Στο λιμάνι της Ύδρας στέκεται αυτές τις μέρες ένα ομοίωμα του πρωτοπόρου ανεμοπλάνου-υδροπλάνου με το οποίο ο Δημήτριος Καμπέρος το 1912 πέταξε από το Νέο Φάληρο και προσγειώθηκε στη θέση Μανδράκι της Ύδρας.
Κατασκευάστηκε από τον βετεράνο ζωγράφο και σκηνογράφο Νίκο Στεφάνου και είναι ένα από «Τα Παιχνίδια της Ζωής μας. Το Μυστικό Εργαστήρι του Νίκου Στεφάνου» που μοιράζεται με το κοινό στην ομότιτλη έκθεση του στην Ύδρα (3/8 – 18/9). Μια αναδρομή στο έργο του Στεφάνου όχι τόσο μεγάλη όσο εκείνη του καλλιτέχνη στο Μουσείο Μπενάκη το 2010, όμως διαφορετική.
Σε άλλο σημείο του λιμανιού υψώνονται επίσης δύο «Αρχαίοι Πύργοι» ύψους 4 μ., σουρεαλιστικοί και γνώριμοι των ζωγραφικών έργων του Στεφάνου, με επισκέψιμο εσωτερικό χώρο, γεμάτο εκπλήξεις για μικρούς και μεγάλους. Και στην άκρη της προβλήτας του λιμανιού στέκεται «αγκυροβολημένο» το Ποστάλι, η ξύλινη επιχρωματισμένη κατασκευή του ζωγράφου, που αναπαριστά το πρώτο μικρό φορτηγό και επιβατηγό ατμόπλοιο στην ιστορία.
Το αφιέρωμα στον Νίκο Στεφάνου συνεχίζεται στο πρώην Hydra Workshop, με ζωγραφικά έργα του, μακέτες σκηνογραφιών του, ένα μεγάλο σύνολο κατασκευών από παιχνίδια και μικρά γλυπτά.
Η έκθεση διοργανώνεται από την Κοινωφελή Επιχείρηση του δήμου ΄Υδρας, με τη φροντίδα του ζωγράφου Αλέξανδρου Βερούκα, μέσα από τα χρόνια φιλίας και εκτίμησης που τον συνδέουν με τον Νίκο Στεφάνου αλλά και με την Ύδρα.
Τα έργα προέρχονται από ιδιωτικές συλλογές με το παλαιότερο από τη δεκαετία του 1950 και νεότερα – οι μεγάλες κατασκευές – που ολοκληρώθηκαν αυτές τις μέρες από τον Στεφάνου. Τον αδιαπραγμάτευτα δημιουργικό 86χρονο καλλιτέχνη, ο οποίος στον βίο του έχει επιζήσει έως και από το πιο θανατηφόρο αεροπορικό δυστύχημα (το 1972) της Ολυμπιακής. Στην μακρόχρονη καλλιτεχνική του διαδρομή έχει πει με τόλμη και ακεραιότητα: «Δεν αγωνιώ για την έξωθεν μαρτυρία. Πάσχω από έλλειψη ανασφάλειας κι αυτό με κάνει να ζωγραφίζω, όχι σαν να τρέχω στο καταφύγιο για να σωθώ, αλλά για να ευχαριστηθώ τις χαρές που μου δίνουν τα μάτια. Αφέθηκα σ’ αυτήν την περιπέτεια που η ζωγραφική σε φιλεύει, να ονειρεύεσαι με ανοιχτά τα μάτια».
Μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, μύθου και ρεαλισμού δεν έχασε ποτέ την παιδική χαρά της χειροτεχνικής κατασκευής. Πώς μοιάζει το εργαστήρι του καλλιτέχνη; «Όταν πήγαινες στο ατελιέ του Νίκου Στεφάνου στον Βύρωνα» αφηγείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Αλ. Βερούκας «δεν ήξερες αν έμπαινες σε μαραγκό, σε γλύπτη, σε χαράκτη, σε σιδερά -έχει όλα τα σύνεργα του σιδερά. Παίζει στα δάκτυλα τη μετουσίωση του υλικού βγαίνει από το θέατρο διότι μεγάλωσε από παιδάκι πάνω στη σκηνή, κατασκεύαζε τα σκηνικά όλων των μεγάλων, των παλιών, από τον Καραντινό, τον Κλώνη, τον Τσαρούχη, τον Μόραλη, τον Γκίκα, και στη συνέχεια τα δικά του στο Εθνικό θέατρο, στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στο ελεύθερο θέατρο, στον κινηματογράφο, στις μεγάλες θεατρικές σκηνές της Ευρώπης. Δεν μπορεί τα χέρια του να μένουν ακίνητα. Ιδιαίτερα σημαντικός ζωγράφος. Η δουλειά του αποπνέει την ίδια ατμόσφαιρα που μπορεί να βρει κανείς μόνον στη μελαγχολική μεταφυσική του Ντε Κίρικο ή τη στιλπνή ευγένεια του Τανγκί, αποκαλύπτοντας τον τόσο πραγματικό ονειρικό τόπο όπου παίζεται το δικό του έργο. Πάντα κρατάει ανοιχτή στον θεατή την πόρτα της μυστικής αυλής με τα παιχνίδια του».
Τα επίσημα εγκαίνια της έκθεσης είναι στις 24 Αυγούστου, ενώ την Παρασκευή 2 Αυγούστου, στις 21:30 ο Σταμάτης Κραουνάκης, με την ομάδα Σπείρα – Σπείρα, αφιερώνει στον φίλο του ζωγράφο μια μουσική βραδιά, με ελεύθερη είσοδο, στο λιμάνι.
