Της Μαρίας Ε. Δημητρίου
Στις 10 Ιουνίου του 1944 έγινε στο Δίστομο μια απο τις μεγαλύτερες σφαγές άμαχου πληθυσμού καθόλη τη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Οι Γερμανοί έβγαλαν όλη τη θηριωδία τους πάνω σε ανυπεράσπιστα πλάσματα χωρίς καμιά διάκριση . Νέοι , ηλικιωμένοι, γυναίκες , μικρά παιδιά ακόμα και βρέφη , διακόσοι δεκαοχτώ άνθρωποι στο σύνολο , έζησαν στα χέρια τους ένα βασανιστικό θάνατο .
Οι επιθέσεις σε απλούς πολίτες ήταν μια σύνηθης τακτική, από τη μεριά των Ναζί και τις πραγματοποιούσαν ως αντίποινα , προς τις επιθέσεις που δέχονταν από τις στρατιωτικές οργανώσεις της αντίστασης, σε αρκετές χώρες που είχαν καταλάβει .
Αφού δεν μπορούσαν να τα βάλουν με αυτούς που κρατούσαν τα όπλα ξεσπούσαν στους απροστάτευτους …
Ο Ηράκλειτος είπε αρκετά χρόνια πριν, “ο πόλεμος πατήρ πάντων έστί…” , που σε άπταιστη καθομιλουμένη θα πει ότι ο πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων και σε μια πιο ελεύθερη οπτική ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων των κακών . Γιατί στον πόλεμο ο άνθρωπος ξεχνάει να είναι άνθρωπος , υποβιβάζεται στην κατηγορία ζούγκλα . Τα ζώα τουλάχιστον έχουν τη δικαιολογία ότι επιτίθενται το ένα στο άλλο από ανάγκη επιβίωσης γιατί αυτό επιτάσσει η τροφική αλυσίδα, ο άνθρωπος ποια ανάγκη του ικανοποιεί με το να βασανίζει και να σκοτώνει ομοίους του ;
Κανένας πόλεμος δεν είναι αθώος πόλεμος και κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί ότι κτηνωδίες δε γίνονται από όλες τις πλευρές. Όταν αναγκαστείς να μπεις σε αυτό το παράλογο γαϊτανάκι ακόμα και ως αμυνόμενος θα κάνεις πράγματα που αργότερα θα σε κάνουν να βλέπεις εφιάλτες ακόμα και την ώρα που είσαι ξύπνιος … Αλλά ως αμυνόμενος έχεις το άλλοθι ότι υπερασπίζεσαι κάποιες αξίες όπως είναι η έννοια της Ελευθερίας , ή της Δημοκρατίας, είσαι εκ των πραγμάτων αναγκασμένος να αμυνθείς ή να επιτεθείς ενάντια στο δυνάστη για να αποκτήσεις αυτά που κάθε άνθρωπος δικαιούται να έχει , το δικαίωμα της ελεύθερης διαχείρησης τους εαυτού του και της χώρας του ενάντια σε όποια ξένη επιβολή .
Όμως καμιά δικαιολογία δεν έχει αυτός που επιτίθεται αναίτια σε χώρες, που αιχμαλωτίζει και διαχωρίζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες και τους φοράει διακριτικά σήματα που υποδήλωναν το “ είδος του ανθρώπου…” όπως έκαναν με τους εβραίους που τους υποχρέωναν να φορούν το κίτρινο αντεστραμμένο τρίγωνο , ή με τους ομοφυλόφιλους που τους υποχρέωναν να έχουν καρφιτσωμένο το ροζ τρίγωνο ως ένδειξη ντροπής (ένα σύμβολο που σήμερα οι ομοφυλόφιλοι το έχουν καθιερώσει διεθνώς ως το σύμβολο υπερηφάνειας και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους ).
Καμιά δικαιολογία δεν έχουν όσοι πατρονάρονται από ιδεολογίες που πηγάζουν από τις θεωρίες της “ ευγονικής “ δηλαδή της βελτίωσης του ανθρώπινου είδους, με τον αφανισμό ανθρώπων που “ δεν αξίζει να ζουν ” γιατί θεωρούνται ότι μολύνουν το ανθρώπινο γένος και τη δημιουργία της Άριας Φυλής “. Μιας θεωρίας που έγινε πράξη και οδήγησε στον αφανισμό εκατομμυρίων αθώων και την απαξίωση της ζωής γενικότερα. Μιας απαξίωσης που βρήκε πρακτική μέσα από την εξόντωση κατά συρροήν ακόμα και μικρών παιδιών, ακόμα και βρεφών…και όλα αυτά βάση προμελετημένου σχεδίου, αφού η θεωρία τους ήταν να μην αφήνουν ζωντανούς τους απόγονους για να μη ζητήσουν εκδίκηση από τα παιδιά και τα εγγόνια τους…
Το 2017 τέτοιες μέρες όταν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος επισκέφτηκε το Κάσελ στη Γερμανία για τη διεθνή έκθεση τέχνης Documenta 14 αντίκρυσε Γερμανούς πολίτες να κρατάνει πλακάτ που έγραφαν στα ελληνικά.
“ Ποτέ ξανά Δίστομο” και τον αριθμό των θυμάτων της θηριωδίας.
Είναι παρήγορο ότι οι απόγονοι εκείνης της γενιάς αναγνωρίζουν το φρικτό λάθος μιας άρρωστης διανοητικά ιδέας που προσπάθησε να γίνει πράξη και πέτυχε σε μεγάλο βαθμό και ζητούν με το δικό τους τρόπο συγχώρεση.
Φέτος ο Γερμανός Πρέσβης Γενς Πλέτνερ δήλωσε ότι “ Τα εγκλήματα αυτά δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ .Διδασκόμαστε και δεσμευόμαστε. Ποτέ ξανά .”
Και δεν πρόκειται να ξεχαστούν όσο υπάρχουν αυτοί που θυμούνται και επιμένουν που προσπαθούν για έναν κόσμο ελεύθερο απαλλαγμένο από κάθε είδους προκατάληψη και από μυαλά ανοιχτά που σκέφτονται, χωρίς να επηρεάζονται από άρρωστες ιδέες που εκπορεύονται είτε από θρησκευτικούς φανατισμούς είτε από ιδεολογίες που ψάχνουν να βρουν χώρο να ριζώσουν…
‘Ολοι οι άνθρωποι μπορεί να μην είναι ίδιοι αλλά είναι ίσοι και η κάθε ζωή έχει την ίδια αξία . Η δική μας συνεισφορά σε όλο αυτό δεν είναι απλά να θυμόμαστε, αλλά να μαθαίνουμε, να ερευνούμε , να καταλαβαίνουμε τις αιτίες και το πως έφτασαν τα πράγματα ως εκεί για να προλάβουμε στο μέλλον, άλλο ένα Δίστομο …
