Το εξάμηνο της δημιουργικής ασάφειας του Γιάνη Βαρουφάκη φαίνεται ότι ήταν αρκετό, ώστε ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος να μελετήσουν και να αντιγράψουν εφαρμογές της θεωρίας των παιγνίων για την πολιτική τους επιβίωση.
Άλλωστε το κύριο αντικείμενό της θεωρίας των παιγνίων είναι η ανάλυση των αποφάσεων σε καταστάσεις στρατηγικής αλληλεξάρτησης. Κι εδώ μιλάμε για την απόλυτη αλληλεξάρτηση.
Ο κ.Τσίπρας έχει κάνει δυο κυβερνήσεις άμεσα και χωρίς κανένα διάλογο για κυβερνητικό πρόγραμμα (όπως κάνουν άλλες χώρες) με τον εταίρο του κ. Πάνο Καμμένο. Άλλωστε και ως αντιπολίτευση αποτέλεσαν ένα αχτύπητο δίδυμο στο δρόμο προς την εξουσία.
Σήμερα βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μαεστρικά μεν ολίγον άχαρα δε το τελευταίο σχέδιο για την πολιτική επιβίωση των δυο συμμάχων. Ο κ. Τσίπρας θέλησε – πιθανώς και ιδεολογικά αλλά σίγουρα καιροσκοπικά – να προχωρήσει άμεσα στην “επίλυση” του Μακεδονικού με όποιο κόστος. Το κόστος για τον κ.Τσίπρα είναι σχετικό, αφού δεν τον αφορά το κόστος για τη χώρα, αλλά το πολιτικό κόστος. Σε αυτό αντισταθμίζει αφενός ότι ο σκληρός πυρήνας των ψηφοφόρων του δεν επηρεάζεται και ότι πιστεύει ότι για τους υπόλοιπους ψηφοφόρους του τα ανταλλάγματα της συμφωνίας θα καταφέρουν να τους μεταπείσουν στο χρονικό ορίζοντα μέχρι τις εκλογές.
Από την άλλη το κόστος για τον Πάνο Καμμένο είναι εντυπωσιακά μεγάλο, το οποίο όμως επίσης έχει συνυπολογισθεί στην κοινή στρατηγική τους. Ο Πάνος Καμμένος και οι ΑΝΕΛ ήδη βρίσκονταν στο ναδίρ της δημοτικότητας και της δημοσκοπικής τους πορείας. Η συμφωνία Τσίπρα Ζάεφ και η “ανεξήγητη” για τους ψηφοφόρους του στάση του Πάνου Καμμένου ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Δεν ήταν όμως απρόσμενη για τους δυο εταίρους αυτή η κατάληξη. Το γνώριζαν και είχαν προετοιμαστεί. Άλλωστε ο κ. Καμμένος αν είναι να χάσει την εξουσία, θα προσπαθήσει να την κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο, ώστε στο διάστημα αυτό να διασφαλίσει την πολιτική του επιβίωση τουλάχιστον. Κι αυτό είναι ήδη προμελετημένο.
Ο κ.Τσίπρας έχει προσυμφωνήσει τα θετικά ανταλλάγματα – που έχει διασφαλίσει τόσο από τη συμφωνία με την ΠΓΔΜ όσο και από άλλες (συμφωνία με Μέρκελ για μεταναστευτικό) – να ξεδιπλωθούν σε συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα μέχρι τις εκλογές, που ο ίδιος θα προκηρύξει στον χρόνο που τον εξυπηρετεί.
Αυτός ο χρόνος είναι προσυμφωνημένος αντιστοίχως και με τον εταίρο του Πάνο Καμμένο, ο οποίος θα αποτελέσει και τον λόγο της προκήρυξης, καθώς όταν θα εξυπηρετεί και τους δυο, ο Πάνος Καμμένος θα κάνει ξαφνικά τον “ήρωα” και θα “ρίξει” την κυβέρνηση για τη Μακεδονία. Ο κ. Τσίπρας δήθεν θα αναγκαστεί να πάει σε εκλογές “ξαφνικά” στον χρόνο που τον εξυπηρετεί και που έχει συμφωνήσει με τον εταίρο του. Και οι δυο θα έχουν ικανοποιήσει μέσω του σχεδιασμού τους την εκλογική τους βάση.
Κι εδώ εισέρχεται ο κ.Κοτζιάς. Ο Υπουργός εξωτερικών δεν είναι απέναντι ούτε αδειάζει κάποιον. Είναι και ο ίδιος μέρος του σχεδιασμού. Κομβικό σημείο της υλοποίησης του σχεδιασμού είναι οι “σύμμαχοι” από τους οποίους περιμένουμε τα ανταλλάγματα να μην αμφισβητήσουν ούτε δευτερόλεπτο την αφοσίωση της κυβέρνησης στην υλοποίηση των δεσμεύσεών της και ειδικότερα στην συμφωνία με την ΠΓΔΜ.
Όταν ο κυβερνητικός εταίρος δίνει έκτακτη συνέντευξη Τύπου για να δηλώσει ότι όταν έρθει η συμφωνία Τσίπρα Ζάεφ θα καταψηφίσει και μάλιστα ζητά και να περάσει με αυξημένη πλειοψηφία, είναι φυσικό να προκαλούνται ανησυχίες στους “συμμάχους”. Μια δέσμευση της κυβέρνησης ότι η συμφωνία Τσίπρα Ζάεφ θα πρέπει να περάσει με 180 ψήφους από τη βουλή, σημαίνει αυτόματα ότι δεν θα κυρωθεί η συμφωνία αφού η αντιπολίτευση έχει δεσμευθεί ότι δεν θα την ψηφίσει. Το Μέγαρο Μαξίμου που είχε συμφωνήσει σε αυτό το νέο show δεν μπορεί φυσικά να αδειάσει τον εταίρο του, δεν μπορεί όμως και να διακινδυνεύσει την εικόνα του προς τους “συμμάχους”. Βγάζει λοιπόν μια πολύ προσεκτικά διατυπωμένη ανακοίνωση στην οποία δεν μιλά για αυξημένη πλειοψηφία, αλλά αφήνει να διαρρεύσει για να ικανοποιήσει τον Π.Καμμένο ότι αυτό εννοεί.
Οι “σύμμαχοι” αναρωτιούνται κι έτσι πάλι προσχεδιασμένα σπεύδει ο Υπουργός Εξωτερικών να τους καθησυχάσει με την διάψευση της αυξημένης πλειοψηφίας. Άλλωστε όπως προαναφέρθηκε, η ανακοίνωση του Μαξίμου δεν μιλά για αυξημένη πλειοψηφία.
Κι εφαρμόζοντας την συνήθη πρακτική των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τις πολλές διαφορετικές γραμμές όλοι είναι ευχαριστημένοι.
Το πρόβλημα στον σχεδιασμό αυτό είναι ότι πια ο κόσμος έχει εκπαιδευτεί στα “σχέδια” των κυβερνητικών εταίρων και μάλλον έχει κουραστεί. Κι αν θυμηθούμε και το αποτέλεσμα της εφαρμογής της θεωρίας των παιγνίων του Γιάνη Βαρουφάκη, μπορούμε με ευκολία να πούμε πως με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις.
Ο.Α.
