“Υπάρχουν πολλά που θα έκανα διαφορετικά αλλά πάντα προς το καλύτερο. Αν ξαναγεννιόμουν ένα είναι βέβαιο. Πάλι μουσικός θα γινόμουν”
Πριν αρχίσω να γράφω, έριξα μια διαγώνια ματιά στους τίτλους των τραγουδιών που έχει μελοποιήσει. Ζαλίστηκα..! Αμέτρητες επιτυχίες αλλά κυρίως μελωδίες από εκείνες που συχνά πυκνά όλοι μας, μικροί μεγάλοι, σιγοψιθυρίζουμε. “Τι κρίμα”, “Πάμε για ύπνο Κατερίνα”, “Ο κοκορίκος”, “Δεν υπάρχει ευτυχία”, “Αποκλείεται” και τόσα άλλα αγαπημένα, πασίγνωσα και αθάνατα κομμάτια…!
Για παράδειγμα το “Κάθε λιμάνι και καημός” το τραγουδάω από μέσα μου άπειρες φορές χωρίς να υπάρχει εξήγηση. Ίσως γιατί κάθε φορά είναι σαν να “κολυμπάω” πάνω στους υπέροχους στίχους του Πυθαγόρα.. Σε αυτά τα λόγια που παρομοιάζουν τη ζωή με θάλασσα δίχως άκρη και με αυτή τη μελωδία του Γιώργου Κατσαρού που με ένα μαγικό τρόπο σε μεταμορφώνει σε ταξιδιάρη καπετάνιο.
Προσπάθησα να κρύψω τη συγκίνησή μου όταν βρέθηκα δίπλα στο σπουδαίο μαέστρο μας για αυτή τη συνέντευξη που ονειρευόμουν χρόνια. Προσπάθησα να κρύψω και την περηφάνια μου αν μου επιτρέπετε, ως Κερκυραίος. Γιατί ως γνωστόν, ο Γιώργος Κατσαρός γεννήθηκε το 1934 στο νησί των Φαιάκων, δηλαδή στον τόπο με ίσως την πιο μακρά μουσική παράδοση στη χώρα μας..
“Εμείς είχαμε μια ταβέρνα στο κέντρο της Πόλης στην οδό Σεβαστιανού, στην πίσω πλευρά της Παλιάς Φιλαρμονικής. Όπως καταλαβαίνεις άκουγα συνέχεια ήχους και όργανα. Ήταν στην ευθεία του σπιτιού μου. Όσο μεγάλωνα, ζήλευα και ήθελα να πάω κι εγώ στη Φιλαρμονική. Επτά ετών πήγα! Τότε μου είπαν ότι δεν μπορώ να ξεκινήσω με πνευστό όργανο γιατί δεν κάνει για τα πνευμόνια μου. Έτσι ξεκίνησα βιολί”
Καλό το βιολί μα σαν το πνευστό με τίποτα..Όλα τα παιδιά στις Φιλαρμονικές της Κέρκυρας αδημονούν να μάθουν πρωτίστως πνευστά όργανα.
“Θέλαμε τα πνευστά για να βάλουμε τη στολή, να βγούμε στη Λιτανεία και στην παρέλαση. Εγώ είχα ψωνιστεί και με τις ταινίες του κινηματογράφου τότε, με τα μιούζικαλ. Ώσπου ήρθε ένας καινούργιος μαέστρος στην Παλιά Φιλαρμονική, ο Σπύρος Μεταλληνός. “Γιώργη θα ξεκινήσειςπνευστά αλλά όχι με σαξόφωνο. Έχει έρθει μια καινούργια τρομπέτα τώρα από την Αθήνα. Θα δοκιμάσεις αυτό το όργανο που θέλουμε να το πάρει ένας καλός”, μου είπε. Εγώ ήμουν καλός και στα θεωρητικά. 12 ετών διάβαζα παρτιτούρες πριμα βίστα”
Ο δρόμος του μέχρι εκεί δεν διέφερε από των άλλων παιδιών στο νησί των Φαιάκων.
“Μέχρι σήμερα το φυσιολογικό για κάθε κερκυραϊκή οικογένεια είναι το παιδί να θέλει να μάθει κάποιο μουσικό όργανο. Και ήρθαν έτσι τα πράγματα που το πρώτο μουσικό σχολείο στην Κέρκυρα το έφτιαξα εγώ. Επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και υπουργού Παιδείας Γιώργου Σουφλία ανέλαβα τη διεύθυνση στο υπουργείο των μουσικών σχολείων. Ανοίξαμε 11 μουσικά σχολεία σε όλη την Ελλάδα αλλά το πρώτο ήθελα να είναι στην Κέρκυρα”
Έξι μήνες μετά ήρθε η μεγάλη ώρα. Το επιστόμιο της τρομπέτας του έπεφτε και ο μαέστρος στην Παλιά Φιλαρμονική, είπε το πολυπόθητο “ναι”. Ο Γιώργος Κατσαρός έπιασε στα χέρια του σαξόφωνο! Και μάλιστα πολυ γρήγορα έγινε το πρώτο σαξόφωνο της Φιλαρμονικής!
“Βγήκα στη Λιτανεία πρώτη φορά! Και με φίλους μου φτιάξαμε μια ορχήστρα τζαζ. Παίζαμε καντάδες τα βράδια το καλοκαίρι στα καντούνια. Παίζαμε πρώτα για τους τουρίστες και μετά για τα κορίτσια μας”
Πόσο ζήλεψα όταν άκουσα αυτή τη διήγηση, δεν περιγράφεται.. Αλλά η επαγγελματική πορεία κάθε μουσικού δεν έχει μόνο καντάδες και ρομαντισμό. Το νυχτοκάματο βγαίνει δύσκολα και η καταξίωση έρχεται με πολύ κόπο..
“Παθιάστηκα με το σαξόφωνο αλλά δεν άφησα το βιολί και αυτός ήταν ο λόγος που έπιανα πιο εύκολα δουλειά όταν ήρθα στην Αθήνα. Έλεγα ότι παίζω και βιολί και έτσι με έπαιρναν να παίζω στην αρχή της βραδιάς και πιο αργά έπιανα το σαξόφωνο”
Μου αποκάλυψε το στέκι των μουσικών της εποχής. Ένα καφενείο στο κέντρο της Αθήνας όπου κανείς έβρισκε όποιον μουσικό αναζητούσε για το μαγαζί του.
“Ήταν στη γωνία Πανεπιστημίου και Εμμανουήλ Μπενάκη. Σε αυτό το καφενείο πήγαιναν μόνο μουσικοί που έψαχναν δουλειά. Εγώ ήμουν φοιτητής στην Πάντειο αλλά ήθελα να δουλέψω σαν μουσικός. Πήγα λοιπόν εκεί όπου μπορούσε να μπει κάποιος και να ζητήσει πχ ένα κλαρίνο για θέατρο ή ένα άλλο όργανο για καμπαρέ. Μόλις άκουσα θέατρο είπα αμέσως ότι εγώ παίζω και διαβάζω πρίμα βίστα. Η δουλειά ήταν στο θέατρο “Ριάλτο” στην Κυψέλη. Δεν ξέρω γιατί, είχε φύγει ο σαξοφωνίστας και ήθελαν αντικαταστάτη χωρίς πρόβα. Έπαιξα το βράδυ και όλοι ενθουσιάστηκαν. Στο θίαστο ήταν και ο Γιάννης ο Βογιατζής με τον οποίο γίναμε φίλοι. Αυτό ήταν το πρώτο μου μεροκάματο”
Δεν ήταν ωστόσο η πρώτη φορά που έπαιζε μπροστά σε κοινό. Μου είπε για τις εμφανίσεις στο δημοτικό κέντρο της Κέρκυρας “Φοίνικας” αλλά και ως μέλος της ορχήστρας του σχολείου όταν πήρε την άδεια του γυμνασιάρχη του ονόματι Καλογερόπουλος για να μην κουρευτεί πολύ καθώς έτσι θεωρούσε ότι θα ήταν περισσότερο εμφανίσιμος στην σκηνή.. Θυμήθηκε και την πρώτη φορά που έπαιξε σαξόφωνο στο Παλαιό Φρούριο..
“Ήμουν με την ορχήστρα που σας είπα ότι είχαμε φτιάξει. Παίξαμε μέσα στο Άη Γιώργη, την εκκλησία που έχει εκεί. Κάναμε μια παράσταση τους εφέδρους αξιωματικούς”
Ωστόσο τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα ήταν πραγματικά πολύ δύσκολα. Δεν κρύβει το πέρασμά του ως μουσικός από τα καμπαρέ της εποχής μέχρι να μεγαλουργήσει στο θέατρο..
“Με πήρανε στα καμπαρέ του Πειραιά, στην Τρούμπα. Τα βραδινά μερικάματα τα πήρα εκεί. Γιατί να το κρύψω; Παίζαμε κάθε μέρα από τις 9 το βράδυ μέχρι τις 5 το πρωί non stop. Και όταν είχαμε στόλο, παίζαμε από τις 2 το μεσημέρι μέχρι τις 5 το πρωί με ένα διάλειμμα 9-9:30. Έκατσα πάνω από ένα χρόνο στην Τρούμπα και μετά ανέβηκα στην Ομόνοια, στο Ριτς, που ήταν πασίγνωστο καμπαρέ. Δύο χρόνια έπαιξα στο Ριτς με ένα σπουδαίο μαέστρο που με πήρε στην ορχήστρα του, τον Λυκούργο Μαρκέα. Εκεί μας ανακάλυψε ο επίσης σπουδαίος συνθέτης και τραγουδιστής Νίκος Γούναρης και πήγαμε και δουλέψαμε στου Καλαμπόκα, τέρμα Πατησίων. Μια μέρα ο Μαρούδας ήρθε και με ρώτησε αν θέλω να φτιάξω εγώ την ορχήστρα. “Αν θέλω του λέω!”. Θα κάνουμε μια μεγάλη επιθεώρηση πίστας μου λέει, με το Γιώργο Οικονομίδη, τη Ρένα Βλαχοπούλου, τη Μπελίντα.. Με τους “Θεούς” δηλαδή! Εγώ τρελάθηκα!”
Κι έπειτα ήρθε η μέρα που συνέθεσε το πρώτο τραγούδι!
“Έπαιζα μουσική σε ένα κέντρο που λεγόταν “Η παλιά Αθήνα” και τραγουδούσε ο Μαρούδας. Το τραγούδι που έγραψα λεγόταν “Η Αθήνα κι εσύ”. Είναι πολύ γνωστό και μπορείτε να το αναζητήσετε. Αργότερα το πήρε και ένα λατινοαμερικάνικο συγκρότημα, οι Los Paraguayos με τον Luis Alberto del Parana’. Τους άρεσε, άλλαξαν τα λόγια στη γλώσσα τους και πρέπει να είναι το πρώτο ή το δεύτερο ελληνικό τραγούδι που παίχτηκε σε όλο τον κόσμο”
Μπορείς να ακούσεις το πρώτο τραγούδι που έγραψε ποτέ ο Γιώργος Κατσαρός σε στίχους Γιάννη Φερμάνογλου και ερμηνεία του Τώνη Μαρούδα εδώ:
Κάπως έτσι βρέθηκε δίπλα σε “γίγαντες” της εποχής, άρχισαν οι προτάσεις για θέατρο και μετά για κινηματογράφο. Έχει γράψει μουσική για 117 ταινίες και έχει συνθέσει γύρω στα 1500 τραγούδια που κυκλοφόρησαν σε δίσκο. Γιατί υπάρχουν και άλλα που γράφτηκαν απλώς για μια σκηνή κινηματογραφικής ταινίας.
“Όπως το “Άνθρωποι φιλοσόφησαν” που είπε ο Πάριος δεν θυμάμαι σε ποια ταινία. Ή ένα άλλο στην ταινία “Το κάθαρμα” που δείχνει ένα καμπαρέ, τραγουδάει η Μάρω Κοντού και εγώ παίζω σαξόφωνο. Λέγεται “Σ’αυτό το δρόμο” και τώρα το έκανα διασκευή με την Τερέζα”
Τον ρώτησα αν έχει αφήσει και τραγούδια στο συρτάρι και μου έδωσε την είδηση στο πιάτο! Μου αποκάλυψε ότι έχει στίχους που έχει γράψει ο αγαπημένος ηθοποιός Μίμης Φωτόπουλος και πρόκειται να ερμηνεύσει ο τεράστιος Μανώλης Μητσιάς!
“Πάντα υπάρχουν στο συρτάρι τραγούδια σε παρτιτούρες. Έχω και κάτι που πρώτη φορά θα το πω σε σένα. Πριν πεθάνει ο Μίμης Φωτόπουλος, αυτός ο μεγάλος ηθοποιός, επειδή με αγαπούσε πάρα πολύ, μου αποκάλυψε ότι έγραφε και στίχους. Μου είπε “Γιώργη θα σου δώσω μία σειρά από στίχους που έχω γράψει και όποτε θέλεις να ασχοληθείς”. Εγώ συγκινήθηκα. Τα πήρα και τα έχω έτοιμα. Τα έγραψα για τη φωνή του Μανώλη Μητσιά που είμαστε φίλοι και που είναι ο τελευταίος των μεγάλων. Μελλοντικά θα τα ηχογραφήσουμε. Πάντα βλέπω το αύριο.. Είναι οκτάστιχα και πολύ ωραία “χτισμένα”. Σε ένα οκτάστιχο περιγράφει ολόκληρο θέμα. Είναι πάνω από 20 τραγούδια. Ο Μανώλης το περιμένει πως και πως και ελπίζω να γίνει βέβαια γιατί περνάμε δύσκολα στη δισκογραφία. Φταίει και το διαδίκτυο που κατήργησε τις δισκογραφικές εταιρείες, φταίει και η νοοτροπία μας να νομίζουμε ότι η μουσική είναι τζάμπα”
Η ζωή τα έφερε έτσι που δύο γίγαντες συναντήθηκαν. Αναφέρομαι στον Πυθαγόρα, τον σπουδαίο στιχουργό από το Αγρίνιο που έγραψε πολλά από τα τραγούδια που όπως λέμε, δεν περνάει ο χρόνος από πάνω τους. Τα περισσότερα από αυτά τα μελοποίησε ο Γιώργος Κατσαρός.
“Ο σκηνοθέτης Κώστας Καραγιάννης είχε μόλις έρθει από το Παρίσι και είχε ένα πατριό που ήταν ιδιοκτήτης του κέντρου “Ο Βράχος”. Εκείνη τη χρονιά με είχε κλείσει για εκεί και έπρεπε να γράψω μια επιθεώρηση πίστας, δηλαδή για τα κέντρα διασκέδασης. Μου έφερε λοιπόν και μου σύστησε τον Πυθαγόρα. Τότε ετοίμαζα τη μουσική για την ταινία “Το κάθαρμα” με την Κοντού και τον Φούντα. Με πήραν λοιπόν ο σκηνοθέτης ο Ανδρίτσος και ο Νίκος ο Φώσκολος που είχε γράψει το σενάριο και μου ζήτησαν να γράψω το πρώτο τραγούδι για την ταινία με θέμα τα λιμάνια, τους καπεταναίους κλπ.. Ρώτησα τον Πυθαγόρα μήπως έχει κάποιο. “Βεβαίως και έχω” μου είπε και μου έδωσε το “Κάθε λιμάνι και καημός”. Είχαμε αποφασίσει να το τραγουδήσει ο Μπιθικώτσης αλλά δεν συμφώνησαν με τον παραγωγό στα λεφτά και τότε ο μεγάλος Τάκης Λαμπρόπουλος μου είπε “μη στεναχωριέσαι, θα σου στείλω έναν τραγουδιστή που προωθούμε τώρα και λέγεται Πάνος Γαβαλάς”. Μου τον στέλνει στο σπίτι και μόλις του έπαιξα το τραγούδι, μου άλλαξε το κουπλέ. Είχα κάνει το κουπλέ ζεϊμπέκικο και το ρεφρέν χασάπικο, ήταν μια εποχή που το κάναμε αυτό και αλλάζαμε ρυθμό μέσα στο κέντρο του τραγουδιού. Μου λέει ο Γαβαλάς, “όχι, να το κάνεις όλο χασάπικο”. Το κάναμε όλο χασάπικο και μετά την μεγάλη επιτυχία που έγινε, αυτό το τραγούδι πήρε το δεύτερο μεγάλο βραβείο σε παγκόσμιο διαγωνισμό στη Βαρσοβία. Εξαιτίας αυτού του βραβείου έκανα μεγάλη περιοδεία με τη Μαρινέλλα όταν χώρισε με τον Καζαντζίδη”.
Η Μαρινέλλα είναι αναμφισβήτητα από τις τραγουδίστριες που ο Γιώργος Κατσαρός ανέδειξε.
“Όταν χώρισε με βρήκε τυχαία στο δρόμο και μου ζήτησε να τη βοηθήσω στη δουλειά. Τότε έφευγα περιοδεία στη Ρωσία και την πήρα μαζί μου. Εγώ την ήξερα από το θέατρο Πάρκ όπου την είχα δει με τον Καζαντζίδη και κατάλαβα ότι θα μπορούσε να κάνει καριέρα μόνη της. Πάω μια μέρα στον Καζαντζίδη και του λέω “ρε συ άστην να πει ένα τραγούδι μόνη της”. “Όχι”, μου απάντησε γιατί ήξερε ότι εκείνη θα προχωρούσε κλπ.. Ένα βράδυ βέβαια μου είπε “βγάλτη” και μόλις είπε το τραγούδι έγινε χαμός. Μετά την περιοδεία στη Ρωσία την πήρα μαζί μου στη Νεράιδα με τον Πουλόπουλο, το Χρηστάκη.. Κάναμε μεγάλη επιτυχία! Ερχόταν ο Ωνάσης και όλοι αυτοί… Και προχώρησε η Μαρινέλλα όπως και τόσοι άλλοι όπως ο Πάριος στον οποίο έχω δώσει το όνομά του”
Την ιστορία με τον Πάριο την έχει πει πολλάκις. Ήθελα όμως να την ακούσω να τη λέει και σε μένα.
“Ήμουν στη Νεράιδα στο Καλαμάκι. Απέναντι ήταν ένα ξενοδοχείο, η “Σαρωνίς”, στο οποίο δούλευε ο Πάριος στη ρεσεψιόν για να βγάλει μεροκάματο καθώς στην Αθήνα ήρθε να σπουδάσει ιατρική. Πέρασε λοιπόν μια μέρα απέναντι και ήρθε και με βρήκε. Μου λέει “μαέστρο μπορείτε να ασχοληθείτε λίγο μαζί μου; Έφερα κάτι στίχους”. Ήταν ωραίοι στίχοι αλλά του λέω “κοίταξε, δεν μπορώ τώρα γιατί συνεργάζομαι με τον Πυθαγόρα, άστο για άλλη φορά”. Ετοιμάζεται να φύγει και αφού άνοιξε την πόρτα μου λέει “με συγχωρείτε, μια που ήρθα δεν με ακούτε κιόλας..”. Αφού τραγούδησε του λέω “τώρα δεν φεύγεις”. Ήταν Παρασκευή θυμάμαι και δώσαμε ραντεβού στο σπίτι που μέναμε τότε στην Αμφιτρήτης. Φώναξα και τον Πυθαγόρα την Κυριακή και μετά τον πήγα στον Μάτσα. Τον ρώτησα “πώς λέγεσαι;”, “Βαρθακούρης” μου λέει. “Δεν είναι καλό όνομα για καριέρα” του είπα και μόλις μου είπε ότι είναι από την Πάρο είπα να τον πούμε “Παριανό”. Υπάρχει άλλος τραγουδιστής “Παριανός” που λέει νησιωτικά, μου λέει. Τότε είπα “Πάριος”. Ο Μάτσας λέει ότι το είπαμε μαζί. Έτσι γεννήθηκε ο Πάριος. Δυσκολεύτηκαν στου Μάτσα να του κάνουν συμβόλαιο αλλά το έκαναν επειδή το είπα εγώ. Δεν τον πίστεψαν στην αρχή. Τον είχαν τρία χρόνια στο συρτάρι και δεν του έβγαζαν δίσκο”
Δίσκο ο Γιάννης Πάριος δεν έβγαζε αλλά τα βράδια τραγουδούσε δίπλα στον Γιώργο Κατσαρό και ένα βράδυ τον άκουσε ο Λαμπρόπουλος της ανταγωνίστριας και μεγαλύτερης δισκογραφικής εταιρείας της εποχής columbia. Θέλησε αμέσως να του βγάλει δίσκο και μόλις ο Γιώργος Κατσαρός ενημέρωσε τον Μάτσα, άνοιξε ο δρόμος της δισκογραφίας για τον κατά πολλούς καλύτερο Έλληνα τραγουδιστή!
“Τον πήρε τηλέφωνο κρυφά από μένα και τον φώναξε στο στούντιο όπου ήταν ο Μητσάκης και έψαχνε τραγουδιστή για ένα τραγούδι του. Ήταν το “Περαία μου, περαία μου με το Σαρωνικό σου που έχεις για καμάρι σου τον Ολυμπιακό σου”. Αυτό είναι και το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε ο Πάριος ο οποίος είναι Παναθηναϊκός. Τα έκανε όλα πίσω από την πλάτη μου ο Μάτσας γιατί ήξερε ότι είμαι κι εγώ Παναθηναϊκός και φοβήθηκε μήπως δεν τον άφηνα να το πει. Εννοείται θα τον άφηνα, σιγά, εγώ είμαι φίλαθλος, δεν είμαι οπαδός”
Ο φίλος μου ο μουσικολόγος Γιώργος Μυζάλης μου είχε δώσει την πληροφορία και ρώτησα ευθέως. Είναι αλήθεια ότι ο Γιάννης Πάριος μέχρι πριν από μερικά χρόνια σας μιλούσε στον πληθυντικό;
“Α, βέβαια. Αυτός και η Λίτσα Διαμάντη. Η Λίτσα ακόμα και τώρα όταν την παίρνω τηλέφωνο μου μιλάει στον πληθυντικό”
Εκείνα τα χρόνια κοντά στο Γιώργο Κατσαρό στη Νεράιδα βρέθηκαν πολλά από τα λαμπερά ονόματα του ελληνικού τραγουδιού. Πάριος, Πουλόπουλος, Μπιθικώτσης, Καλαντζής, Κόκκοτας, Μοσχολιού..
“Ήταν όλοι καλά παιδιά” μου είπε ο μαέστρος και μου αποκάλυψε και το ξεκίνημα ενός άλλου εξαιρετικού τραγουδιστή για τον οποίο έβαλε επίσης το χεράκι του..
“Μεγάλη φωνή ο Πουλόπουλος! Ξέρετε πώς έγινε τραγουδιστής; Με παίρνει τηλέφωνο ο Μάνος ο Χατζηδάκις μια μέρα και μου λέει “Γιώργο είναι ένα παιδί απέναντι από το σπίτι μου σε μια οικοδομή και τραδουδάει πολύ ωραία. Να στον στείλω να τον ακούσεις;”. Να μην στα πολυλογώ, έτσι ήρθε ο Πουλόπουλος στο Πάρκ που ήμουν με τον Χατζηχρήστο. Περίμενε κάτω να τελειώσει η πρόβα για να τον ακούσω. Μου άρεσε πολύ. Τότε είχα ψώνιο και έγραφα τραγούδια για τον Πειραιά και τους Πειραιώτες. Είχα λοιπόν ένα που έλεγε “στον Πειραιά, στον Πειραιά και στο Πασαλιμάνι” και το είχα δώσει στον Τζίμη το Μακούλη ο οποίος όμως δεν ήταν λαϊκός τραγουδιστής και το τραγούδι ήταν χασαποσέρβικο. Τον βάζω και το λέει ο Πουλόπουλος, τον άκουσε ο Θεοδωράκης και τον πήρε στην παράσταση που έκανε τότε και είπε το ‘Στρώσε το στρώμα σου για δυο’”
Αναρωτήθηκα αν υπάρχει τραγούδι του που κάποιος αρνήθηκε να το πει, το είπε άλλος και τελικά έγινε επιτυχία.
“Ναι βέβαια. Το “Δεν υπάρχει ευτυχία”. Το έγραψα για τη Μαρινέλλα αλλά δεν της άρεσε. Εγώ ποτέ δεν επέβαλλα τα τραγούδια γιατί ήθελα να αρέσουν στον τραγουδιστή για να τα πει. Ειδάλλως πως θα βάλει την ψυχή του… Και το “Δεν ξεχνιέσαι”, το είχα γράψει για τη Χριστιάνα αλλά δεν της άρεσε και το είπε ο Πάριος. Αυτά συμβαίνουν στη δουλειά”
Ωραία είναι και η ιστορία για το πώς έγραψε ο Πυθαγόρας το “κυρά Γιώργαινα”
“Τηλεφωνούσε ο Πυθαγόρας στο σπίτι μου και έλεγε στη γυναίκα μου ‘κυρά Γιώργαινα ο Γιώργος σου που πάει’. Τότε είχα και ένα πουράκι στο χέρι… Με παίρνει μια μέρα και μου λέει ‘σου έγραψα τραγούδι’ και μου διαβάζει τους στίχους “άναψε το πούρο του, πήρε το αμάξι του και εντάξει του..”. Κυριακή πρωί ήταν και σε πέντε λεπτά το είχα φτιάξει”.
Μιλάει για τη μελοποίηση ενός τραγουδιού, σαν να είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.
“Το τραγούδι είναι έμπνευση. Είναι τρία λεπτά υπόθεση αν έχεις έμπνευση. Εγώ κατά παραγγελία γράφω μόνο όταν πρέπει να παραδώσω πρόβα το τραγούδι, κυρίως για το θέατρο. Ειδάλλως αν δεν έχω τη διάθεση, αν δεν είμαι έτοιμος ψυχολογικά, δεν το παιδεύω το τραγούδι”.
Ρώτησα αν υπάρχει κάποιο τραγούδι που έγραψε άλλος και το ζήλεψε..
“Πολλά! Ήμουν λάτρης και μου ταίριαζε σαν χαρακτήρας, ο συγχωρεμένος ο Γιάννης Σπανός. Και του Μάνου του Λοϊζου ήμουν λάτρης.. Είχαμε μια συντροφιά ο Πυθαγόρας, ο Λοίζος, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Αχιλλέας Θεοφίλου και εγώ και πηγαίναμε στη Χαλκίδα για να φάμε ψάρι και να πιούμε ούζο. Έπαιρνε την κιθάρα ο Λοίζος και τραγουδούσαμε. Πριν φύγει ο Μάνος ήμουν από τους τελευταίους που τον χαιρετήσαμε. Ο Λοίζος έγραψε ωραίες μελωδίες, άνηκε στους ‘μελωδιστές’”.
Καλά τραγούδια είναι αυτά που αρέσουν, μου είπε σημειώνοντας ότι η εποχή σήμερα είναι διαφορετική. Πάντα φυσικά υπάρχουν και καλοί τραγουδιστές και καλά τραγούδια. Ο ίδιος δεν έπαψε ποτέ μέχρι σήμερα να γράφει κομμάτια.
“Έχω ακόμα στίχους του Πυθαγόρα που δεν έχουν “γεννηθεί” σαν τραγούδια. Όταν γράψαμε το Έπος της Αλβανίας που τραγούδησε η Μαρινέλλα, ήταν 12 τραγούδια αλλά εγώ είχα 24. Υπάρχουν άλλα 12 αλλά η εποχή πέρασε και ανάλογα με την εποχή πρέπει να προσαρμόζεται και ο δημιουργός”
Τα talent shows πάντως δεν είναι δημιούργημα της σημερινής εποχής. Ο Γιώργος Κατσαρός ήταν στην κριτική επιτροπή του πρώτου talent show στην ελληνική τηλεόραση, του “Να η ευκαιρία” από το οποίο βγήκαν σπουδαίοι τραγουδιστές όπως η Γλυκερία και ο Θέμης Αδαμαντίδης
“Είμαι υπέρ να γίνονται. Θα ήθελα να ξαναγίνει και το “Να η ευκαιρία” και να έχει ταυτότητα την καλή μουσική και το καλό τραγούδι. Σήμερα λένε ότι ο πρώτος τραγουδιστής είναι ο Θέμης Αδαμαντίδης και θυμάμαι που τον έφερε ο πατέρας του με σαγιονάρες να τραγουδήσει”.
Έχει διανύσει σχεδόν 80 χρόνια διαδρομής στη μουσική από εκείνη την ημέρα που ο επτάχρονος Γιώργος Κατσαρός πέρασε για πρώτη φορά το κατώφλι της Παλιάς Φιλαρμονικής στην Κέρκυρα. Ανήκει στους κορυφαίους Έλληνες συνθέτες και είδε το όνομά του να φιγουράρει σε δίσκο ανάμεσα στους καλύτερους σαξοφωνίστες του κόσμου.
“Όταν το 1985 γύρισα μετά από 2,5 μήνες περιοδεία στην Αμερική, με βάλανε σε δίσκο με τους 10 καλύτερους σαξοφωνίστες του κόσμου. Πρώτος ήταν ο Gerry Mulligan ο οποίος ήταν ο θεός! Εγώ συμμετείχα με δύο τραγούδια, το “Woman in Love” και το “Abraja me”. Ένας φίλος μου, ο Σπύρος ο Μουσούρης, που ήρθε από την Αμερική μου έφερε το δίσκο δώρο. Δεν είχα ιδέα.. Πέρασε στις εφημερίδες τότε αλλά σε μικρή στήλη…Έχω μεγάλη ικανοποίηση όμως που έγινε και μπορώ να το λέω και να το αποδεικνύω”
