Το πρόσφατο «παρών» του ΣΥΡΙΖΑ στην ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ και ο αναδυόμενος όλο και πιο έντονος, τον τελευταίο καιρό, υπόκωφος θόρυβος κατευθυνόμενων αγανακτισμένων «προοδευτικών» κατά της ανελευθερίας της … μάσκας του κορονοϊού, μοιάζουν να εντάσσονται στην αγωνιώδη προσπάθεια του Τσίπρα να επαναφέρει τα όρια της επιρροής του στην ελληνική κοινωνία στα επίπεδα του 2015… Μια επιρροή την οποία ουδείς φανταζόταν όταν, στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, έβλεπε τον (τότε) μαθητή Τσίπρα δεμένο χειροπόδαρα σε μια καρέκλα σε εξώφυλλο του αριστερόστροφου περιοδικού «Σχολιαστής», ή παρακολουθούσε την Άννα Παναγιωταρέα να του παίρνει τηλεοπτική συνέντευξη ως «αστέρα» των μαθητικών καταλήψεων!…
Του Διονύση Κ. Καραχάλιου
Ακόμη και όσοι δεν ασχολούνται επιμελώς με την πολιτική, ακόμη και εκείνοι που ελάχιστα ενδιαφέρονται για τα πολιτικά μας πράγματα, θα έχουν ασφαλώς αναρωτηθεί για το «μυστικό» της επιτυχίας του Τσίπρα στον δημόσιο βίο της χώρας μας. Ένας αμόρφωτος νεαρός, που σύχναζε περισσότερο στα πεζοδρόμια παρά στις σχολικές αίθουσες, με βασικό του «επίτευγμα» το «κατόρθωμα» της κατάληψης του σχολείου του και με εφόδιά του την προϋπηρεσία του στην ΚΝΕ, όπου μάλιστα εντάχθηκε την στιγμή που κατέρρεε παταγωδώς ο κομμουνιστικός σκοταδισμός, κατάφερε, αρχικά μεν να αναδειχθεί επί κεφαλής ενός μικρού κόμματος της αριστεράς και, στη συνέχεια, να πείσει εκατομμύρια Ελλήνων ψηφοφόρων ότι είναι «η ελπίδα που έρχεται», δηλαδή ο «παράκλητος» που θα απελευθέρωνε την χώρα, όχι μόνον από τα «προδοτικά» μνημόνια, στα οποία την είχαν δέσει τα παλαιά «διεφθαρμένα» κόμματα, αλλά και από την «κηδεμονία» της Ευρώπης, που «απομυζούσε τον ιδρώτα του Ελληνικού λαού»!
Ώστε, απαλλαγμένη από τα δεινά της και υπό την πεφωτισμένη καθοδήγηση της «πρώτη φορά» αριστεράς να την οδηγήσει «σε έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός», την διαμόρφωση του οποίου ο Τσίπρας εμφάνιζε ως αναπότρεπτη και νομοτελειακή συνέπεια της προσωπικής του πολιτικής δράσης και ανέλιξης!
Μόνον αν κανείς αποδεχθεί την ανατρεπτική λογική της αριστεράς, που θέλει την διαρκή αναταραχή ως αναγκαία προϋπόθεση για το «ξύπνημα», την ενεργοποίηση και την κινητοποίηση των μαζών, με στόχο αρχικά την υπονόμευση και τελικά την εξόντωση του «ταξικού εχθρού», για να ανοίξει ο δρόμος προς την «λαϊκή κυριαρχία», μπορεί να κατανοήσει την διαδρομή, που, υπό τις συγκεκριμένες περιστάσεις, διάνυσε ο αγράμματος όσο και αδίστακτος, όπως αποδείχθηκε, πρώην Κνίτης, για να φτάσει στην πρωθυπουργία και να «διασκεδάσει» με την, καταστρεπτική για την χώρα μας, παρουσία του τα σαλόνια και τα πρωτοσέλιδα της Ευρώπης…
«Το ένα άνοιγμα που κάναμε ήταν προς τη νεολαία. Ένας υποψήφιος 30άρης. Αξιόλογο στέλεχος, αξιόλογος άνθρωπος, ευαίσθητος», έλεγε (Αχελώος TV) περιγράφοντας τον Τσίπρα, το 2006, ο τότε πρόεδρος του Συνασπισμού Αλέκος Αλαβάνος, ο άνθρωπος δηλαδή που τον πήρε από το χεράκι και τον κατέστησε υποψήφιο Δήμαρχο Αθηναίων. Και συμπλήρωνε: «Ευαίσθητος, διαφορετικός από εμένα και τη δική μας γενιά. Συλλαμβάνει τη νέα γενιά με ένα διαφορετικό τρόπο από ό,τι μπορούμε εμείς». Τόσο ευαίσθητος και τόσο διαφορετικός, ώστε, μια δεκαετία αργότερα (2016), ο ίδιος ο Αλαβάνος, αφού πρώτα του είχε ανοίξει τον δρόμο για την ηγεσία του Συνασπισμού, δήλωνε, βαθύτατα πικραμένος (lifo.gr, 04.11.2016): «Δεν έχει νόημα να πω ότι μετάνιωσα που έχρισα πρόεδρο του Συνασπισμού τον Αλέξη Τσίπρα. Κανένα. Είναι αυτονόητο. Και ο Χριστός είχε τον Ιούδα μαθητή του. Και ήταν και Θεός ο Χριστός…» Για να γίνει ακόμη δριμύτερος δύο χρόνια αργότερα («Το Βήμα της Κυριακής», 02.12.2018) όταν εξαπέλυσε σκληρή επίθεση στην Κυβέρνηση Τσίπρα, αποδίδοντάς της την ευθύνη για την «ατμόσφαιρα βούρκου», που καλλιέργησε με «την σκανδαλολογία και τον αποπροσανατολισμό» και, ακόμη, κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ότι προσφέρει «κορδέλες και γλειφιτζούρια, ελπίζοντας να δελεάσει το εκλογικό σώμα»! Και να αποφανθεί, τέλος ότι, «όσο ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδιαφημίζεται ως αριστερό κόμμα τόσο το πλεονέκτημα αυτό… σαπίζει» !…
Όλα αυτά βέβαια ελάχιστα ενόχλησαν τον παχυδερμισμό του Τσίπρα. Είχε φροντίσει άλλωστε να αποδείξει ότι το φιλότιμο, η τσίπα, η ντομπροσύνη, η λεβεντιά, δεν ανήκουν στα προσόντα του, ούτε στο περιλάλητο «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς», που, εν τούτοις, πλουσιοπάροχα και χωρίς στοιχειώδη περίσκεψη, του αναγνώρισε η ελληνική κοινωνία καθώς τον ψήφισε, δυο φορές μάλιστα, για πρωθυπουργό της… Βλέπετε το παλληκάρι, ζυμωμένο στην αλητεία των Εξαρχείων, στους λιθοβολισμούς της αμερικανικής πρεσβείας και στις οδομαχίες με την αστυνομία, «φώναζε» από μακριά ότι διέθετε απεριόριστο θράσος, ανεξάντλητο ψευτοηρωισμό και ακατάσχετο μίσος κατά της εξουσίας (τότε βέβαια που δεν ήταν δικιά του…), ώστε να καταφέρει να πείσει ακόμη και καλοβολεμένους όσο και αφελείς αστούς ότι, μπροστά στη «γοητευτική» θωριά του, θα γονάτιζε εκλιπαρούσα όλη η Ευρώπη, θα άνοιγε για χάρη του τα χρηματοκιβώτια του ο Πούτιν, θα μας έστελνε δωρεάν πετρέλαιο ο Μαδούρο και θα χόρευαν όλοι οι αντιπαθητικοί καπιταλιστές της Ευρώπης με τα νταούλια και τους ζουρνάδες του…
Με τις σαλεμένες και αφιονισμένες «αγωνίστριες», που πανηγύριζαν το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, χωρίς να καταλαβαίνουν την γελοιότητά τους, και με τον Βαρουφάκη και τα πλουμιστά πουκάμισά του, που τόνιζαν κραυγαλέα τον επιτηδευμένο όσο και ξεπερασμένο «αντικομφορμισμό» του, ο Τσίπρας, παντελώς ανίκανος να συλλάβει την έκταση των ευθυνών του, οδηγήθηκε, ανέτοιμος, αδιάβαστος, απροετοίμαστος, όπως ήταν αναμενόμενο με βάση το πυγμαίο πραγματικό του «ανάστημα», στην 17ωρη διαπραγμάτευση του 3ου και πλέον επώδυνου για την χώρα μνημονίου. Πελιδνός, κάθιδρος, χαμένος στον κόσμο των σκουριασμένων ιδεολογικών παραισθήσεών του, πλήρως αποκαμωμένος από αριθμούς και υπολογισμούς, που δεν ήταν σε θέση να καταλάβει, αυτός ο συνειδητός «αραχτός» της κουλτούρας τύπου Φλαμπουράρη και Καρανίκα, έβαλε, φαρδιά – πλατιά, την υπογραφή του, εκεί που του υπέδειξαν αυτοί που ΘΑ τους «σάρωνε» στα όνειρά του και σκόρπισε στους 4 ανέμους την ξιπασμένη αλαζονεία του και τις χαοτικές προσδοκίες εκείνων που είχε χαϊδέψει με την ανευθυνότητα, την μεγαλομανία και την μπουρδολογία του… Αναγκάζοντας, παράλληλα, την σύντροφό του να κλαίει ασταμάτητα «κάθε 5η Ιουλίου από νεύρα και οργή», επειδή, ως γνήσια και αμετανόητη σταλινική, έμαθε να φαντασιώνεται διακαώς, πέρα από την άσκηση της διακυβέρνησης ΚΑΙ την κατάκτηση της εξουσίας, όπως βέβαια την εννοούσαν τα γκρεμισμένα είδωλα της πάλαι ποτέ κομμουνιστικής τυραννίας…
Ο Τσίπρας, όπως αποδεικνύεται από τις συνεχείς αποκαλύψεις των πεπραγμένων του ιδίου, αλλά και στενών συνεργατών του, μεταξύ των οποίων δεσπόζει ο σκοτεινός, άχρους αλλά και ολιγόνους Παππάς, απέβλεψε στην υλοποίηση του «οράματος» της εμμονικής συντρόφου του και, ως γνήσιος θαυμαστής του Λένιν, του Στάλιν, του Μάο, του Κάστρο και του Τσε, προσπάθησε να εξασφαλίσει τον τόσο επιθυμητό «έλεγχο των αρμών της εξουσίας». Δεν είναι συνεπώς τυχαίο ότι, ακόμη και μετά το εκλογικό χαστούκι της 7ης Ιουλίου 2019, υπάρχουν στελέχη του, όπως ο Πολάκης, αυτός ο άξεστος και χυδαίος βαρύμαγκας και ξετσίπωτος υμνητής του Βελουχιώτη που, κουβαλώντας την αξεπέραστη οδύνη των ομοίων του για την συντριβή στο Γράμμο, εξακολουθεί να ονειρεύεται ότι «την άλλη φορά θα είναι αλλιώς»!…
Βέβαια η «μάχη» για τους «αρμούς της εξουσίας» επιχειρήθηκε χωρίς ο Τσίπρας να διαθέτει την στοιχειώδη υποδομή, που θα του επέτρεπε να σχεδιάσει, να οργανώσει, να εφαρμόσει και να επιτύχει… Αν προσπαθήσει κανείς να ερμηνεύσει την συμπεριφορά του, τα λεγόμενά του, τις αντιδράσεις του και τα «επιτεύγματά» του, μπορεί εύκολα να διαπιστώσει τον «χύμα» και «ακατέργαστο» χαρακτήρα ενός απελπιστικά μέτριου και «σκόρπιου» ανθρώπου που, γαλουχημένος στους στρατώνες της ολοκληρωτικής αυθεντίας της ΚΝΕ, έμαθε τον Μαρξ και τον Λένιν μόνο από τα τσιτάτα των κομματικών ινστρουχτόρων, καθώς το διάβασμα και η μελέτη ήταν εντελώς ξένα προς την ιδιοσυγκρασία του και τα «ταλέντα» του. Η παροιμιώδης αμάθειά του, η παντελής έλλειψη κοινωνικής μόρφωσης και η νωχελική θεώρηση της ανθρώπινης δράσης, που, στην περίπτωσή του, εξαντλείτο σε ατέρμονες και αδιέξοδες ουτοπικές αναζητήσεις στις κομματικές γιάφκες και στις συνδικαλιστικές ζυμώσεις, με σκόρπιες κουβέντες για την «αναγκαιότητα της επανάστασης» και το επερχόμενο «τέλος του καπιταλισμού», εν μέσω χαβαλέ, τσίπουρου και μπάφου, δεν μπορούν να θεωρηθούν το καλύτερο πεδίο για την απόκτηση γνώσεων και εμπειριών ενός μελλοντικού πρωθυπουργού, που, πέραν των άλλων, έχει και την εντύπωση ότι αλλάζεις άποψη όταν κάνεις στροφή 360ο , ή δυσκολεύεται να μάθει ότι, όταν ταξιδεύεις για Μυτιλήνη και Λέσβο, πηγαίνεις σε ένα και όχι σε δύο νησιά!…
Με αυτά τα δεδομένα, η απόλυτη γελοιοποίησή του μπροστά στον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Κλίντον και εκατομμύρια τηλεθεατές ανά την υφήλιο, όταν προσπαθούσε να μιλήσει για επενδύσεις δολοφονώντας, με χαζοχαρούμενο ύφος, την αγγλική γλώσσα, ή το αεράτο λίκνισμα της λεκάνης του, κατά την ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου, ή, ακόμη, το απλόχερο «χύσιμο» της κορμοστασιάς του στις βαθιές πολυθρόνες του Μαξίμου, κατά την υποδοχή ξένων ηγετών, απλώς υπογράμμιζαν την παντελή έλλειψη κοινωνικής αγωγής από έναν άνθρωπο που νόμιζε – και αυτό είναι η επιβεβαίωση της «απαστράπτουσας» αμάθειάς του – ό,τι όλοι οι ξένοι ηγέτες και κυρίως αυτοί τους οποίους απεχθανόταν λόγω των ιδεολογικών διαφορών τους, θα υποκλίνονταν στην ευφυία του και στις ικανότητές του και θα ευθυγραμμίζονταν αναγκαστικά με την ανατρεπτική και ριζοσπαστική θέλησή του!…
Ο τρόπος της διαχείρισης της εξουσίας εκ μέρους του Τσίπρα, αλλά και η αγωνιώδης απόπειρά του να καθυποτάξει την Δικαιοσύνη, να ελέγξει και να κατευθύνει τα ΜΜΕ, να εξοντώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους, να τα βάλει με την Εκκλησία και να επιβάλει στην ελληνική κοινωνία τις διεθνιστικές αντιλήψεις του περί ελεύθερης περιδιάβασης των λαθρομεταναστών και περί ανυπαρξίας θαλασσίων συνόρων ή τις τριτοκοσμικές ερμηνείες του για το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς σχέσεις, ήταν οι αναπόφευκτες συνέπειες της συμπλεγματικής και ελλειμματικής προσωπικότητάς του. Η εκ μέρους του αναιδής ασέβεια προς τους θεσμούς, η πρωτόγνωρη άγνοια της παγκόσμιας ιστορίας και των σημερινών διεθνών συσχετισμών, οι παραμορφωτικοί φακοί με τους οποίους «διάβασε» ιδίως την πρόσφατη ελληνική ιστορία και η παντελής αδυναμία του να ενστερνισθεί τις εθνικές, πολιτισμικές και ηθικές αξίες του Ελληνισμού, καλλιεργήθηκαν και αναπτύχθηκαν μέσα στους σκοτεινούς διαδρόμους στους οποίους κατηύθυναν την σκέψη του και την κρίση του η σκληροπυρηνική κομματική ορθοδοξία και η άλογη υποταγή του στους θεωρητικούς του ολοκληρωτισμού, των οποίων μπορούσε να απορροφά τα εύπεπτα και απλουστευτικά ανατρεπτικά τσιτάτα, αλλά αδυνατούσε να συλλάβει και να εξηγήσει την πλήρη αποτυχία της μαρξιστικής-λενινιστικής κοσμοθεωρίας και τελικά την παταγώδη κατάρρευσή της στην πράξη.
Δίπλα του, ένας απίστευτος συρφετός ποιοτικά αδιάφορων ανθρώπων, που κινούνταν μεταξύ αριστερόστροφου φανατισμού, λαϊκιστικής υστερίας και χαοτικής ασημαντότητας, ανέλαβαν να υλοποιήσουν το «όραμα» μιας άλλης Ελλάδας, που, ευτυχώς δεν έγινε πραγματικότητα: Όχι διότι δεν το θέλησαν και δεν το προσπάθησαν, αλλά διότι η ανικανότητά τους ξεπερνούσε ακόμη και την αδυναμία τους να αντιληφθούν ότι, στον σύγχρονο κόσμο, οι δημοκρατικές δικλείδες ασφαλείας μιας χώρας, έστω και ευρισκομένης σε κρίση, μπορούν, έστω και την υστάτη στιγμή, να υψώσουν τείχη αυτοπροστασίας και αποτροπής αυταρχικών εκτροπών… Έτσι, οι αναχρονιστικές αριστερές ονειρώξεις του Φίλη, ο αλανιάρικος φανατισμός του Τζανακόπουλου, η παραληρηματική μεταναστολαγνεία της Χριστοδουλοπούλου και το νεόκοπο πάθος θλιβερών καταλοίπων του αλήστου μνήμης ανδρεϊσμού ή απογοητευμένων «ορφανών» του Σημίτη, δεν μπόρεσαν, τελικά, να βρουν την «επαναστατική» δικαίωση που ονειρεύονταν… Και όλα αυτά, παρά την συνδρομή του υπέρμαχου της δεξιάς «ορθότητας» Καμμένου, που υποδούλωσε, για χάρη της εξουσίας, την υποτιθέμενη ιδεολογική του «καθαρότητα» στην τερατώδη συμπόρευση προς την σοσιαλιστική ουτοπία και παρά τις βορβορώδεις δολιχοδρομίες του απεχθούς «Ρασπούτιν» και των ενεργουμένων του εντός των κόλπων της Δικαιοσύνης…
Τελικά, τρία πράγματα απέμειναν από την, τραυματική για την Ελλάδα, πορεία του Τσίπρα προς την πραγμάτωση του ονείρου της Περιστέρας:
- Η επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών, όπου ο Τσίπρας με μοναδικό αντάλλαγμα την (μεταχειρισμένη) γραβάτα του Ζάεφ, παρέδωσε στους αλβανοσλάβους των Σκοπίων το όνομα, την γλώσσα και την ταυτότητα της Μακεδονίας. «Επίτευγμα», που ο άλλοτε Κνίτης εκτιμά περισσότερο ως (μερική έστω) πραγμάτωσή του ονείρου εκείνων που μόχθησαν για μια ανεξάρτητη και αποκομμένη από τον ελλαδικό κορμό «Μακεδονία», παρά ως επίλυση του χρονίζοντος προβλήματος τη Βαλκανικής χερσονήσου.
- Η συμπλεγματική εμμονή του Τσίπρα στην διαιώνιση του διλήμματος «ή εσείς, ή εμείς», που απορρέει από τα δυσβάστακτα ψυχολογικά βάρη που συντηρεί στην αθεράπευτη αριστερή ψυχή του η συντριβή των προγόνων του στο Γράμμο και στο Βίτσι και η παταγώδης αποτυχία τους να μετατρέψουν την Ελλάδα σε «λαϊκή δημοκρατία» τύπου Αλβανίας του Χότζα και Γιουγκοσλαβίας του Τίτο και
- Η αναντίρρητη διαπίστωση ότι, η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, η καλλιέργεια διχαστικού και εκδικητικού κλίματος κατά ορατών και αοράτων εχθρών, η διασπορά ψευδαισθήσεων που ικανοποιούν τα ώτα και τα συναισθήματα και κοιμίζουν την λογική και την κρίση, η ανιστόρητη διεκδίκηση της ξεπερασμένης παγκοσμίως, αλλά ακόμη επιθυμητής στην Ελλάδα από αμετανόητους νοσταλγούς, σοσιαλιστικής βαρβαρότητας και η προβολή προτύπων, που, στην πραγματικότητα και υπό ομαλές συνθήκες, μόνον ως παραδείγματα προς αποφυγή θα μπορούσαν να λειτουργήσουν, συνιστούν μόνιμες απειλές για την δημοκρατία και τις ελευθερίες των πολιτών και απαιτούν παιδεία, πνευματική ανάταση, καλλιέργεια δημοκρατικής συνείδησης και πατριωτισμό αυτοθυσίας και προσφοράς, μακριά από ιδιοτέλειες και καιροσκοπικές επιδιώξεις, για να είναι δυνατή, πάντοτε, η αποτελεσματική αποτροπή των κινδύνων που συνεπάγονται.
