Ο Σύριζα, μετά τις τέσσερις κάλπες, μοιάζει με τον άσχημο, που επειδή τυχαίνει να είναι άσχημος, διακηρύσσει ότι ο Θεός έπλασε άσχημο τον κόσμο. Ωσαύτως και ο Τσίπρας. Δεν είναι βέβαια άσχημος, αλλά αυτό απασχολεί τη Betty. Επειδή, όμως, κινδύνεψε να πνιγεί, θέλει να μας πείσει ότι η θάλασσα δεν είναι γαλάζια.
Της Βασιλικής Τζότζολα
Λοιπόν, και η θάλασσα είναι γαλάζια και ο ουρανός θαλασσί και όλη η Ελλάδα είναι μπλε και μπράβο στην Ελλάδα! Πάμε τώρα παραπλεύρως, μέχρι προκηρύξεως των εκλογών, που δεν είναι και απολύτως βέβαιο ότι θα προκηρυχθούν, μιας κι έχουμε να κάνουμε με ασύλληπτες ιστορικά πολιτικές κυβιστήσεις. [Τουλάχιστον, να βρεθεί κάποιος να πει στους ψεύτες βοσκούς ότι πολλά ψεύδη συσσωρεύτηκαν στη σειρά, στην προσπάθειά τους να καταλάβουν τη θέση μιας αλήθειας. Τουλάχιστον, ας ψεύδονται σωστά!]
«Παραπλεύρως» σημαίνει ΚΙΝΑΛ. Για να παραθέσω με άνεση και νηφαλιότητα τη σκέψη μου, καταγράφω μια εμπειρική, βιωματική παραδοχή: δεν υπάρχει conspiracy theory ανάμεσα στις πολιτικές ηγεσίες και την κομματική βάση. Συνωμοσίες- άρα και θεωρίες συνωμοσίας – ενδέχεται, σπάνια τολμώ να πω, να αναπτύσσονται στην ολιγοπρόσωπη κορυφή της εκάστοτε κομματικής πυραμίδας. Μεταξύ δύο, τριών το πολύ υψηλόβαθμων στελεχών. Κατά τα λοιπά, στα παρακάτω διαζώματα υπάρχει μόνο το παιχνιδάκι του «σπασμένου τηλεφώνου». Που συχνά μπορεί να γιγαντώσει την τερατογένεση, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το τέρας είναι υπαρκτό! Έχοντας πει τα παραπάνω, επιστρέφω στο «παραπλεύρως».
«Παραπλεύρως» ως προς τη Νέα Δημοκρατία σημαίνει ΚΙΝΑΛ, δηλαδή, ετερόπλευρο άγγιγμα του λεγομένου «κεντρώου χώρου», διότι άλλο τίποτα δε μας συνδέει. Ή μπορεί και να μας συνδέει. Το επίτευγμα του PSI. Η διαπραγμάτευση του οποίου τιμά τον Ευάγγελο Βενιζέλο, στον οποίο δόθηκε από τον Αντώνη Σαμαρά (επί Κυβερνήσεως Παπαδήμου) το ευρύχωρο και εύφορο πλαίσιο για να την διενεργήσει. Και τώρα η Φώφη η Φοβική τον λέει «παρελθόν» και ορίζει ως «μέλλον» και «έμβλημα» του ΚΙΝΑΛ το Γιώργο Καμίνη. Μια χαρά είναι ο Γιώργος Καμίνης, δεν έχω θέμα. Ο Συνήγορος του Πολίτη και Κατήγορος του Δημότη, μια χαρά! Τώρα, αν αναφερθούμε σε «προοδευτισμό» και «προοδευτικές δυνάμεις», να με συγχωρείτε, αλλά στο μυαλό μου ως προοδευτικός δεν είναι, για παράδειγμα, ο Καμίνης ή ο αλιτήμων[1] κ. Θεοχαρόπουλος. Σας έχω πει ότι ο Σύριζα φαντασιώνεται, στα κριτήρια των διαγωνισμών προσλήψεων, να νομοθετήσει ως τυπικό προσόν τον «προοδευτισμό»;
Πάλι άλλαξα θέμα! Επανέρχομαι! Το θέμα μου είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Ε, λοιπόν, δεν πείθομαι ότι η Φοβική Φώφη, που επί αρχηγίας της προβαίνει σε όποια ενέργεια συρρικνώνει το παλαιό ΠΑΣΟΚ, νυν δε ΚΙΝΑΛ, απεφάσισε αυτή και οι συν αυτή να αποπέμψει τοιουτοτρόπως το Βενιζέλειο Κεφάλαιο. Εξηγούμαι:
Πρώτον, και η κουτσή ΠασοκοΜαρία ανέμενε ως επικεφαλής του επικειμένου ψηφοδελτίου Επικρατείας τον πατρόνα και προκάτοχό της Φώφης, Βενιζέλο.
Δεύτερον, πόσο μέλλον μπορεί να σηματοδοτεί ένας πρώην δημόσιος λειτουργός και κακός αυτοδιοικητικός, που προέρχεται κομματικά από τα έγκατα της καταβαραθρωμένης Δημοκρατικής ούτε Αριστεράς, ούτε Προόδου;
Τρίτον, πραγματικά, πιστεύει κανείς ότι η Φοβική Αρχηγός έσπασε τα δεσμά των Σκιών, που την περιβάλλουν και αυθωρεί και παραχρήμα, σχεδόν επιπόλαια, αιφνιδιάζει με δημόσιο στρίμωγμα στα σχοινιά του κομματικού της ρινγκ .. τον προπονητή της;
Τέταρτον, θεωρία συνωμοσίας; Προφανώς όχι κι εξέθεσα παραπάνω τί σημαίνει στην ελλαδική πολιτική κονίστρα «conspiracy theory».
Ερμηνεύω και τοποθετούμαι. Το “bouquet de talents”, αρκούντως άκαμπτος, εξόχως πληθωρικός, Βαγγέλης Βενιζέλος, πολιτικά φέρεται με τρόπο, ώστε αδιαλείπτως να φαίνεται διαθετός στην υπηρεσία της χώρας και της Ιστορίας της. Πρόεδρος Δημοκρατίας; Επίτροπος; Αρχηγός επόμενου κόμματος; (Προσοχή! Αποφεύγω πια τον όρο «νέου κόμματος»). Αυτό ο ίδιος το ξέρει, το προσδιορίζει, το προσδοκά, ίσως το λιγουρεύεται..
Πάντως, η Φώφη η Φοβική, σταθμίζοντας τα δημόσια δεδομένα της περιόδου αρχηγίας της, δε θα προέβαινε στις τοποθετήσεις της τελευταίας εβδομάδας, αν δεν εκτελούσε – αν όχι εντολές, τουλάχιστον – οδηγίες. Πίσω από τη Φώφη, δεν είναι η Φώφη. Πλέον δεν είναι και ο Βαγγέλης. Πίσω από το Βαγγέλη, «Ούτις». Πίσω στα παρασκήνια, όμως, Κύριος είδε ποιός δε θέλει το Βαγγέλη μπροστά! Ή, πάντως, πιο μπροστά! Αξίζει αυτό στο Βαγγέλη; Η γνώμη μου είναι «όχι». Έχει τη δύναμη να το ανατρέψει ο Βαγγέλης; Η γνώμη μου είναι, και πάλι, «όχι».
Διερωτάται ο κόσμος, αλλά δεν ρωτά ο Βαγγέλης. Το να ρωτάς, σημαίνει ότι είσαι έτοιμος να δεχθείς την όποια απάντηση, ακόμη και μια πολύ δυσάρεστη. Και ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν υπήρξε ποτέ έτοιμος γι’ αυτά. Ως παπανδρεϊκός «θείος έφηβος» υπήρξε αποδεκτός πάντα. Όπως ακριβώς, το αείποτε παπανδρεϊκό «θείον βρέφος». Μόνο που εκείνο δεν ασχολήθηκε καν με ερωτήσεις. Απλώς, απεσύρθη στο παρασκήνιο που επέλεξε. Πρωθιερατικώ τω τρόπω.
Συνοψίζοντας, παραπλεύρως ζει και κινείται το παρασκήνιο. Και, μάλιστα, όχι μόνο κατά του Βαγγέλη, αλλά, απέναντι στον Κυριάκο. Το παρασκήνιο πυροβολάει τα πόδια του. Είναι και στα τελευταία του. Η Φώφη του περίκλειστου φοβισμού, δεν αυτενεργεί και γι’ αυτό διώχνει τον Βαγγέλη τον Υψαύχενα. Αποπειράται άγαρμπα να «τον τελειώσει». Κατ’ εντολήν ή – το ελάχιστον – οδηγία. Σίγουρα όχι κατ’ ευχήν.
Βάρδα η Φώφη, ή το παρασκήνιο να συνειδητοποιήσουν ότι .. όσο νυχτώνει το Μπλε μεγαλώνει! Και όσο ξημερώνει, το Γαλάζιο σαρώνει.. Οψόμεθα.. ες Κάλπην..!
[1] Αλιτήμων (ο αμαρτωλός, ανόσιος, αλιτήριος): Ιλιάδα, ραψωδία Ω’, στ. 157, «Ούτε γαρ έστ’ άφρων, ούτ’ άσκοπος, ούτ’ αλιτήμων..»
