Γράφει η Μαρία Ε. Δημητρίου
Στη Γαλλία του 17ου αιώνα ο Λουδοβίκος ο 14ος , γνωστός και με το παρωνύμιο βασιλιάς ήλιος , επειδή τι προβλέψιμο, είχε ως έμβλημα του τον ήλιο, έριχνε βαριά τη σκιά της απολυταρχίας . Η επιθυμία του νεαρού Γάλλου ηγεμόνα, ήταν μόλις 22 χρονών όταν ανέλαβε ουσιαστικά το θρόνο , να συγκεντρώσει στα χέρια του όλες τις εξουσίες τον κατέστησε ως τον απόλυτο άρχοντα και έμεινε στην ιστορία παροιμιώδης η φράση που του αποδίδεται “ l’ état c’ est moi ”, το κράτος είμαι εγώ. Πολλοί βέβαια αμφισβητούν ότι είπε τα συγκεκριμένα λόγια, όμως στην τελική δεν έχουν τόσο σημασία οι λέξεις και το στήσιμο τους μέσα στην πρόταση όσο το νόημα τους που αυτό καθ’ εαυτό , το έκανε πράξη βάζοντας τον εαυτό του πάνω και από τους νόμους.
Και εάν στη Γαλλία της μοναρχίας που η εξουσία απέρρεε και “ ελεώ Θεού ” κάτι τέτοιο ήταν απόλυτα δικαιολογημένο και ανεκτό , για τη σύγχρονη δημοκρατική Ελλάδα ένα τέτοιο σκηνικό θα ηχούσε παράταιρο.
Κι όμως μετά τις τελευταίες εξελίξεις στα πολιτικά πράγματα της χώρας και τις αποφάσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα με πρωταρχικό εκείνο της Μακεδονίας, που πάρθηκαν ερήμην της θέλησης του λαού, αποδεικνύεται ότι στη σύγχρονη Ελλάδα το κράτος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, άντε και δυο τρεις άλλοι.
Σε μια δημοκρατία, οι αποφάσεις για τόσο σοβαρά θέματα θα έπρεπε να είναι αποτέλεσμα κοινοβουλευτικής διαβούλευσης με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων . Θα έπρεπε να είχε συγκληθεί το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών και να ανανεωθεί η κοινή εθνική γραμμή που υπήρχε από τη γένεση του προβλήματος. Θα έπρεπε ακόμα οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης να αφουγκραστούν την αγωνία του ελληνικού λαού και να λάβουν υπόψιν τη θέληση και την επιθυμία των ελλήνων για ένα θέμα που ισοδυναμεί με υποχώρηση σε ώρα πολέμου.
Τίποτα όμως , από τα πιο πάνω δεν έχουν γίνει . Αντίθετα η κυβέρνηση , ουσιαστικά ο κ. Τσίπρας με τον κ Κοτζιά έχοντας στο μακρινό φόντο , τον έτερο συγκυβερνήτη τον κ Καμμένο , που όμως φαίνεται ότι έχει βάλει τη δική του πλοήγηση στον αυτόματο και απλώς παρεβρίσκεται , πετώντας που και που κάποιες κραυγές χωρίς νόημα, προχωρούν και συμπεριφέρονται ως μονάρχες μιας άλλης εποχής.
Απαξιούν να ενημερώσουν τις άλλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας και έρχονται σε συμφωνία με το αντίπαλο δέος εν κρυπτώ και μάλιστα δίνοντας στους Σκοπιανούς το δικαίωμα να επιλέξουν εκείνοι, όποιο όνομα προτιμούν, δείχνοντας την ελαφρότητα και την προχειρότητα , που αντιμετωπίζουν ένα εθνικό θέμα .
Ανακοινώνουν τις αποφάσεις τους την τελευταία στιγμή σαν προτετελεσμένο γεγονός και δημιουργούν δεδικασμένο , κάτι σαν ένα μαξιλαράκι από όπου θα ξεκινούν οι συζητήσεις ακόμα κι αν η σημερινή συμφωνία δεν τελεσφορήσει. Προικοδοτούν τα Σκόπια και τα αβαντάρουν με ένα δεδομένο που θα μπορούν στο μέλλον να επικαλούνται
Και το χειρότερο, συμπεριφέρονται αλαζονικά και με επιδεικτική ύβρη απέναντι στον λαό που τους εξέλεξε, ονομάζοντας όποια αντίδραση για τη στάση τους στο θέμα της Μακεδονίας με μειωτικούς χαρακτηρισμούς . “ Όποιος διαφωνεί μαζί μας είναι αμόρφωτος και φασίστας” είναι η καραμέλα που χρησιμοποιείται τελευταία κατά κόρον από μέλη της κυβέρνησης . Και τσουβαλιάζουν το σχεδόν 90% των Ελλήνων στο σακί των χαρακτηρισμών τους . Ανερυθρίαστα και με έπαρση καταφέρονται εναντίον του λαού, τον παρατηρούν αφ υψηλού να αναφέρονται σε αυτόν όπως οι πατρίκιοι στους πληβείους.
Έχουν βγάλει την αντζέντα και τσεκάρουν ένα ένα τα θέματα που πρέπει να τελειώσουν. Έχουν βαλθεί να αλλάξουν το τοπίο, άλλη Ελλάδα παρέλαβαν και εντελώς διαφορετική θα παραδώσουν . Προβλήματα δεκαετιών, είναι διατεθειμένοι να τα τελειώσουν με συνοπτικές διαδικασίες . Βιάζονται να προλάβουν, ίσως γιατί ξέρουν ότι μετρούν τις τελευταίες τους μέρες ή ίσως γιατί έχουν άγνοια κινδύνου.
΄Ισως πάλι γιατί αντιμετωπίζουν τους ψηφοφόρους τους ως μια άμορφη μάζα, χωρίς προσωπικότητα , χωρίς κριτική σκέψη που πιστεύουν ότι στο τέλος θα καταφέρουν να τους ξεγελάσουν και πάλι.
Πλασάροντας μερικά ευφάνταστα συνθήματα και προμοτάροντας την τελευταία τους “επιτυχία”, δηλαδή την έξοδο από τα μνημόνια που κατέληξε σε μια απλή επιμήκυνση χρέους ευελπιστούν ότι κανείς δε θα καταλάβει τη διαφορά και έτσι θα διασωθούν για μία ακόμα φορά.
Χρησιμοποιούν τη γνωστή τακτική του αιφνιδιασμού και βγαίνουν στην επίθεση ισχυριζόμενοι ότι πίσω από οποιαδήποτε παραίτηση κάποιου βουλευτή ή στελέχους, που έστω και την τελευταία στιγμή θέλει να διαχωρίσει τη θέση του φοβούμενος την αντίδραση του λαού , κρύβονται συνωμότες που εξυφαίνουν σχέδια δόλια για την άμωμη κυβέρνηση .
Αυτή η αποστασιοποίηση από την πραγματικότητα μου θυμίζει μια και ξεκινήσαμε με τη Γαλλία, τη Μαρία Αντουανέτα που όταν της ανακοίνωσαν ότι ο λαός δεν έχει ψωμί να φάει αναρωτήθηκε γιατί δεν τρώει παντεσπάνι. Το να μελετάμε την ιστορία μερικές φορές είναι σαν να διαβάζουμε εφημερίδα με τα προσεχή νέα και επειδή λένε ότι η ιστορία είναι κύκλος που επαναλαμβάνεται καλό θα ήταν οι κυβερνώντες να κάνουν ένα σκονάκι για καλό και για κακό , άλλωστε η ευρυμάθεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
