Του Βαγγέλη Μωυσή
Θα μπορούσε κανείς να ξεπεράσει εύκολα –έστω ευκολότερα- τις εικόνες ινδονησιακής επαρχίας σε περίοδο μουσώνων, αν ήταν αυτή η μόνη διαρκής κρίση της Θεσσαλονίκης… Και λέω διαρκής, διότι μπορεί αυτή τη φορά, να πλημμύρισε ολόκληρο το κέντρο καθιστώντας το γεγονός πρώτη είδηση σε όλα τα ΜΜΕ, αλλά για κάποιες γειτονιές και κάποια υπόγεια, τα πλημμυρικά φαινόμενα είναι τακτικό πρόβλημα.
Θα πει κάποιος ότι είναι άσκοπο να αναλωνόμαστε στην κουβέντα για τις ευθύνες, διότι συζητώντας για το παρελθόν, δεν λύνουμε τα προβλήματα του μέλλοντος.
Κι όμως, οφείλουμε να διδαχτούμε μερικά πράγματα από το παρελθόν, αν θέλουμε πραγματικά να δούμε τι πραγματικά λείπει από τη Θεσσαλονίκη.
Μιλώντας για διαχρονικά προβλήματα:
Η Θεσσαλονίκη, έχει έναν κεντρικό αγωγό ύδρευσης περίπου συνομήλικό μου, που μας «άφησε» στη δίψα πριν δυο μήνες. Και όχι, δεν μετράω ακόμα τον αγωγό του Αλιάκμονα, αφού αποδείχτηκε πως δεν μπορεί μόνος του ακόμα, να σηκώσει βάρος υδροδότησης… Τα έργα κολλημένα. Κάπου εκεί στο νότο…
Η Θεσσαλονίκη έχει ένα μέσο αστικής συγκοινωνίας, και δεν είναι ανεύθυνοι γι` αυτό όσοι «προστάτευαν» το μονοπώλιο του ΟΑΣΘ επί δεκαετίες. Εξ` Αθηνών, αλλά και εντόπιοι.
Η Θεσσαλονίκη έχει έναν αποχετευτικό αγωγό και έναν βιολογικό καθαρισμό, ο οποίος συνεχίζει να επιτρέπει την επιβάρυνση του Θερμαϊκού ακόμα και μπροστά στη Ν.Παραλία, ιδιαίτερα όταν έχουμε έντονες βροχοπτώσεις. Και εννοώ τις συνήθεις έντονες… Όχι το τελευταίο «τσουνάμι» εξ` ουρανού που έστειλε λύματα ακόμα και μπροστά στην πόρτα το δημαρχείου. Μη ρωτάτε που κολλάνε τα αναγκαία έργα…
Η Θεσσαλονίκη, έχει φατρίες γεμάτες κόμπλεξ ή μια έναντι της άλλης. Ενίοτε αναδεικνύουν και αυτοδιοικητικούς άρχοντες. Η ουσία είναι πως δεν υπάρχει μεγάλο έργο στην πόλη, που να μην «κουβαλήσει» και 2-3 προσφυγές στο ΣτΕ από την δημοπράτηση κιόλας.
Η Θεσσαλονίκη, τελεί υπό την ομηρία του ΚΑΣ, ελέω υπουργών και δημάρχων που φοβούνται να αμφισβητήσουν την Αρχαιολογική Δικτατορία. Διότι το ΚΑΣ, φίλοι μου, απλώς γνωμοδοτεί. Δεν αποφασίζει. Ο υπουργός αποφασίζει και δεν δεσμεύεται από τη γνωμοδότηση.
Η Θεσσαλονίκη, εδώ και χρόνια, αντί να αναδεικνύει προσωπικότητες, τις αναγνωρίζει μόνο όταν «φιλτραριστούν» επαρκώς στο “star system” της Αθήνας και επιστρέψουν… αναβαπτισμένες για να «φυτευτούν». Μόνο που τότε, πια, εκεί αισθάνονται πως οφείλουν να «λογοδοτούν», στο star system. Και όχι, δεν υπάρχει καμία εξαίρεση, όποιον κι αν θεωρείτε «σταρ» της πόλης.
Το συμπέρασμα –κατ` εμέ- είναι πως αυτό που λείπει από τη Θεσσαλονίκη είναι ένας «μάνατζερ» με… προσόντα. Ένας πολιτικός αρκετά τεχνοκράτης, ή ένας τεχνοκράτης αρκετά πολιτικός. Τόσο, όσο να μην λογαριάζει το παιχνίδι των παραπολιτικών ισορροπιών.
Να βλέπει τι λείπει και να ψάχνει όλους του τρόπους να το αποκτήσει, υπερβαίνοντας γραφειοκρατίες και διαδρομίστικες συνομωσίες. Να σηκώνει το τηλέφωνο και να βαράνε «προσοχές» οι υπηρεσιακοί… όπου κι αν βρίσκονται. Να συνομιλεί με την «κοινή λογική» και να μπορεί να την επιβάλλει.
Να μπορεί να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι.
Να μπορεί να επιλέγει συνεργάτες με βάσει προσόντα και αποτελεσματικότητα και όχι με βάση επιρροή και «κύκλους» γνωριμιών…
Να μπορεί όμως ταυτόχρονα να εμπνεύσει τους πολίτες της Θεσσαλονίκης, για να του δώσουν την ισχύ, να… «τρέξει» όλους τους άλλους για χάρη τους.
Να μπορεί να κοιτάξει προς την Ευρώπη και να αντλήσει πόρους, να προσελκύσει συμμάχους και να αξιοποιήσει χρηματοδοτικά εργαλεία, πέρα από τα αυτονόητα…
Να σταματήσει τη σκυταλοδρομία των μελετών που θρέφει καθηγητάδες και δεν παράγει τελικά κανένα έργο.
Έναν τέτοιον θέλει η πόλη. Δεν ξέρω αν θα είναι βουλευτής, υπουργός, δήμαρχος, περιφερειάρχης… Μα αν βρεθεί ένας, θα τον ακολουθήσουν κι άλλοι πολλοί.
Ρομαντικό θα μου πείτε…
Ίσως.
Όμως εκεί είναι η μαγκιά.
Να βρεθεί για την πόλη, ο ρομαντικός ρεαλιστής που θα έχει σκοπό του την αποτελεσματικότητα όλων. Και όχι μόνο να μην «χρεωθεί» κουταμάρες άλλων…
*Ο Βαγγέλης Μωυσής είναι δημοσιογράφος
