξουμε πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ένα οικοδόμημα βασισμένο σε γραφειοκρατικές διαδικασίες, αλλά ένα οικοδόμημα κοινών ιδανικών, γιατί μόνο έτσι θα έλθει πιο κοντά στις καρδιές των ανθρώπων.
Αναφέρεται και στα επιτεύγματα της κυβέρνησής του, την επιτυχημένη έξοδο στις αγορές, την επιστροφή στην ανάπτυξη και για το πόσο υπέφεραν και υποφέρουν ακόμη οι Έλληνες.
Και καταλήγει ο Σαμαράς:
«Κάποιοι δεν ήθελαν καμιά αλλαγή στην Ελλάδα. Κάποιοι εξακολουθούν να κάνουν το παν για να μπλοκάρουν αυτές τις αλλαγές. Να μπλοκάρουν τις ιδιωτικοποιήσεις. Να τρομάξουν τους επενδυτές. Κάποιοι προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν την κρίση ως πρόσχημα για να βγούμε από το ευρώ, ως πρόσχημα για την κατάρρευση του ευρώ».
Α, σκέφθηκα. Γι’ αυτό με επέπληττε. Σκόπευε να τα πει, αλλά… πιο ευγενικά. «Κάποιοι», είπα από μέσα μου, συνεχίζοντας να διαβάζω τις ειδήσεις.
Στην Αθήνα, οι «κάποιοι» είχαν σηκώσει τον κόσμο στο ποδάρι. Ο Τσίπρας έχει ανέβει στο Αμύνταιο και εκφωνούσε πύρινους λόγους – στο πνευματικό κέντρο της πόλης, στον ΑΗΣ Αμυνταίου, παντού: «Είναι θέμα εθνικής σημασίας, αφορά την παραγωγική ανασυγκρότηση, αφορά την ίδια την ασφάλεια και την ενεργειακή αυτάρκεια της χώρας, είναι εθνικό έγκλημα που ετοιμάζεται να πράξει μέσα σε μια νύχτα μια κυβέρνηση που στερείται της πλειοψηφίας στη βούληση του λαού, αλλά έχει μια τεχνητή πλειοψηφία σε αυτή τη Βουλή» – λίγες μέρες αργότερα, η δική του «πλειοψηφία» προκειμένου να επιτύχει τον αριθμό των 120 αναγκαίων για διεξαγωγή δημοψηφίσματος ψήφων, θα περιλάμβανε και τις ψήφους της Χρυσής Αυγής.
«Θέλουν να πάρουν έτοιμα τα εργοστάσια παραγωγής, και δωρεάν τον ορυκτό πλούτο. Τον εθνικό μας πλούτο. Και δεν είναι επενδυτές. Αυτοί είναι αετονύχηδες. Αυτοί είναι αεριτζήδες», διαβάζω στο ipad την ομιλία Τσίπρα.
«Θα επικοινωνήσω τις επόμενες ώρες με τους επικεφαλής των κομμάτων της αντιπολίτευσης προκειμένου, μαζί με τους 71 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, εάν υπάρξει ψήφιση αυτού του εκτρώματος από το θερινό τμήμα, εν κρυπτώ, να προχωρήσουμε στην συλλογή 120 υπογραφών βουλευτών, ώστε με βάση το άρθρο 44, παράγραφος 2 του Συντάγματος, να ζητήσουμε διαδικασία στη Βουλή, προκειμένου να ψηφίσει το Σώμα και να τοποθετηθούν όλοι, και να μην κρύβονται πίσω από το θερινό τμήμα κάποιοι, που κάνουν ότι τάχαμου διαφωνούν. Εδώ όλοι θα αναμετρηθούμε με τις ιστορικές μας ευθύνες, για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος», έλεγε εκείνη την ημέρα ο Τσίπρας που ζητούσε δημοψήφισμα για την ΔΕΗ – την οποία ιδιωτικοποίησε ο ίδιος και προφανώς κάτι ήξεραν οι Ευρωπαίοι όταν έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν – αλλά δεν κάνει δημοψήφισμα για την Μακεδονία.
«Είναι ένα ριφιφί. Ένα πλιάτσικο», συνεχίζω να διαβάζω, καθώς ο Σαμαράς συνεχίζει την ομιλία του. «Σήμερα, μέσα σε μια νύχτα και με διαδικασίες κυριολεκτικά «σαν τον κλέφτη» σε ένα θερινό τμήμα της βουλής με επιλεγμένους βουλευτές και τη Σύνοδο της βουλής διαλυμένη, στην πραγματικότητα με κλειστή τη βουλή, χωρίς διαβούλευση και συζήτηση με τις τοπικές κοινωνίες, θέλουν με την ψήφο των επιλεγμένων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να εκποιήσουν, να ξεπουλήσουν, να κατεδαφίσουν, να διαλύσουν μια επιχείρηση η οποία στήθηκε από τον κόπο και το υστέρημα του ελληνικού λαού πριν από 65 χρόνια. Αυτό είναι εθνικό έγκλημα. Είναι εθνικό έγκλημα και εμείς δεν θα το επιτρέψουμε. Και σας δηλώνω με κατηγορηματικό τρόπο. Δεν πρόκειται να αναγνωρίσουμε οποιαδήποτε απόφαση ή υπογραφή».
(Τελικά είχαν δίκιο οι Ευρωπαίοι, που δεν τους βρήκαμε καθόλου ανήσυχους…)
Η απάντηση περί… Βελουχιώτη
Αρχίζω να γράφω την απάντηση. Βρίσκομαι στα μισά όταν γίνεται μια μεγάλη βαβούρα. Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω τους ευρωβουλευτές της Χρυσής Αυγής να διαμαρτύρονται για τις συλλήψεις που έχουν γίνει στην Αθήνα και τις προφυλακίσεις μετά την δολοφονία Φύσσα. Γίνεται πανδαιμόνιο. Ο Σαμαράς απαντά ότι χωρίς νόμο και τάξη δεν μπορεί να υπάρξει Δημοκρατία, ότι δεν έχει την υποχρέωση να απαντήσει σε ακραίους και δημαγωγούς και δεν θα ζητήσει συγνώμη από εκείνους που αρνούνται τα πάντα και ότι τα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής διώκονται, όχι από την κυβέρνηση, αλλά από τη δικαιοσύνη, για εγκλήματα τα οποία διέπραξαν και όχι για τα «πιστεύω» τους.
Λήξη συναγερμού και πατάω το πλήκτρο για να φύγει η απάντησή μου:
ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ – ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΣΟΦΙΑΣ ΒΟΥΛΤΕΨΗ ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΔΕΗ
«Μετά την ήττα του στις «επιτροπές πόλης», όπου παρέδωσε στον βασικό του εσωκομματικό αμφισβητία, ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να… βγει στο βουνό!
Και από το Αμύνταιο επανέλαβε το «λεφτά υπάρχουν», διακηρύσσοντας επί λέξει ότι «οι μισθοί και οι συντάξεις μπορούν να αποκατασταθούν εύκολα».
Μιλάμε για την επιτομή του «λεφτά υπάρχουν», που στην περίπτωση της ΔΕΗ συνοψίζεται στην εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ ακριβή επανάληψη συγκεκριμένης φράσης που η κ. Κατσέλη είχε το 2009 χρησιμοποιήσει για τον ΟΤΕ.
Βελουχιώτης θέλησε να ντυθεί σήμερα ο κ. Τσίπρας, αλλά του βγήκε σε… Φωτόπουλο!»
Ολοκληρώνει ο Σαμαράς την ομιλία του, τελειώνει και η συνέντευξη Τύπου και φεύγουμε για το αεροδρόμιο. Εκεί, στην αίθουσα αναμονής, ο Σαμαράς διαβάζει τα της ΔΕΗ.
«Πρέπει να απαντήσουμε», μου λέει.
«Έχω απαντήσει», του λέω.
«Μα γιατί δεν με ρώτησες;», λέει
«Πρόεδρε μιλούσες στο βήμα του ευρωκοινοβουλίου. Τι να περιμένω; Να τελειώσεις και τη συνέντευξη Τύπου, να μπούμε και στο αεροπλάνο τρεις ώρες μετά; Μου έχει ήδη απαντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ».
«Και τι σου λέει;». Του διαβάζω την συριζοαπάντηση:
«Κάποια στιγμή η κ. Βούλτεψη πρέπει να συνειδητοποιήσει πως είναι διαφορετικός ο ρόλος του κυβερνητικού εκπροσώπου από αυτόν του χρονογράφου σε εφημερίδα μειωμένης εγκυρότητας».
«Αχαχα! Προσωπική επίθεση», σχολιάζει ο Σαμαράς. «Για την ταμπακιέρα τίποτε».
«Ναι», μουρμουράω καθώς παίρνω τη θέση μου στο αεροπλάνο. «Αυτούς περίμενα να με κρίνουν ως δημοσιογράφο».
Πριν απογειωθούμε, στέλνουμε και την επόμενη ανακοίνωση, καθώς προαναγγέλλονται διακοπές στην ηλεκτροδότηση:
«Προειδοποιούμε ότι οποιοδήποτε σαμποτάζ σε βάρος της ελληνικής οικονομίας, των Ελλήνων πολιτών και της ίδιας της επιχείρησης θα χρεωθεί προσωπικά στον κ. Τσίπρα. Ο κ. Τσίπρας συνειδητά υποκινεί τις αντιδράσεις και βρίσκεται πίσω από τις επαπειλούμενες διακοπές στην ηλεκτροδότηση, επιδιώκοντας να αποκομίσει οφέλη μέσα από την καταστροφή της χώρας. Η ευθύνη τον βαρύνει απόλυτα».
Ο δεσμοφύλακας του Ζάννα
Στο ταξίδι της επιστροφής, ξαναπιάνουμε την κουβέντα για τις «Ρωμιοπούλες». Ο Σαμαράς θυμάται ένα περιστατικό με τον θείο του, Παύλο Ζάννα, αδελφό της μητέρας του, όταν ήταν κρατούμενος επί χούντας στις φυλακές της Αίγινας.
Εκείνη την ημέρα πήγε και ο Σαμαράς στο επισκεπτήριο, μαζί με τον γιο του Ζάννα και πρώτο του εξάδελφο. Ο γιος Ζάννας κουβαλούσε ένα παστίτσιο για να το πάει στον πατέρα του. Μπαίνοντας πρώτος αυτός και πίσω ο Σαμαράς, ένας χωροφύλακας του φώναξε: «Εσύ είσαι ο γιος του Ζάννα; Τι λες βρε παιδί μου!» Και δήθεν κουνώντας τα χέρια του, του πέταξε τον δίσκο με το φαγητό κάτω. Οι δυο νέοι έμειναν να κοιτούν σαν χαμένοι.
«Κοίταξέ τον, είπα, στον εαυτό μου και μην τον ξεχάσεις ποτέ», διηγείται ο Σαμαράς.
Το 1977, ώς υποψήφιος βουλευτής, μιλούσε στο χωριό Ναζίρι. Μέσα στο πλήθος, είδε εκείνον τον χωροφύλακα να χειροκροτεί. Μετά το τέλος της ομιλίας του, ο Σαμαράς τον πλησίασε.
«Τι κάνεις εσύ εδώ;», τον ρώτησε.
«Εδώ υπηρετώ», έλαβε την απάντηση.
«Ήσουν στις φυλακές της Αίγινας, δεσμοφύλακας του Ζάννα;», τον ρωτά ο Σαμαράς.
«Τι δεσμοφύλακας, τη δουλειά μου έκανα», απαντά εκείνος.
«Βρες ένα μέρος να μετατεθείς, διότι δεν σε θέλω στην περιφέρειά μου», λέει ο Σαμαράς καθώς απομακρύνεται.
Στις εκλογές του 1989, υπουργός Οικονομικών πια, βρήκε ξανά τον χωροφύλακα, συνταξιούχο, να κάθεται με μια παρέα Πασόκων στην παραλία της Καλαμάτας.
«Με πλησιάζει και μου λέει», διηγείται ο Σαμαράς. «Κύριε υπουργέ, τόσα λεφτά και δεν δίνετε ένα ξεροκόμματο σ’ αυτά τα ανθρωπάκια;»
Και συνεχίζει: «Κατάλαβες; Από τη χούντα είχε φθάσει ήδη μέσω Νέας Δημοκρατίας στο ΠΑΣΟΚ και τώρα, δεν ξέρω αν ζει, μπορεί να μας το παίζει ΣΥΡΙΖΑ ή Χρυσή Αυγή, ανάλογα από ποια πλατεία θα μούτζωνε»!
Και θα αποκαλούσε τον Σαμαρά ακροδεξιό…
* Η Σοφία Βούλτεψη είναι δημοσιογράφος, Βουλευτής Β΄ Αθηνών της Ν.Δ., πρώην υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ και κυβερνητική εκπρόσωπος,
