Η χρονιά ορόσημο για την Χρυσή Αυγή ήταν το 2010. Πιο συγκεκριμένα η 7η Νοεμβρίου, ημέρα διεξαγωγής των δημοτικών εκλογών. Το βράδυ της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων στην Αθήνα κάποιοι (όχι πολλοί, όχι όσοι θα έπρεπε) έπαθαν σοκ. Ο συνδυασμός της Χρυσής Αυγής “Ελληνική Αυγή για την Αθήνα” συγκέντρωνε το 5,26 % των ψήφων με τον επικεφαλής του και αρχηγό της οργάνωσης, Νίκο Μιχαλολιάκο να εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος. Αυτό ήταν! Μέσα σε 24 ώρες η περιθωριακή ναζιστική οργάνωση που ξυλοφόρτωνε μετανάστες (κι όχι μόνο) στα σκοτεινά σοκάκια του κέντρου της Αθήνας μετετράπη σε μια θεσμική πολιτική δύναμη. Όχι σε πολιτικό κόμμα. Η Χρυσή Αυγή δεν υπήρξε ποτέ πολιτικό κόμμα.
Του Θανάση Χειμωνά *
Θυμάμαι πως εκείνο τον καιρό είχα γράψει ένα άρθρο στα Νέα προειδοποιώντας για τον κίνδυνο που ζύγωνε. Είχα τονίσει πως η Χ.Α. δεν ήταν ποτέ δυνατό να θεωρηθεί ένα κόμμα σαν όλα τα άλλα και πως θα έπρεπε να αποκλειστεί από τις εκλογικές διαδικασίες. Το άρθρο μου αυτό είχε προκαλέσει τη σφοδρή αντίδραση της Ελευθεροτυπίας (!) με τον τότε αρθρογράφο της, Γιάννη Τριάντη, να δηλώνει πως ανατριχιάζει (sic) με τις αντιδημοκρατικές (sic) μου θέσεις. Το ανάθεμα του Τριάντη αναπαρήχθη από την εφημερίδα της Χρυσής Αυγής, συνοδεία μιας όμορφης φωτογραφίας μου στο πρωτοσέλιδο και της λεζάντας: “Αυτός είναι ο αρθρογράφος των Νέων που ζητά να βγει εκτός νόμου η Χ.Α.” Αποτέλεσμα; Κάνα δυο μήνες κυκλοφορούσα στο “υποβαθμισμένο” κέντρο της Αθήνας με μαύρα γυαλιά και καπέλο. Το πως δεν έφαγα ξύλο τότε ένας Θεός το ξέρει…
Η συνέχεια είναι λίγο- πολύ γνωστή. Η Χ.Α. γιγαντώθηκε σε χρόνο dt. Οι επιθέσεις σε μετανάστες και αντιφασίστες πολλαπλασιάστηκαν ενώ ξεκίνησε και ένα “κοινωφελές” έργο το οποίο ξεκινούσε από τη συνοδεία υπέργηρων κυριών σε ΑΤΜ (για να μην τις ξεκάνουν οι ποταποί αλλοδαποί) και έφτανε σε βίαιες εκκενώσεις κτηρίων από μετανάστες που είχαν το θράσος να μην πληρώνουν τα υπέρογκα ποσά που απαιτούσαν οι σπιτονοικυραίοι- τοκογλύφοι αλλά και σε “παρεμβάσεις” εναντίον “βλάσφημων” θεατρικών παραστάσεων όπως εκείνη στο Χυτήριο. Μια σημαντική μερίδα των ΜΜΕ άρχισε να την “Χαϊδεύει” ενώ ένα μεγάλο κομμάτι της πάνω πλατείας των Αγανακτισμένων κατέληξε σε αυτήν θεωρώντας τον Τσίπρα υπερβολικά “Αριστερό”, τον Πάνο τον Καμμένο υπερβολικά καθεστωτικό και επιθυμώντας την σίγουρη ρήξη με τα Μνημόνια και την Ε.Ε. που έταζε το μόρφωμα.
Το 2012 λοιπόν η Χρυσή Αυγή μπαίνει με τα τσαρούχια στη Βουλή. Λίγες ημέρες μετά ο Ηλίας Κασιδιάρης διαλύει κάθε αμφιβολία για τον χαρακτήρα της οργάνωσης με μια live πρωτοφανούς βιαιότητας επίθεση σε Ρένα Δούρου και Λιάνα Κανέλλη.
Κι όμως… Λίγα πράγματα αλλάζουν. Η Χ.Α. ξαναψηφίζεται πανηγυρικά στην δεύτερη εκλογική αναμέτρηση της χρονιάς και εδραιώνεται πλέον ως η τρίτη “πολιτική” δύναμη της χώρας. Οι νεοναζί τρίτο “κόμμα” στη χώρα που είχε συγκριτικά τον τρίτο μεγαλύτερο αριθμό νεκρών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…
Δύο ημερομηνίες του 2013 θα αλλάξουν τα πάντα.
α.Τα ξημερώματα της 18ης Σεπτεμβρίου ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας δολοφονείται στο Κερατσίνι από τον Γιώργο Ρουπακιά, έναν hitman ο οποίος, κατά πάσα βεβαιαότητα, εστάλη από την οργάνωση για να “καθαρίσει”. Η δολοφονία του Φύσσα προκαλεί σοκ στο πανελλήνιο αν και λίγους μόλις μήνες πριν ένας νεαρός Πακιστανός, ο Σαχζάτ Λουκμάν, είχε την ίδια τύχη στα Πετράλωνα μόνο και μόνο λόγω του χρώματος του δέρματός του.
β.Το πρωί της 28ης Σεπτεμβρίου συλλαμβάνεται σύσσωμη η ηγετική ομάδα της Χρυσής Αυγής με την κατηγορία της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης. Ένα πρώτο αποτελεσμάτικό χτύπημα στους ναζιστές οι οποίοι εκείνοι την εποχή συγκέντρωναν σταθερά διψήφια ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Οι εικόνες του Μιχαλολιάκου, του Παππά και άλλων να κοπανιούνται σαν κακομαθημένα οχτάχρονα με τις χειροπέδες στα χέρια προκάλεσε ανεπανόρθωτη ζημιά στο άτρωτο μέχρι τότε προφίλ της οργάνωσης. Και φυσικά αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στην κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου καθώς και στον Υπουργό Δημοσίας Τάξης, Νίκο Δένδια, που στήριξαν τόσο τις αρχές όσο και τους δικαστικούς λειτουργούς στο τιτάνιο έργο της εξάρθρωση της πιο επικίνδυνης εγκληματικής οργάνωσης που γνώρισε η χώρα στη Μεταπολίτευση.
Τα χρόνια πέρασαν. Αντίθετα με αυτό που θα περίμενε κανείς, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ φέρθηκε με το γάντι στους χρυσαυγίτες. Η ΠτΒ Ζωή Κωνσταντοπούλου απαιτούσε την αποφυλάκισή τους για να συμμετάσχουν σε ψηφοφορίες. Ο διάδοχός της, Νίκος Βούτσης, ζητούσε την ψήφο τους για την αναθεώρηση του Συντάγματος, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συμμετείχαν μαζί με τους χρυσαυγίτες σε κοινές “φιέστες” στο Καστελόριζο. Αλλά και γενικότερα πολλοί συριζαίοι, θεσμικοί και μη, αντέδρασαν στις συλλήψεις μιλώντας για “συνταγματική εκτροπή”. Ο “πολύς” Λάκης Λαζόπουλος έκανε λόγο για “σκευωρία” στο αλήστου μνήμης Αλ Τσαντίρι ενώ θυμάμαι (εντάξει περιαυτολογώ λίγο στο κειμένακι αυτό αλλά τι να κάνουμε) πρώην ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να μου πετάει σε πάνελ του ΣΚΑΪ όπου βρισκόμουν ως εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ ένα: “Κακώς μπήκε φυλακή η Χρυσή Αυγή. Το ΠΑΣΟΚ έπρεπε να μπει που έχει κλέψει”.
Όλα αυτά με τη δίκη να καθυστερεί απελπιστικά επειδή, δήθεν, ήταν πολλά τα στοιχεία και οι μάρτυρες και, δήθεν, δεν μπορούσε να βρεθεί αίθουσα να την φιλοξενήσει. Φτάσαμε στο σημείο η δίκη της Χ.Α. να χρειάζεται ένα διάστημα που ισοδυναμούσε με έξι φορές την δίκη της Νυρεμβέργης για να ολοκληρωθεί.
Υπήρξε κάποιος δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και Χ.Α.; Και με τι αντίτιμο; Άγνωστο. Θα είχε ενδιαφέρον να το μάθουμε κάποτε.
Για όλα αυτά η ημερομηνία της 7ης Οκτωβρίου 2020 είναι μια ιστορική για τη χώρα. Η απόφαση βγήκε και η Χρυσή Αυγή είναι με τη βούλα μια καταδικασμένη εγκληματική οργάνωση. Και, ναι, οι χιλιάδες απλοί άνθρωποι που μαζέυτηκαν μπροστά στο Εφετείο, ή έστω έβαλαν ένα μπανεράκι με την επιγραφή “Δεν είναι αθώοι” βοήθησαν σε αυτό. Όχι φυσικά επειδή “επηρέασαν τη δικαιοσύνη” όπως , εκ του πονηρού, μας έλεγαν τόσο καιρό κάποιοι τυφλωμένοι από το αντιαριστερό- βλέπε αντιδημοκρατικό τους μένος αλλά γιατί βοήθησαν τους δικαστές να σταθούν απέναντι στο Αυγό του Φιδιού και να πάρουν την σωστή απόφαση. Ας μη γελιόμαστε όμως. Ο πόλεμος εναντίον του ναζισμού δεν θα τελειώσει όταν μπουν στη μπουζού (έκφραση της Ζαρούλια) ο Μιχαλολιάκος, ο Κασιδιάρης και ο Λαγός (τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν γνωρίζω τις ποινές που τους έχουν επιβληθεί). Στα ντουζένια της η Χ.Α. ξεπέρασε τις 500.000 ψήφους. Μισό εκατομμύριο νοματαίοι. Όλοι αυτοί δεν ήταν απλώς “πλανεμένοι συμαπτριώτες μας” όπως υποστηρίζουν ορισμένοι αφελείς. Ήταν συνένοχοι. Γνώριζαν. Γνωρίζουν. Απλώς εγκατέλειψαν το πλοίο που βούλιαζε και μεταπήδησαν σε πιο mainstream κόμματα που κάνουν πρωταθλητισμό. Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν, ζουν ανάμεσά μας. Και πρέπει πάντα να τους έχουμε απέναντι. Γι αυτό στο θέμα του ναζισμού (και μόνο εκεί) ισχύει το “Ή εμείς ή αυτοί”.
* Ο κ. Θανάσης Χειμωνάς είναι συγγραφέας.
