*Του Νίκου Αρμένη
Άλλη μια Κυριακή λοιπόν βρέθηκα στο δρόμο να «καταπίνω» χλμ. Μόνο που όταν τρέχω long run στο Μαραθώνα, είναι διαφορετικά. Ειδικά όμως για αυτή τη μεγάλη χιλιομετρική προπόνηση της 11ηςΑυγούστου 2019, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να μπει σε ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Γιατι, να το ξέρετε, τις προπονήσεις μου τις αγαπάω σαν δημιουργήματα, ακόμα και εκείνες που δεν μου βγαίνουν όπως θα ήθελα.
Η συγκεκριμένη πάντως δεν ξεχώρισε γι’αυτό αλλά κυρίως γιατί μετά από ένα χρόνο πέρασα τρέχοντας από το Μάτι.
Πάνω από 12 μήνες το απέφευγα. Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι ίσως να μην ήταν και το καλύτερο για την υγεία μου να αναπνεύσω τυχόν τοξικές ουσίες, που ορισμένοι επιστήμονες λένε ότι ακόμα αιωρούνται στην καμένη περιοχή. Στην πραγματικότητα δεν ήταν οι πνεύμονες το πρόβλημά μου αλλά τα μάτια μου. Κάθε φορά που περνάω με το αυτοκίνητο στη Μαραθώνος το τμήμα της αυθεντικής μαραθώνιας διαδρομής από το 13ο έως το 17ο χλμ που έγινε στάχτη, σφίγγεται η καρδιά μου. Το Σάββατο συμπτωματικά πέρασα με τη μοτοσυκλέτα και στη διασταύρωση για Νέο Βουτζά, ήμουν μόνος και εύκολα έβαλα τα κλάματα.
Την επόμενη ημέρα το πρωί ο δρόμος με έβγαλε τρέχοντας εκεί που έγινε το μεγάλο κακό… Είχε έρθει αυτή η ώρα..
Την Κυριακή το πρωί φυσούσε διαολεμένος άνεμος. Όχι όπως εκείνο το απόγευμα της 23ης Ιουλίου 2018, αλλά διαολεμένος. Αλλά και άπνοια να είχε, πάλι οι μνήμες θα ζωντάνευαν. Είδα το τοπίο «καραφλό». Εκεί που είχα συνηθίσει να βλέπω πράσινο, είχαν μείνει μόνο μερικά κουφάρια καμένων σπιτιών. Έτρεχα στην οδό Ποσειδώνος έχοντας στα πόδια ήδη 8 χλμ και στο 9ο , βρέθηκα ακριβώς στο σημείο όπου δεκάδες άνθρωποι εγκλωβίστηκαν και κάηκαν αγκαλιασμένοι.
Το ξύλινο καφέ – μπαρ στην Ακτή που κάποιες φορές στο παρελθόν είχα απολαύσει ένα ποτήρι μπύρα, δεν υπήρχε. Είχε καεί ολοσχερώς. Και από κάτω ο μικρός κολπίσκος όπου βρήκαν σωτηρία αρκετοί αλλά όχι όλοι.
Σε αυτό το σημείο του δρόμου, ακολουθεί στροφή δεξιά και απότομη ανηφόρα. Έκανα μεταβολή και στην επιστροφή ήθελα να φύγω όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ωστόσο με κόντρα τον ισχυρό άνεμο, δεν ήταν και τόσο εφικτό. Ένιωσα την καρδιά μου να σπάει σε χίλια κομμάτια.
Λίγο παρακάτω, συνάντησα ένα γνωστό δίδυμο δρομέων. Ο τυφλός μαραθωνοδρόμος Στέργιος Σιούτης με το συνοδό του Βασίλη Πιπέρη έκαναν το δικό τους long run στην προετοιμασία τους για τον Μαραθώνιο του Κέιπ Τάουν.
Τους είχα πρωτοσυναντήσει και νωρίτερα, λίγο πριν φτάσω στο Μάτι, και ανταλλάξαμε μερικές εγκάρδιες κουβέντες.
Συνέχισα προς Νέα Μάκρη και μετά προς Μαραθώνα. Αρκετά μετά και έχοντας διανύσει περίπου 25 χλμ, αποφάσισα ότι σε αυτό το long run θα έπρεπε οπωσδήποτε να περάσω από τα άγια χώματα του Μαραθώνα, να τρέξω περιμετρικά του τύμβου όπου κείτονται οι Αθηναίοι μαραθωνομάχοι. Μία που το σκέφτηκα και μία που το έκανα. Περνώντας δίπλα από το άγαλμα του Στρατηγού Μιλτιάδη, νομίζω τον άκουσα να με προτρέπει να συνεχίσω. Να συνεχίσω να τρέχω ακόμα κι αν η καρδιά μου που και που χτυπά «κομματιασμένη». Να τρέχω όσο κι αν το σώμα μου κουράζεται. Να τρέχω με όλη μου τη ψυχή! Να τρέχω γιατί το τρέξιμο είναι για εμάς τους δρομείς λυτρωτικό.
Όπως αυτή την Κυριακή που έβγαλα το πρώτο 30άρι long run της φετινής μου προετοιμασίας για τον Μαραθώνιο στη Βαλένθια με κόντρα άνεμο και τη ματιά μου θολή εκεί που πέρσι «πέταξαν» άδικα στον ουρανό 102 ανθρώπινες ψυχές.
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος-πολιτικός συντάκτης και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται στο ΑΠΕ και το one tv.
