Ο κ. Τσίπρας μας έκανε εχθές επιτέλους την τιμή και την χάρη να προκηρύξει εκλογές. Με λίγη χρονοκαθυστέρηση, σαν χρηματοκιβώτιο, είπε να κατεβάσει το πικρό ποτήρι της αποχώρησής του από την εξουσία. Πριν το “τελευταίο ποτό” όμως, φρόντισε να αφήσει προίκα στον ελληνικό λαό, εκτός από όλα τα άλλα και “μερικούς” διορισθέντες.
Με το «έτσι θέλω και έτσι θα γίνει», κράτησε τη Βουλή ανοιχτή για να βολέψει φίλους και συνοδοιπόρους που τον στήριξαν στο έργο του, συγγενείς, γνωστούς και όποιον άλλον τελοσπάντων ευελπιστεί να υφαρπάξει την ψήφο του.
Γράφει η Αλίκη Τσίκα
Φυσικά και μας είπαν οι άνθρωποι, ότι ούτε ντροπή αισθάνονται, ούτε ενοχές, γιατί απλώς αξιοποίησαν κάποιες γνωριμίες τους.
Και θα πει κανείς, μα είναι οι πρώτοι; Και θα απαντήσω, όχι. Οι πελατειακές σχέσεις στη χώρα μας είναι ένα φαινόμενο που γεννήθηκε μαζί με αυτήν, σε μία εποχή όμως που ο διορισμός φαινόταν να είναι ο μόνος δρόμος επιβράβευσης του Έλληνα πολίτη. Διότι για όσους δεν γνωρίζουν, οι πρώτοι “διορισμένοι” στη χώρα μας, ήταν οι κλέφτες και οι αρματολοί. Μετά το πέρας και την επιτυχία της επαναστάσεως και αφού η Ελλάδα έγινε έθνος – κράτος, η επιβράβευση για τους αγωνιστές της ελευθερίας, ήταν ο διορισμός.
Σε ένα νεοσύστατο κράτος που ξεκινούσε από το μηδέν, άφηνε πίσω 400 χρόνια τουρκοκρατίας (όχι όμως την ανατολίτικη κουλτούρα) και τεράστια οικονομικά προβλήματα, δεν υπήρχε άλλη επιλογή επιβράβευσης πέρα από το διορισμό σε κρατικές θέσεις και θέσεις εξουσίας.
Ο θεσμός του πελατειακού κράτους επεκτάθηκε και εδραιώθηκε σαν μία ψηφοθηρική πρακτική έκτοτε και ο δημόσιος τομέας στη χώρα μας, έγινε βαρέλι δίχως πάτο για όλες τις Κυβερνήσεις, που όντας σε δύσκολη πολιτική θέση, ήλπιζαν να πάρουν μερικές ψήφους. Οι επιπτώσεις λίγο πολύ είναι γνωστές σε όλους μας, αφού δεν νομίζω ότι υπάρχει πολίτης που δεν έχει ζήσει το “περιμένετε λίγο κύριέ μου, έχω δουλειά”, ενώ ο αγαπητός υπάλληλος μιλάει με την ξαδέλφη στο τηλέφωνο ή τρώει αμέριμνος την τυρόπιτα του ή το αν δεν δώσεις το κατιτίς ή δεν έχεις γνωριμίες, υπηρεσία δε θα πάρεις.
Που έγκειται λοιπόν η διαφορά και η οργή για τις συγκεκριμένες πρακτικές της υπηρεσιακής πλέον Κυβέρνησης; Στο θράσος, το ασταμάτητο ψεύδος, τον καθεστωτισμό. Διότι είναι οι μόνοι που πήραν την εξουσία με σημαία τους την καταπολέμηση της διαφθοράς και διέφθειραν το σύμπαν. Μίλησαν για μία ιδεολογία που θα κάνει τη διαφορά και θα φέρει το νέο στη χώρα μας και καταπάτησαν την ίδια τους την ιδεολογία. Έφεραν ένα προεκλογικό πρόγραμμα που ήξεραν εκ των προτέρων ότι ήταν κενό γράμμα και το πούλησαν στον ελληνικό λαό. Αναίρεσαν – πολλές φορές μέσα σε λίγα λεπτά- κάθε λέξη που έχουν ξεστομίσει και κάθε υπόσχεση που έχουν δώσει. Επιπρόσθετα είναι οι μόνοι που είχαν καθυβρίσει χυδαιότατα όλο το πολιτικό σύστημα – και την πολιτική ιστορία της χώρας- και απεδείχθησαν χειρότεροι όλων.
Αντί να μεριμνήσουμε να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίες μέσω ιδιωτικής πρωτοβουλίας, μέσω επενδύσεων και χρηματοδότησης, μεριμνούμε για τον σύντροφο, που καθόσον δεν έχει και τα προσόντα να βρει δουλειά μόνος του, κάπου πρέπει να μπει για να τρώει και φυσικά να εξαρτάται από εμάς. Γιατί αν είχαμε φροντίσει να δημιουργήσουμε άλλες θέσεις εργασίες αφενός θα είχαμε προάγει την αξιοκρατία και τον εργασιακό πολιτισμό και αφετέρου θα είχαμε απαγκιστρώσει την ψήφο από την εργασία.
Στην Ελλάδα όμως του σήμερα, και όταν λέω “σήμερα” εννοώ του Συριζα, ο διορισμός είναι άλλη μία συνειδητή πράξη εκμετάλλευσης της εξουσίας, παλαιοκομματικής ηθικής (ναι, ναι αυτής της ηθικής που οι “σύντροφοι” σύσσωμοι φώναζαν απεταξάμην κάποτε) και οικειοποίησης του Κράτους. Φυσικά είναι και το “τρεχάτε ποδαράκια μας, μπας και πάρουμε καμία ψήφο”, καθώς βλέπουν την κατηφόρα να έρχεται, και μιας και τα λεφτά δεν είναι δικά μας, είναι του φορολογούμενου, μοίραζε σαν να μην υπάρχει αύριο.
Θρασύτατοι άνθρωποι που κουνούν επιδεικτικά το δάχτυλο, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ορμώμενοι μόνο από το γεγονός ότι κατέχουν εξουσία. Μία εξουσία η οποία πλέον είναι προφανές, ότι τους βρήκε εντελώς απροετοίμαστους και την οποία δεν έχουν ούτε τη παιδεία, ούτε τη μόρφωση αλλά και ούτε και το υπόβαθρο να διαχειριστούν.
Ε και που ηττηθήκαμε σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις; Που ο λαός μας έδειξε την πόρτα της εξόδου; Που σας είπα ότι θα κάνω εκλογές αλλά μετά είπα να το καθυστερήσω λίγο; Πρώτα θα γίνει αυτό που θέλει η Κυβέρνηση και μετά όλα τα άλλα. Αυτή η αλαζονεία εξόργισε, η καταφανής άρνηση να υπολογίσουν οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον εαυτούλη τους, κι όμως εκεί… μέχρι την τελευταία στιγμή.
Η πολιτική παρακαταθήκη του Συριζα, συνοψίζεται σε μία καθεστωτική συμπεριφορά προς τον ελληνικό λαό που θέλει αυτόν που φωνάζει πιο δυνατά, να επιβάλλεται ευκολότερα, αυτόν που ψεύδεται ξεδιάντροπα να πιστεύει ειλικρινά ότι όντως πείθει με τα λεγόμενα του, αυτόν που αυτοαναιρείται συνεχώς, να θέλει να χτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης, αυτόν που κατέχει εξουσία ή χρήμα, να θεωρεί ότι του ανήκουν όλα και όλοι. Και μη χειρότερα…
ΥΓ: Ελπίζω η ΝΔ του κ. Μητσοτάκη να αποκηρύξει στην πράξη τις παλαιοκομματικές αυτές πρακτικές, που τόσο επιτυχημένα εφάρμοσε ο Συριζα.
