“Στην Ιαπωνία πιθανόν όλοι όσοι ευθύνονταν δια των πράξεων ή των παραλείψεών τους για την απώλεια 102 συμπατριωτών τους να είχαν κάνει χαρακίρι.
Σε οποιοδήποτε σοβαρό κράτος, θα είχαμε τουλάχιστον παραιτήσεις υπουργών όπως έγινε, σε αντίστοιχες καταστροφές στην Πορτογαλία και στην Κύπρο, όπου ο παραιτηθείς υπουργός μπήκε και στη φυλακή!
Εδώ όμως είναι Ελλάδα! Και όπως ήταν αναμενόμενο δεν έγινε απολύτως τίποτα!”
Αυτά ακριβώς γράφαμε σε άρθρο μας στις 25 Σεπτεμβρίου του 2019. Είναι ακριβώς οι μέρες όπου διαδραματίζεται η απόπειρα εκβίασης του πραγματογνώμονα με βαριές απειλές στο πρόσωπό του, όπως την αποκάλυψε η Καθημερινή. Τότε που ως κοινωνία αναζητούσαμε απαντήσεις και λύτρωση και αντί για αυτά παίρναμε συγκάλυψη και ύβρεις.
Η συγκλονιστική αποκάλυψη της Καθημερινής, η οποία παρεμπιπτόντως διδάσκει τί ακριβώς σημαίνει “Δημοσιογραφία”, δεν θα πρέπει να εστιαστεί αποκλειστικά στο πολιτικό σκέλος της υπόθεσης, το οποίο θα εξετάσουμε αναλυτικότερα παρακάτω, ότι ο πρωθυπουργός, υπουργοί, παράγοντες της Τ.Α., αξιωματικοί της πυροσβεστικής κ.α. επιχείρησαν να συσκοτίσουν μια υπόθεση με 102 θύματα, “θάβοντας” στοιχεία και αποπροσανατολίζοντας τις έρευνες…
Αντίθετα, θα πρέπει να εστιαστεί στην αποκάλυψη ότι μια συμμορία, με απολήξεις σε πολιτικό, δικαστικό και επιχειρησιακό επίπεδο δρούσε με όρους μαφίας, προκειμένου να τιμωρήσει όσους έκαναν την δουλειά τους με αυταπάρνηση και όχι εκβιαζόμενοι, δεν δίσταζε να αφήνει να καίγονται ολόκληρες περιοχές, πιθανότατα και συνάνθρωποί μας. Αυτό μεταξύ άλλων αποκαλύπτουν οι συγκλονιστικές συνομιλίες που είδαν το φως της δημοσιότητας από την Καθημερινή, πιστοποιώντας ότι η ηγεσία της Πυροσβεστικής σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις δεν έστειλε εναέρια μέσα να σβήσουν πυρκαγιές, προκειμένου να εκθέσουν τον τοπικό υπεύθυνο του πυροσβεστικού σώματος!
Το στοιχείο αυτό είναι συγκλονιστικό και ανατριχιαστικό. Και υποδεικνύει μεταξύ άλλων και τον ενδεχόμενο δόλο που προκύπτει στη δολοφονία 102 συμπολιτών μας, κάτι που αρνήθηκε να δει κάποιος -εύχομαι- φοβισμένος εισαγγελέας που δεν έκρινε ως κακουργηματικές τις ευθύνες που προκύπτουν στην υπόθεση αυτή…
Οι αποκαλύψεις τις Καθημερινής είναι όμως συγκλονιστικές και για άλλον έναν λόγο:
Γιατί εμπλουτίζουν τις αποσπασματικές ενδείξεις που είχαμε για τις κρατικές ευθύνες, την επιχειρησιακή ολιγωρία και κυρίως την απόπειρα παραπλάνησης του ελληνικού λαού προσωπικά από τον κ. Τσίπρα, τους υπουργούς τους και τα δημοσιογραφικά όργανά του, για τις ευθύνες της καταστροφικής πυρκαγιάς.
Ανατρέχοντας στο αρχείο της εποχής, θυμηθήκαμε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πώς προσωπικά ο κ. Τσίπρας επιχείρησε να αποπροσανατολίσει τις έρευνες της Δικαιοσύνης, αλλά και τις ευθύνες του ιδίου και της κυβέρνησής του.
- Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη ψεύτικη σύσκεψη που ο ίδιος έστησε μπροστά στις κάμερες, παριστάνοντας τον ανήξερο, ενώ ήδη είχαν βεβαιωθεί δεκάδες θάνατοι, και το ΕΚΑΒ εκλιπαρούσε για σάκους προκειμένου να στοιβάξει τα πτώματα; Ποιος μπορεί να συγχωρέσει ότι ο ίδιος και οι υπουργοί του είχαν όλοι ενημέρωση από την ηγεσία της Πυροσβεστικής και πλήρη εικόνα της κατάστασης, μιας και από τις 19.50 μέχρι και την ώρα της άφιξης του πρωθυπουργού είχαν καταγραφεί από το τηλεφωνικό κέντρο, πληροφορίες για τουλάχιστον 35 νεκρούς;
- Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη στημένη επίσκεψή του στο Μάτι όπου έβαζε τις γραμματείς του (και μετέπειτα υπουργούς του) να παριστάνουν τους χειροκροτητές κατοίκους της περιοχής;
- Ποιος μπορεί να αγνοήσει τη συνέντευξη Τύπου που έστησε με τη συμμετοχή τριών υπουργών του και της ηγεσίας πυροσβεστικής και αστυνομίας όπου παρέθεσε παραποιημένα στοιχεία από την Google και πλαστογραφημένες φωτογραφίες που δήθεν “πιστοποιούσαν” πολλαπλούς εμπρησμούς από ασύμμετρη απειλή; Ποιος μπορεί να αγνοήσει την ατάκα του αλήστου μνήμης υπουργού του κ. Τόσκα που δήλωνε τότε ότι όλα είχαν γίνει καλώς και ότι η αντίδραση της τότε κυβέρνησης θα ήταν ακριβώς η ίδια, όταν ήδη θρηνούσαμε τόσους νεκρούς;
- Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον απίθανο πρώην υπουργό Άμυνας που εντόπιζε τις ευθύνες της τραγωδίας στους ίδιους τους κατοίκους καθυβρίζοντας μάλιστα ήρωα κάτοικο του Ματιού ο οποίος τόλμησε να αμφισβητήσει τις εξηγήσεις του κ. Καμμένου;
- Ποιος μπορεί να ξεχάσει το προεκλογικό βίντεο της Ρένας Δούρου, η οποία -με περισσό θράσος- προσπαθούσε να δικαιολογηθεί για τις ευθύνες των υπηρεσιών της λέγοντας ότι «το πότε θα ξεσπάσει η επόμενη φωτιά εξαρτάται από δυνάμεις ανώτερες από εμάς»;
- Ποιος μπορεί να ξεχάσει την παρέμβαση του πάντοτε θορυβώδους Παύλου Πολάκη ο οποίος στην αγωνία του να επιτεθεί στα ΜΜΕ τα οποία αναδείκνυαν την ανεπάρκεια της κυβέρνησής του δήλωνε χωρίς ντροπή (που να την βρει άλλωστε;) “ανησυχεί ο Σκάι που δεν υπάρχουν θύματα από τη φωτιά”, επιχειρώντας να συσκοτίσει τις πρώτες πληροφορίες από τα δεκάδες θύματα στο Μάτι;
- Και κυρίως ποιος μπορεί να ξεχάσει το περίφημο εμπάργκο που επέβαλε στα ΜΜΕ τα οποία τόλμησαν να μεταδώσουν την πληροφορία (η οποία μάλιστα επιβεβαιώθηκε λίγες μέρες μετά) ότι επίκεινται παραιτήσεις της ηγεσίας της Πυροσβεστικής και των υπευθύνων του επιχειρησιακού χειρισμού της υπόθεσης….
Ανατρέχοντας στο πλούσιο αρχείο της εποχής, βρήκα και μια δήλωση του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος υπό το βάρος της κοινωνικής πίεσης είχε αναλάβει την “πολιτική ευθύνη” για τον συνολικό χειρισμό της καταστροφής και τους 102 νεκρούς που κάηκαν ζωντανοί στο Μάτι. Μεταξύ άλλων βαρύγδουπων δεσμεύσεών του, ο ίδιος υποσχόταν να “βάλει βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο” αποδίδοντας τις ευθύνες όπου πραγματικά ανήκουν.
Αντί για αυτό, ο κ. Τσίπρας μερικές ημέρες μετά, ανασχημάτισε την κυβέρνησή του, τοποθετώντας στην ευαίσθητη θέση του υπουργού Δημοσίας Τάξεως μια νέα υπουργό, η οποία με βάση τα τελευταία στοιχεία της Καθημερινής φέρεται να απαίτησε το “θάψιμο” των στοιχείων της έρευνας.
Είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας προσωπικά, επιχείρησε να “θάψει” τις ευθύνες για την τραγωδία στο Μάτι! Και δυστυχώς, όταν χάνεται η προσδοκία της απόδοσης Δικαιοσύνης, εξαφανίζεται και το τελευταίο αποκούμπι κάθε απελπισμένου πολίτη. Ειδικά εκείνου που προδόθηκε από το ανύπαρκτο κράτος και από τους ανίκανους και πονηρούς εκπροσώπους του.
Δεν ξέρω τι σόι άνθρωποι ήταν ο κ. Τσίπρας και το αλαζονικό του κονκλάβιο. Όμως αυτό που ξέρω είναι ότι στην πολιτική υποτίθεται ότι μπαίνεις προκειμένου να υπηρετήσεις το δημόσιο συμφέρον και κάθε έναν συνάνθρωπό σου ξεχωριστά. Και όταν όταν στη βάρδιά σου γίνεται η στραβή (όπως τόλμησε να εκστομίσει και η Ρένα Δούρου) και αντί να προστατεύεις οδηγείς -με τα λάθη και τις παραλείψεις της κυβέρνησής- σου στο θάνατο 102 συνανθρώπους σου, αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου: Και αν είσαι Ιάπωνας κάνεις χαρακίρι, ενώ αν έχεις φιλότιμο είτε αυτοεξορίζεσαι, είτε κλείνεσαι σε μοναστήρι και προσεύχεσαι, είτε τουλάχιστον παραιτείσαι και εγκαταλείπεις την πολιτική…
Ειδικά όταν έχεις ο ίδιος αντιληφθεί τις ευθύνες σου και τις έχεις αναλάβει και δημόσια…
Αλλά εδώ δεν είναι Ιαπωνία… Είναι δυστυχώς Ελλάδα!
Γιώργος Μουρούτης
