Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών (έγκυος 4 μηνών), Επαμεινώνδας Τσάκαλης, 36 ετών, Παρασκευή Ζούλια, 35 ετών. Γεννημένοι ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ από μανάδες, που ασφαλώς δεν πόνεσαν λιγότερο από την Μάγδα Φύσσα, για τον φρικτό και άδικο χαμό τους, στις 5 Μαϊου 2010, αποκλεισμένοι μέσα στο κατάστημα της Marfin, υβριζόμενοι χυδαία και πολιορκούμενοι από αποβράσματα της αριστεράς, που δεν επέτρεψαν στο όχημα της πυροσβεστικής να φθάσει στον τόπο του μαρτυρίου τους και να αποτρέψει την τραγωδία…
Γιώργος Φουντούλης, 27 ετών, Μάνος Καπελώνης, 22 ετών. Μέλη της «Χρυσής Αυγής», χωρίς ποτέ να έχουν κατηγορηθεί για πράξεις βίας ή άλλα εγκλήματα, σαν αυτά που καταλογίστηκαν σε βάρος των καταδικασθέντων της νεοναζιστικής οργάνωσης. Γεννημένοι ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ από μανάδες, που ασφαλώς δεν πόνεσαν λιγότερο από την Μάγδα Φύσσα, η οποία βρήκε την δικαίωση που ζητούσε από την Ελληνική Δικαιοσύνη… Όχι από τους «λαϊκούς δικαστές» που κατεδίκασαν, χωρίς δίκη και εκτέλεσαν, με δική τους απόφαση, την 1η Νοεμβρίου 2013, τους δύο νεαρούς, όχι γιατί είχαν εγκληματίσει, αλλά διότι πίστεψαν στην «Χρυσή Αυγή»… Όπως είχαν πιστέψει και περίπου 500.000 ψηφοφόροι, οι οποίοι ανέδειξαν την Χρυσή Αυγή τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας και της έδωσαν την κοινοβουλευτική ισχύ, που της επέτρεψε να συνταχθεί με το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ και να πανηγυρίσει μαζί τους το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015, με την ελπίδα να βγάλουν (και τα τρία αυτά κόμματα μαζί, μονιασμένα και αγκαλιασμένα) την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση… Και για τους οποίους ο Βούτσης δήλωσε, ως πρόεδρος της Βουλής, ότι «στη Βουλή δεν υπάρχουν ευπρόσδεκτες και μη ευπρόσδεκτες ψήφοι»… Αρκεί βέβαια να ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ και να εξυπηρετούν τα σχέδιά του…
Και τα πέντε (5) προαναφερόμενα ονόματα, είναι άγνωστα στην συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού…. Ακόμη πιο άγνωστες είναι οι μανάδες τους (δεν συζητώ καν για τους πατεράδες τους…), που δεν είδαν ποτέ τον πόνο τους πρωτοσέλιδο και την φωτογραφία των παιδιών τους να περιφέρεται ως αγωνιστικό λάβαρο, σε διαδηλώσεις και πορείες… Δεν είδαν και δεν θα δουν ποτέ αγάλματα και μνημεία των παιδιών τους, σε ανάμνηση ενός τραγικού γεγονότος, που δεν το θέλησαν, δεν το επεδίωξαν και δεν το ονειρεύτηκαν, ως μετά θάνατον ηρωϊκή πράξη και ως εγερτήριο σάλπισμα «αγώνα», «αντίστασης» και «επανάστασης»… Ακόμη και αυτή η διακριτική στήλη μνήμης, που ο Δήμος Αθηναίων τoποθέτησε έξω από το κτίριο της Marfin, απλώς επιτρέπει σε αδίστακτους αλήτες να ξαναδολοφονούν, με τη χυδαιότητά τους, τα αθώα θύματα και να θυμίζει ότι, σ’ αυτή την χώρα, η αριστερά είναι, από μόνη της ΚΑΙ εισαγγελέας ΚΑΙ δικαστής ΚΑΙ κατήγορος ΚΑΙ τιμωρός ΚΑΙ εκτελεστής, όταν η ίδια το θέλει και το αποφασίζει…
Άγνωστες μανάδες και άγνωστα θύματα… Παντελώς άγνωστα σ’ εκείνους που, παρακινούμενοι επί ημέρες από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, συγκεντρώθηκαν έξω από το Εφετείο Αθηνών, όχι για να ακούσουν την ετυμηγορία των δικαστών, αλλά για να αποδώσουν οι ίδιοι δικαιοσύνη…Έτσι, όπως αυτοί με τα σκουριασμένα μυαλά τους εννοούν την δικαιοσύνη… Την «λαϊκή δικαιοσύνη», όμοια με αυτή που απέδιδαν κάποτε τα αιμοσταγή ενεργούμενα του Ζαχαριάδη και του Σιάντου, με την ΟΠΛΑ σε ρόλο μαινόμενου κατηγόρου και σαδιστή εκτελεστή… Την «λαϊκή δικαιοσύνη», οι αποφάσεις της οποίας υπαγορεύονταν αποκλειστικά και μόνον από το «Κόμμα» και λαμβάνονταν πολύ πριν ο στοχοποιημένος ως κατηγορούμενος συλληφθεί και δικαστεί στις παρωδίες δίκης, που ακολουθούσαν το αξεπέραστο σταλινικό παράδειγμα των δικών της Μόσχας…
Άφωνος μένει κανείς μπροστά στον πόνο της μάνας, που χάνει το παιδί της… Άφωνος, διότι σε καταβάλλει αυτός ο αβάσταχτος πόνος και σου επιβάλλει σιωπή και περίσκεψη… Και διότι δεν υπάρχουν λόγια για να απαλύνουν τον πόνο, ούτε δάκρυα ικανά να δροσίσουν την βασανισμένη ψυχή της μάνας… Άφωνος, λοιπόν, συλλογισμένος και προσευχόμενος… Χωρίς την «λογική» της διάκρισης των μανάδων σε επώνυμες «ηρωίδες» και σε ανώνυμες «ασημαντότητες», ανάλογα με την ιδεολογική ταυτότητα των δολοφονημένων παιδιών τους, που την ξεχωρίζει και την αποδίδει το κόμμα και το ταξικό μίσος… Και χωρίς τις σφιγμένες γροθιές, την αγριεμένη φωνή και την βλοσυρή φυσιογνωμία, που υψώνουν κάποιοι ως απειλή, όχι γιατί εκείνη την στιγμή, σκέφτονται τον πόνο της μάνας, αλλά διότι βρίσκονται σε «διατεταγμένη υπηρεσία» και θέλουν να μοιάζουν «αντιστασιακοί» και «επαναστάτες», κατά του κράτους, της κοινωνίας, του ταξικού εχθρού… Εναντίον εκείνου που μισούν και θα ήθελαν να δουν και την δική του μάνα να πονά και να υποφέρει, για να ικανοποιήσουν τα ζωώδη και απάνθρωπα ένστικτά τους και το άσβεστο μίσος που τους κατακλύζει… Εναντίον εκείνου, που τους ενοχλεί με την αντίθεσή του στις δικές τους αραχνιασμένες ιδεοληψίες και στα δικά τους αξεπέραστα συμπλέγματα, επειδή τον θεωρούν και αυτόν «φασίστα», απλά και μόνον διότι απεχθάνεται την ιδεολογία και τις πρακτικές τους, που, όμως, μοιάζουν, τόσο πολύ, με τον «φασισμό», τον οποίο υποκριτικά και ξεδιάντροπα καταγγέλλουν…
Σεβαστός και ιερός ο πόνος της μάνας… Αρκεί να αναγνωρίζεται με ειλικρίνεια για όλες τις χαροκαμένες μάνες και όχι επιλεκτικά, για να υπηρετήσει τις ανάγκες της «επανάστασης» και του αέναου αγώνα κατά του «κατεστημένου»… Δεν νοείται κάποιες μανάδες να είναι περισσότερο σεβαστές από κάποιες άλλες και να γίνεται ο πόνος τους διακριτικό γνώρισμα ιδεολογικής επιλογής, με στόχο να εξυπηρετήσει τον υποκινούμενο φανατισμό και την κατευθυνόμενη βία εκείνων που την ύπαρξή τους την βλέπουν μόνο μέσα από την διαρκή αντιπαλότητα και την αδιάκοπη σύγκρουση με τον μισητό αντίπαλο… Τον αντίπαλο, τον οποίο δεν θα δίσταζαν να εξοντώσουν, χωρίς καν να σκεφτούν τον πόνο της μάνας του… Όπως περίτρανα το έχει αποδείξει η ιστορία, την οποία συστηματικά διαστρεβλώνουν οι σημερινοί επίγονοι και θαυμαστές των «ηρωικών κατορθωμάτων» της ΟΠΛΑ, των ιθυνόντων της και των οργάνων της…
Όσοι γύρω από το Εφετείο Αθηνών απαιτούσαν Δικαιοσύνη, είναι αυτοί που ελάχιστα πιστεύουν σ’ αυτήν. Είναι αυτοί που την εννοούν ως ικανοποίηση των εκδικητικών τους ενστίκτων και ως μέσον για την εξόντωση των μη αρεστών αντιπάλων. Είναι αυτοί που «δικάζουν» με νόμο την οργή τους και το μένος τους και αυτοί για τους οποίους νόμος είναι μόνον ό,τι υπηρετεί τις ιδέες τους και τις επιδιώξεις τους. Είναι αυτοί που επιλέγουν να πονά η μάνα, μόνον όταν ο πόνος της εξυπηρετεί τον σκοταδισμό τους και την ιδεολογική τους παράκρουση…
Η Δικαιοσύνη θα έχει νικήσει, μόνον όταν όλοι οι δολοφόνοι έχουν την τύχη των καταδικασθέντων χρυσαυγιτών. Έστω και αν με την νίκη της αυτή πληγωθεί και πονέσει η αριστερά…
*Ο Διονύσης Καραχάλιος είναι δικηγόρος
