Και στις δύο πρόσφατες περιπτώσεις εγκλημάτων που πραγματικά αδυνατεί ο κοινός νους να κατανοήσει, αφενός με το βιτριόλι και αφετέρου με την αρπαγή ανηλίκου για σκοπούς που πραγματικά δε θέλω να θίξω, καταλήξαμε στην κοινή υπερασπιστική γραμμή που επιχειρεί να αποδείξει με έμμεσο ή άμεσο τρόπο ότι και οι δυο θύτες ήταν ψυχικά ασθενείς.
Η μια δεν έτρωγε, δε μίλαγε, δεν ήξερε που βρίσκεται και παρουσιάζεται σαν χαμένη, αλλά ουδόλως την εμπόδισε αυτό στο να διαπράξει ένα έγκλημα που άφησε σημαδεμένο και παραλίγο τυφλό το θύμα της για μια ολόκληρη ζωή. Όσο περισσότερες δε είναι οι αποκαλύψεις για τις κινήσεις της, τόσο πιο καταφανές γίνεται το γεγονός ότι είχε σώας τας φρένας όλο αυτό το χρονικό διάστημα που είχε στοχοποιήσει και κυριολεκτικά εγκλωβίσει έναν άνθρωπο εν άγνοια του και χωρίς καμία αφορμή.
Η άλλη μας ενημέρωσε μέσω του συνηγόρου της ότι θέλει να κάνει κακό στον εαυτό της και υποφέρει και αυτή από ψυχικές ασθένειες, την ίδια στιγμή που είχε σχεδιάσει προσεκτικά την αρπαγή και κακοποίηση ανηλίκου (πότε επιτέλους θα αυστηροποιηθούν οι ποινές για το εν λόγω έγκλημα;). Ταυτόχρονα είχε την πνευματική διαύγεια να καταστρέψει τον ηλεκτρονικό της υπολογιστή και να ξυρίσει το κεφάλι της προκειμένου να διαφύγει.
Είτε πρόκειται για απόπειρα ανθρωποκτονίας, είτε για απαγωγή ανηλίκου, είτε για οποιοδήποτε άλλο μικρότερης ή μεγαλύτερης κλίμακας έγκλημα, πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο όρος «ψυχικά ασθενής» δεν αποτελεί δικαιολογία για την διάπραξη εγκλήματος και κακώς χρησιμοποιείται ευρέως για την υπεράσπιση κατηγορουμένων που οι πράξεις τους καταδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο.
Ένας άνθρωπος που κάνει με το έτσι θέλω αυτό ακριβώς που σχεδίαζε, που στήνει συστήματα παρακολούθησης και πηγαινοέρχεται με θράσος και άρτια οργάνωση κυκλώνοντας το θύμα του επειδή έχει φτιάξει ένα σενάριο στο μυαλό του, που σβήνει ίχνη και καταστρέφει αποδεικτικά στοιχεία, που προσπαθεί μετά να το παίξει τρελός και σφυρίζει αδιάφορα, χωρίς να επιδείξει την παραμικρή μεταμέλεια, δεν είναι ψυχικά ασθενής αλλά κοινός εγκληματίας και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται και να τιμωρείται αναλόγως.
Επιπλέον αυτή η διαρκής επίκληση στις ψυχικές ασθένειες ως ελαφρυντικό στοιχείο διάπραξης εγκλήματος, συμβάλλει στη στοχοποίηση και περιθωριοποίηση όλων των πραγματικά ψυχικά ασθενούντων που χρήζουν πραγματικής βοήθειας, κατανόησης και συμβουλευτικής και οι οποίοι δεν είναι εγκληματίες, ούτε πρόκειται ποτέ να γίνουν, είναι απλοί άνθρωποι που συχνά υποφέρουν σιωπηλά χωρίς να δίνουν το παραμικρό δικαίωμα ακόμα και στους πιο κοντινούς τους ανθρώπους για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
Και τέλος θα ήθελα πολύ να ακούσω από τους συνηγόρους των κατηγορουμένων αν θα χρησιμοποιήσουν με την ίδια θερμή τις ψυχολογικές έννοιες για να περιγράψουν όλα αυτά τα τραύματα που οι πελάτισσες τους δημιούργησαν στα θύματα τους και με τα οποία τα θύματα θα κληθούν να ζουν για μια ολόκληρη ζωή, αντιμετωπίζοντας τα καθημερινά και διερωτώμενα σε τι ακριβώς έφταιξαν και καλούνται να ζήσουν κατά αυτόν τον τρόπο.
