Η Δανία εγκαινίασε το πρώτο μουσείο της… ευτυχίας, σε ένα υπόγειο στο κέντρο της Κοπεγχάγης.
«Στο μουσείο της ευτυχίας, οι επισκέπτες έχουν το δικαίωμα μιας περιήγησης στην ευτυχία, που τους επιτρέπει να τη δουν σε διαφορετικές εκφάνσεις. Βλέπετε την ιστορία της ευτυχίας, βλέπετε την πολιτική της ευτυχίας, την επιστήμη της ευτυχίας», εξήγησε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Μάικ Βίκινγκ, ο ιδρυτής του μουσείου, που διευθύνει επίσης το Ινστιτούτο Ερευνών για την Ευτυχία.
Στις αίθουσες του μουσείου, όπου οι πληροφορίες αναγράφονται σε μεγάλα χρωματιστά πανό, που έχουν κρεμαστεί στους λευκούς τοίχους, ο επισκέπτης μπορεί να μάθει τα πάντα για τη θεωρία της ευτυχίας στην οικονομική της διάσταση ή στη χημική έκφρασή της, πληρώνοντας εισιτήριο 95 κορονών Δανίας (σχεδόν 13 ευρώ).
«Το να δω το πώς σχετίζεται η ευημερία μου με την ευτυχία μου με κάνει να θέλω να γίνω πιο ευτυχισμένος», λέει με ενθουσιασμό ο Σάρεν Μουνκ Χάνσεν, ένας δικηγόρος ηλικίας 36 ετών.
Ο επισκέπτης κάνει επίσης τη δική του συνεισφορά: το μουσείο τον καλεί να γράψει σε ένα ποστ ιτ τον δικό του ορισμό της ευτυχίας, το οποίο θα αναρτηθεί μαζί με άλλα (περίπου 100 στο σύνολο) σε έναν τοίχο.
Άραγε τι είναι η ευτυχία; Για τον Μάικ Βίκινγκ, «είναι η ιδέα να έχει κανείς έναν στόχο στη ζωή, είναι ένα ωραίο γεύμα, ένα καλό κρασί, να έχεις καλή συντροφιά, με ανθρώπους που αγαπάς. Είναι η ισορροπία μεταξύ της επαγγελματικής και της ιδιωτικής ζωής».
Η Δανία θεωρείται μία από τις «πρωταθλήτριες» της ευτυχίας, βάσει των εκθέσεων του ΟΗΕ “World Happiness Report”, που δημοσιεύονται κάθε χρόνο από το 2012.
Το 2020, το μικρό σκανδιναβικό βασίλειο των 5,8 εκατομμυρίων κατοίκων βρέθηκε στη δεύτερη θέση του σχετικού καταλόγου, πίσω από τη Φινλανδία.
Όπως οι γείτονές της, η Δανία απολαμβάνει υψηλή ποιότητα ζωής, με αυξημένο το αίσθημα ασφάλειας και με δημόσιες υπηρεσίες μεταξύ των καλύτερων του κόσμου.
«Είμαστε ίσως οι λιγότερο δυστυχισμένες χώρες (οι Σκανδιναβικές), διότι πιστεύω πως το σκανδιναβικό μοντέλο είναι πραγματικά καλό για να εξαλείψει κανείς τα αίτια της δυστυχίας», υποστηρίζει ο Βίκινγκ.
Επομένως, «όταν μια χώρα είναι επαρκώς ισότιμη, αυτό σημαίνει επίσης ότι υπάρχει λιγότερος φθόνος», κατέληξε.
