*Του Νίκου Αρμένη
Τα ρεκόρ είναι πολυπόθητα. Όποιος σας το παίξει παντελώς αδιάφορος σχετικά, υποκρίνεται. Όλοι χαίρονται όταν πετυχαίνουν ρεκόρ. Και τα ρεκόρ είναι ρεκόρ ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλα ή μικρά είναι.
Θυμάμαι το Νοέμβριο του 2016 την πρώτη φορά που αγωνίστηκα ίσως στον πιο σπουδαίο μαραθώνιο της Ισπανίας, στη Βαλένθια. Την άνοιξη της ίδιας χρονιάς είχα καταφέρει να «σπάσω» το φράγμα των 4 ωρών τερματίζοντας στον μαραθώνιο της Βιέννης με επίδοση 3:55:31 και επτά μήνες μετά στεκόμουν ξανά στη γραμμή εκκίνηση έχοντας βγάλει μια αρκετά πιο απαιτητική προετοιμασία..
Φτάνοντας στην Ισπανία, μέσα μου ήμουν βέβαιος ότι είχα «δουλέψει» στην προπόνηση για έναν αρκετά καλύτερο χρόνο από αυτόν που είχα δει στο ρολόι μου στην Αυστρία. Ήμουν και πιο καλά προπονημένος και ελαφρύτερος.. Είχα όλες τις προϋποθέσεις δηλαδή για να συντρίψω το ατομικό μου ρεκόρ αλλά μου έλειπε η καλή ψυχολογία ενώ είχα και κούραση από το ταξίδι καθώς έφτασα στη Βαλένθια προπαραμονή του αγώνα μετά από ένα εξαντλητικά πολύωρο ταξίδι με δύο πτήσεις και 3-4 ώρες μετακίνηση οδικώς..
Κι όμως, αν κάποιος είχε παρακολουθήσει τη διαδρομή μου από την πρώτη ημέρα της προετοιμασίας μέχρι την πιστολιά το αφέτη, θα πόνταρε ότι σε αυτόν τον αγώνα θα τερμάτιζα με ατομικό ρεκόρ.
Δεν θα έχανε τα λεφτά του…
Όντως το ρεκόρ ήρθε αλλά με ένα χρόνο που με έβαζε σε σκέψη αν πρέπει να χαρώ ή να προβληματιστώ. Να πανηγυρίσω πάντως ήταν βέβαιο πως δεν υπήρχε λόγος. Βλέπεις, παρά την προπόνηση και τις θυσίες μηνών, το 3:55:31 στη Βιέννη έγινε 3:55:12.. Ήταν ρεκόρ μεν αλλά μόλις 19 δευτερολέπτων δε όταν θα μπορούσα να είχα κάνει μία επίδοση 5-10 λεπτά πιο κάτω..
«Τι λες παιδάκι μου; Το ρεκόρ είναι ρεκόρ! Φυσικά και να χαρείς», μου έλεγε η Πολύζου και είχε απόλυτο δίκιο. Με τα σημερινά μυαλά, θα έλεγα ότι ακόμα και αν δεν βελτίωνα το χρόνο μου ούτε κατά μισό δευτερόλεπτο, θα έπρεπε να χαρώ και τελικά να το πανηγυρίσω κιόλας. Ξέρετε γιατί; Γιατί το θυμάμαι καλά ότι σε εκείνον τον αγώνα μπορεί να μην έτρεξα όσο γρήγορα μπορούσα αλλά έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό! Απλώς δεν βγήκε γιατί έτσι είναι ο μαραθώνιος..
Και στο κάτω κάτω της γραφής, όντως το ρεκόρ είναι ρεκόρ! Και όταν δουλεύεις στην προπόνηση, θα έρθει και η ώρα του μεγάλου ρεκόρ όπως μου συνέβη τον αμέσως επόμενο αγώνα όταν το 3:55:12 στη Βαλένθια, έγινε μόλις 4 μήνες μετά 3:38:30 στο μαραθώνιο του Ένσκεντε στην Ολλανδία..!
Συμπερασματικά και μια και μιλάμε για ρεκόρ λοιπόν, θα έλεγα ότι ακόμα το αποζητάω και όσο θα υποψιάζομαι ότι είναι στις δυνατότητές μου, θα το κυνηγάω.. Ωστόσο δεν είναι, δεν πρέπει να γίνεται αυτοσκοπός γιατί η μεγαλύτερη επιβράβευση μετά τον τερματισμό είναι να ξέρεις ότι σήμερα έδωσες τον καλύτερό σου εαυτό.
Αυτό είναι και το πιο αυθεντικό προσωπικό ρεκόρ για όλους μας..!
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος-πολιτικός συντάκτης και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται στο ΑΠΕ και το MEGA
