Η σύνδεση με τον φυσικό κόσμο είναι απαραίτητη τόσο για την ψυχική μας υγεία όσο και για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, σύμφωνα με τη Λούσι Τζόουνς, συγγραφέα του βιβλίου «Losing Eden: Why Our Minds Need the Wild» (Χάνοντας την Εδέμ: Γιατί τα μυαλά μας χρειάζονται το άγριο).
Η πανδημία ήταν μια εποχή θλίψης, μοναξιάς και άγχους για ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Οι ευκαιρίες συναντήσεων με αγαπημένα πρόσωπα ήταν ελάχιστες και ο τρόπος ζωής ανατράπηκε. Σε μια προσπάθεια να αναζητήσουν παρηγοριά και αποφόρτιση, πολλοί άνθρωποι εκτίμησαν εκ νέου τον φυσικό κόσμο.
Πολλοί από εμάς δεν συνειδητοποιούσαμε πως η ανθρώπινη δραστηριότητα -κυκλοφορία, θόρυβος, ρύπανση- επηρεάζει το περιβάλλον μας. Κατά τη διάρκεια του αποκλεισμού, ιστορίες για επιστροφή της άγριας ζωής σε αστικές περιοχές ήταν συχνές, από αγριοκάτσικα να περιπλανώνται στην ουαλική πόλη Λαντούντνο, έως βουβάλια σε αυτοκινητόδρομους στο Δελχί πολλαπλασιάστηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
«Άρχισα να ερευνώ τη σχέση φύσης και ανθρώπινης ψυχικής υγείας για το βιβλίο μου, αφού διαπίστωσα ότι το περπάτημα στο Walthamstow Marshes του Λονδίνου ήταν δυναμικά θεραπευτικό σε μια περίοδο εθισμού και κατάθλιψης» ανέφερε η συγγραφέας σε συνέντευξή της στο Vogue.
Όταν έγινα νηφάλια, χρειάστηκα υγιείς τρόπους για να καταπραΰνω τις μεταβολές των συναισθημάτων, βρέθηκα στη φύση για πρώτη φορά στην ενηλικίωση, για θεραπεία και ανάκαμψη. Η σύνδεση με τον φυσικό κόσμο έγινε μια τακτική δραστηριότητα που έπρεπε να κάνω κάθε μέρα, παράλληλα με την ψυχιατρική, την ψυχοθεραπεία και την υποστήριξη φίλων, οικογένειας και άλλων εθισμένων, τόνισε.
Το αποτέλεσμα ήταν τόσο ισχυρό που σύντομα άρχισα να ερευνώ ακριβώς πώς και γιατί η επαφή και η σχέση με τη φύση επηρεάζει την ψυχολογική και συναισθηματική υγεία μας (και, αντίθετα, αν η απομάκρυνσή μας από τη φύση είναι κακή για την ψυχική μας ευημερία) εξήγησε η Λούσι Τζόουνς.
Η συγγραφέας διαπίστωσε πολλά και διάφορα επιστημονικά στοιχεία ότι φύση μας επηρεάζει από το κεφάλι έως τα δάχτυλα των ποδιών μας μέσω διαφορετικών οδών, ανακάμπτουμε από το άγχος πιο γρήγορα και πληρέστερα μετά την έκθεση στη φύση σε σύγκριση με τα δομημένα περιβάλλοντα και το ανοσοποιητικό μας σύστημα επωφελείται όταν είμαστε σε αυτήν τη χαλαρή κατάσταση.
Εν τω μεταξύ, οι ήχοι της φύσης -πουλιών ή νερό που ρέει- συνδέονται με ένα πιο ισορροπημένο νευρικό σύστημα. Το περπάτημα σε έναν δεντρόφυτο δρόμο μειώνει τη δραστηριότητα στον εγκέφαλο που σχετίζεται με τη θλίψη, το μυαλό ή τη μελαγχολία.
«Η πανδημία προκαλεί πολλούς από εμάς να εξετάσουμε τη σχέση μας με την υπόλοιπη φύση και με άλλους τρόπους – κυρίως επειδή βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι με την κρίση για το κλίμα και τη βιοποικιλότητα. Για αρκετό καιρό χρειαζόμασταν μια σημαντική επανεκτίμηση της σχέσης μας με τον ζωντανό κόσμο, από τον αντίκτυπο που έχουμε στα άλλα είδη μέχρι τον τρόπο που χρησιμοποιούμε και κυριαρχούμε στη γη» τόνισε η συγγραφέας.
Η Λούσι Τζόουνς, δημοσιογράφος θέτει στο βιβλίο το ερώτημα αν όταν χάνουμε τον δεσμό μας με τον φυσικό κόσμο, μήπως επίσης χάνουμε μέρος του εαυτού μας. Το βιβλίο είναι ένα ταξίδι από τα δασικά σχολεία στο Ανατολικό Λονδίνο, στην Παγκόσμια τράπεζα σπόρων Σβάλμπαρντ στα αρχέγονα δάση της Πολωνίας και στους καναπέδες των οικοθεραπευτών.
Επείγουσα και αναζωογονητική, η απώλεια της Εδέμ είναι μια κραυγή για έναν πιο άγριο τρόπο ζωής -για την εξεύρεση ασύλου στο έδαφος και τη χαρά στα δέντρα- που μπορεί να μας βοηθήσουν να σώσουμε τον ζωντανό πλανήτη, αλλά και τους εαυτούς μας από ένα μέλλον οικολογικού πένθους.
